บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 1091 - บทที่ 1100

“ฉันสงสัยขึ้นมาเลยกินไปทีเดียวสองถึงสามเม็ด ผลคือฉันหลับไปสามวันและต้องล้างท้องที่โรงพยาบาล หลังจากนั้นพวกเขาเลยรู้กันว่าคนรับใช้คนนั้นเป็นคนเปลี่ยนยา” เขาพูดพลางเงยหน้ามองเธอด้วยความเย้ยหยันตนเองอย่างรุนแรงในแววตา“แล้วรู้อะไรไหม? คนรับใช้คนนั้นเป็นคนที่ดีกับฉันที่สุดในตอนที่ฉันเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์อี้ เธอแสดงออกว่าเป็นห่วงฉัน ทุกวันเธอจะยิ้มอย่างอ่อนโยนขณะที่มองฉันทาน ‘วิตามิน’ ที่เธอเป็นคนเปลี่ยน”ความโกรธปะทุขึ้นในหัวใจของหลิงอี้หราน “คนเราทำแบบนี้กับเด็กแค่เพื่อความสบายและได้ออกไปเที่ยวกับแฟนได้ยังไง? เธอไม่คิดถึงผลกระทบของเด็กที่ต้องกินยานอนหลับเข้าไปเป็นจำนวนมากเลยหรือไง?”ในกรณีที่แย่ที่สุดอาจทำให้เด็กเกิดความผิดปกติทางจิตได้เลยนะอี้จิ่นหลียิ้มอ่อน “มีคนแบบนั้นมากมายบนโลกใบนี้ พวกเขายอมเซ่นชีวิตของคนอื่นเพื่อผลประโยชน์เพียงเล็กน้อยได้อย่างง่ายดาย"“แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น? คนรับใช้คนนั้นเป็นยังไงต่อ?” หลิงอี้หรานถาม“ตระกูลอี้ก็ไล่เธอออก” เขาพูดเสียงแผ่วหลิงอี้หรานเข้าใจว่า ถ้าคนรับใช้คนนั้นโดนไล่ออก เธอคงจะทุกข์ทรมานไปตลอดทั้งชีวิต“หลังจากนั้นคุณก็เลยเกลียดการทานย

ทั้งห้องในตอนนี้เงียบสงัด และไม่มีใครอื่นอีกนอกจากเขา‘เธอ... ไม่อยู่แล้วสินะ?’ เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยและมองไปยังมือที่ว่างเปล่าของตัวเองแม้ว่าเขาจะบังคับให้เธออยู่ในคฤหาสน์นี้ แต่เธอก็คงไม่อยู่กับเขา เหมือนกับพ่อและแม่ของเขา ที่แม้ว่าเขาจะขอร้องเจียนขาดใจให้พวกเขาอยู่ พวกเขาก็ยังคงทิ้งเขาไปตามทางของตัวเอง‘ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องเดียวดายงั้นเหรอ?‘เดียวดายเหมือนเมื่อก่อน... ทำไมฉันต้องสนใจด้วยล่ะ? ก่อนเจอเธอฉันก็ตัวคนเดียวไม่ใช่เหรอ?‘คนเดียวที่ฉันจะพึ่งพาได้ก็มีแค่ตัวฉันเองนี่แหละ!’ถึงแม้เขาจะคิดแบบนั้น แต่ความเจ็บปวดก็ยังคงแล่นผ่านทั้งร่างของเขาราวกับว่ามีเข็มเป็นกำ ๆ ทิ่มแทงใส่เขาจากนั้นไม่นานจู่ ๆ ประตูก็เป็นออกและมีใครบางคนเดินเข้ามาอี้จิ่นหลีมองไปยังร่างที่เดินเข้ามาด้วยความรู้สึกประหลาดใจในแววตาของเขา“หือ? ตื่นแล้วเหรอ ฉันทำโจ๊กไว้ ว่าจะเอาให้หลังจากที่คุณตื่น” หลิงอี้หรานวางชามโจ๊กไว้บนโต๊ะข้างเตียง เธอยื่นมือออกไปสัมผัสหน้าผากของเขาตามปกติ‘ฮืมม ไข้ดูเหมือนจะลดลงแล้ว แต่ก็ยังร้อนอยู่ แต่ก็ดีกว่าก่อนหน้านี้ล่ะนะ’“ไข้คุณลดแล้ว เดี๋ยวฉันเอาที่วัดไข้มาวัดหน่อยดีกว่า”

ดูเหมือนเขาจะสัมผัสได้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ริมฝีปากบางของเขาขยับเล็กน้อย “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ยอมให้ตาแก่นั่นทำอะไรเธอหรอก”เธอหลบตาลงเล็กน้อยและลุกขึ้นเก็บชามที่หมดแล้วไว้ด้านข้าง “พักผ่อนเถอะ ฉันจะกลับห้องตัวเองก่อน”ทว่าก่อนที่เธอจะได้หันไป มือของเขาก็จับแขนเสื้อเธอไว้ เขามองเธอด้วยคางที่เชิดขึ้นเล็กน้อย และมีประกายแวววาวภายในดวงตาสดใสของเขาเธอถาม “อี้จิ่นหลี คุณกำลังทำอะไร?”“เธอมีความรู้สึกบางอย่างให้กับฉันใช่ไหม? ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่คอยดูแลฉัน ช่วยให้ฉันทานยา ทำโจ๊กให้ฉัน...” น้ำเสียงแหบแห้งดังออกมาจากริมฝีปากของเขาทีละเล็กทีละน้อย สีหน้าของเขาวิงวอนและปรารถนา “หลิงอี้หราน เธอตกหลุมรักฉันใช่ไหม? ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะรักผู้หญิงคนหนึ่งได้สุดหัวใจขนาดนี้!”เขาเป็นถึงนายน้อยของตระกูลอี้ที่มีเกียรติและสูงส่งสำหรับคนอื่น แต่เขากลับเต็มใจที่จะกล้ำกลืนศักดิ์ศรีทั้งหมดของเขาเพื่อขอความรักจากเธอ!สมองของเธอว่างเปล่าไปในทันที ...กู้ลี่เฉินพยายามตามหาร่องรอยของหลิงอี้หรานผ่านทางทุกเส้นสายที่เขามี แต่ก็ไม่ง่ายเลย เขามีเส้นสาย แต่อี้จิ่นหลีก็มีเช่นกัน แน่นอนว่าอี้จิ่นหลีสามารถหยุดเขาจ

“ขอโทษค่ะ หมอซู ฉันไม่คิดว่า... เขาจะพาคุณมาที่นี่ด้วยเหมือนกัน” หลิงอี้หรานกล่าวอย่างอึดอัดใจถึงอย่างนั้นหมอซูก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มอีก อย่างไรเสียด้วยอายุของเขาแล้ว ชายชราก็รับรู้โดยอัตโนมัติว่า บางคำถามไม่ควรถามออกไปดังนั้นเขาจึงกางเครื่องมือที่เขาพกมาด้วยออกแล้วขอให้หลิงอี้หรานยื่นมือขวาออกมา มีดเข็มหลากหลายชนิดที่เรียงรายกันอยู่ทำให้หลิงอี้หรานนึกถึงความรู้สึกเจ็บปวดครั้งล่าสุดที่เธอได้รับจากการรักษา และนั่นก็ทำให้เธอตัวสั่นเมื่อหมอซูกำลังจะปักมีดเข็มลงไปบนหลังมือของหลิงอี้หราน อี้จิ่นหลีก็จับข้อมือของหมอซูไว้ทันที “นี่อะไร?”“การรักษาไงล่ะ คิดว่าอะไร?” หมอซูขุ่นขึ้ง เขาเกลียดการโดนขัดจังหวะระหว่างทำการรักษาที่สุด“ถ้าใช้เข็มในการรักษาแล้วทำไมถึงไม่ทายาชาให้เธอก่อนล่ะ?” อี้จิ่นหลีถามพลางขมวดคิ้ว“ถ้าทายาชาก็ไม่เห็นการตอบสนองของนิ้วเธอน่ะสิ ฉันต้องการการตอบสนองตามปกติของเธอเพื่อทำการรักษา!” หมอซูกล่าวอี้จิ่นหลีก็ยังคงไม่แน่ใจ “แต่เข็มพวกนี้...”หลิงอี้หรานเงยหน้ามองอี้จิ่นหลีและพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก ฉันเคยทำแล้ว อีกอย่าง หลังจากรักษาเสร็จ ไม่นานอาการเจ็บก็หายไปแล้ว”‘

เขารู้เพียงว่า เธอต้องเผชิญกับความเจ็บปวดแสนสาหัสตอนที่อยู่ในคุก แต่เมื่อเห็นสภาพที่เธอเจ็บปวดในตอนนี้ มันทำให้เขาเห็นว่าเธอเจ็บปวดแบบไหนได้ดียิ่งขึ้นหัวใจของเขาบอบช้ำ และดูเหมือนว่าในตอนนี้ แค่หายใจก็ยังเจ็บปวดเขาเสียใจที่ขังเธอไว้อย่างเลือดเย็น และยังยินยอมให้คนพวกนั้นทรมานเธอนับครั้งไม่ถ้วนไปโดยปริยาย แต่ไม่มีครั้งไหนรุนแรงเท่าตอนนี้ ใช่ เขาเสียใจมากเหลือเกินเขาย่อตัวลง ยกมือของเธอขึ้นมา แล้วจุมพิตปลายนิ้วของเธอ “ฉันอยากให้ตัวเองได้ตกหลุมรักเธอก่อนที่เธอจะโดนขัง”เสียงที่คล้ายกับสายลมของเขาฟังราวกับมีก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่คอถ้าเขาย้อนเวลากลับไปได้ เขาอยากจะปรากฏตัวต่อหน้าเธอ ก่อนที่เธอจะเข้าคุก เขาจะทำทุกอย่างด้วยอำนาจของเขาเพื่อล้างมลทินให้ชื่อของเธอ และคอยปกป้องไม่ให้เธอเจ็บปวดแม้แต่น้อยแต่ตอนนี้สายไปแล้วหลิงอี้หรานมองไปยังชายหนุ่มที่จุมพิตปลายมือของเธอความอบอุ่นจากริมฝีปากของเขาสัมผัสกับปลายนิ้วของเธอและดูเหมือนว่าร่างกายของเขาก็ร้อนรุ่มไม่แพ้กัน“อี้จิ่นหลี คุณ...”“ฉันผิดไปแล้ว” เขาพึมพำขัดเธอเขาไม่เคยยอมรับความผิดของตัวเองต่อหน้าใคร แต่ตอนนี้เขาพูดว่า “อี้