บทที่ 146

“มาเดลีน!”

เจเรมี่วิ่งเข้าหามาเดลีนอย่างรวดเร็วด้วยความเป็นห่วง เขาไม่รู้ว่าความกลัวและความหวาดกลัวที่กัดกินในใจของเขามากแค่ไหนในขณะที่ตะโกนเรียกชื่อมาเดลีนออกมา

ร่างที่สั่นเทาของมาเดลีนถูกเจเรมี่โอบอุ้มไว้

ขาของเธออ่อนแอไม่มีแม้แรงพยุงตัวเองขึ้นในขณะที่เธอพิงกำแพงเพื่อบังคับให้ตัวเองลุกขึ้นยืน อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถทำได้ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหนก็ตาม แม้แต่สติของเธอก็ล่องลอยและเดินเตร่คล้ายมันจะทรุดลงไปทุกที

เมื่อมองไปที่เลือดที่น่าสยดสยองบนริมฝีปากของมาเดลีน หัวใจของเจเรมี่ได้รูกสึกเจ็บปวดแล้วเหมือนมีอะไรจุก ๆ ไปอยู่ที่ลำคอของเขาในขณะที่เขารู้สึกได้ถึงความกลัวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

“เจเรมี่!” เมเรดิธวิ่งเข้ามาหาเขาขณะที่สายตาจับจ้องไปที่มาเดลีนที่กำลังจะตาย แน่นอนว่าเธอรู้สึกไร้กังวล แต่เธอไม่พอใจอย่างมากกับการที่เจเรมี่ปฏิบัติต่อมาเดลีนในตอนนี้

“เจเรมี่ แขกรออยู่ นายจะทิ้งเมอร์และไล่ตามผู้หญิงคนนั้นหรือไง?” เอโลอิสเดินตามมาเช่นกัน เธอมองไปที่มาเดลีนที่กำลังอาเจียนเป็นเลือดด้วยสีหน้าที่เเสดงความรังเกียจออกมา “นี่มันเป็นเลือดปลอมชัด ๆ เจเรมี่ มองไม่ออกหรือไง? หล่อนโกหกคุณด