All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 1121 - Chapter 1130

เพราะว่าเขาเข้าใจ เขาเลยโกรธน่ะสิ!ในการ์ตูนพวกคนที่เข้าคุกก็มีแต่คนไม่ดีทั้งนั้น แม่ของเขาเป็นคนที่ดีที่สุดในโลก แล้วเธอจะเป็นคนไม่ดีได้อย่างไร?คงจื่ออินมองไปยังอาหยันน้อยด้วยความรังเกียจที่แฝงเร้นในแววตา โดยเฉพาะเมื่อดวงตาของเด็กชายดูเหมือนกับโจวเชียนหยุนไม่มีผิด“ถามแม่เธอดูสิ จะได้รู้ว่าเธอเคยเข้าคุกจริงหรือเปล่า” สายตาของคงจื่ออินหยุดลงบนใบหน้าซีดขาวของโจวเชียนหยุนขณะที่พูดด้วยความจริงใจอันจอมปลอมว่า “เชียนหยุน เธอไม่ได้โกหกลูกใช่ไหม?”หัวใจของโจวเชียนหยุนรู้สึกราวกับถูกทิ่มแทง ริมฝีปากของเธอสั่นขณะมองไปยังใบหน้าอ่อนเยาว์ของลูกชาย เขากำลังร้องขอคำตอบที่ไม่รู้จะตอบอย่างไร “ดูเหมือนคุณคงจะว่างมากจริง ๆ นะคะเนี่ย!” หลิงอี้หรานเดินเข้าไปหาโจวเชียนหยุนและพูดกับคงจื่ออิน “คุณคง ก่อนหน้านี้คุณส่งอันธพาลเจ้าถิ่นไปสร้างปัญหาที่แผงขายของของพี่โจวเยอะเลยนี่ ฉันสงสัยจังว่าตระกูลคงสมรู้ร่วมคิดกับแก๊งอาชญากรพวกนี้ด้วยหรือเปล่า? เขากำลังปราบปรามแก๊งพวกนี้กันอยู่ หวังว่าตระกูลคงจะไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมายนะคะ ไม่งั้นวันหนึ่งอาจมีใครได้เข้าไปนอนในคุกเอาได้นะคะ”ในทันใดนั้นใบหน้าของคงจื่ออินก็ซ

“พี่เป็นคนแรกที่มีน้ำใจให้กับฉัน เพราะอย่างนั้นฉันก็เต็มใจอยากจะช่วยค่ะ” หลิงอี้หรานกล่าว แม้เธอจะช่วยพี่โจวได้ไม่มากก็ตามคดีของพี่โจวเป็นเวลาเกือบ 5 ปีแล้ว แม้ว่าจะมีหลักฐาน แต่ก็ยากที่จะสืบสวนเป็นพิเศษเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น หลิงอี้หรานก็นึกถึงอี้จิ่นหลีที่เคยช่วยเธอให้พ้นจากคดีความ ถ้าไม่ใช่เพราะอี้จิ่นหลี เธอก็คงยังรับโทษเมาแล้วขับรถชนคนตายอยู่อี้จิ่นหลี...‘หยุดคิดนะ! เรื่องระหว่างเรามันจบลงไปแล้ว!’ หลิงอี้หรานบอกกับตัวเอง!ใกล้กับหน้าต่าง อาหยันน้อยกำลังยืนบนเก้าอี้ ร่างกายส่วนบนของเขาโน้มไปบนขอบหน้าต่างขณะที่เขามองผ่านหน้าต่างไปยังโจวเชียนหยุน“หยันน้อย กำลังมองแม่เหรอลูก?” คุณนายโจวซึ่งยืนอยู่ข้างเจ้าตัวเล็กถาม“ฮะ” เจ้าตัวน้อยตอบ เขายังคงมองโจวเชียนหยุนอยู่จนกระทั่งร่างของเธอเล็กลง ๆ จนเขามองไม่เห็นเธออีก จากนั้นเขาก็ก้มหน้าลงเล็กน้อยและกำมือเล็ก ๆ เข้าเป็นหมัดอย่างเงียบเชียบ‘ผมจะปกป้องคุณแม่ให้ได้ ไม่ว่าคุณแม่จะเคยเข้าคุก หรือคุณแม่จะเป็นคนไม่ดี แต่ผมก็จะปกป้องคุณแม่เอง!‘เพราะว่าคุณแม่เป็นคุณแม่ที่ผมรักที่สุด!’ ...ตอนบ่าย ทนายกู้เอายูเอสบีแฟลชไดรฟ์อันเล็ก ๆ มา

เป็นไปอย่างที่คิด บางคนที่อยู่แถวนั้นได้ยินสิ่งที่อู๋หมินชุยพูดและตอนนี้ก็มองมาด้วยสายตาบางอย่างบางคนถึงกับถามว่า “นาง... เคยเข้าคุกมาเหรอ? แต่ทำไมยังเป็นผู้ช่วยทนายได้อีกล่ะ... ในเมื่อเคยเข้าคุกมานี่ไม่ใช่เหรอ?”พวกเขาพูดถึงหลิงอี้หรานอยู่! อู๋หมินชุยมองหลิงอี้หรานด้วยความอิจฉา ‘ยัยผู้หญิงคนนี้ยังเป็นผู้ช่วยทนายความได้หลังจากออกจากคุกด้วยงั้นเหรอ?’ผิดกับเธอที่เมื่อออกมาแล้วกลับมีชีวิตที่ไม่ราบรื่นนักเมื่อเทียบกับตอนอยู่ในคุก เพราะอย่างน้อยตอนอยู่ในคุกเธอยังสามารถอวดเบ่งต้องหน้าผู้ต้องขังคนอื่น ๆ ได้หลิงอี้หรานเคยชินกับสายตาแปลกประหลาดรอบตัวไปเสียแล้ว และไม่อยากจะอธิบายอะไร ทว่าไม่คาดคิดเลยว่าหวาลี่ฟางจะช่วยหาข้อแก้ต่างให้เธอด้วยการกล่าวว่า “ก็แค่สองปีเอง ไม่เห็นเป็นไรเลย”พูดจบหวาลี่ฟางก็มองไปยังหลิงอี้หรานด้วยสายตาที่แสร้งว่าจิตใจดีพลางพูดว่า “อี้หราน เราเป็นญาติกันนะ ฉันไม่สนหรอกว่าเธอเคยเข้าคุกมา ถ้ามีเรื่องลำบากอะไร ก็บอกฉันได้”แสงสะท้อนปรากฏผ่านดวงตาของอี้หราน นี่ยัยลูกพี่ลูกน้องของเธอพยายามแสดงความรักพี่รักน้องออกมาอีกแล้วเหรอ?เป็นไปตามคาด บางคนที่ยกยอปอปั้นหวาลี่ฟาง

หัวใจของหวาลี่ฟางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แต่เธอก็ยังคงฝืนปั้นหน้ายิ้ม “นะ... แน่สิคะ ฉันรู้ แถมอี้หรานเองก็อยู่ที่นี่ด้วย ฉันขอให้เธอรอในส่วนนั่งเล่นน่ะค่ะ พอดี... มันยังไม่ถึงเวลาของฉัน งั้นเดี๋ยวฉันไปหาเธอก่อน” พูดจบหวาลี่ฟางก็ทำท่าทางว่าเธอกำลังจะตรงไปยังส่วนนั่งเล่น“เธอก็อยู่นี่งั้นเหรอ?” กู้ลี่เฉินตะลึงและรีบตามหวาลี่ฟางไปทันที “งั้นเราก็ไปที่นั่นด้วยกันเถอะ” เขาอยากเห็นหน้าอี้หราน และรู้สึกคิดถึงเธอแทบคลั่งในตอนที่ไม่ได้เห็นหน้าเธอถ้าไม่ได้กลัวว่าการตามตื๊อของเขาจะทำให้เธอรำคาญหรือกลัว เขาคงไปหาเธอทุกวันแล้ว!เขาไม่ได้เจอหน้าเธอมาก็หลายวันแล้ว เพราะหวังว่าเธอจะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองได้ และทุกวันเขาก็ต้องข่มใจตัวเองไม่ให้ไปเจอเธอหวาลี่ฟางรู้สึกพอใจ แน่นอนว่าเพราะทุกอย่างเป็นไปตามแผนของเธอหลิงอี้หรานเสร็จแน่ เพราะเมื่อทุกคนไปถึงหน้าประตู เธอก็จะเปิดประตูห้องไปพร้อมกับตะโกนด้วยความประหลาดใจ!ในขณะที่พวกเขากำลังเดินไปยังประตูส่วนนั่งเล่น จู่ ๆ เสียงของรถฉุกเฉินก็ดังขึ้นตรงบริเวณใกล้กับทางเข้าห้างสรรพสินค้า จากนั้น เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ซึ่งนำเปลหามมาด้วยและรีบตรงดิ่

กู้ลี่เฉินตกตะลึงไป แต่ในตอนที่เขาเปิดประตูนั้น ประตูไม่ได้ล็อกไว้“ไปสถานีตำรวจก่อนดีกว่าครับ!” นายตำรวจคนนั้นกล่าว“ค่ะ” หลิงอี้หรานตอบ“ผมจะไปกับคุณ” กู้ลี่เฉินกล่าวพลางจับมือของหลิงอี้หรานไว้“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไปเองได้ ขอบคุณ” หลิงอี้หรานพูดทว่าแทนที่เขาจะปล่อยมือเธอ กู้ลี่เฉินกลับยืนกรานและพูดว่า “ผมจะไปกับคุณ! ผมเป็นพยานคนแรกทันทีที่เปิดประตูออกนะ” ดวงตาฟินิกซ์ของเขามองตรงมายังเธอ ราวกับว่าเขาจะยังคงถ่วงเวลาต่อไป หากเธอตอบปฏิเสธหลิงอี้หรานไม่มีทางเลือกอื่นอีกนอกจากต้องพยักหน้าตกลง แม้ว่าเธอจะปฏิเสธ แต่กู้ลี่เฉินก็ไม่ได้ต้องขออนุญาตเธอในการมาสถานีตำรวจ อีกอย่างก็เหมือนกับที่เขาบอก เขาเป็นพยานคนแรกในเหตุการณ์นี้เพราะเขาเป็นคนแรกที่เปิดประตูกู้ลี่เฉินมองไปยังกลุ่มคนนอกประตูและดึงหลิงอี้หรานมาหลบข้างหลังเขา “หลบหลังผมไว้แล้วเดินไป”“ฮะ?” กู้ลี่เฉินเป็นคนนำหลิงอี้หรานออกไปในขณะที่เธอยังคงงง ๆ อยู่ เหล่าทีมงานและลูกค้าในห้างสรรพสินค้ายืนอยู่โดยรอบ แต่ส่วนมากเป็นแฟนคลับของเหล่านักแสดงเสียส่วนใหญ่ต่างก็มองมาทางนี้กันเป็นตาเดียวแม้ว่าจะมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคอยกัน