บทที่ 1017

จิ่นหลีดึงมือของอี้หรานไปรองไว้ใต้ก๊อก ก่อนจะนำสบู่มาถูจนทั่ว เขาขัดถูฝ่ามือเล็กจนครบทุกซอกทุกมุมราวกับกำลังพยายามจะลบร่องรอยของกู้ ลี่เฉินออกไป

หลิง อี้หรานพยายามชักมือกลับแต่ไม่เป็นผล

เธอไม่รู้ว่าอี้ จิ่นหลีล้างมือของเธอไปกี่รอบ แต่การโดนน้ำเย็นนาน ๆ ทำให้มือของเธอเริ่มปวด “อี้ จิ่นหลี พอได้แล้ว คุณต้องการอะไร?”

ชายหนุ่มปิดน้ำ คว้าเอาผ้าขนหนูที่แขวนอยู่มาเช็ดมือให้เธออย่างทะนุถนอม “อย่าให้กู้ ลี่เฉินจับมือพี่อีก”

จิ่นหลีทนไม่ได้เมื่อนึกถึงภาพที่เห็นก่อนหน้านั้น ราวกับว่าความริษยามันท่วมท้นไปทั่วร่าง

เขากลัวว่าอี้หรานจะตกหลุมรักกู้ ลี่เฉิน!

“หยุดพูดจาไม่เข้าหูสักทีได้ไหม” จิ่นหลีเอ่ย

หลิง อี้หรานนิ่งงันครู่หนึ่งและหัวเราะออกมา “นี่ฉันยังต้องรักคุณอยู่ทั้ง ๆ ที่เราเลิกกันไปแล้วด้วยเหรอ?”

ชายหนุ่มชะงัก เงยหน้ามาสบตากับดวงตากลมรีที่ฉายแววสงบนิ่ง

ไร้ความตื่นกลัวอยู่ในดวงตาที่เขารู้จักเป็นอย่างดีคู่นั้น มีเพียงความเยือกเย็นที่ปรากฏให้เห็น

ยิ่งเธอนิ่งมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งกระวนกระวายมากขึ้น

กลีบปากอิ่มอ้าออกช้า ๆ ตามมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทว่าเยือกเย็นเช่นเดียวกับแววตา “อี้ จิ่นหลี