All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 161 - Chapter 170

ทันทีที่เขาได้ยินน้ำเสียงของมาเดลีน ใบหน้าของเจเรมี่เริ่มแสดงออกอย่างเย็นชาเขาเม้มริมฝีปากบางของตัวเองเข้าหากันแน่นและคว้าคางของมาเดลีนมาทันทีมาเดลีนคิดไม่ถึงว่าเขาจะทำเรื่องแบบนี้ แต่ทว่า เธอสามารถหลบหลีกมันได้อย่างรวดเร็ว “คุณวิทแมน คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้ว โปรดเคารพและให้เกียรติตัวเองบ้าง” เธอเตือนสติเขาอย่าไรก็ตาม ใบหน้าของเจเรมี่ยังคงเย็นชาขณะที่เขาจ้องมองมาเดลีน “คุณบอกว่าไม่ใช่เธอ แต่คุณมีความกล้ามากพอที่จะเปิดหน้าอกด้านบริเวณซ้ายให้ผมเห็นหรือปล่าวล่ะ?”เขาไม่มีวันลืมไฝบนหน้าอกด้ายซ้ายของมาเดลีน มันชัดเจนเเละโดดเด่นมากกับผิวที่เนียนและเรียบของเธอหลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น ใบหน้าของมาเดลีนได้ตึงขึ้นทันที“คุณวิทแมน คุณกำลังล้อฉันเล่นหรือไง? คุณคิดว่าฉันจะให้คุณเห็นส่วนนั้นของร่างกายฉันไหม? กรุณาปล่อยฉัน”เขาจ้องดวงตาคู่สวยตรงหน้า “เธอรู้สึกผิดงั้นหรอ? หรือนั่นคือสาเหตุที่ไม่เปิดให้ผมดู? มาเดลีน ทำไมเธอถึงยังไม่ตาย?”“ทำไมเธอไม่กลับมาหาผมถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่และไม่เป็นอะไร?”‘ทำไมฉันยังไม่ตายนะ?‘ฉันเป็นอุปสรรคในชีวิตของนายเพียงเพราะฉันยังมีชีวิตอยู่งั้นหรอ? นายต้องการให้

เจเรมี่เริ่มชินกับการเจอมาเดลีนในรูปแบบนี้ เขาเลิกคิ้ว จ้องมองใบหน้าไร้ที่ติราวกับภาพวาดของมาเดลีนอย่างจริงจังเขายังจำได้ดีว่าเธอเคยมีรอยแผลบาดลึกบนใบหน้าด้านขวาของเธอ รอยแผลนั้นไม่เคยหายไปจนกระทั่งวันสุดท้ายที่เธอหยุดหายใจ หากใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้ที่ส่งยิ้มมาอย่างไร้ที่ติ ผิวของเธอดูนุ่มลื่นไปหมด พูดง่าย ๆ ก็คือ เธองดงามเหลือเกิน“คุณวีล่า ดูเหมือนโชคชะตาจะพาให้เรามาเจอกันบ่อย ๆ นะครับ” เจเรมี่พูดด้วยท่าทีสบาย ๆมาเดลีนจ้องมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอพร้อมกับส่งยิ้มสดใส “ดูเหมือนว่าวันนี้คุณวิทแมนจะมีสติครบถ้วนดีนะคะ คุณไม่จำฉันผิดเป็นภรรยาที่ตายไปแล้วของคุณ”เจเรมี่ขมวดคิ้ว ไม่ค่อยพอใจสิ่งที่ได้ยินนักกระนั้น เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมากลับส่งยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ผมหวังว่าผมจะได้รับเกียรติเลี้ยงข้าวเย็นคุณสักมื้อ?”มาเดลีนขมวดคิ้ว “อาหารเย็นคงจะไม่ได้ แต่ถ้าเป็นอาหารกลางวันนี้ฉันว่างค่ะ”เจเรมี่มีความสุขมากที่มาเดลีนยอมตกลงแต่กระนั้น ความสุขก็อยู่ได้เพียงชั่วครู่หัวใจของเขาเริ่มเจ็บปวดจู่ ๆ เขาก็นึกถึงมาเดลีนเขานึกย้อนไปถึงวันที่พวกเขาแต่งงานกัน เธอจัดเตรียมอาห

เมเรดิธรู้สึกว่าเธอกำลังตเจอเรื่องแย่ ๆ เธอจึงแกล้งทำเป็นข้อเท้าแพลง เธอตั้งใจสร้างเรื่องใหญ่โตจากการที่เธอได้รับบาดเจ็บให้เจเรมี่ฟัง เพื่อที่จะหลอกล่อให้เขามาเยี่ยมเธอที่บ้านตระกูลมอนต์โกเมอรีห้องที่ใหญ่โตกว้างขว้างตกแต่งอย่างหรูหรา และสวยงาม แม้กระทั่งห้องน้ำก็ถูกตกแต่งด้วยเครื่องสุขภัณฑ์ที่ดีและหรูหรา แน่นอนว่าเมเรดิธเพลิดเพลินไปกับทุกสิ่งทุกอย่างที่แท้จริงแล้วควรจะเป็นของมาเดลีน เธอไม่เคยรู้สึกสำนึกผิดเลย และการตายของบริทนีย์ก็เช่นกัน มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองที่เธอจัดการมันสำเร็จได้อย่างเด็ดขาด มีแค่ผู้หญิงที่ฉลาดและรับมือได้ในทุกสถานการณ์อย่างเธอเท่านั้นแหละที่คู่ควรกับใช้ชีวิตอย่างคนชนชั้นสูงเช่นนี้มาเดลีนกับบริทนีย์ไม่คู่ควรต่อการเป็นศัตรูของเธอแต่แล้ว เธอก็ต้องมาพ่ายแพ้ให้กับ วีล่า ควินน์ ผู้หญิงที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าคนนั้นในขณะที่กำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง เมเรดิธก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของเจเรมี่ เธอรีบล้มตัวลงนอนราวกับคนป่วยที่แสนอ่อนแอ พร้อมกับทำตาน่าสงสาร “เจเรมี่ คุณมาเยี่ยมฉันแล้ว”เจเรมี่มองไปที่ขาขวาที่ถูกพันผ้าไว้ของเธอ “คุณเป็นยังไงบ้าง?”“

“คุณครอว์ฟอร์ดค่ะ คุณสามารถหุบปากได้ทุกเวลาหากคุณไม่รู้วิธีพูดที่ถูกต้อง จะไม่มีใครคิดว่าคุณเป็นใบ้ถ้าคุณไม่พูด คุณชายครอว์ฟอร์ดและฉันเองก็ไม่ได้ทำอะไรที่ผิด แม้ว่าคุณจะไม่เชื่อใจฉัน แต่คุณก็ควรเชื่อใจในคู่หมั้นของคุณเองจริงไหม?”"เธอ…"“ถ้าฉันจำไม่ผิด แม้แต่คุณครอว์ฟอร์ดก็เคยเป็นภรรยาเก็บมาก่อน คุณไม่คิดบ้างหรอว่าคำพูดที่ออกจากปากของคุณมันช่างเป็นเรื่องน่าขัน?”เมเรดิธพูดไม่ออกขณะที่ใบหน้าของเธอบูดเบี้ยว เธอเห็นว่าสายตาของคนที่มองอยู่รอบ ๆ ของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ดังนั้นเธอจึงใช้ท่าทางที่ราวกับว่าเธอเป็นคนผิด“คุณควินน์ค่ะ ฉันไม่รู้ว่าคุณได้ยินข่าวลือพวกนั้นมาจากไหน แต่ฉันคบเจเรมี่มาตลอด มาเดลีน น้องสาวที่ตกหลุมรักเขาและวางแผนที่หลอกล่อที่จะหลับนอนกับเขา และบังคับให้เจเรมี่แต่งงานกับเธอ ตอนนี้ มาเดลีนตายไปแล้ว ดังนั้นฉันจึงไม่รู้สึกสนุกกับการพูดเรื่องนี้ แต่ฉันจะไม่ยอมให้ใครดูถูกฉันแบบนั้น!”“คุณจะไม่ยอมให้ใครดูถูกคุณ แต่ถ้าคุณดูถูกฉันต่อหน้ามันจะไม่เป็นไร’งั้นเหรอ? คุณครอว์ฟอร์ด ฉันได้ยินมาว่าคุณเป็นลูกสาวของตระกูลมอนต์โกเมอรี ผู้หญิงสูงศักดิ์อย่างคุณคิดว่าเธออยู่เหนือมาร

เธอพาโรสและจอห์นกลับไปที่บ้านหรูหลังเล็ก ๆ ที่พวกเขาพักอยู่ในปัจจุบันซึ่งถูกมอบให้กับพวกเขาเพื่อขอบคุณที่เลี้ยงดูเมเรดิธมาตลอดโรสสาปแช่งและสาปส่งขณะที่เธอเล่าเหตุการณ์ให้เมเรดิธฟังอย่างละเอียดหลังจากได้ฟังเรื่องทั้งหมดอย่างเข้าใจ เมเรดิธเริ่มสงสัยหนักมาก แต่จอห์นส่ายหัว“นั่นไม่ใช่มาเดลีนอย่างแน่นอน มาเดลีนไม่เคยกล้าทำแบบนี้!”แต่เดิมโรสก็มั่นใจเช่นกัน แต่เธอก็ลังเลใจตั้งแต่ก้าวออกจากสถานี “เมเรดิธ แม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นแค่ดูเหมือนเธอเท่านั้น เธอไม่ใช่มาเดลีนอย่างแน่นอน ยัยนั่นตายไปสามปีศพของเธอคงจะเน่าเปื่อยไปแล้วในตอนนี้ เจเรมี่นำขี้เถ้าของเธอกลับมาด้วยตังเอง แล้วเธอจะกลับมามีชีวิตได้ไงกัน?!”แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เมเรดิธก็ยังคงเต็มไปด้วยข้อสงสัย “จะมีคนสองคนที่หน้าตาเหมือนกันมากขนาดนี้บนโลกนี้จริง ๆ เหรอ?”“บางทีหล่อนอาจจะเห็นรูปของผู้หญิงคนนั้นและรู้สึกว่าเธอดูดี ดังนั้นหล่อนจึงทำศัลยกรรมให้ดูเหมือนมาเดลีน ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผู้หญิงที่ชื่อ วีล่าคนนั้นก็ไม่ใช่มาเดลีนแน่นอน! พ่อของลูกพูดถูก คนงี่เง่านั้นจะโอ่อ่าขนาดนี้ได้ยังไง?! มันเป็นไปไม่ได้! ขยะชิ้นนั้นสู้เราไม่ได้!”เมื