บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 131 - บทที่ 140

หัวใจของเธอเจ็บปวดมานานมากจนไม่สามารถฟื้นตัวได้อีกต่อไป แม้กระทั่งตอนนี้ คนเหล่านี้ยังคงต้องการทำร้ายเธอต่อไปเรื่อย ๆเอโลอิสหันกลับมา และจ้องมาเดลีนที่ใบหน้าที่แสดงความเกลียดชังออกมาอย่างเห็นได้ชัด “มาเดลีน! นึกถึงสิ่งที่เธอทำลงไปบ้าง สิ่งที่เธอได้ทำกับเมเรดิธ เจเรมี่เป็นคู่หมั้นของเมเรดิธ แต่เธอใช้วิธีที่น่ารังเกียจเพียงเพื่อฉุดรั้งเขาไว้ ตอนนี้ เธอยังกล้าใช้โทรศัพท์ของเจเรมี่โทรหาลูกสาวฉันและพูดเรื่องไร้ยางอายมากมายเหล่านั้นเพื่อให้ลูกของฉันเจ็บปวด! นี่เธอไม่มีความละอายอะไรเลยหรือยังไง!”ในที่สุดมาเดลีนก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เมเรดิธวางแผนการฆ่าตัวตายในขณะที่โทรหาเจเรมี่ ระหว่างที่ฉันกดรับสายในคืนที่เจเรมี่มีไข้ขึ้นสูงมาเดลีนเม้มริมฝีปากของเธอขณะที่ยิ้มให้เมเรดิธ “เมเรดิธ เชิญโกหกต่อไป นี่คงไม่ได้หวังว่าฉันกับเจเรมี่จะหย่ากันเพราะเธอใช่ไหม ยัยเมียน้อย จะเเย่งตำแหน่งฉันงั้นหรือ? ถ้าไม่ใช่เเบบนั้น ทำไมถึงทำเช่นนี้กันล่ะ? งั้นฟังฉันให้ดีนะ แม้ว่าฉันจะตาย แต่ตำแหน่งนายหญิงแห่งวิทแมนจะยังเป็นของฉันที่ครอบครองมันตลอดไป!”ทันทีที่เธอพูดจบ มาเดลีนถูกเอโลอิสตบทันที“หน้าด้าน!” เธอตะโกน

เมื่อเธอพูดอย่างนั้น ใบหน้าอันงดงามของเจเรมี่ดูเหมือนจะหยุดนิ่ง ดวงตาของเขาจ้องมองเธออย่างทะลุปรุโปร่ง “มาเดลีน เธอพูดว่าอะไร? ความหมายของมันคืออะไร?”เมื่อคิดว่าเธอจะตายในไม่ช้าและจำได้ถึงความปรารถนาอันน่าหัวเราะของเธอที่เธอยึดถือมานานกว่าสิบปีดวงตาของมาเดลีนก็แดงขึ้นขณะที่เธอยิ้มให้เจเรมี่“สิ่งที่ฉันหมายถึงคือ ฉันจะไม่ปล่อยให้เมเรดิธ ผู้หญิงจอมปลอมคนนั้นได้สิ่งที่เธอต้องการ แม้ว่าฉันจะตาย ฉันก็จะนำตำแหน่งของคุณนายวิทแมนไปด้วย!” ดวงตาสีแดงของมาเดลีนเบิกกว้าง น้ำตาไหลตามความรู้สึกของเธอ“เจเรมี่ แม้ว่าคุณจะรังเกียจฉันและเกลียดฉัน แต่มันก็จะไม่มีวันเปลี่ยนความจริงที่ว่าฉันเป็นภรรยาของคุณ!” มาเดลีนก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างมากในหัวใจของเธอ หลังจากปล่อยคำพูดเหล่านั้นออกไปความรักและความหลงใหลที่มีค่าตลอดชั่วชีวิตของเธอได้ถูกเทให้กับเขาเพียงคนเดียว มันเริ่มต้นจากความรัก และตอนนี้มันก็ต้องจบลงเพราะความรักตอนนี้ ความรักของพวกเขาเดือดพล่าน และทุกอย่างก็เกิดขึ้นในควันมัวหมองแล้วทำไมหัวใจของเธอถึงได้รับบาดเจ็บมากขนาดนี้?ความตายเป็นทางรอดเดียวที่เธอสามารถหนีจากความเจ็บปวดของเธอ?เจเรมี่โกร

มาเดลีนนิ่งเงียบและพึมพำกับตัวเองอย่างไม่ขัดขืนเธอมีเวลาเหลืออย่างน้อยหนึ่งเดือนหนึ่งเดือนเพียงพอที่เธอจะรวบรวมและเอาหลักฐานที่มีไปแจ้งตำรวจกับหลักฐานที่เมเรดิธเป็นฆาตรกรหลังจากเธอออกจากโรงพยาบาล แดเนียลพาเธอนั่งรถเล่นรอบ ๆ ใจกลางเมืองอย่างไร้จุดหมาย ในตอนท้ายของการเดินทาง รถของเขาหยุดอยู่ข้างรถขายอาหารแดเนียลมองมาเดลีนด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและนุ่มนวลบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา “แมดดี้คราวนี้เธอจะทานทาโก้กับซอสพริกกับผมอีกไหม?”มาเดลีนรู้สึกแปลกใจ อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเห็นน้ำตาที่เปล่งประกายในดวงตาของแดเนียล เธอก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างนี่เขารู้แล้วหรือว่าเธอมีเวลาอยู่ไม่มากนัก?มาเดลีนไม่อยากคิดมากเกินไป เธอยิ้มและพยักหน้า “แน่นอน และไม่ใช่แค่ครั้งนี้นะ เราจะยังมีโอกาสอีกหลายครั้งในอนาคต”“จริงหรือ?” แดเนียลมองเธออย่างคาดหวัง“ใช่ จริง ๆ” มาเดลีนตอบอย่างมั่นใจมาเดลีนพร้อมกับแดเนียลขณะที่พวกเขากินทาโก้กับซอสพริกข้างรถขายอหาหารเคลื่อนที่ พวกเขาเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับชีวิตในมหาวิทยาลัยแดเนียลสารภาพว่าเขาตกหลุมรักมาเดลีนตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามหาวิทยาลัย แต่แล้ว เขาก็พบว่าเธอ

เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังอยู่ที่ไหน แต่เมื่อเธอลืมตาขึ้น กลับเห็นเพียงเมเรดิธที่ยืนสูงอยู่เหนือเธอในขณะที่หล่อนก้มมองลงไปที่เธออย่างดูถูกเหยียดหยาม“เธอตื่นแล้วเหรอ? ฉันคิดว่าเธอตายไปแล้ว มันจะน่าเบื่อมากหากเธอตายไปจริง ๆ”เมเรดิธเยาะเย้ยขณะนั่งยองๆ จากนั้นเธอจับใบหน้าของมาเดลีนและบีบมันแน่นเมื่อมองไปที่ใบหน้าที่เสียโฉมแต่ยังคงสวย เมเรดิธมีความรู้สึกอิจฉาเริ่มก่อตัวขึ้นจนความอาฆาตพยาบาทเริ่มเติมเต็มในดวงตาของเธอ“มาเดลีน ฉันประเมินแกต่ำไป แม้อยู่ในสภาพนี้แต่ แกยังสามารถยั่วยวนผู้ชายได้!” เธอกดไปที่แผลของมาเดลีนที่เพิ่งเริ่มหาย “เธอหลอกล่อเจเรมี่ได้อย่างไร? กับสายตาที่น่าสมเพชของเธอเนี่ยนะ?”ในที่สุดมาเดลีนก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เธอได้ยินสิ่งที่เมเรดิธพูดเมเรดิธรู้เรื่องที่เขาใช้เวลาทั้งคืนกับเธอ นอกจากนี้ เมเรดิธยังจินตนาการถึงฉากที่พวกเขาพัวพันกันบนเตียงเธอเย้ยหยันและหัวเราะออกมา เธอหัวเราะอย่างประชดประชันและในขณะเดียวกัน เธอก็หัวเราะในขณะที่รู้สึกยินดีที่หล่อนคิดเช่นนั้น “เป็นบ้าเหรอ? ดูเหมือนว่าเจเรมี่จะไม่ได้รักเธอขนาดนั้น ฮะ? ถ้าเขารักเธอจริง ๆ แล้วทำไมเขาถึงนอนกับผ

หลังจากที่เธอออกจากสถานีตำรวจไป รอยยิ้มในรอบหลายเดือนได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ มาเดลีน ในที่สุดเธอก็สามารถหาหลักฐานมาลงโทษเมเรดิธในความผิดที่หล่อนทำหากพวกเขาพบเลือดของบริทนีย์ที่ต่างหู เมเรดิธเองจะไม่สามารถหาคำแก้ตัวใด ๆ ให้ตัวเองได้มาเดลีนกำลังนับวันรอข้อมูลที่คืบหน้าจากตำรวจ แต่เธอก็ยังไม่ได้รับอะไรเลยหลังจากผ่านไปสองวันเธอไม่สามารถรอได้อีกต่อไป เธอจึงไปที่สถานีตำรวจอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม เธอกำลังวิ่งเข้าไปหาเมเรดิธและเจเรมี่ที่ทางเข้าสถานีมาเดลีนมองไม่เห็นว่าพวกเขาเป็นใครจากระยะไกล เธอถือร่มขณะยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน เธอสามารถได้ยินเพียงเสียงของเมเรดิธจากในระยะหนึ่งไมล์เท่านั้น“เจเรมี่ ทำไมมาเดลีนไม่ปล่อยฉันไปสักที? เธอจะมีความสุขก็ต่อเมื่อฉันตายเท่านั้นหรือไงกัน?”หลังจากที่เมเรดิธพูดสิ่งนี้ เธอก็เห็นมาเดลีนยืนอยู่เสียงของเธอฟังดูประหลาดใจ “แมดดี้?”มาเดลีนพยายามลืมตาขึ้น จากนั้นเธอเห็นใบหน้าของเมเรดิธที่เข้ามาใกล้เธออย่างพร่ามัว“แมดดี้ ฉันจะทำยังไงให้เธอปล่อยฉันไป? ทำไมถึงกล่าวหาว่าฉันฆ่าบริทย์? บริทย์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน! ทำไมฉันต้องฆ่าเธอ? เป็นเรื่องปกติที่จะมีเลื