บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 271 - บทที่ 280

ชิน เหลียนอี ตกใจ เธอไม่คาดคิดว่าจะได้ยินเสียงผู้ชายจากปลายสาย นอกจากนี้ยังฟังดูเหมือน ... "คุณคือ… อี้ จิ่นหลี หรือเปล่า?" เธอถามด้วยความประหลาดใจ"ใช่" เขาตอบและวางสายชิน เหลียนอี จ้องไปที่โทรศัพท์ในมือของเธอ ถ้าอี้หรานหลับไปและอี้ จิ่นหลี เป็นคนรับโทรศัพท์ของเธอ… นั่นหมายความว่าตอนนี้ อี้ จิ่นหลี้ อยู่กับเพื่อนสนิทของเธออย่างนั้นเหรอ?อีกทั่ง, อี้หราน ไม่ได้อยู่ในห้องเช่าของเธอ แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ชิน เลียนอี มองจากโทรศัพท์ของเธอไปหยั่งประตูห้องเช่าที่ปิดอยู่ เป็นไปได้ไหมว่า... ตอนนี้ อี้หร่าน จะพักอยู่กับอี้ จิ่นหลีชีวิตช่างน่าอัศจรรย์โดยแท้ใช่ไหมล่ะ?ในขณะเดียวกัน อี้ จิ่นหลี้ ก็วางโทรศัพท์ของหลิง อี้หราน ลงและเขาได้อุ้มเธอที่ยังหลับอยู่ในอ้อมแขนของเขาขึ้นและออกจากรถอย่างระมัดระวังเขาถอดเสื้อคลุมออกและคลุมร่างของเธอห่วงว่าเธอจะเป็นหวัดขณะที่เขาเดินเข้าไปข้างใน เหล่าคนรับใช้ก็ไม่สามารถเก็บอาการของความแปลกใจไว้ได้ เมื่อพวกเขาได้เห็นกับตา ถึงแม้ว่าพวกเขาจะสงสัยว่า คุณหลิงนั้นอาจจะเป็นแขกคนพิเศษที่จะได้ย้ายเข้ามาอยู่คฤหาสน์ อี้ แต่พวกเขาก็ไม่เคยเห็นนายน้อยอี้แสดงออกกับ

อัลบั้มรูปนั้นมีความทรงจำที่มีค่าที่สุดสำหรับเธอ อี้ จิ่นหลี ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว "พี่สละชีวิตของพี่ ก็เพื่ออัลบั้มรูปนั้นเหรอ? เมื่อวานนี้พี่โชคดีแค่ไหน ที่พี่มีแค่รอยฟกช้ำที่นิ้วเท่านั้น มันจะเป็นยังไงถ้าตัวของพี่ถูกเผาขึ้นมาจริง ๆ?” "อัลบั้มนี้มันมีความหมายมากสำหรับฉัน!" หลิง อี้หราน กล่าว "มันสำคัญกว่ามือของพี่ใช่ไหม? พี่จะสูญเสียมือของพี่เพื่อปกป้องอัลบั้มรูปนั้นงั้นเหรอ?" น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้น "มันสำคัญมาก ต่อให้มือทั้งสองข้างของฉันจะไหม้ก็ตาม แต่ฉันก็ยังอยากที่จะเก็บมันไว้กับฉัน" หลิง อี้หราน หายใจเข้าลึก ๆ สำหรับเธอมันเป็นความทรงจำและความเจ็บปวดในหัวใจของเธอ มันคือความรักที่ดีที่สุดในครอบครัวที่เธอเคยรู้สึกและมีความสุขที่สุดเท่าที่เธอเคยมีมา คำตอบของเธอทำให้เขาหน้าซีดและเขารู้สึกโกรธข้างในอก หลังจากได้รู้ว่าเธอไม่เห็นคุณค่าในตัวของเธอเองเลย เขายังเป็นห่วงตัวเธอมากกว่าที่เธอทำด้วยซ้ำ เขาเป็นห่วงมากพอที่จะทนเห็นเธอเจ็บไม่ได้แม้แต่เล็กน้อย "อัลบั้มรูปของฉันอยู่ที่ไหน" เธอยังคงถามเขาอย่างร้อนใจ อี้ จิ่นลี่ ถอนหายใจลุกขึ้นและเดินไปที่ตู้ที่อยู่ไม่ไกล และยื่นอัล

ในรูปถ่ายเธอดูผอมมาก แก้มอ้วน ๆ ของเธอและผมสีดำหนา ช่างดูน่ารักมาก อี้ จิ่นหลี ไม่เคยคิดเลยว่าในตอนที่เธอยังเป็นเด็กจะดูเด็กและหลงใหลขนาดนี้ แต่ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ เขารู้สึกถึงความรักที่แท้จริงขณะมองไปที่เด็กน้อยในรูปถ่าย เขาคิดด้วยซ้ำว่าถ้าเด็กน้อยคนนี้ปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้ เขาอาจจะอยากกอดและจูบเธอก็เป็นได้ เป็นเพราะเธอเป็นเด็กหรือเปล่า? นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาคิดว่าเธอน่ารัก? แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้ เมื่อมองไปที่เด็กคนอื่น ๆ อี้ จิ่นหลี หยิบภาพอื่นออกมาทีละภาพ ภาพถ่ายนี้ เริ่มต้นจากภาพถ่ายของ หลิง อี้หราน กับแม่ของเธอ จนกลายมาเป็นภาพเธอคนเดียว ในรูปถ่ายนั้น เธอดูแก่กว่ารูปถ่ายที่เธอถ่ายกับแม่ของเธอ เธอดูอายุประมาณห้าถึงหกขวบเห็นจะได้ มีรูปถ่ายเหล่านี้ไม่มากนัก ไม่มากเท่าที่มีรูปเธอกับแม่ของเธอ “ในตอนที่แม่ของฉันยังมีชีวิตอยู่ เธอชอบถ่ายรูปคู่กับฉัน แต่หลังจากที่เธอตาย ฉันเองก็ถ่ายรูปน้อยลง” หลิง อี้หราน พูดอย่างหน้าเศร้าในขณะมองดูรูปถ่ายพวกนั้น เธอถ่ายเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น และในส่วนใหญ่จะเป็นรูปถ่ายของเธอเอง เธอเข้ากับครอบครัวใหม่ขอ

อย่างไรก็ตาม ปัญหาคือ เขาได้เห็นคนน่ารักมากมาย แล้วรูปถ่ายของเธอรูปนี้ มันมีความน่ารัก จนทำให้เขาต้องเก็บไว้ดูเองเลยเหรอ? และในตอนนี้ อย่างไรก็ตาม การพบกับชิน เหลียนอี นั้นสำคัญกับเธอที่สุด ในตอนที่เธอกำลังจะไป อี้ จิ่นหลี ก็ขอให้คนขับรถพาเธอไปที่นั้น เธอรู้ได้จากประสบการณ์ว่า ไม่มีประโยชน์ที่เธอจะปฏิเสธ เมื่อเขาตัดสินใจแล้ว ก็ต้องทำตามใจเขา เพราะมันมีเพียงพื้นที่เล็ก ๆ ที่เขาจะต่อรองได้ เมื่อเธอเข้าไปในรถแล้ว หลิง อีหราน ก็บอกกับคนขับรถว่าจะไปที่ไหน เป็นไปตามคาด เธอมาถึงภายในครึ่งชั่วโมง ก่อนเวลา ครึ่ง ชั่วโมง ทั้งที่ปกติแล้วเธอต้องใช้เวลา เป็นชั่วโมงกว่าจะมาถึง หลิง อี้หราน เดินเข้าไปเข้าไปที่ร้านอาหารตามสั่ง เธอนั่งลงและสั่งเครื่องดื่มที่ราคา หก ดอลลาร์, และส่งข้อความหา ชิน เหลียนอี ในขณะที่เธอกำลังรอเพื่อนสนิทของเธอ เธอก็มองไปที่หน้าต่างฝรั่งเศสที่โปร่งแสงและมองดูพนักงานส่งอาหารหลายคนวิ่งเข้าและออกจากร้านอาหารเป็นครั้งคราวพร้อมกับคำสั่งส่งอาหารของพวกเขา การส่งอาหารเหล่านั้น... ทำให้ หลิง อี้หราน รู้สึกได้ถึงอารณ์ ใบขับขี่ของ หลิง อี้หราน ถูกยกเลิกไปแล้ว แต่นั่นก็ไม

ดูเป็นผู้ชายที่ดูดีคนนั้น ในบางมุมก็ดูเหมือนวัยรุ่นแต่ในบางมุมก็ดูเหมือนเด็กผู้ชาย ใบหน้าที่ยากจะระบุเพศของเขา มันดูลงตัว คล้ายกับผู้หญิงที่สวยงามและทันสมัยในตอนนี้ ความละเอียดอ่อนของเขา เหมือนกับว่าหลุดออกมาจากภาพวาดยังไงยังงั้น แต่ว่าตอนนี้ ชายคนนั้นเม้มปากแน่น พร้อมกับดวงตาสีดำที่สวยงามของเขา เหมือนจะเต็มไปด้วยความโกธร ‘ผู้ชายคนนั้น... กำลังโกธรหรือเปล่า?’ หลิง อี้หราน คิด จากที่สังเกต สายตาของเขา ดูเหมือนกับว่าเขาจะหงุดหงิด “อี้หราน ฉันกำลังคุยกับเธออยู่ เธอได้ยินฉันไหม?” เสียงของชิน เหลียนอี ดังเข้ามาในหูของเธอและสติของหลิง อี้หราน ก็กลับมาทันที “เธอกำลังบอกฉันว่าอะไรนะ?” หลิง อี้หราน หันหน้าไปมองที่เพื่อนสนิทของเธอ “ฉันบอกว่า หมอบอกว่ามือเธอจะหายเมื่อไร?” ชิน เหลียนอี กล่าว “อีกประมาณหนึ่งอาทิตย์ แล้วฉันก็ต้องรอให้ผิวฉันหายดีอีก” หลิง อี้หรานกล่าว จากนั้นเธอก็เหลือบกลับไปมองที่ชายแปลกหน้าคนนั้น แต่ว่าทั้งรถและผู้ชายคนนั้นก็หายไปแล้ว “เธอกำลังมองหาอะไรอยู่เหรอ?” ชิน เหลียนอี มองไปทางที่เพื่อนสนิทเธอกำลังมอง “ที่ถนนนั่น มันมีอะไรหรือเปล่า?” “ไม่มีอะไรหรอก” หลิง อี้ห