All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 1061 - Chapter 1070

ชินเหลียนอีและไป๋ทิงซินมายังคฤหาสน์ตระกูลอี้ แต่พวกเขากลับไม่พบกับอี้จิ่นหลี!เป็นเพราะพ่อบ้านของตระกูลอี้ อี้จิ่นหลีจึงไม่เคยพาหลิงอี้หรานมาบ้านเลยสักครั้งแน่นอนว่าเมื่อชินเหลียนอีขอเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลอี้ พ่อบ้านประจำตระกูลย่อมต้องปฏิเสธเธอ! เพราะแบบนั้น ชินเหลียนอีจึงทำได้เพียงมองประตูทางเข้าคฤหาสน์อี้และกระทืบเท้าเท่านั้นไป๋ทิงซินมองไปยังแฟนสาวที่กระวนกระวาย และรู้แล้วว่าหลินอี้หรานเป็นคนสำคัญของชินเหลียนอี“ถ้าผมเป็นคนที่โดนพาตัวไป คุณจะเป็นห่วงและออกตามหาผมไหม?” ไป๋ทิงซินถามขึ้นชินเหลียนอีตกตะลึงไป จากนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ทำไมคุณถึงถามอะไรแบบนั้นขึ้นมาตอนนี้? นี่คุณคงไม่ได้หึงอี้หรานหรอก ใช่ไหม?”“แล้วถ้าใช่ล่ะ?” ไป๋ทิงซินถามขณะที่จ้องมองไปยังคนตรงหน้าชินเหลียนอีกะพริบตาใช้ความคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จู่ ๆ เธอจะเขย่งตัวขึ้น สองมือของเธอก็ดึงคอปกเสื้อของไป๋ทิงซินลงมา และจูบเขาด้วยริมฝีปากบาง “เอาล่ะ ๆ เป็นเด็กดีนะ คุณเป็นคนเดียวที่ฉันรักค่ะ อี้หรานน่ะเป็นเพื่อนสนิทฉัน อย่าหึงไปเลยนะ”ตอนนี้กลายเป็นไป๋ทิงซินแทนที่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี‘เป็

”ฉันบอกคุณแล้วว่า ฉันไม่...”“เธอไม่รู้สึกอะไรกับฉันเลย?” เขาขัดจังหวะเธอ “แล้วตอนนี้เธอรู้สึกกับใครอยู่?”เธออึ้งไป ดูเหมือนความอันตรายจะฉายวาบผ่านแววตาของเขาขณะที่มองมายังเธอ“ฉันไม่รู้สึกอะไรกับใครทั้งนั้นแหละ รวมถึงกู้ลี่เฉินด้วย!” เธอพูด เธอไม่อยากให้กู้ลี่เฉินเข้ามาเกี่ยวข้องแบบนี้ อี้จิ่นหลีหักข้อมือของกู้ลี่เฉินก็เพราะเธอ และเธอก็อยากรู้ว่าตอนนี้อาการของเขาเป็นอย่างไรบ้าง“ถ้าเธอไม่มีความรู้สึกอะไร ทำไมเธอถึงปล่อยให้มันกอดเธอล่ะ? เธอไปสนิทกับลี่เฉินตอนไหน?” เขาถามเสียงดุจู่ ๆ เธอก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา ถ้าคำตอบของเธอไม่ถูกใจเขา ถ้าอย่างนั้น...หลิงอี้หรานพูดอย่างสัตย์จริง “ฉัน... คิดกับกู้ลี่เฉินแค่เพื่อนสมัยเด็กเท่านั้น ฉัน... รู้สึกผิดเวลาที่ฉันเห็นเขา”“รู้สึกผิด?” อี้จิ่นหลีเลิกคิ้ว“เขาตามหาฉันมาตั้งหลายปี แต่ฉันไม่เคยบอกว่าฉันคือคนที่เขาตามหา” ทั้งยังปล่อยให้กู้ลี่เฉินคิดว่าเป็นคนอื่นและทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า “อีกอย่าง ที่เขากอดฉันอาจจะเป็นแค่ความรู้สึกที่เขามีให้ฉันตอนเด็ก”เพราะเธอสวมชุดสีม่วงตัวนั้น ดังนั้นกู้ลี่เฉินคงจะคิดว่าเธอเป็นเด็กสาวในจินตนาการของเขา เธอรู้

รถเคลื่อนมาจนถึงถนนฮวยไห่ และมีร้านริมทางอยู่ข้างหน้า เย่เหวินหมิงบอกคนขับรถให้จอด จากนั้นเขาก็ลงจากรถไปตามลำพังคนขับพูดว่า “คุณเย่ครับ ผมแนะนำร้านอื่นให้คุณได้นะครับ ถ้าคุณอยากทานมื้อดึกที่นี่”“ไม่เป็นไร ขอบคุณ” เย่เหวินหมิงกล่าวปฏิเสธเบา ๆ จากนั้นเขาก็ตรงไปยังสถานที่ที่คนพลุกพล่านร้านข้างทางดูไม่เข้ากับเย่เหวินหมิงเลยแม้แต่น้อย ปกติแล้ว เขาก็คงไม่เคยมาในที่แบบนี้แต่วันนี้... ในที่สุดเขาก็เห็นร่างบางตรงนั้นแม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คน แต่เขาก็เห็นเธอด้วยเพียงแวบเดียวที่มอง... เธอยังคงผอมบางอย่างเช่นเคย แต่งตัวเชย ๆ ในชุดสีน้ำตาลพร้อมด้วยผ้ากันเปื้อน เธอดูแตกต่างไปมากจากเมื่อก่อนตอนที่อยู่กับเขา โจวเชียนหยุนก้มหน้าก้มตาทำอาหาร ความร้อนจากกระทะพุ่งเข้าหาใบหน้าที่ยังสวยงามของเธอ การเคลื่อนไหวของเธอมีชั้นเชิง เธอใช้แขนเรียวโยนอาหารและพลิกออกจากกระทะได้อย่างคล่องแคล่วจู่ ๆ เย่เหวินหมิงก็นึกไปถึงตอนที่เธอบอกว่า เธอจะไปทำอาหารให้เขา แต่กลับจบลงด้วยสภาพที่ดูไม่จืด และในท้ายที่สุดเขาก็ทำข้าวผัดไข่ที่พวกเขาสองคนช่วยกันจัดการจนหมดเกลี้ยงตอนนั้นเธอพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เหวินหมิง คอยดูนะค

หญิงสาวจากไนต์คลับหนีออกจากตรงนั้นไปแทบจะในทันทีโจวเชียนหยุนเห็นแบบนี้และยิ้มจาง ๆ เย่เหวินหมิงยังคงอวดดีเช่นเคย เขาจะไปถูกยั่วง่าย ๆ ได้อย่างไร?ครั้งหนึ่ง เขาเคยโดนดาราหน้าใหม่ที่อยากจะมีคืนร้อนแรงกับเขาสักคืน แต่เขาก็ยังยอมทนและออกมาก่อนที่เธอจะได้แตะต้องเขาแน่นอนว่าดาราหน้าใหม่คนนั้นพบเจอกับจุดจบอันน่าสยดสยอง... โจวเชียนหยุนส่ายหัวอย่างหนักเมื่อนึกถึงคืนนั้น‘หยุดคิดเรื่องนั้น มันก็แค่ฝันร้าย!’สิ่งดี ๆ เพียงอย่างเดียวที่เย่เหวินหมิงมอบให้แก่เธอคือ อาหยันน้อยเท่านั้น!ถึงอย่างนั้น หลังจากที่เธอขับไล่ความทรงจำเหล่านั้นออกไปแล้ว เธอก็มองเห็นเขาด้วยหางตาและเห็นว่าดวงตาล้ำลึกของเขามองมาที่เธอโจวเชียนหยุนตัวแข็งทื่อในทันทีในตอนนั้นราวกับว่าเธอโดนแช่แข็ง เธอมองไปที่เขาเหมือนไม่สามารถละสายตาไปจากใบหน้าของเขาได้ดวงตาของเขาคล้ายกับตาข่ายหนาทึบที่ห่อหุ้มเธอไว้โจวเชียนหยุนไม่รู้ว่านานเท่าไร แต่ในทันใดนั้นเองเธอก็ได้ยินเสียงดังขึ้นในหู “นี่ คนสวย นี่อะไร... สายตาแห่งรักเหรอ? ทำไมเธอไม่จ้องเราแบบนั้นบ้าง...”กลิ่นของแอลกอฮอล์เตะจมูกของโจวเชียนหยุนในทันทีเธอหันไปเห็นว่า มีขี้เ

‘เป็นเพราะว่าฉันทนไม่ได้ที่เห็นเธอตกต่ำแบบนี้งั้นเหรอ?‘ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่ควร ‘ทนไม่ได้’ เรื่องเธอสิ! เธอไม่มีค่าให้ฉันต้อง ‘ทนไม่ได้’ สักหน่อย!’“ฉันจะให้งานเธอทำเพราะเห็นแก่อาหยันน้อยเท่านั้นแหละ ฉันไม่อยากให้ลูกของฉันต้องลำบากมากก่อนคดีจะจบ” เย่เหวินหมิงพูด เขาพูดเรื่องนี้เพื่อเตือนความจำของโจวเชียนหยุนและตัวเขาเอง โจวหยุนเซียนพูดอย่างเย็นชาว่า “เขาเป็นลูกของฉัน ไม่ใช่ของคุณ! คุณเย่ อย่าลืมนะคะ ว่าคุณเคยพูดว่า ถึงแม้ฉันจะท้องจริง ๆ คุณก็ขอให้ฉันไปเอาเด็กออก คุณพูดเองว่า ผู้หญิงแบบฉันไม่มีสิทธิ์ให้กำเนิดลูกของคุณ เพราะอย่างนั้น อะไรทำให้คุณคิดว่า ตอนนี้คุณจะเอาลูกไปจากฉันได้?”ใบหน้าของเย่เหวินหมิงบูดบึ้ง เขาเข้าไปใกล้โจวเชียนหยุนทีละก้าวและพูดว่า “เธอควรจะคิดถึงวันแบบนี้ไว้ตั้งแต่เธอเลือกที่จะให้กำเนิดเด็กคนนี้”เธอตัวสั่นขึ้นมาในทันทีทันใด “นี่คุณจะไม่ปล่อยให้เด็กที่คุณไม่ต้องการอยู่กับฉันด้วยเหรอ?”เย่เหวินหมิงพูดออกมาอย่างไม่อ้อมค้อม “เธอว่า เด็กคนนี้จะมีโอกาสอะไรดี ๆ ในชีวิตบ้างถ้าเขาอยู่กับเธอ? ในอนาคตจะให้เขามาเปิดร้านกับเธอแล้วให้คนเยาะเย้ยว่าเขามีแม่เป็นอดีตนักโทษห