All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 601 - Chapter 610

หลิง อี้หรานตกตะลึง ‘พิสูจน์? แล้วฉันจะพิสูจน์ได้ยังไง?’เธอมองดูเขาที่กำลังจ้องมาที่เธอ จู่ ๆ เธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เธอลังเล จากนั้นจึงใช้ความคิดริเริ่มที่จะยกมือขึ้นแล้วโอบรอบคอของอี้ จิ่นหลีเธอก็ยกคางขึ้นเล็กน้อยแล้วประกบจูบเขาที่ริมฝีปากริมฝีปากของเขาเย็นเฉียบและกลิ่นของเขาทำให้เธอมั่นใจ ริมฝีปากของเธอค่อย ๆ กดทับริมฝีปากของเขาแน่นขึ้น การบรรจงจูบต่อเขาเต็มไปด้วยความรัก... มันเป็นข้อพิสูจน์ว่าเธอคลั่งรักเขามากแค่ไหนแต่แค่จูบนั้น ไม่เพียงพอต่อเขาขณะที่เธอกำลังจะถอนจูบออก มือขวาของเขาก็จับเข้าที่ด้านหลังศีรษะของเธอ ริมฝีปากของเขากดลงอย่างแรง เขาเริ่มสอดแทรกลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นร้อนของเธอ เขาต้องการลิ้มรสความหวานทั้งหมดในปากของเธอเธอตกใจกับการจูบที่รุนแรงของเขา แต่เธอกลับไม่อยากถอนตัวกลับจูบนั้นรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ดูเหมือนว่าเขาต้องการจะขโมยลมหายใจไปจากเธอ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอแทบจะหายใจไม่ออกหลิง อี้หรานอยากจะถอนตัวออกมา แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยเธอเมื่อเธอถอนตัวออกเล็กน้อย เราก็ก้มลงจูบเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับอ่อนโยนกว่าครั้งแรกเธอรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากและ

เธอเคยพูดว่า “เรียกฉันว่าพี่สิ”เธอถือว่าเขาเป็นครอบครัวตั้งแต่ตอนนั้นเธอมักจะเรียกเขาว่า “จิน จิน...”การที่เธอเรียกเขาว่าจินเป็นคำพูดที่อ่อนโยนที่สุด ทำให้เขาเสพติดเธอ เขาอยากได้ยินเธอเรียกเขาแบบนั้นไปตลอดชีวิต“จิน... จิน...” เธอเรียกเขาอีกครั้ง... ทำไมเสียงร้องของเธอเหมือนเสียงสะอื้นล่ะ?เธอ... ร้องไห้?อี้ จิ่นหลีค่อย ๆ ดึงสติของตัวเองกลับมา เขาเห็นใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของหลิง อี้หรานเธอ… กำลังร้องไห้เหรอ?เขาทำร้ายเธอเหรอ? ใช่ เขาต้องการให้เธอพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าเธอคลั่งรักเขาแค่ไหนและเธอต้องการเขามากขนาดไหนเขาถึงพาเธอขับรถมาที่นี่ตอนนี้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ผิวขาวเนียนเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและดวงตาของเธอดูหวาดกลัวเขา... ทำให้เธอกลัวหรือเปล่า?ทั้งหมดเป็นเพราะกู้ ลี่เฉินที่เขาไม่มีความเป็นตัวเอง!“พี่กลัวผมเหรอ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาร่างกายของเธอสั่นเทา กลัวอย่างนั้นเหรอ? ใช่ เธอกลัว ไม่ว่าเธอจะร้องไห้และดิ้นรนอย่างไร ทั้งหมดกลับดูไร้ประโยชน์เธอรู้สึกว่าไม่คุ้นเคยกับเขาเลยสักนิดเธอมองออกไปด้านนอกแล้วเห็นแต่ความมืดมิด มีเพียงลมหนาวที่พัดผ่าน ตอนนี้เธอ

“ฉัน... ฉันทำเองได้” เธอหน้าแดงเขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วส่งเสื้อผ้าให้เธอ พร้อมกับหันหลังกลับหลิง อี้หรานที่กำลังหน้าแดงอยู่รีบสวมเสื้อผ้า เธอไม่ได้สังเกตว่าอี้ จิ่นหลีที่หันหลังให้กับเธอกำลังกำมือแน่นเขากำลังรู้สึกตื่นเต้นกับการที่ได้รับรู้ว่าเธอกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่แม้ว่าเขาจะระงับความปรารถนาภายในรถได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าความปรารถนานั้นจะหายไปบางทีอาจเป็นเพราะกู้ ลี่เฉินที่ทำให้เขาต้องการเธอมากกว่าปกติแต่เขาไม่อยากทำให้เธอกลัว เขาไม่อยากให้เธอมองเขาด้วยความกลัวและตื่นตระหนก เขาไม่ต้องการเสียสติให้ความปรารถนาและทำร้ายเธออย่างควบคุมไม่ได้ดังนั้นเขาจึงระงับแรงกระตุ้นและความปรารถนานี้ไว้เมื่อหลิง อี้หรานเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เขาก็หันกลับมาชุดลายดอกไม้ขาดกองอยู่บนพื้น ในขณะที่เธอสวมชุดยาวสีเหลือง อี้ จิ่นหลีก้มลงหยิบมันขึ้นมาแล้วพูดว่า “ผมจะซื้อชุดอื่นให้พี่ทีหลัง”“ไม่ล่ะ ขอบคุณ” เธอรีบบอก “ฉันใส่ชุดนี้แทนเสื้อที่เปื้อนน้ำชา คุณซื้อเสื้อผ้าให้ฉันเยอะแล้ว ไม่จำเป็นต้องซื้ออีก”“ถ้าอย่างนั้นผมจะบอกให้คนรับใช้ทิ้งชุดนี้” เขาพูดและกำลังจะเรียกคนใช้ แต่เธอกลับคว้า

“เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจ ถ้าเธออยากโลดแล่นบนสื่อข่าวนัก ก็เปิดเผยเรื่องของเธอซะ” อี้ จิ่นหลีสั่งอย่างเย็นชา“ครับ” เกา ฉงหมิงตอบเขารู้สึกได้ว่านายน้อยอี้รู้สึกโกรธมากในครั้งนี้!หลิง ลั่วอินโชคร้ายที่มีปัญหากับนายน้อยอี้ตอนที่เธอเลิกกับนายน้อยกู้ไปแล้ว ไม่มีใครในเมืองเฉินปกป้องเธอได้อีกต่อไป!เกา ฉงหมิงสามารถคาดการณ์ชะตากรรมของหลิง ลั่วอินได้ว่ามันจะน่าสังเวชขนาดไหนอีกด้านหนึ่ง กู้ ลี่เฉินที่อยู่ในห้องสตูดิโอกำลังยืนมองภาพวาดของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่อุ้มเด็กชาย ลงจากเนินเขาเขาจะทาสีบนภาพวาดนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกปีแล้วปีเล่า นี่คือสิ่งที่เขาจำได้...ทุกปีเขาจะวาดภาพภาพเดียวกันขึ้นมาอีก ทักษะการวาดภาพของเขาก็พัฒนาขึ้นทุกปีเช่นกัน เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในภาพวาดดูเหมือนกับคนที่เขาจำได้มากขึ้นเรื่อย ๆครั้งหนึ่งแม่ของเขาเคยถามเขาว่าทำไมเขาถึงวาดภาพเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ภาพวาดเพียงภาพเดียวไม่พอหรือ?ไม่ มันไม่พอ! ถ้าเขาไม่วาดภาพ เขาอาจจะจำเธอได้น้อยลงเรื่อย ๆ เขากลัวว่าความทรงจำของเขาจะค่อย ๆ เลือนลาง และเมื่อถึงเวลานั้น เขาจะหาเธอไม่พบ!เป็นหลิง อี้หรานใช่ไหม? ต้องเป็นเธอ!ตอนที่เขาเห็

“หยุดนะ หยุด!” หลิง ลั่วอินพยายามปิดใบหน้าและร่างกายของเธอ เธอเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้เธอพยายามหยิบกระเป๋าที่วางไว้บนเก้าอี้ข้างตัวเธอ แต่กระเป๋านั้นกลับหล่นลงกระแทกกับพื้นและกล้องที่อยู่ข้างในก็กระเด็นออกมาภรรยาของผู้กำกับถอนหายใจ “ตลกดีนะ ฉันไม่ใช่คนเดียวที่อยากบันทึกเรื่องนี้ไว้สินะ”ผู้กำกับจะรู้ว่าหลิง ลั่วอินต้องการจะทำอะไร เขาไม่สนใจสภาพที่ยุ่งเหยิงของเขาในตอนนี้ เขายกมือขึ้นและตบหน้าหลิง ลั่วอิน “นังบ้านี่ กล้าดียังไงคิดจะมาต่อต้านฉัน เธอคิดว่าเธอเป็นใคร?”หลิง ลั่วอินผู้น่าสงสาร เธอถูกตบและถูกทุบตีอย่างไร้ความปราณี เธออ้อนวอนขอความเมตตา แต่มันกลับเปล่าประโยชน์ พร้อมกับกล้องที่ยังคงถ่ายสภาพที่น่าสังเวชของเธอต่อไปวันรุ่งขึ้น วิดีโอเหล่านั้นถูกโพสต์ลงบนอินเทอร์เน็ต แม้ว่าฉากที่ไม่น่าดูบางฉากจะถูกเบลอภาพไว้ แต่ผู้คนต่างก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น?“ไร้ยางอายสิ้นดี!”“หลิง ลั่วอินวางแผนที่จะบันทึกวิดีโอแบบนั้นเพื่อข่มขู่คนอื่น นั่นเป็นการกระทำที่ผิดจรรยาบรรณแม้ว่าเธอจะขายตัวเองก็เถอะ!”“เธอเป็นเหมือนระบบขนส่งสาธารณะ ใครจะขี่เธอก็ได้ โชคดีที่เจ้าชายเขี่ยเธอทิ้ง การปล่อย