บทที่ 1023

ถึงจะทราบเจตนาของอีกฝ่าย แต่โจว เชียนหยุนก็รีบตรงไปขอโทษทันทีเพื่อลดความตึงเครียด “เดี๋ยวฉันทำชามใหม่ให้ดีกว่านะคะ? ถ้าคราวหน้าคุณมาทานร้านนี้อีกก็กินฟรีได้เลย ดีไหมคะ?”

“แกจะชดใช้ฉันแค่นี้? มีแมลงวันอยู่ในชามนะโว้ย! ถ้าฉันกินเข้าไปแล้วอาหารเป็นพิษจะขึ้นมาล่ะวะ? ไหนค่ารักษาพยาบาล? ฉันไม่กล้ากินอาหารร้านแกอีกแล้ว!”

“เลิกพูดแล้วบอกให้มันชดใช้มาสักที!”

“เออ จ่ายมาซะ! ถ้าไม่จ่ายก็อย่าหวังเลยว่าจะได้ขายของแถวนี้!”

ชายทั้งสามคนพูด หนึ่งในนั้นแบมือที่มีซากแมลงวันให้เชียนหยุนดูเป็นหลักฐาน

ลูกค้าคนอื่น ๆ ไม่กล้ากินอาหารต่อ ทุกคนวางตะเกียบแล้วหันมามองเป็นตาเดียวกัน

เชียนหยุนรู้ดีว่ากำลังถูกเรียกเก็บค่าคุ้มครอง แต่ในเมื่อเธอไม่มีหลักฐานว่าคนพวกนี้จัดฉากเรื่องแมลงวัน หญิงสาวจึงต้องยอมกัดฟันพูดออกไป “ถ้าอย่างนั้นฉันจะชดเชยให้คุณสองร้อยหยวน ตกลงไหม?”

เงินสองพันนี่มันเกือบจะเท่าเงินที่เธอหาได้ทั้งหมดในแต่ละคืนด้วยซ้ำ!

แต่คนกลุ่มนั้นกลับไม่พอใจกับจำนวนเงิน

“สองร้อย? แกเห็นพวกเราเป็นขอทานเหรอ?”

“อย่างน้อยต้องห้าหมื่นโว้ย ถ้าไม่จ่ายห้าหมื่น ก็เตรียมปิดร้านได้เลย!”

‘ห้าหมื่นหยวน…’ เงินจำนวนมา