All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 591 - Chapter 600

มือของเธอที่อยู่ข้างลำตัวกำแน่นเป็นหมัด มันกำลังอดทนถึงการถูกกดขี่บางอย่างเจ้านายได้ตรวจสอบข้อมูลของเธอก่อนหน้านี้และรู้ว่าเธอถูกคุมขังเนื่องจากการขับรถประมาทจนก่อให้เกิดแก่ความตายต่อห่าว เหมยววี่แต่เขาไม่ได้ลงลึกเกี่ยวกับคดีนี้ ตอนนี้พอมาฟังสิ่งที่คนอื่นพูด เธอ... ไม่ได้รู้สึกผิดในการพิจารณาคดี โดยการบอกว่าเธอถูกเข้าใจผิดเธอถูกเข้าใจผิดจริงหรือป่าว? การตายของห่าว เหมยยวี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลยอย่างนั้นเหรอ?เพื่อนร่วมงานอธิบายเหตุการณ์สั้น ๆ โดยไม่เข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่คนที่เป็นเจ้านายของบริษัทจะไม่เข้าใจเรื่องคาว ๆ อย่างนั้นได้อย่างไร? เขามองไปที่กวาน ลี่หลี่ด้วยสายตาเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หันไปมองหลิง อี้หราน“อี้หราน ฉันขอโทษสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอด้วยนะ แล้วเรื่องนี้ ทางบริษัทจะชดเชยค่าเสียหายให้คุณ คุณมาแจ้งรายละเอียดได้ภายหลัง” เจ้านายกล่าวหลิง อี้หรานพูดเบา ๆ “ไม่ล่ะค่ะ ฉันยังต้องทำงานอยู่!”เธอหายใจเข้าลึก ๆ และมองไปที่กู้ ลี่เฉิน ก่อนจะถอดเสื้อสูทออกแล้วส่งคืนให้เขา “ขอบคุณค่ะ” เสื้อของเธอยังเปียกอยู่และอยู่ในสภาพบางเฉียบอย่างไรก็ตาม หลิง อี้หรานอยากจะออกไปจากที

“อยู่... ตรงนั้นไง” เธอชี้ไปที่ร้านขายเสื้อผ้าเธอรู้สึกประหลาดใจที่กู้ ลี่เฉินเดินตามเธอเข้าไปในร้านโดยบอกว่าตอนนี้เธอกำลังสวมเสื้อสูทของเขาอยู่และเขาจะเอามันคืนเมื่อเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหลิง อี้หรานรีบเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อยืดราคาถูกที่สุดของร้านขณะที่หลิง อี้หรานหยิบเสื้อผ้าของเธอออกมา อี้ จิ่นหลีที่อยู่ในห้องทำงานที่บริษัทอี้ กรุ๊ป กำลังฟังเลขาส่วนตัวของเขารายงานด้วยใบหน้ามืดมน“ครับ เราได้พูดคุยกับสื่อข่าวทั้งหมดแล้ว พวกเขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้เผยแพร่ข่าวใด ๆ เกี่ยวกับ คุณหลิงทั้งนั้น ทั้งสามสื่อหลักจะไม่เผยแพร่ข่าวในครั้งนี้” เกา ฉงหมิงกล่าวเรื่องมันเริ่มต้นหลังจากสื่อทั้งสามได้รับอีเมลที่ไม่ระบุชื่อพร้อมรูปถ่ายของหลิง อี้หรานและกู้ ลี่เฉิน“ใครเป็นคนทำ? หาตัวคนทำเจอหรือยัง?” อี้ จิ่นหลีถาม“เรากำลังตรวจสอบอยู่ครับ เหมือนพวกเขากำลังพยายามป้องกันไม่ให้เราหาเจอ เพราะพวกเขาให้การไม่ตรงกัน” เกา ฉงหมิงกล่าว“ค้นหาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันอยากรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้” อี้ จิ่นลีกล่าวอย่างเย็นชา“ครับ!” เกา ฉงหมิงตอบกลับอย่างรวดเร็ว“ออกไปได้แล้ว” อี้ จิ่นหลีกล

เขาเคยสงสัยว่าเธอจะงดงามขนาดไหนเมื่อสวมชุดที่เขาซื้อให้อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยรู้สึกตกตะลึงขนาดนี้มาก่อน ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาสวมชุดเดรสธรรมดาราคาถูก เธอเดินช้า ๆ ไปที่กระจกแล้วมองดู การกระทำง่าย ๆ นี้ทำให้ดวงตาของเขาแดงก่ำหลิง อี้หรานยืนอยู่หน้ากระจกมองดูชุดที่เธอกำลังใส่อยู่ เธอชอบชุดเดรสชุดนี้มากเพราะมันดูเหมือนชุดเดรสลายดอกไม้ที่คุณยายของเธอซื้อให้เธอเมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็กน่าเสียดายที่ชุดเดรสลายดอกไม้นั้นขาดและถูกโยนทิ้งตอนนั้นเธอยังร้องไห้เพราะมันด้วยซ้ำ!โชคดีที่ชุดค่อนข้างยาว ทำให้เธอไม่ต้องกังวลว่าจะกระโปรงจะเปิดตอนเธอขี่จักรยาทไฟฟ้า นอกจากนั้น ชุดเดรสนี้ก็ไม่แพง เพียง 280 ดอลลาร์เท่านั้น เธอสามารถต่อราคาในร้านค้าแบบนี้ได้ ทำให้ราคาถูกลงไปอีก“เป็นไงคะคุณผู้หญิง? ชอบไหมชุดนี้ไหมคะ?” เจ้าของร้านถามขึ้น“ก็ชอบค่ะ แต่คุณช่วยลดราคาอีกหน่อยได้ไหมคะ?” หลิง อี้หรานถาม“อืม... เราขายในราคาที่ถูกที่สุดแล้ว และราคา...” ก่อนที่เจ้าของร้านจะพูดจบ เธอกลับหยุดพูดกะทันหันขณะที่เธอจ้องไปข้างหลังหลิง อี้หรานอย่างว่างเปล่าหลิง อี้หรานตกตะลึงเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะรู้ว่าเกิดอะไร

ร่างกายของเขาสั่นสะท้านขึ้นอีกครั้ง เขาหันมามองเธอด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย นัยน์ตาของเขาดูมืดมนแต่มันกลับเต็มไปด้วยความรักที่เธอไม่วันเข้าใจ“ให้ฉันคุยกับเขาเถอะ จิน” เธอพูดและจับมือเขาแน่นราวกับจะปลอบโยนเขาอี้ จิ่นหลี้มองเธอโดยไม่ขยับไปไหน ริมฝีปากบางของเขาเม้มเข้าหากันแน่น เขากำลังลังเล เขาลังเลเพราะเขาไม่รู้ว่าเขาควรจะทำอย่างไรหลิง อี้หรานก้าวไปข้างหน้าและเดินผ่านอี้ จิ่นหลีไปเธอมองไปที่กู้ ลี่เฉินที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว “ฉันไม่ใช่คนที่คุณกำลังตามหาหรอก ฉันไม่รู้สึกประทับใจกับสิ่งที่คุณเพิ่งพูดไปสักนิด ฉันคิดว่าคุณกำลังเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนอื่น!”ดวงตาของอี้ จิ่นหลีเป็นประกายในขณะที่เธอพูด ในขณะที่กู้ ลี่เฉินดูไม่เชื่อ “เป็นไปไม่ได้ เธอ... ลืมไปแล้วเหรอ? หรือเพราะมันนานมาแล้ว?”“ฉันเป็นคนความจำดีนะคะ แต่ฉันจำอะไรที่คุณเพิ่งพูดไปไม่ได้เลย ถ้าฉันดูเหมือนเด็กผู้หญิงที่คุณจำได้จริง ๆ และถ้าชุดที่ฉันเลือกวันนี้ดูคล้ายกัน ฉันคงบอกได้แค่ว่า มันคงเป็นเรื่องบังเอิญทั้งหมด” หลิง อี้หรานกล่าวกู้ ลี่เฉินเม้มริมฝีปากขณะดวงตาฟีนิกซ์ของเขาจ้องมองตรงมาที่หลิง อี้หรานหลิง อี้หร

“ทำไมเราถึงมาที่นี่?” หลิง อี้หรานถามด้วยความสงสัยอี้ จิ่นหลีเม้มริมฝีปากบางของเขาเข้าด้วยกันและมองรอดผ่านหน้าต่างรถไปที่วิวเมืองเฉินพ่อของเขาพาเขามาที่นี่เมื่อตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่และพูดกับเขาว่า “ลูกรู้อะไรไหม จิน? เมื่อไหร่ก็ตามที่ลูกได้ยืนอยู่บนจุดสูงสุด ลูกจะเข้าใจว่าความโดดเดี่ยวมันเป็นยังไง แต่ถ้าลูกไม่ได้ยืนอยู่บนจุดสงสุด ลูกจะไม่สามารถแม้แต่จะควบคุมโชคชะตาของตัวเองได้”ดังนั้น ถ้าเขาต้องการที่จะควบคุมโชคชะตาของเขา เขาจะต้องปีนขึ้นไปบนยอดเขาต่อไป!และเมื่อใดก็ตามที่เขาอารมณ์เสีย เขาจะมาที่นี่และมองดูที่เส้นขอบฟ้าที่ตัดกับเมืองเฉิน เขาบอกตัวเองว่าสักวันหนึ่งเขาจะเป็นผู้ควบคุมโชคชะตาของตัวเองนานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้มาที่นี่ตั้งแต่เข้ารับตำแหน่งที่อี้ กรุ๊ป?ย้อนกลับไปในตอนนั้น เขาคิดว่าเขาสามารถควบคุมโชคชะตาของเขาได้แล้วและจะไม่มีใครผลักเขาลงมาอีกแต่เมื่อเขาขับรถมาที่นี่อีกครั้ง มันทำให้เขาเริ่มคิดว่าเขาเป็นผู้ควบคุมโชคชะตาของเขาจริง ๆ หรือโชคชะตาของเขาอยู่ในมือของคนอื่นกันแน่?บุคคลนั้นสามารถควบคุมอารมณ์ทั้งหมดของเขา ทำให้เขากระวนกระวายใจและแม้กระทั่ง... ทำให้เข