บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 1031 - บทที่ 1040

ชายหนุ่มนิ่งไปเหลียนอีพูดต่อไป “ถ้า… ถ้าวันหนึ่งฉันท้องจริง ๆ แต่ครอบครัวของคุณยังไม่มั่นคง เราไม่จำเป็นต้องแต่งกันก็ได้ คุณไม่ต้องจัดงานแต่งอลังการให้ฉัน ฉันจะคลอดลูกแล้วก็เลี้ยงเขาเอง เพียงแค่ขอให้คุณมาหากันบ้างฉันจะได้รู้ว่า คุณยังปลอดภัย!”ไป๋ ทิงซินรู้สึกทึ่ง “คุณ…”“ฉันไม่กลัวข่าวลือด้วย พวกมันทำอะไรฉันไม่ได้! ฉันต้องการแค่ได้อยู่กับคุณตลอดไป ไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ช่าง ฉันต้องการแค่นี้!”เสียงของเธอดังฟังชัด แววตาแน่วแน่ทิงซินคว้าเอาตัวหญิงสาวเข้ามาในอ้อมกอดทันทีเหลียนอีของเขาแข็งแกร่งและกล้าหาญมากกว่าที่เขาคิดนัก เขาเคยเข้าใจผิด คิดไปเองว่า เธอต้องการให้เขาปกป้อง เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอก็มีมุมที่เป็นหญิงแกร่งด้วยเหมือนกัน!“ผมเพิ่งรู้ว่าผู้หญิงที่ผมตกหลุมรักเป็นคนเจ๋งขนาดนี้!” ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วเอ่ยปาก “ดีชะมัดที่ได้รักคุณนะ!”เขาพร้อมจะค้นหาความเป็นไปได้ทั้งหมดบนโลกใบนี้ เพื่อหาวิธีที่จะทำให้เหลียนอีมีความสุขโดยไม่ต้องเป็นกังวลกับสิ่งใด!…หลิง อี้หรานไม่คาดคิดว่าอี้ จิ่งหลีจะพาเธอมายังอนุสรณ์สถานของตระกูลอี้มันคือบริเวณโถงไว้ทุกข์ที่มีแผ่นจารึกของพ่อจ

อี้หรานยกยิ้ม ใช้นิ้วไล้สัมผัสไปตามดวงตาและคิ้วของอีกฝ่ายชายหนุ่มกะพริบตาแต่ไม่ได้หันหน้าหนี ก่อนจะค่อย ๆ คลายแรงจับที่มือของหญิงสาวปลายนิ้วของหญิงสาวเลื่อนทีละน้อยจากคิ้ว มาที่ดวงตา มาที่สันจมูก จากนั้นมาที่ปากรูปปากของจิ่นหลีสวยมาก ริมฝีปากบางของเขาให้ความรู้สึกทั้งเย็นชา เซ็กซี่ ดึงดูด เมื่อมันโค้งขึ้นเมื่อเขายิ้ม อี้หรานก็ตกหลุมรักมันได้อย่างง่ายดาย“คุณพูดว่า คุณกลัวจะเดินตามรอยความผิดพลาดของพ่อ จนควบคุมชีวิตตัวเองไม่ได้ ฉันขอแปลว่านั่นหมายถึง คุณกลัวฉันจะหักหลังคุณ เหมือนที่แม่ทำกับพ่อของคุณใช่ไหม?” น้ำเสียงขออี้หรานอ่อนโยนราวกับเสียงของไวโอลิน หญิงสาวเอ่ยอย่างปราศจากความโกรธแค้นหรือขุ่นเคือง เหมือนฟ้าใสหลังพายุฝนสงบลงทว่าความเยือกเย็นของเธอกลับทำให้จิ่นหลีขมวดคิ้วเธอมีท่าทางเช่นนี้ตั้งแต่ตอนที่พวกเขาอยู่ที่บ้านเช่าเมื่อคราวก่อน เธอสงบเสียจนในใจเขาปั่นป่วน“ถึงฉันจะเคยพูดว่าฉันรักคุณและจะไม่มีวันทิ้งคุณ แต่ตอนที่คุณบอกว่ายอมแลกชีวิตเพื่อฉัน นั่นเป็นเพราะคุณยังเชื่อว่าฉันจะทรยศคุณ… เหมือนกับที่แม่คุณเคยทำกับพ่อ” เธอยังคงกล่าวต่ออาการดิ้นรนฉายขึ้นในแววตาของจิ่นหลี “ตร

ชิน เหลียนอีตอบกลับเพื่อนสนิท “ได้สิ เดี๋ยวบอกให้ทิงซินช่วยดูให้ แล้วพี่โจวเป็นยังไงบ้าง? ยังเปิดร้านได้ปกตินะ?”“เมื่อเช้าฉันโทรไปถามมาแล้ว พี่โจวบอกว่าไม่ค่อยมีลูกค้าเท่าไหร่ แต่ไม่มีใครมาก่อกวนแล้ว” อี้หรานบอก“เยี่ยมไปเลย!” ในที่สุดเหลียนอีก็สบายใจหลังมื้อเย็น เหลียนอีขับรถไปส่งอี้หราน ก่อนจะแวะไปหาไป๋ ทิงซิน“คุณรู้สึกดีขึ้นหรือยัง?” ทันทีที่เห็นหญิงสาวเดินเข้ามาในห้องทำงาน ทิงซินก็รีบวางเอกสารในมือแล้วรีบลุกไปหาแฟนสาว“วันนี้ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ปวดเท่าเมื่อวานนี้” เธอตอบทิงซินขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย ‘แปลว่าวันนี้ก็ยังปวดอยู่นิดนึงหรือเปล่านะ?’“แล้วเมื่อไหร่คุณถึงจะหายปวดท้อง?” เขาไม่เคยรู้เรื่องอาการปวดท้องประจำเดือนของผู้หญิงมาก่อน แต่ตอนนี้เขาเริ่มเป็นห่วงขึ้นมาแล้วหลังจากเห็นสภาพของเหลียนอีเมื่อวาน“คุณไม่ต้องห่วงหรอกน่า ปกติแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็คงหาย” เหลียนอีว่า“เอ่อ… ให้ผมช่วยนวดท้องอีกดีไหม?” เขาเสนอเหลียนอีคิดครู่หนึ่งก่อนพยักหน้ารับ ‘หมอนี่นวดท้องเก่งดีเหมือนกันแฮะ!’เหลียนอีตอบรับเสร็จก็ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาชายหนุ่มเห็นภาพนั้นแล้วอดยิ้มไม่ได้ ก่อนหันไ

“คุณดูสนิทกับหมอซูดีนะคะ” อี้หรานเอ่ยปากรู้สึกประหลาดใจที่เห็นคนอย่างกู้ ลี่เฉินรู้จักกับหมอสูงวัยที่เป็นเพียงเจ้าของคลินิกเล็ก ๆ“เรารู้จักกันมานานแล้วครับ ผมขาหักตอนที่ญาติของคุณกับผมแอบหนีลงเขาเข้าเมืองมาด้วยกัน หมอหลายคนบอกว่าถึงแผลจะหายดีแต่ก็อาจจะมีผลข้างเคียงอื่น แม่ผมบังเอิญได้ยินเรื่องหมอซู เลยพาผมมารักษากับเขา” กู้ ลี่เฉินเล่าให้ฟังอี้หรานตกใจ “คุณขาหัก?”“ใช่ ตั้งสามเดือนกว่าจะกลับมาเดินได้ปกติ” เขาตอบ‘เพิ่งรู้ว่าเขาเคยบาดเจ็บด้วย ใช่ตอนที่เขาตกหน้าผาหรือเปล่านะ?’อี้หรานคิดกับตัวเอง ยังจำภาพตอนที่ช่วยพาอีกฝ่ายขึ้นมาจากหน้าผา ตอนนั้นเขาก็ดูเหมือนจะเดินไม่ได้ เธอเอาแต่บ่นงึมงำว่าเขาเป็นพวกลูกแหง่ แท้จริงแล้วเขาขาหักต่างหากแต่ว่า… เขากลับไม่เคยพูดถึงอาการบาดเจ็บที่ขาเลย กลับกันเขาเอาแต่ขอโทษที่ทำให้เธอลำบากในตอนที่ขี่หลังเธออยู่“ตอนนั้น…ขาคุณเจ็บมากไหม?” อี้หรานอดไม่ได้ที่จะถามเขาชายตามองเธอแวบนึงขณะที่ขับรถอยู่ “ผมคิดไปเองได้ไหมว่า ที่คุณถามแบบนี้เพราะคุณห่วงผม?”หญิงสาวเม้มปาก ไม่ต่อคำลี่เฉินจึงพูดต่อโดยไม่สนใจ “เจ็บสิ ผมนึกว่ามันจะเจ็บที่สุดในชีวิตแล้ว แต่

หลังเวลาผ่านไปพักใหญ่ อี้หรานก็ได้ยินเสียงหมอซูพูดขึ้น “เรียบร้อยแล้ว!”ความรู้สึกเสียวซ่านที่หลังมือของเธอเบาบางลง อี้หรานถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนลืมตาท่อนแขนของลี่เฉินเป็นสิ่งแรกที่เธอมองเห็นอี้หรานรู้สึกตัวทันทีว่ากำลังจับแขนชายหนุ่มเอาไว้ก่อนจะรีบปล่อยมือ “ฉันขอโทษค่ะ!”“ไม่เป็นไรครับ ผมเป็นคนบอกให้คุณจับไว้เอง” ลี่เฉินพูดขณะที่ชักแขนกลับไปหมอซูหันมาเอ่ยกับหญิงสาว “เอาล่ะ สัปดาห์หน้าก็มาตามนัดนะครับ ระวังอย่าให้มือสัมผัสน้ำสามชั่วโมงหลังจากนี้นะ แล้วก็อย่าใช้มือยกของหนักด้วย”“รับทราบค่ะ” อี้หรานตอบเมื่อออกมาจากคลินิก ลี่เฉินก็เอ่ยขึ้น “ผมจะไปส่งคุณเอง”“ฉัน…ขึ้นรถเมล์กลับเองก็ได้ค่ะ” เธอตอบ หมุนตัวเตรียมจะจากไปแต่ลี่เฉินคว้าตัวหญิงสาวไว้ได้ก่อนจะพูด “การที่ผมไปส่งไม่ได้แปลว่าผมหวังอะไรจากคุณ ไม่จำเป็นต้องหนีก็ได้ครับ”“ฉันแค่ไม่อยากรบกวนคุณ” เธอดันมือเขาออก ทำเอาชายหนุ่มร้องครางในลำคอพร้อมทั้งขมวดคิ้วอี้หรานประหลาดใจเล็กน้อยกับท่าทางของอีกฝ่าย เธอไม่ได้ผลักเขาแรงขนาดนั้นเสียหน่อย! เห็นอย่างนั้นหญิงสาวจึงก้มไปดูแขนเสื้อของอีกฝ่าย‘วันนี้เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว แต่