บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 1091 - บทที่ 1100

ทันทีที่แดเนียลเห็นเอวา ดวงตาของเขาก็ฉายแววประหลาดใจ“วันนี้คุณดูสวยมากเลย” แดเนียลชมคนถูกชมหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เอวารู้สึกเขินอาย แต่แสร้งทำเป็นไม่สนใจ “แล้วก่อนหน้านี้ฉันน่าเกลียดงั้นเหรอ?”แดเนียลอธิบายอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง “ไม่ใช่นะ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ผมแค่จะบอกว่าคุณดูสวยกว่าปกติต่างหาก”เอวาหันหน้ามายิ้มอย่างพอใจกับตัวเอง เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนหลังจากที่เข้าไปนั่งในรถ เอวาก็มองแดเนียลที่กำลังขับรถจากหางตาของเธอใบหน้าด้านข้างของเขาดูงดงาม เขาดูอ่อนโยนและพูดจานุ่มนวล แต่ในขณะเดียวกันก็มีแววอ่อนเยาว์อยู่ในดวงตานั้นด้วยเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีแดง แดเนียลก็หยุดรถและหันหน้ามามองเอวาไม่มีเวลาเบนสายตาได้ทัน เธอจึงสบตากับแดเนียลอย่างจัง“คุณจ้องผมมานานแล้วนะ”“...”“คืนนั้นในโรงแรม…”“แดน” เอวาขัดจังหวะ ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว “แดน คุณไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม? คืนนั้นเป็นคุณจริง ๆ ใช่ไหมคะ?”แดเนียลเอื้อมมือไปจับมืองุ่มง่ามของอีกฝ่าย จากนั้นเขาก็ยิ้ม “แล้วคิดว่าจะเป็นใครอีกถ้าไม่ใช่ผม”เมื่อได้รับคำตอบ เอวาก็รู้สึกได้ถึงความหวานที่ทว

มาดามเกรแฮมไม่แม้แต่จะยั้งตัวเองขณะที่ต่อว่าเอวาต่อหน้าทุกคนเอวาไม่ต้องการโต้เถียง เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นนาญ่าที่มองเธออย่างดูถูกเช่นกันแดเนียลเองก็ไม่ได้อยู่เงียบ ๆ เขาปกป้องเอวาทันที “แม่ทำเกินไปนะครับ แฟนของผมจะใส่อะไร ยังไงเธอก็เป็นแฟนของผมอยู่ดี”“แดน วันนี้ลูกอยากทำให้คุณปู่โกรธหรือไง?” ผู้เป็นแม่ดูถูกเอวา “ผู้หญิงคนเดียวในเกลนเดลที่ควรค่าแก่การเป็นแฟนของลูกคือนาญ่านะ”มาดามเกรแฮมมองไปที่เอวาอย่างเย่อหยิ่ง “คุณลองค์ คุณจบการศึกษาจากที่ไหน ทำงานอะไร แล้วมีรายได้ต่อเดือนเท่าไหร่? คุณมีบ้านหรือรถไหม?”เอวามองเข้าไปในดวงตาถากถางของคนถามและยิ้ม “ฉันจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเกลนเดลค่ะ และเป็นนักออกแบบภายใน ส่วนเงินเดือนของฉัน…”“เอาล่ะ ฉันฟังพอแล้ว” มาดามเกรแฮมขัดจังหวะ “นักออกแบบภายในคงไม่สามารถทำเงินได้เกินเจ็ดหลักต่อปี แม้ว่าจะทำงานแทบตายก็เถอะ แล้วรู้ไหมว่าเกรแฮมของเราทำเงินได้เท่าไหร่ต่อปี? คุณลองค์ ฉันจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว ฉันหวังว่าคุณจะรู้ว่าที่ของตัวเองอยู่ตรงไหน”เอวาเข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร เธอวางของขวัญลงและมองไปที่แดเนียล“แดน ฉันควรไปแล้ว คุณอยู่ฉลองวันเก

เอบีเมเดลีนรู้สึกว่าการมองเห็นของเธอมืดลงตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอสงสัยว่าเลือดนั้นเป็นของเจเรมี่หรือไม่ นอกจากนั้นเมื่อเธอพบว่ากรุ๊ปเลือดของมันคือเอ เธอก็รู้สึกโล่งใจแต่เธอไม่คาดคิดเลยว่าจากการกลายพันธุ์ของยีนจะทำให้แม้แต่กรุ๊ปเลือดก็จะเปลี่ยนไปด้วยกรุ๊ปเลือดของเจเรมี่คือเอบีเมเดลีนรู้สึกไม่สบายใจ และรู้สึกเหมือนมีใครเอามีดมาแทงหัวใจเธอซ้ำ ๆ“คุณมอนต์โกเมอรี คุณได้ตัวอย่างเลือดนี้มาจากไหนครับ จากการค้นคว้าวิจัยของเราหากบุคคลนี้ไม่ได้รับการรักษาในทันที เขาจะตายเมื่อพิษในร่างกายเข้าสู่ระยะที่ห้า”คำว่า ‘ตาย’ ให้ความรู้สึกเหมือนมีดแหลมคมที่แทงทะลุหัวใจของเมเดลีนทันทีเธอไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ แต่ความเจ็บปวดระทมทุกข์แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอแม้ว่าทุกอย่างจะเป็นเพียงลางสังหรณ์ แต่ความเจ็บปวดในร่างกายของเธอบอกว่าลางสังหรณ์ของเธอนั้นถูกต้องแล้วหลังจากที่ออกจากห้องแล็บ เมเดลีนก็ไม่มีสติอยู่กับเนื้อกับตัว เธอโทรหาไรอันเพื่อถามว่าเขาอยู่ที่ไหนเมื่ออีกฝ่ายรับสายเธอ เขาก็รู้ในทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติไป เพราะน้ำเสียงของเมเดลีนฟังดูแปลกไปสิบนาทีต่อมาเมเดลีนมาพบเขาและพูดกับเขาอย่างต

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเจเรมี่ได้เช่าโฮมสเตย์ใกล้กับชายหาดของเอพริลฮิลล์ และอยู่ที่นั่นเพียงลำพังทุกเช้าเขาจะอ่านข้อความทั้งหมดที่เมเดลีนส่งให้ จากนั้นเขาก็จะไปดูทะเล และนึกถึงช่วงเวลาที่ความสัมพันธ์ของเธอและเขาได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อนึกย้อนไปในอดีตทุกอย่างก็ยังปกติดี สิ่งเดียวที่ไม่ปกติดีคือร่างกายของเขาที่อ่อนแอลงเรื่อย ๆเมเดลีนค้างคืนในคฤหาสน์นั้นคนเดียวหลังจากที่เธอตื่นขึ้น หัวใจของเธอก็เริ่มปวดร้าวอีกครั้งเมื่อมองเห็นชายในภาพเธอไปหาไรอันเพื่อพยายามหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับอาการของเจเรมี่เธอพยายามควบคุมอารมณ์ขณะที่ถามไรอัน “ไรย์ พิษในร่างกายของเจเรมี่มาจากไหนคะ? คุณรู้ใช่ไหม?”ไรอันไม่ได้ปิดบังและพูดอย่างตรงไปตรงมา “มาจากลาน่า ในตอนที่เขาสูญเสียความทรงจำ ลาน่าได้เติมความทรงจำที่ไม่ใช่ของเขาให้กับเจเรมี่ แล้วเธอก็ให้เขาสูบบุหรี่ทุกวัน และในบุหรี่นั้นก็มีพิษที่ออกฤทธิ์ช้าอยู่ด้วย” เมื่อได้ยินอย่างนั้น เมเดลีนก็ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ลาน่าทำแบบนี้กับคนที่รักได้ยังไง?“ลาน่าใช้ยาพิษที่ออกฤทธิ์ช้านี้ควบคุมเจเรมี่ เธอต้องการให้เจเรมี่อยู่เคียงข้างเธอและเป็นคนของเธอตลอดไป”คำอธิบ

เมเดลีนสัมผัสได้ว่าเจเรมี่จะไม่หันกลับมามองเธออีกแล้วบางทีนี่อาจเป็นการเผชิญหน้าครั้งสุดท้ายของพวกเขาก็ได้เธอหวังว่าเขาจะได้ยินที่เธอบอกว่ารักเขามากแค่ไหน ความรักของเธอสามารถเอาชนะความเกลียดชังและความแค้นที่เธอมีต่อเขาในตอนนั้นได้แล้ว ตอนนี้สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความรักที่ลึกซึ้งเจเรมี่มองดูร่างบางท่ามกลางสายฝนที่ค่อย ๆ หายไปจากกระจกมองหลัง ในที่สุดเขาก็อาเจียนเลือดที่เขากลั้นเอาไว้ตลอดออกมาขณะมองไปที่ของเหลวสีแดงสดบนกระดาษทิชชู่ชายหนุ่มก็เอนตัวพิงเบาะด้วยความเหนื่อยล้าพร้อมกับดวงตาของเขาที่เริ่มพร่ามัว‘ผมได้ยินคุณแล้ว ลินนี่‘ขอบคุณที่ไม่ปล่อยให้ผมจากโลกนี้ไปด้วยความเสียใจนะ’เขาเหยียดยิ้มด้วยริมฝีปากสีซีดพลางยกมือซ้ายขึ้นมองแหวนแต่งงานที่ถูกนำมาสวมกลับคืนสู่นิ้วนางของเขาอีกครั้งเมื่อมองผ่านน้ำตาไป เขาก็เห็นแหวนที่พร่างพรายภายใต้แสงสลัวราวกับว่าเขาสามารถมองเห็นภาพวันที่เขาได้พบกับเมเดลีนผ่านแสงระยิบระยับเหล่านั้น วันนั้นเธอชนเขา และรอยยิ้มเขินอายที่เธอมอบให้เขาในตอนที่เธอเงยหน้านั้นยอดเยี่ยมเหลือเกินเมเดลีนยืนอยู่ตรงทางแยกที่จอแจเป็นเวลานานมากฝนโปรยปรายลงมาจนเธอเป