All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 1101 - Chapter 1110

เจเรมี่รู้สึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะขณะที่เงยหน้าขึ้นมองเมเดลีนทว่าอีกฝ่ายกลับยังไม่ตื่น เธอเพียงจับมือของเขาแน่นโดยไม่รู้ตัว“เจเรมี่ อย่าทิ้งฉันไปอีก…” เธอพูดในขณะหลับ ไม่รู้เลยว่ามีเขาอยู่ข้าง ๆเจเรมี่จับและจูบที่หลังมือของเธอเบา ๆ ภายใต้แววตาบนใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความความหลงใหล“ลินนี่ ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน คุณก็จะเป็นคนเดียวในใจของผมเสมอ”เจเรมี่นั่งลงบนเตียงและมองดูใบหน้าที่หลับใหลด้วยความพึงพอใจหลังจากป้อนยาลดไข้ให้เมเดลีน เขาก็อยู่ดูเธอเงียบ ๆเจเรมี่อยู่ตรงนั้นตลอดทั้งบ่าย เมื่อสังเกตว่าหน้าผากของเธอไม่ร้อนมากเท่าเดิมแล้ว เจเรมี่ก็วัดอุณหภูมิ และเห็นว่าไข้ของเธอลดลงแล้วจริง ๆเขารู้สึกโล่งใจขึ้นมากจึงตัดสินใจที่จะจากไป เขาหยิบกล่องเครื่องประดับออกมาจากกระเป๋า แล้ววางมันลง ก่อนจะมองคนที่กำลังหลับใหลด้วยแววตาที่จริงจัง“ลินนี่ ลาก่อน อย่าคิดถึงผมนะ” เขาพูดก่อนจะหันหลังเดินจากไป ในตอนนั้นเองที่เขาได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังมาจากชั้นล่าง“ไรอัน ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะซ่อนตัวจากฉัน!”เจเรมี่รู้สึกว่าเสียงนั้นฟังดูคุ้น ๆ ในขณะที่กำลังสงสัยว่าเป็นใคร เขาก็สังเกตเ

เจเรมี่ไม่เคยลืมว่าลาน่าต้องการแลกเปลี่ยนสิ่งนี้กับเขามากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่สนใจแล้วตอนนี้เขาต้องการให้คนที่ทำลายความสัมพันธ์ของเขากับเมเดลีนหายไปจากโลกนี้เท่านั้นในขณะที่มองใบหน้าของนาโอมิซึ่งเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วง จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงโวยวายของเมเดลีนดังขึ้นมาในหัว “เจเรมี่ หยุดทำผิดพลาดซ้ำ ๆ ได้แล้ว”‘ไม่ ลินนี่ ผมจะไม่ทำผิดพลาดแบบเดิมอีก‘ถ้าคุณไม่ชอบให้ผมทำอะไรที่เกินขอบเขต ผมก็จะไม่ทำ’นาโอมิกำลังจะหยุดหายใจ ในขณะที่คิดว่าเธอกำลังเดินทางไปพบพระเจ้า เจเรมี่ก็ปล่อยมือของเขาออกหญิงสาวนอนอยู่บนพื้นพลางหอบหายใจ เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นร่างสูงยืนอยู่เหนือเธอราวกับเป็นซาตาน ขณะเดียวกันเธอก็กำลังขดตัวจนกลมเป็นลูกบอล“ฉัน… ฉันจะหยุดสร้างปัญหาให้เอวลีน ดะ… ได้โปรด ปล่อยฉันไปนะคะ คุณวิทแมน…”เจเรมี่มองนาโอมิที่กำลังตัวสั่นอย่างรุนแรงด้วยท่าทางมุ่งร้ายแต่ก็เฉยเมย “ลาน่าบอกอะไรเธอบ้าง?”นาโอมิกลืนน้ำลาย “เธอบอกว่าคุณมียาพิษที่ออกฤทธิ์ช้าอยู่ในตัวและกำลังจะตายในไม่ช้า”“แล้ว?”“และ…”นาโอมิเบนสายตาและพยายามจะเปลี่ยนเรื่อง แต่รังสีเย็น ๆ ของเจเรมี่กำลังกดดันเธอ จนเธอเผลอย่นคอหนีโดยไ

สายลมในต้นฤดูหนาวช่างเหน็บหนาวเสียเหลือเกิน หนาวจนรู้สึกราวกับว่ามันเป็นพุ่มไม้หนามที่พันรอบหัวใจบอบช้ำของเธอ ทั้งยังทำให้ความเจ็บปวดที่มีอยู่เดิมยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นไปอีกเมเดลีนเอื้อมมืออันสั่นเทาไปรับการ์ดที่เคนยื่นให้เมื่อถือมันไว้ในมือ เธอรู้สึกราวกับว่ากำลังสัมผัสถึงปลายนิ้วเย็น ๆ ของเจเรมี่อยู่“ตั้งแต่เมื่อไหร่?” เธอระงับความเศร้าและถามอย่างใจเย็น“นับวันนี้ก็เป็นวันที่ 49 แล้วครับ” เคนตอบและมองไปที่หลุมฝังศพข้างหน้าเขา ก่อนจะถอนหายใจ“เหตุผลที่คุณวิทแมนเลือกสถานที่ตรงนี้ และทำไมหลุมฝังศพถึงได้มีขนาดสั้นกว่าปกติ ก็เป็นเพราะเขาเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับพ่อแม่ของคุณ ดังนั้นเมื่อเขาตาย เขาจึงอยากจะใช้สิ่งนี้แสดงถึงการคุกเข่าให้พวกเขา และหวังว่าจะใช้มันเพื่อสำนึกผิดต่อพ่อแม่ของคุณ”หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น เมเดลีนก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม และหยดลงบนการ์ดในมือเรื่อย ๆลิเลียนขมวดคิ้วเมื่อสังเกตเห็นว่าเมเดลีนร้องไห้ เธอขยับเข้าใกล้เมเดลีนมากขึ้นเพื่อจับมือของผู้เป็นแม่ และทำราวกับว่ากำลังพยายามปลอบใจเมเดลีนรู้สึกถึงความอบอุ่นของลูกสาว เธอจึงจับ

เมเดลีนรู้สึกสงสัยจึงเดินตามลิเลียนไปที่หน้าต่างกระจกซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งลิเลียนทำตัวแปลก ๆ และยังคงชี้ไปที่กระจกเมื่อมองไปยังที่ที่เธอชี้ เมเดลีนกลับไม่เห็นอะไรเลย“ลิลลี่ อยากให้แม่ดูอะไรจ๊ะ?” เมเดลีนยิ้มและถามอย่างอดทนลิเลียนกะพริบตาและคว้ามือของเมเดลีน จากนั้นก็พาเธอไปที่ประตูเมื่อแจ็คสันเห็นอย่างนั้นก็รีบเดินตามหลังพวกเขาไปเมเดลีนไม่เคยเห็นลูกสาวของเธอทำแบบนี้มาก่อน หัวใจของเธอเริ่มเต้นเร็วขึ้นขณะที่รู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้าลิเลียนจับมือเมเดลีนแล้วเดินไปอีกฟากของถนน จากนั้นก็เดินเข้าไปในอาคาร“ลิลลี่ อยากให้มาที่นี่ใช่ไหมจ๊ะ?” เมเดลีนมองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่ได้สังเกตเห็นอะไรผิดปกติดวงตาของลิเลียนเป็นประกายสะท้อนแสง เธอเองก็มองไปรอบ ๆ เช่นกันดูเหมือนว่าเธอกำลังมองหาบางสิ่ง แต่กลับไม่พบสิ่งที่ต้องการเมเดลีนลูบหัวของลูกสาวและยิ้มอย่างอ่อนโยน “ลิลลี่ กลับไปเลือกของเล่นของเรากันเถอะจ้ะ”ลิเลียนพยักหน้าอย่างผิดหวังก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับผู้เป็นแม่แต่เมื่อพวกเขาหันหลังกลับ ดวงตาที่สวยงามของเด็กน้อยก็เป็นประกายขึ้นอีกครั้งลิเลียนหยุดเดินและคว้าเสื

เอวาเลือกของขวัญชิ้นนี้อย่างพิถีพิถัน และก่อนที่เธอจะซื้อเธอยังขอความเห็นจากแดเนียลอีกด้วยแต่ตอนนี้เมื่อเอวาเห็นสีหน้าบูดบึ้งของอีกฝ่าย เธอก็รู้แล้วว่าตัวเองทำพลาดไปแม่ของแดเนียลขว้างกล่องไปทางโต๊ะกาแฟด้วยความไม่พอใจแล้วตะคอกว่า “หึ แดน ลูกไปคว้าแฟนคนนี้มาจากถังขยะใบไหน? ลูกคิดว่าคุณสมบัติแบบเธอจะเข้ากับตระกูลเกรแฮมได้เหรอ?”“แม่ แม่กำลังจะพูดอะไร?” แดเนียลถามกลับอย่างกังวลนาญ่ายืนขึ้นและพูดเบา ๆ ว่า “แดน ฉันว่ามันก็เป็นเรื่องที่พอจะเข้าใจได้นะ ว่าทำไมคุณน้าถึงโกรธ”"หมายความว่ายังไง?" แดเนียลและเอวาต่างก็งงงวยนาญ่าถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เธอชี้ไปยังกล่องที่ถูกโยนทิ้ง “แดน ไม่แปลกหรอกค่ะ ที่คุณจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเครื่องประดับเลย แต่สำหรับคุณน้าไม่ใช่อย่างนั้น”“นี่เป็นหนึ่งในเครื่องประดับจากแบรนด์สุดหรูระดับนานาชาติ และไม่มีใครหาซื้อเข็มกลัดเพชรสีดำนี้ได้จากร้านไหนในเกลนเดลเลย”นาญ่าดูพอใจขณะที่พูดอย่างนั้น ในเวลาเดียวกันดวงตาของเธอก็มีแววแห่งชัยชนะปรากฏอยู่ภายใน“เมื่อสองวันก่อน เพื่อนของฉันไปต่างประเทศ ฉันเลยขอให้เธอช่วยหาเข็มกลัดแบบนี้ซึ่งกำลังขาดตลาดมา เธอใช้ความพยาย