บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 1101 - บทที่ 1110

เขาจะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจอีก! ...หมอซูถูกส่งตัวกลับไปยังบ้านของครอบครัวซูกู้ลี่เฉินมาที่บ้านของครอบครัวซูแทบจะทันทีที่ได้ข่าว“ลุงซู วันนี้พวกเขาพาลุงไปที่ไหนมา?” กู้ลี่เฉินไม่ได้ปกปิดความวิตกกังวลบนใบหน้าของเขาแม้แต่น้อยหมอซูถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ขณะมองไปที่กู้ลี่เฉิน จะว่าไปนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นกู้ลี่เฉินแสดงความวิตกกังวลออกมาหลังจากรู้จักกันมาหลายปีความวิตกกังวลนี้คงเป็นเพราะ... “คุณเป็นแบบนี้เพราะเด็กสาวที่ชื่อหลิงอี้หรานใช่ไหม?” รูม่านตาของกู้ลี่เฉินหดตัวในทันที “วันนี้ลุงไปรักษามือให้อี้หรานมาจริงใช่ไหม?” เขาถาม หมอซูกล่าวว่า “ใช่สิ! นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ตาแก่อย่างฉันโดนปิดตาแบบนั้น! มีผู้ชายอยู่เด็กคนนั้นตลอดเวลาเลย เห็นว่าชื่ออี้อะไรนี่แหละ คนนั้นใช่อี้จิ่นหลีหรือเปล่า?”กู้ลี่เฉินเม้มริมฝีปากบางของเขา “ใช่ เขาคืออี้จิ่นหลี”“งั้นเธอก็เจอคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อดีนะ” หมอซูพูด ‘ตกหลุมรักเด็กสาวที่ชื่อหลิงอี้หราน ไม่ว่าเธอจะตกหลุมรักใครยังไงก็ต้องมีคนเจ็บ’ กู้ลี่เฉินถาม “ลุงรู้ไหมครับว่าเขาพาลุงไปที่ไหน?” “ฉันโดนปิดตาไปตลอดทาง รถขับไปประมาณ 20 นาท

จนแล้วจนรอดหัวใจของเขาก็ยังคงรักเพียงเธอ“อี้หราน ฉันหวังว่าเธอจะโอบกอดเพียงแค่ฉันและกอดกับฉันเท่านั้น ฉันจะทะนุถนอมเธอยิ่งกว่าใคร ๆ ...” อี้จิ่นหลีพูดขณะง่วงและค่อย ๆ หลับไปการจับมือเธอไว้แบบนี้ทำให้เขารู้สึกสบายใจและปลอดภัยหลังจากนั้นสักพัก หลิงอี้หรานก็ค่อย ๆ หันหน้าไปมองอี้จิ่นหลีที่นอนหลับอยู่บนพื้น ...หลิงอี้หรานไม่รู้ว่าเธอเผลอหลับไปตอนไหน สิ่งที่เธอจำได้ดูเหมือนจะมีแค่เธอกำลังมองหน้าอี้จิ่นหลีตอนหลับ และระหว่างที่มอง... เธอก็เผลอหลับไป งั้นเหรอ?ดีที่ตอนนี้อี้จิ่นหลีไม่ได้อยู่ในห้อง นั่นเลยช่วยให้เธอไม่ต้องอับอายหลิงอี้หรานลุกออกจากเตียงและไปล้างหน้าล้างตา เธอเดินออกจากห้องลงไปชั้นล่าง และเห็นอี้จิ่นหลีอยู่ในห้องครัวกำลังเตรียมอาหารเช้า“ตื่นแล้วเหรอ เดี๋ยวอาหารเช้าก็เสร็จแล้วล่ะ” อี้จิ่นหลีกล่าวเธอมองเขาที่กำลังวุ่นวายอยู่ในครัว ช่วงสองสามวันที่เธอมาอยู่ที่นี่ เขาเป็นคนเตรียมอาหารทั้งหมด ยกเว้นตอนที่เขาป่วยที่เธอเป็นคนเตรียมอาหารแทนถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่เคยดูเขาตอนเตรียมอาหารเลย ตอนนี้มันเลยเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับเธอเป็นไปตามที่เขาพูด ทุกอย่างเตรียมเสร็จในไม่ก

“คุณ... มาทำอะไรที่นี่?” หลิงอี้หรานมองไปยังกู้ลี่เฉินด้วยความประหลาดใจ เธอสังเกตเห็นว่าเขาซูบผอมลงไปเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้มือขวาของเขายังคงมีผ้าพันแผลพันไว้ หลิงอี้หรานจำตอนที่อี้จิ่นหลีหักข้อมือของกู้ลี่เฉินก่อนจะพาตัวเธอมาได้ “ข้อมือเป็นไงบ้างคะ?”เขาพูดเสียงเบา “ไม่เป็นไรครับ เจ็บนิดหน่อย แต่ที่นี่หายากมากเลยนะ ถ้าไม่ใช่เมื่อวานหมอซูถูกพาตัวมาที่นี่เราคงจะไม่ได้เบาะแสอะไรเลย”เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น ความกังวลก็ปรากฏในดวงตาของกู้ลี่เฉินอีกครั้ง “หลังจากที่เขาพาคุณมาที่นี่ เขาได้ทำอะไรให้คุณลำบากใจหรือเปล่า?”“ไม่เลยค่ะ” หลิงอี้หรานตอบพลางส่ายหน้า แต่สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อคิดถึงช่วงนี้ที่เธอใช้เวลาร่วมกับอี้จิ่นหลีกู้ลี่เฉินรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นแบบนี้ ราวกับว่าความเป็นไปได้ที่เขาไม่อยากจะคิดถึงกำลังค่อย ๆ เป็นจริงขึ้นมา จู่ ๆ กู้ลี่เฉินก็ดึงมือของหลิงอี้หรานไว้ด้วยมือซ้ายของเขา และกล่าวว่า “ผมจะพาคุณออกไปเดี๋ยวนี้ คฤหาสน์นี้มีระบบรักษาความปลอดภัยแน่นหนาในทุกจุด ผมให้คนแฮ็คเข้าไปในระบบและปิดการรักษาความปลอดภัยบางจุดไว้ชั่วคราว อีกไม่นานมันก็จะกลับไปทำงานเหมือนเดิ

“ฉันก็น่าจะลองดู” กู้ลี่เฉินกล่าวโดยปราศจากความตระหนกชายหนุ่มสองคนที่ทั้งสูงส่ง มีพลังอำนาจ และต่างมีอิทธิพลในเมืองเฉิน ตอนนี้พวกเขากำลังเผชิญหน้าซึ่งกันและกัน“ถ้าอี้หรานไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันก็จะพาเธอออกไปไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม!” กูลี่เฉินกล่าว“แล้วฉันก็จะหักมืออีกข้างของนายซะ” อี้จิ่นหลีพูดอย่างเย็นชา และโจมตีกู้ลี่เฉินในทันทีกู้ลี่เฉินเห็นแบบนั้นจึงกระโดดหลบ ชายหนุ่มสองคนสู้กันไปมา แต่กู้ลี่เฉินโจมตีไม่ได้เลยเพราะอาการบาดเจ็บตรงมือขวาของเขาอี้จิ่นหลีตรึงกู้ลี่เฉินไว้กับพื้นและจับมือซ้ายที่ยังไม่บาดเจ็บมาเพื่อจะหักมัน ในขณะนั้นเองที่หลิงอี้หรานก็รีบเข้ามาแล้วจับมือของอี้จิ่นหลีไว้แน่น “หยุด! อย่าทำร้ายกู้ลี่เฉิน!”สีหน้าของอี้จิ่นหลีเปลี่ยนเป็นซีดเผือดในทันที “แล้วถ้าฉันบอกว่ายังไงฉันก็จะหักมือมันล่ะ?”“การหักมือคนอื่นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสำหรับคุณเลยสินะ?” หลิงอี้หรานถาม ห่าวอี้เหมิงและเซียวจื่อฉีเองก็เคยพูดเรื่องมือที่ใช้การไม่ได้ของเธอว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยพวกเขาตัดสินกันง่าย ๆ แต่ส่งผลกับเธออย่างมหาศาล“นี่เธอปกป้องมันเหรอ?” อี้จิ่นหลีพูดสวนกลับมา“ใช่” หลิงอี้หรานต

ถึงอย่างนั้น... ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเป็นเพียง ‘ความผิดพลาด’ สำหรับเธอผู้หญิงที่เขารักที่สุดกำลังขอร้องให้เขาปล่อยเธอไป จะมีอะไรน่าหัวเราะเยาะมากไปกว่านี้อีกไหม?“ก็ได้ ฉันจะปล่อยเธอไป” เขาได้ยินเสียงพูดของตัวเอง “หลังจากนี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!”ไม่ว่าจะเป็นคนรักหรือพี่สาว ไม่มีความสัมพันธ์อะไรหลงเหลืออยู่ระหว่างพวกเขาต่อจากนี้อีกต่อไปเหมือนกับเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบกันได้ ...กู้ลี่เฉินพาหลิงอี้หรานกลับไปที่ห้องเช่าของเธอ เธอไม่ได้กลับมาเป็นสัปดาห์และภายในก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปนอกจากฝุ่นที่หนาขึ้นในบางจุดกู้ลี่เฉินกล่าว “คุณ... ไม่ต้องคุกเข่าลงต่อหน้าจิ่นหลีก็ได้ ผมจะหาทางอื่นให้ได้แม้ว่าคุณจะไม่ได้คุกเข่าก็ตาม”หลิงอี้หรานส่งยิ้มแห้ง ‘ฉันแค่คิดว่านี่คือการชดใช้เรื่องที่เขาคุกเข่าต่อหน้าฉันก่อนหน้านี้ต่างหาก’เมื่อวานนี้อี้จิ่นหลีคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ ขอร้องเธอให้รักเขา! วันนี้เธอคุกเข่าลงต่อหน้าอี้จิ่นหลี ขอร้องเขาให้ปล่อยเธอไป!“กู้ลี่เฉิน ขอบคุณนะคะ แต่...” เธอชะงักและมองไปยังมือของเขาด้วยสายตาซับซ้อน โชคดีที่อี้จิ่นหลีไม่ได้หักมือซ้ายของกู้ลี่เฉินไปด้วย ไม่