บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 1011 - บทที่ 1020

“ขอบคุณคุณมากเลยนะคะ แต่ไม่เป็นไร มันนานมากแล้วค่ะ อี้ จิ่นหลีเคยพาฉันไปตรวจมาแล้ว” หลิง อี้หรานกล่าวพลางชักมือกลับ หมอที่เธอเคยพบบอกว่าการรักษานิ้วมือของเธอให้กลับมาเหมือนเดิมไม่สามารถทำได้ เพราะมันผ่านมานานเกินไปแล้วอี้หรานทำได้เพียงแค่กินยาบางตัว เพื่อระงับอาการเจ็บปวดเวลาที่อากาศชื้นหรือหนาวเท่านั้น“คุณมาถึงนี่แล้วก็ให้หมอซูช่วยดูให้สักหน่อยเถอะนะ เขาไม่ได้รับคนไข้ง่าย ๆ นะครับ” ลี่เฉินกล่าวก่อนจะพาตัวหญิงสาวเข้าไปด้านในอี้หรานมองเห็นเพียงแต่คลินิกโล่ง ๆ มีชายแก่สวมเสื้อกาวน์สีขาวเข้ากับสีของหนวดเคราที่ไม่ได้รับการตัดแต่งกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ บนกำแพงตรงข้ามเก้าอี้มีโทรทัศน์ขนาด 32 นิ้ว เปิดช่องละครรักน้ำเน่าที่กำลังดังอยู่ในช่วงนี้อี้หรานเคยได้ยินเพื่อนที่ทำงานคุยกันว่ามันคือละครโศกนาฏกรรมขนานแท้ชายแก่ยังคงจ้องมองจออย่างตั้งใจด้วยสีหน้าจริงจัง ราวกับว่าเขากำลังดูสารคดีอะไรสักอย่างอยู่“หมอซู ช่วงนี้ภรรยาคุณคงติดละครเรื่องนี้แน่เลยใช่ไหมครับ?” กู้ ลี่เฉินส่งเสียงคนที่ถูกเรียกว่าหมอซูหันหน้ากลับมาทันที เมื่อสังเกตเห็นลี่เฉิน ชายแก่จึงบ่นออกมา “ช่วยบอกให้บริษัทคุณทำละครน

“อย่าพูดแบบนั้นเลยครับ ผมพาคุณมาถึงนี่ ถ้าหมอซูบอกว่ามันรักษาได้ มันก็ต้องรักษาได้จริง ๆ” กู้ ลี่พูดพลางขับรถไปด้วย ก่อนเอ่ยถามอย่างสบาย ๆ “มือของคุณบาดเจ็บตั้งแต่เมื่อไหร่?”“เกือบสี่ปีได้แล้วค่ะ” หลิง อี้หรานตอบ‘เกือบ 4 ปี…คงเป็นช่วงที่เธอติดอยู่ที่นั่นสินะ’ กู้ ลี่เฉินนึก ก่อนถามต่อ “คุณบาดเจ็บตั้งแต่ตอนเป็นนักโทษเหรอ?”หลิง อี้หรานนิ่งเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร แต่สีหน้าของเธอตอบคำถามเขาทุกอย่างแล้ว“ใครเหรอ? คนที่ทำแบบนี้กับคุณ?” น้ำเสียงของลี่เฉินเจือความโกรธ ‘ใครหน้าไหนมันทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้กับเธอ?’เขารู้ว่าเธอเคยมีสถานะเป็นผู้ต้องขังมาก่อน แต่ลี่เฉินไม่คิดเลยว่าอี้หรานต้องเจอกับอะไรบ้างเพิ่งได้รับรู้ตอนนี้เองว่าเธอคงทรมานมากอี้หรานเอ่ยขึ้นเสียงเบา “มันไม่สำคัญหรอกค่ะ”“ใครทำ?” ลี่เฉินถามย้ำ“ฉันบอกคุณไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมา? ฉันจะทำให้คนพวกนั้นทรมานได้ด้วยเหรอ?”“ทำไมจะไม่ได้?” ดวงตาของลี่เฉินฉายแววดุร้าย เขาจะทำให้ทุกคนที่เคยทำร้ายอี้หรานได้ประสบชะตากรรมแบบเดียวกันหลิง อี้หรานมองกู้ ลี่เฉินด้วยความทึ่งรถหยุดลงตามสัญญาณไฟจราจร ลี่เฉินหันมามองคนข้างกายด้วยสายตาจริงจัง

‘ไม่กี่วันมานี้ คุณหลิงกลับบ้านคนเดียวตลอด มันเลยไม่มีปัญหาอะไร แต่พอนายน้อยกู้มาส่งคุณหลิงวันนี้…แถมยังจับมือ จ้องตากันอีก อย่างกับคู่รัก!’เกา ฉงหมิงได้แต่หวังให้กู้ ลี่เฉินและหลิง อี้หรานแยกกันโดยเร็วที่สุด ‘ถ้าพวกเขายังทำแบบนี้ต่อไป ไม่รู้ว่านายน้อยอี้จะว่ายังไงเลยเนี่ย?!’…หลิง อี้หรานเดินตรงไปที่บ้านเช่าพร้อมกล่องแพนเค้กในมือ เธอหยิบกุญแจออกจากกระเป๋าและไขเปิดประตู ในตอนที่กำลังจะผลักประตูเพื่อเข้าไปด้านใน มืออีกคู่หนึ่งก็ยื่นมาดันประตูเปิดออกอี้หรานถูกจับให้หมุนตัวกลับไปกะทันหัน ก่อนพบกับอี้ จิ่นหลีที่ยืนอยู่ด้านหลัง“คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” เธอถามอย่างสับสนเขาสวมเพียงเสื้อสเวตเตอร์ตัวบางสีอ่อนและกางเกงขายาวสีดำ เมื่อนำมาประกอบกับใบหน้าที่หล่อเหลา นั่นทำให้จิ่นหลีดูราวกับเจ้าชาย แต่ใบหน้าของชายหนุ่มกลับดูหม่นหมอง อี้หรานสังเกตเห็นการสะกดกลั้น ข่มอารมณ์ และ…ความเกรี้ยวกราดที่อยู่ในสายตาของอีกฝ่ายสัญชาตญาณเตือนภัยของเธอทำงานทันทีราวกับว่าจิ่นหลีคือตัวอันตราย และเธออาจเจ็บตัวได้หากพลาดแม้สักก้าวหนึ่ง!“มีอะไร? จะไม่เชิญผมเข้าไปหน่อยเหรอ?” จิ่นหลีพูดเสียงเย็น“มันดึกแ

หญิงสาวจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความสับสน ‘เขาหมายความว่ายังไง?’“ถ้าการเลิกกันมันทำให้เธอเลิกรักฉัน ลืมฉัน ถ้าอย่างนั้น…เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม?”เขากล่าวจิ่นหลีเป็นคนประเภทพูดแล้วไม่คืนคำ แต่ครั้งนี้เขากลับต้องยอมกลืนน้ำลายตัวเอง แทบจะเหมือนกับว่าเขายอมทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองไว้ข้างหลัง ทั้งหมดนี้ก็เพื่อเธอ!เพราะว่าความรู้สึกที่ถูกหลงลืมไปจากใจของอี้หรานมันเกินกว่าที่เขาจะทนไหวหลิง อี้หรานหัวเราะออกมาจนน้ำหูน้ำตาไหลไปหมด‘วันดีคืนดีเขาก็บอกเลิกกันในวันเกิดฉัน ทำชีวิตของฉันพัง’‘แล้วตอนนี้กลับมาบอกให้เรากลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม… เหมือนที่เราเคยเป็น? ฉันจะไปทำแบบนั้นได้ยังไง?’“อะไรของคุณอีก? หรืออยู่ ๆ ก็กลับมารักฉันแล้วเหรอ?” เธอถามจินกะพริบตาเบา ๆ พร้อมแววตาที่หม่นลง ‘ความจริง…ฉันรักเธอมาตลอด’‘ฉันเคยคิดว่าการลืมเธอมันง่าย จนในที่สุดแล้ว เธอต่างหากที่ทำมันได้ง่ายดาย’“ถ้าฉันยังรักเธออยู่ล่ะ? เธอจะรักฉันอีกสักครั้งได้ไหม?” จิ่นหลีถาม เสียงแหบแห้ง เขารักเธอ ชีวิตของเขา ความสุข ความเศร้าทั้งหมดของเขาล้วนอยู่ในกำมือของผู้หญิงคนนี้ตอนนี้เขารู้ตัวแล้วว่าไม่สามารถวิ่งหนีจ

คำพูดของหวา ลี่ฟางถูกกลืนหายไปในลำคอขณะที่ใบหน้าฉายแววอับอาย หญิงสาวไม่รู้จะตอบโต้อย่างไร“ฉัน… ฉันเคย…”กู้ ลี่เฉินกล่าวต่อ “ลี่ฟาง คุณช่วยชีวิตผม และผมเต็มใจที่จะช่วยให้คุณมีชีวิตที่ดีขึ้น แต่อี้หรานคือคนที่ผมรัก และถ้าเธออยากใช้ผม ผมก็ยินดีช่วยเธอ”ความริษยาพลุ่งพล่านขึ้นมาในกายลี่ฟางทันที!‘หลิง อี้หรานมีดีอะไรนักหนา? ถึงขนาดทำให้ลี่เฉินยอมพูดแบบนี้ได้!’“แต่อี้หรานพูดออกมาเองว่าไม่ได้รักคุณ เสียงที่ฉันอัดมามันก็ชัดมากพอแล้ว!” ลี่ฟางจงใจย้ำชั่ววินาทีต่อมา หญิงสาวเริ่มรู้สึกอึดอัด สัมผัสได้ถึงความรู้สึกชาวาบที่ไล่ขึ้นมาตั้งแต่ปลายเท้า ดวงตาคมกริบคู่นั้นกำลังมองเธออย่างเย็นชา“ลี่ฟาง ผมหวังว่าจะคุณจะไม่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้กับผมอีก เข้าใจไหม?” ลี่เฉินยื่นคำเสียงเย็นหวา ลี่ฟางตัวชาทันที! รู้สึกราวกับดวงตาคู่นั้นมองเธอออกอย่างทะลุปรุโปร่ง!…หนึ่งวันก่อนที่อาหยันน้อยจะเข้าโรงเรียนอนุบาลตรงกับวันหยุดพอดี หลิง อี้หรานและชิน เหลียนอีนัดกันมาที่บ้านของโจว เชียนหยุนเพื่อเอาของขวัญมาให้เด็กน้อยที่ได้ขึ้นชั้นอนุบาลอี้หรานให้ชุดสีเทียนและสมุดวาดรูป ส่วนเหลียนอีให้เสื้อผ้าเข้าชุดและร