บทที่ 1100

ครั้งก่อนเธอก็ข่วนกู้ลี่เฉินไปทีหนึ่งแล้ว

“ปละ... ปล่อยเถอะ” ตอนที่หมอซูกำลังเปลี่ยนมีดเข็ม หลิงอี้หรานก็กล่าวกับอี้จิ่นหลี “พอฉันเจ็บเดี๋ยวคุณจะได้แผลไปด้วย”

“แล้วไง?” อี้จิ่นหลียกมืออีกข้างที่ไม่ได้จับมือเธอขึ้นมาเช็ดเหงื่อตรงหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน “กู้ลี่เฉินเจ็บตัวเพื่อเธอได้ แต่ฉันทำไม่ได้หรือไง?”

หลิงอี้หรานตัวแข็งไปในทันที ถึงอย่างนั้นก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรอีก เข็มของหมอซูก็ปักลงบนหลังมือเธออีกครั้ง

‘เจ็บ... เจ็บจังเลย...’

เธอทำได้เพียงกัดฟันทนกับความเจ็บนั้น

หน้าผากของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่ออีกครั้งอย่างรวดเร็วหลังจากที่เพิ่งเช็ดจนแห้งไปเมื่อครู่ หยดเหงื่อไหลลงจากแก้มของเธอ

อี้จิ่นหลีเพียงแค่มองหลิงอี้หรานเท่านั้น ตอนนี้เล็บของเธอยังคงขีดข่วนและกดลึกลงไปในเนื้อหนังของเขาเพราะความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น แต่เขาดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรเลย แม้กระทั่งเลือดจะไหลซึมออกมาจากหลังมือของเขาจนเห็นได้ชัดแล้วก็ตาม

หรือจะให้กล่าวว่า ทุกอย่างที่เขาสนใจในตอนนี้มีเพียงหลิงอี้หรานเท่านั้น

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด หลิงอี้หรานสะกดกลั้นและอดทนกับความเจ็บอย่างสุดกำลัง เธอขบฟันแน่นจน