All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 1071 - Chapter 1080

ในขณะเดียวกันนั้น หลิงอี้หรานก็นั่งลงที่โต๊ะรับประทานอาหารและมองไปยังซุปและกับข้าวอีกสามอย่างที่ยังร้อนอยู่ แต่อาหารพวกนั้นดูธรรมดาเกินกว่าที่เชฟจะเป็นคนทำ“ฉันทำเอง ลองชิมดูสิ” เขาพูดราวกับรู้ว่าเธอกำลังสงสัยอยู่เธอแปลกใจเล็กน้อย ‘เขาเนี่ยนะ... ทำอาหาร?’ “ตอนเราอยู่กันที่บ้านเช่า เธอเคยทำอาหารให้ฉัน ตอนนี้ฉันทำให้เธอบ้างไม่ได้เหรอ? ถ้ารสชาติไม่ถูกปาก ฉันจะได้ไปปรับปรุง” เขาพูด ดวงตาดอกท้อของเขายิ้มให้เธอราวกับว่า พวกเขาไม่เคยเลิกกันและไม่เคยผ่านความทรงจำอันเจ็บปวดใด ๆ มาเลยพวกเขาดูเหมือนย้อนกลับไปยังช่วงที่พวกเขายังคบกันหวาน ๆหลิงอี้หรานหลบสายตาด้วยความอึดอัด และไม่อยากสบตาเขาราวกับว่ามีเวทมนตร์อยู่ภายในดวงตาของเขาซึ่งทำให้เกิดคลื่นในใจที่สงบของเธอ“คนรับใช้ไปไหนล่ะ? ทำไมฉันไม่เห็นใครที่นี่เลย?” เธอถามเปลี่ยนเรื่องอี้จิ่นหลีเอ่ยว่า “ที่นี่ไม่มีคนรับใช้ มีแค่คนเข้ามาเติมของในตู้เย็นกับทำความสะอาดเป็นประจำ แต่เธอไม่มีโอกาสได้เจอพวกเขาหรอก คิดซะว่าที่นี่มีแค่เธอกับฉันก็ได้”เธอตกตะลึงไปเขาพูดต่อไปว่า “ที่นี่มีแค่เธอกับฉัน ดังนั้นเธอจะมองมาที่ฉันแล้วลองคิดดูว่า เธอจะรักฉั

เขาเอ่ยออกมาว่า “ใช่ เราเลิกกันแล้ว การเลิกกับเธอเป็นเรื่องที่ฉันเสียใจที่สุด เพราะฉะนั้น ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองเสียใจอีก”เขาอยากให้เธอรักเขาอีกครั้ง และรักเขามากจนทิ้งเขาไปไม่ได้! ...หลิงอี้หรานนั่งอยู่บนโซฟาในห้องตอนกลางคืน และมองไปยังชุดเดรสสีม่วงลายดอกไม้ในมือชุดเดรสถูกฉีกจากคอเสื้อไปที่ด้านหนึ่งของแขนเสื้อ แม้จะซ่อมมันแล้ว แต่มันก็ไม่มีทางเหมือนเดิมหลิงอี้หรานรู้สึกโมโหเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าชุดแสนสวยต้องกลายเป็นแบบนี้ อย่างไรมันก็เป็นของที่เฉินเฉินมอบให้กับเธอแม้กู้ลี่เฉินจะไม่รู้ว่าเป็นเธอ และแม้ว่ากู้ลี่เฉินจะไม่ได้ตั้งใจจะให้มันกับเธอ แต่มันก็เหมือนกับเรื่องบังเอิญที่ทำให้คำสัญญาทั้งหมดของพวกเขาในวัยเยาว์ได้กลายเป็นจริง เธอกัดริมฝีปากเล็กน้อย หลิงอี้หรานลุกขึ้นและเดินไปแถว ๆ ตู้แล้วหยิบกล่องเย็บผ้าออกมาวันนี้เธอเดินดูรอบ ๆ ห้องตอนที่เธอมีเวลาว่างแล้วบังเอิญเจอกับกล่องเย็บผ้าอันนี้กล่องเย็บผ้าดูค่อนข้างเก่า ภายในบรรจุเข็มไว้สองสามเล่มและปลอกสวมนิ้วสำหรับจับเข็มเย็บผ้าเก่า ๆ ที่ยังดูดีอยู่ แม้ว่าเส้นไหมข้างในจะสีจางไปแล้ว แต่มันก็ยังแข็งแรงและไม่ขาดจากการดึงเพี

“อี้จิ่นหลี ฉันต้องทำแค่สิ่งที่คุณต้องการจริง ๆ เหรอ? ฉันไม่สามารถมีความคิด หรือความต้องการของตัวเอง หรือกระทั่งทำให้คุณโกรธเลยเหรอ? ปากคุณบอกว่ารักฉัน แต่คุณเคยให้เกียรติฉันบ้างไหม?” หลิงอี้หรานกล่าวเขาชะงักในสิ่งที่กำลังทำอยู่แล้วเงยหน้าขึ้นมองเธอ ราวกับว่าความรู้สึกใด ๆ ในดวงตาของเขาได้จางหายไป ทั้งหมดที่เหลืออยู่จึงมีเพียงความบูดบึ้ง หลังจากเงียบไปนาน สุดท้ายเขาก็พูดขึ้นว่า “เธออยากให้ฉันให้เกียรติเธอเหรอ?”เสียงเย็นชาดังขึ้นในห้องที่มีบรรยากาศเย็นยะเยือกและอ้างว้างเธอหัวเราะให้ตัวเอง “ฉันมันโง่ไปแล้วแหละ คุณคงไม่เก็บฉันไว้ที่นี่หรอก ถ้าคุณให้เกียรติฉันสักนิด”“ฉันให้เกียรติและทำทุกอย่างได้ถ้าเธอพอใจ ฉันทำให้ได้ทุกอย่างถ้าเธอรักฉันและเลิกคิดถึงผู้ชายคนอื่น” เขาพูดเสียงพึมพำเขามองตัวเองจากมุมที่ต่ำต้อยที่สุดเมื่อพูดคำพูดเหล่านั้นออกมาถึงอย่างนั้นหลิงอี้หรานก็พูดเพียงเบา ๆ ว่า “คุณคงจะให้เกียรติก็ต่อเมื่อฉันรักคุณ และถ้าฉันไม่ทำ คุณก็จะควบคุมทั้งความต้องการ ความชอบ และความปรารถนาของฉัน ไม่ใช่หรือไง?”ริมฝีปากบางของเขาเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง และดวงตาของเขาก็ดูโกรธเคือง

นายท่านกู้มองไปยังข้อมือขวาของลูกชายเขาที่ยังมีผ้าพันแผลอยู่ขณะที่เขาพูดนี่มันเรื่องตลกอะไรที่ต้องมาข้อมือหักเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง!“ถึงผมจะแขนหักอีกจะเป็นอะไรไป? ตราบใดที่ผมตามหาเธอเจอ!” กู้ลี่เฉินเอ่ย“นี่ลูก...” นายท่านกู้รู้สึกโกรธขึ้นมาในทันทีทันใด นายหญิงกู้รีบเข้ามาปลอบสามีของเธอในทันที และพูดกับลูกชายว่า “อย่าทำให้พ่อเขาโกรธสิ อี้จิ่นหลีปฏิบัติกับผู้หญิงคนนั้นต่างออกไปเสียชัดเจนขนาดนี้ ลูกจะเข้าไปยุ่งทำไม?”แม้ว่าตระกูลอี้จะมีอิทธิพลในเมืองเฉินมาก แต่ตระกูลกู้ก็ไม่น้อยหน้าไปกว่ากันเท่าไหร่ นายหญิงกู้ไม่ได้หวาดกลัวที่จะต้องปะทะกับตระกูลอี้ ในความเห็นเธอแล้ว หญิงสาวคนนั้นก็เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง และเธอก็ไม่ใช่เด็กผู้หญิงคนนั้นที่ลูกชายของเธอหมกมุ่นมาตั้งแต่เด็กอีกต่อไปแล้ว มีอีกตั้งหลายคนที่เข้ามาแทนที่เธอได้อย่างไรวงการบันเทิงก็ไม่เคยขาดสาวสวยเสียหน่อย!‘ลูกชายฉันอยากได้ผู้หญิงคนไหนก็ได้ แต่ทำไมเขาต้องอยากได้ผู้หญิงที่อี้จิ่นหลีไม่ยอมปล่อยด้วยล่ะเนี่ย?’ถึงอย่างนั้นสิ่งที่กู้ลี่เฉินกล่าวต่อมาก็ทำให้นายหญิงกู้ต้องตกตะลึง“แม่ครับ ที่ผมต้องเขามายุ่งก็เพาะผมรักอี้หรานไงค

“ก็จริง ถึงพวกเขาจะเจอที่นี่แต่พวกเขาก็พาเธอไปไม่ได้หรอก” เขาพูดขณะที่ดึงมือถือของเขาออกมาและส่งมันให้เธอไม่ใช่มือถือของเธอ แต่เป็นของเขา!โชคดีที่เธอเป็นคนความจำดี เธอจำได้ทั้งเบอร์ของเหลียนอีและพี่โจวดังนั้น หลิงอี้หรานจึงโทรหาชินเหลียนอีก่อน เมื่อชินเหลียนอีรับสาย เธอก็มือไม้สั่นจนเกือบทำมือถือตกในตอนที่เธอได้ยินเสียงของหลิงอี้หราน “อี้หราน เธอ... เธออยู่ไหน? รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงเธอแค่ไหนตอนที่อี้จิ่นหลีพาตัวเธอไปน่ะ? อี้จิ่นหลีทำร้ายเธอหรือเปล่า? ผู้ชายสารเลวแบบเขาพาเธอไปได้ยังไง?! นี่มันเป็นการลักพาตัวแล้วนะ ลักพาตัวน่ะ!”หลิงอี้หรานรู้สึกอึดอัดขึ้นมาในทันที โทรศัพท์ของเธอเปิดสปีกเกอร์โฟนไว้ หรือหมายความว่า อี้จิ่นหลีเองก็ได้ยินทุกอย่างที่เพื่อนรักของเธอพูด อี้จิ่นหลีมองโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้มมุมปาก หลิงอี้หรานกลัวว่าเพื่อนรักของเธอจะพูดอะไรที่ทำให้อี้จิ่นหลีไม่พอใจ ดังนั้นเธอจึงรีบพูดขึ้นทันทีว่า “ฉัน... ฉันสบายดี เหลียนอี ฉันโทรมาหาเธอเพื่อบอกว่าเธอไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะ แล้วก็เรื่องพี่โจว ฉันควรจะเป็นคนช่วยเรื่องคดีความของเธอ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่แถวนี้ ถ้า... ถ้าฉันไม่ได้