All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 141 - Chapter 150

ใบหน้าของเจเรมี่เย็นชาขึ้น “มาเดลีน ผมขอให้เธอเซ็นเอกสาร”“ฉันจะไม่เซ็นมัน” มาเดลีนพูดออกม าในที่สุดน้ำเสียงของเธอฟังดูสงบอย่างผิดปกติเจเรมี่เห็นมาเดลีนนั่งอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเย็นชาและนิ่งในขณะที่เธอจ้องมองไปทางอื่น เธอไม่ได้มองเข้าไปในตาของเขาเลยสักครั้ง เจเรมี่รู้สึกโกรธขึ้นมาในใจ “มาเดลีน อย่าพยายามท้าทายความอดทนของผม เธอรู้ดีถึงผลที่จะตามมา”เมื่อเธอต้องเผชิญกับการคุกคามและคำเตือนแบบขู่ของเขา มาเดลีนไม่ได้มีความกลัวใด ๆ เกิดขึ้นบนใบหน้า ตรงกันข้าม เธอกลับยิ้มออกมา“เจเรมี่ ฉันจะบอกเป็นครั้งสุดท้าย ฉันจะไม่เซ็นเอกสารการหย่าใด ๆ ทั้งสิ้น ถ้าคุณอยากแต่งงานกับเมเรดิธใจจะขาด แน่นอน คุณควรรอให้ฉันฟ้องคุณในข้อหาแต่งงานซ้ำซ้อน”“มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด!” เจเรมี่โกรธมาก “ผมจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้ายเช่นกัน เธอเซ็นหรือไม่เซ็น?”“ไม่!” มาเดลีนกล่าวอย่างหนักแน่นใบหน้าของเจเรมี่กลายเป็นน้ำแข็ง เมื่อเขาเห็นว่ามาเดลีนยังคงแสดงท่าทีหยิ่งผยองและไม่ยอมมองหน้าเขา เขาจึงเดินไปหาเธอและบังคับปากกาไว้ในมือของเธอ จากนั้น เขาจับมือขวาของเธอแน่น“เจเรมี่ จะทำอะไร? ปล่อยฉัน!” มาเดลีนเริ่มดิ้นรน“เธอปฎิเ

เจเรมี่กำพวงมาลัยแน่นยิ่งขึ้น เขาเริ่มสงสัยว่าดวงตาของเขาเสียหรือว่ายังไง แต่อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่ามาเดลีนเป็นคนที่สูญเสียการมองเห็นที่แท้จริงเธอตาบอดเธอตาบอดจริง ๆเธอไม่ได้ล้อเล่นก่อนหน้านี้ในตอนที่เธอมีปัญหาในการเซ็นเอกสารการหย่า มันเป็นเรื่องจริงแต่ก่อนหน้านี้เธอก็สบายดีอยู่ ทำไมตอนนี้ถึงตาบอดได้?เจเรมี่เฝ้ามองมาเดลีนในขณะที่เธอคลานอยู่ที่พื้นคล้ายเธอกำลังหาบางสิ่งที่หายไปพร้อมกับร้องไห้ออกมา เขารู้สึกว่าตัวเองหายใจได้ยากลำบากและมันรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกด้วยซ้ำหิมะตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ และฝนเริ่มตกลงมาผู้คนรอบตัวเธอเริ่มจากไป ทิ้งไว้เพียงถนนที่ว่างเปล่า กระนั้น มาเดลีนยังคงค้นหาอะไรบางอย่างอย่างไม่ยอมแพ้เธอร้องไห้ และดูกังวลมาก เหมือนเด็กที่ทำของเล่นชิ้นโปรดหายไปเจเรมี่ลงจากรถในขณะที่รู้สึกถึงความท้อแท้ เขาค่อย ๆ เดินไปหามาเดลีน ฝีเท้าของเขาหนักอึ้งอย่างผิดปกติถึงอย่างนั้น เธอไม่ได้สังเกตเห็นการปรากฏตัวหรือการมีตัวตนอยู่ของเขา ร่างที่ผอมแห้งของเธอยังคงอยู่บนพื้น ในขณะที่มือของเธอยังคงควานหาบางสิ่งอย่างบ้าคลั่งแม้จะถูกปกคลุมไปด้วยดินเจเรมี่มองเธอด้วยสีหน้าง

เมเรดิธโยนช่อดอกไม้ที่มือทิ้งอย่างไม่ใยดี และรีบวิ่งไปขว้างหน้ามาเดลีนอย่างเร่งรีบ เธอเริ่มสะอื้นตามบทปกติที่คอยแต่สวมหน้ากากที่น่าสงสารบนใบหน้าของเธอเสมอมา“แมดดี้ วันนี้เป็นพิธีหมั้นของฉันและเจเรมี่ ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน แต่ฉันหวังว่าเธอจะไม่ทำอะไรแบบไร้ความคิดเพียงเพื่อทำร้ายคนที่ฉันรักหลอกนะ”“มาเดลีน วันนี้เป็นงานหมั้นของลูกสาวสุดที่รักและลูกเขยของผม ถ้าไม่อยากมีปัญหา เธอควรไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!” ฌอนเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงดุดัน เขาต้องการไล่เธอให้ออกจากงานนี้ไป“มาเดลีน สำหรับผู้หญิงโหดร้ายและไร้หัวใจอย่างเธอยังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้…บทลงโทษพวกนั้นมันน้อยไปด้วยซ้ำสำหรับเธอ ไปให้พ้น! ถ้าไม่ ฉันจะทำให้เธอต้องเสียใจ!” เอโลอิสขู่มาเดลีนจุกในใจเป็นอย่างมาก กระนั้น เธอยังคงมีสีหน้าสงบ เธอยิ้มอย่างใจกว้าง และพูดว่า “คุณรู้ดวงชะตาของฉันหรือไงกัน นายหญิงแห่งมอนต์โกเมอรี? ฉันมีชีวิตที่ขื่นขมและลำบากมาจนถึงอายุเท่านี้”เมื่อเจเรมี่ได้ยินเช่นนั้นเขารู้สึกว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของมาเดลีนนั้นช่างน่ามองเป็นพิเศษ มันน่าสะพรึงกลัวจนกัดกินจิตใจเขาเช่นกันใบหน้าของเอโลอิสและฌอนเปลี่ยนเป็นสีเข้ม “มาเดล

“ไปให้พ้น! อย่าแตะต้องเธอ!”เจเรมี่ตะคอกในทันที เขาวิ่งออกไปในขณะที่สองมืออุ้มมาเดลีนขึ้นพาเธอไปที่ถนนก่อนจะโบกมือเรียกรถแท็กซี่เอวาจมอยู่ในความงุนงงอยู่อย่างนั้นสองสามวินาทีก่อนที่เธอจะวิ่งตามพวกเขาไปเมเรดิธและเอโลอิสรีบวิ่งตามออกไปเช่นกัน พวกเขาไม่มีเวลาที่หยุดเจเรมี่หลังจากเห็นว่าเขาขึ้นรถแท็กซี่ไปกับมาเดลีนแล้วเอวากำหมัดแน่นและกัดฟัน เธอไม่คิดอะไรมาก่อนว่าจะวิ่งไล่ตามพวกเขาไฟของห้องฉุกเฉินสว่างขึ้นในขณะที่เจเรมี่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องรอญาติอย่างเงียบ ๆ เขาไม่มีการแสดงออกบนสีหน้าใด ๆความอบอุ่นและกลิ่นหอมของมาเดลีนยังคงอบอวลอยู่ในอ้อมแขน อย่างไรก็ตาม เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาเปื้อนไปด้วยเลือดที่เธออาเจียนออกมา มีเลือดออกมามากมายและมันดูเป็นภาพที่ไม่พึงประสงค์เท่าที่ควรเขาหลับตาลง สมองของเขาหมกมุ่นยังยู่กับสิ่งที่มาเดลีนพูดก่อนที่เธอจะหลับตาลงไป“เจเรมี่ วิทแมน นายมันเลือดเย็นน่าขยะแขยงที่สุดในโลก!”เสียงกรีดร้องของเอวาดังขึ้นต่อหน้าเขา เจเรมี่เงยหน้าขึ้นช้า ๆ มีการมองที่เป็นเหมือนลางไม่ดีน่ากลัวในดวงตาของเขา และมันดูราวกับว่าเขากำลังจะเขมือบใครบางคนตลอดเวลา อย่างไรก็ตาม เ

เป็นไปได้ไง?เขาไม่เคยสนใจเธอ เขาไม่เคยสนใจเธอเลยเจเรมี่เอาแต่สะกดจิตตัวเองในขณะที่ระงับอารมณ์ แต่แล้ว ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในหัวใจของเขาเป็นเครื่องย้ำเตือนความจริงที่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้อีกต่อไปเขาตกหลุมรักมาเดลีนไม่รู้ว่ามันเริ่มต้นตอนไหน แต่มาเดลีนได้สร้างพื้นที่ในใจของเขาอย่างช้า ๆเขาจำได้ว่าเขารักเมเรดิธ เขารักเมเรดิธ ที่เขาเคยสัญญาไว้เมื่อพวกเขายังเด็ก ทำไมคน ๆ นั้นถึงกลายเป็นมาเดลีนแทนได้?เจเรมี่นวดขมับของเขาอย่างร้อนรน สายตาของเขาจ้องมองไปที่แสงไฟของห้องปฏิบัติการที่ยังเปิดอยู่ เขารู้สึกราวกับว่าเขาสูญเสียบางสิ่งที่สำคัญในความทรงจำถูกบ่อดูดทรายดูดไปและไม่สามารถเรียกมันกลับคืนได้อีกต่อไปวันทั้งวันได้ผ่านไปแสงของห้องผ่าตัดยังไม่ดับลงเมเรดิธใจร้อนเป็นปกติอยู่แล้ว แต่เจเรมี่ดูน่ากลัวเกินไปในตอนนี้ เธอจึงไม่กล้าที่จะทำโดยไม่คิด เธอทำได้เพียงรอให้หมอประกาศว่าพวกเขาล้มเหลวในการช่วยมาเดลีนและหล่อนได้เสียชีวิตหลังจากนั้นไม่นาน เมื่อเอโลอิสเห็นเจเรมี่ที่ทางเข้าห้องผ่าตัด เธอจึงเข้าไปต่อว่าเเละเรียกร้องความเป็นธรรมให้เมเรดิธ“เจเรมี่ ทำไมยังอยู่ที่นี่? ปล่อยให้เมเรดิธเ