บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 1051 - บทที่ 1060

เท่าที่อี้หรานสืบทราบมา เย่ เหวินหมิงเป็นคนหยิ่งในศักดิ์ศรี เธอจึงหวังว่าสิ่งที่พูดไปจะทำให้อะไร ๆ มันเปลี่ยนแปลงได้หรือไม่อย่างนั้น เธอคงต้องขอให้ไป๋ ทิงซินช่วยหางานอื่นให้พี่โจวทำเมื่ออี้หรานเดินจากไป เย่ เหวินหมิงรีบหันไปมองคง จื่ออินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “คุณทำแบบนั้นทำไม?”คง จื่ออินหน้าซีด กัดริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสด ก่อนเอ่ยตอบ “ฉันแค่… อยากจะช่วยคุณ คุณดูอยากได้สิทธิ์เลี้ยงดูมาก ถ้า… ถ้าเกิดโจว เชียนหยุนมีรายรับไม่เพียงพอ ศาลก็คง… ไม่อนุมัติให้หล่อนได้สิทธิ์เลี้ยงดูไป”เย่ เหวินหมิงเม้นปากแน่น นัยน์ตาดำสนิทจ้องมองคง จื่ออินอย่างเคร่งเครียด คง จื่ออินร้อนตัวอยู่ในใจ รู้สึกราวกับถูกสายตาคู่นั้นจ้องมองอย่างทะลุปรุโปร่ง ความจริงแล้วเธอไม่ได้ส่งคนไปก่อกวนโจว เชียนหยุนเพราะเรื่องคดีความสิทธิ์เลี้ยงดูหยันน้อย แต่เพราะเธอต้องการระบายความแค้นส่วนตัวย้อนกลับไปตอนนั้น เย่ เหวินหมิงหนีออกไปจากงานเลี้ยงเพราะโจว เชียนหยุนและไอ้เด็กผีนั่น ทั้งที่กำลังจะถึงช่วงประกาศวันที่จัดงานแต่งงานของเขาและจื่ออิน จนทำให้เธอต้องกลายเป็นตัวตลกของสังคม! “อย่ามาล้ำเส้นผมอีก แล้วก็เลิกยุ่งกับ

อี้หรานชะงักงัน กระทั่งเวลาล่วงเลยไปพักใหญ่ เธอจึงเอ่ยเสียงงึมงำ “ฉันไม่…”พูดไปได้ไม่กี่คำ ริมฝีปากก็ถูกหยุดไว้ด้วยปลายนิ้วของลี่เฉินปลายนิ้วเย็นเฉียบกดลงมาเบา ๆ บนริมฝีปากของเธอ สายตาคมกริบของชายหนุ่มส่อแววเว้าวอน “ไม่พูดแล้วได้ไหมครับ? อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนที่ใส่ชุดนี้อยู่”อี้หรานสั่นน้อย ๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ“เอาล่ะครับ เรากลับบ้านกันเถอะ คุณแต่งตัวแบบนี้ ถ้าเรียกแท็กซี่คงไม่ดีเท่าไหร่” เขาบอกหลิง อี้หรานเอ่ยขอบคุณแล้วเดินออกไปพร้อมลี่เฉินทันทีที่มาถึงบริเวณทางออก ทั้งคู่ก็สังเกตเห็นกลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยืนอยู่ไม่ไกล ท่าทางกำลังคุยอะไรบางอย่างกันอยู่ มีสองสามคนในนั้นกำลังพูดผ่านวิทยุสื่อสารดูเหมือนว่าจะเกิดเรื่องอะไรสักอย่าง!กู้ ลี่เฉินขมวดคิ้ว ก่อนเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น?”“มีคน… มีคนจัดการพื้นที่ข้างนอก แล้วให้คนเข้ามาล้อมที่นี่เต็มไปหมดครับ” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งตอบกู้ ลี่เฉินนิ่งไป งานเลี้ยงการกุศลถูกจัดขึ้นโดยความร่วมมือระหว่างตระกูลกู้กับบริษัทใหญ่อื่น ๆ ในเมืองเฉินหากมีคนคิดจะก่อเรื่อง การกระทำแบบนี้ก็เท่ากับประกาศตัวเป็นศัตรู!คนที่กล้าทำแบบนี้ในเมือง

คนที่ยืนอยู่โดยรอบไม่มีใครกล้าขยับตัว ไม่มีใครกล้าแม้กระทั่งจะหายใจชายหนุ่มทั้งสองคนถือว่าเป็นผู้มีอิทธิพลมากที่สุดในเมืองเฉิน แน่นอนว่าทั้งคู่อาจกลายเป็นเหมือนระเบิดเคลื่อนที่ได้หากสถานการณ์ยังดำเนินต่อไป“แล้วไง?” อี้ จิ่นหลีถามเสียงเย็นหลิง อี้หรานมองอี้ จิ่นหลี โดยที่ยังจับมือของกู้ ลี่เฉินไว้อยู่ “คุณเป็นอะไรไหมคะ? เจ็บหรือเปล่า? ในงานเลี้ยงมีหมอบ้างไหม?”เธอเข้าใจว่าในงานเลี้ยงใหญ่โตแบบนี้ย่อมต้องมีเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์มาคอยช่วยดูแล เผื่อเกิดกรณีฉุกเฉิน“ผมไม่เป็นไรมาก แค่มือหัก” กู้ ลี่เฉินบอก รู้สึกเหมือนผ่านมาหลายปีมากแล้วที่ไม่ได้เจ็บปวดจากอาการกระดูกหักแบบนี้แต่เพราะความเจ็บในตอนนี้ ทำให้ชายหนุ่มรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดที่อี้หรานเคยเผชิญตอนที่ถูกหักนิ้ว‘เธอเคยผ่านอะไรมามากมายขนาดไหนกัน? สิ่งที่เธอเจอมาคงเจ็บยิ่งกว่าฉันตอนนี้เป็นสิบหรือร้อยเท่า!’ใบหน้าของอี้หรานเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เธอรู้ดีว่า ต้นเหตุที่ทำให้ลี่เฉินต้องโชคร้ายแบบนี้ก็คือเธอ“จะไม่เป็นไรได้ยังไงคะ! ถ้าคุณไม่รีบรักษา เดี๋ยวมันก็…”ก่อนที่หญิงสาวจะทันได้พูดจนจบประโยค แรงกระชากจากด้านหลังก็ดึงเธอเ

หลิง อี้หรานจำไม่ได้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่เมื่อจูบดุเดือดสิ้นสุดลง เธอก็หอบหายใจราวกับปลาขาดน้ำปอยผมของหญิงสาวยุ่งไม่เป็นทรง พวงแก้มแดงเรื่อ ดวงตากลมรีจ้องมองมาที่จิ่นหลี ในที่สุดความเยือกเย็นที่อี้หรานมีก็ต้องสลายไป ภาพของอี้ จิ่นหลีกลับมาสะท้อนอยู่ในแววตาคู่นั้นอีกครั้งแม้จะเห็นความโกรธได้จากดวงตาคู่นั้น ทว่าอี้ จิ่นหลีก็ยังรู้สึกหลงใหลมันเขายกมือขึ้น แล้วลูบผมเธออย่างอ่อนโยน ริมฝีปากของจิ่นหลีเลื่อนมากระซิบข้างใบหูของอี้หรานด้วยเสียงแหบต่ำ “ลืมเรื่องที่เธอชอบลี่เฉินไปซะ…”‘ใช่ เพราะว่าฉันจะไม่ยอมให้เธอชอบหมอนั่น เธอรักฉันได้คนเดียวเท่านั้น!’ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านทั่วแผ่นหลังของอี้หราน “ฉันจะชอบใครมันก็เรื่องของฉัน…”ก่อนที่หญิงสาวจะพูดจบ จิ่นหลีก็ประทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง กลืนถ้อยคำเหล่านั้นไปจนหมด……หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นด้านนอก ทางฟากงานเลี้ยงเองก็เกิดความโกลาหลขึ้นเช่นกันชิน เหลียนอีอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อได้รับรู้ว่าอี้ จิ่นหลีเข้ามายึดพื้นที่ด้านนอกและปะทะกับกู้ ลี่เฉิน ‘อี้ จิ่นหลี? ถ้าเขามางานก็คงเป็นเรื่องปกติ แต่ทำไมต้องมายึดพื้นที่ด้วย? หรือจะเป็

“ลี่เฉินคะ ถึงอี้หรานจะถูกอี้ จิ่นหลีพาตัวไป คุณก็ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ สองคนนั้นเคยคบกันมาก่อน ถึงจะเลิกกันแล้ว แต่ก็ดูเหมือน…”หวา ลี่ฟางหยุดชะงักเมื่อสังเกตเห็นว่ากู้ ลี่เฉินไม่ได้ฟังเธอเลยแม้แต่น้อย! เหมือนกับว่าเธอเป็นเพียงธาตุอากาศและสิ่งเดียวที่เขานึกถึงคือหลิง อี้หราน!ลี่ฟางกัดฟันกรอด ‘อี้หรานมีดีอะไรนัก?’‘ทำไมทุกคนจะต้องทะเลาะกันแย่งอี้หรานด้วย?’‘ฉันจะไม่ยอมให้หลิง อี้หรานมาพรากความสุขของฉันไป!’…เมื่ออี้หราน ก้าวลงมาจากรถ เธอก็พบว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอคุ้นเคยบ้านทรงตะวันออกล้อมรอบด้วยป่าไผ่ ท่าทางราวกับตั้งอยู่ที่นี่มาเป็นเวลานานป่าไผ่ให้ความรู้สึกเก่าแก่ ทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกราวกับกำลังมองย้อนไปในอดีต“อี้ จิ่นหลี คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม?” อี้หรานถามด้วยความหวาดระแวง“ทำไม? ก็เพื่อขังพี่ไว้ที่นี่ไง ถามมาได้” เขาตอบพลางฉุดกระชากเธอให้เข้าไปในบ้านด้วยการออกแบบของบ้านค่อนข้างเก่าแก่ ถึงแม้จะมีบางจุดที่ได้รับการตกแต่งใหม่ แต่มนต์ขลังของมันก็ยังคงอยู่ตามเดิม ที่นี่มีทั้งระเบียงทางเดิน สะพาน สระ และดอกบัวลอยอยู่เต็มไปหมด ดูเป็นภาพหาดูได้ยากทีเดียว!หากนี่คือการมาเยือนต