บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 1111 - บทที่ 1120

“ลาน่า!” ฟาเบียนคว้าคอเสื้อของลาน่าขึ้นมา เขาเป็นเพียงเด็กอายุ 18 ปี แต่ในขณะนี้ดวงตาของเขากลับดูทิ่มแทงและแข็งแกร่ง “แกต่างหากคือคนที่สมควรตาย! แกกำลังฆ่าโยริค และทำลายแก๊งสเตเจี่ยนจอห์นสัน”ลาน่าผลักฟาเบียนออกไปและเยาะเย้ยเขา “ฟาเบียน รู้ไหมว่าใครเป็นคนฆ่าโยริค และทำลายแก๊งสเตเจี่ยนจอห์นสัน? เจเรมี่ไงล่ะ!”“เกี่ยวอะไรกับเจเรมี่? แกยั่วเขาเพราะแกหลงเขาจนหัวปักหัวปำ! แล้วแกยังฆ่าพ่อแม่ของเอวลีน จนเธอต้องตัดขาดชีวิตการแต่งงานกับเจเรมี่! ตอนนี้แกยังกล้าพูดว่าเขาเป็นคนที่ทำลายทุกอย่างอีกงั้นเหรอ?”ลาน่าหันหน้าหนีอย่างรู้สึกผิดพลางกำหมัดแน่น “ใช่ แล้วไงถ้าฉันจะเป็นคนยั่วเขา? ถ้าเขากับไรอันไม่ใส่ร้ายฉัน เรื่องมันจะจบลงแบบนี้เหรอ? แกรู้หรือเปล่าว่าเจเรมี่กับไรอันเป็นส่วนหนึ่งของอินเตอร์โพล?”สีหน้าของฟาเบียนเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น “อินเตอร์โพล!?”“ฮึ!” ลาน่าตะคอก “ฟาเบียน เจเรมี่และไรอันเป็นศัตรูของเรา แกเข้าใจหรือยัง? แล้วแกยังยังปกป้องยัยเด็กใบ้ลิเลียนนั่นอีก โยริคกำลังจะตายนะ แกควรจะฆ่ายัยเด็กใบ้นั่น และทำให้เอวลีนได้ลิ้มรสการสูญเสียคนในครอบครัวไม่ใช่หรือไง?”หลังจากที่เธอพูดอย

‘คุณเป็นเพียงภาพลวงตาที่ฉันเสกขึ้นงั้นเหรอ?’‘ไม่ ไม่ใช่ คุณจะต้องอยู่แถวนี้แน่'เมเดลีนรู้สึกกังวล เธอมองไปรอบ ๆ ด้วยความหวังว่าจะพบเจเรมี่เมื่อกี้เขาดูเหมือนจริงมาก แต่ตอนนี้ราวกับว่าอยู่ ๆ เขาก็หายไปในอากาศ‘เจเรมี่’เมเดลีนยังคงเดินต่อไปด้วยความสับสน แต่เมื่อเธอเดินผ่านบันได มือที่คุ้นเคยก็เอื้อมมาจับแขนบางของเธอเอาไว้‘เจเรมี่!’เมเดลีนรู้สึกหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ ก่อนที่จะมองเห็นได้ชัดเจน เจเรมี่ก็ดึงเธอไปที่บันไดร่างสูงของเขายืนตระหง่านเหนือเธอขณะที่ดวงตาสีเหลืองอำพันกำลังจับจ้องไปยังดวงตาที่สับสนและดีใจภายใต้แสงสลัวของเมเดลีนเมเดลีนเบิกตากว้างและยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าที่ดูสวยงามยิ่งกว่าแต่ก่อน“เจเรมี่ นี่คุณจริง ๆ ใช่ไหม?”เธอไล้นิ้วไปตามใบหน้าของเขาด้วยอาการสั่นเทาก่อนที่เจเรมี่จะตอบ เธอก็กระโจนเข้าไปกอดเขาไว้แน่น“คุณยังมีชีวิตอยู่เจเรมี่! คุณยังไม่ตาย!“ฉันคิดถึงคุณ เจเรมี่ ฉันคิดถึงคุณมาก…”เมเดลีนเทความปรารถนาทั้งหมดที่มีมาตลอดหลายปีไปกับอ้อมกอดของเธอ ขณะเดียวกันเธอก็กอดเขาไว้แน่นขึ้นเรื่อย ๆเธอกลัวมากว่าเธออาจจะเห็นภาพหลอนอีกครั้ง เธอกลัวว่าเขาจะหายไป

เมเดลีนลืมตาขึ้นมาด้วยความงุนงงและเห็นว่าเจเรมี่กำลังมองเธออยู่“มีอะไรเหรอคะ?”“แค่เหนื่อยน่ะ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงน้ำไหลดังออกมาจากห้องน้ำเธอนอนงงอยู่บนเตียงทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนเขาปฏิเสธที่จะสัมผัสเธอล่ะ?เป็นเพราะไรอันหรือเปล่า?หลังจากที่เจเรมี่ออกมาจากห้องอาบน้ำ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรกับเธออีก ก่อนจะไปนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง“เจเรมี่ ถ้าคุณเหนื่อย คุณก็ควรนอนแต่หัวค่ำนะคะ” เมเดลีนหยิบชุดนอนของเธอและกำลังจะไปอาบน้ำหลังจากที่พูดกับเขาอย่างนั้น เจเรมี่ก็ไม่แสดงปฏิกิริยาโต้ตอบใด ๆ ทว่าทำเสียงฮึดฮัดตอบเบา ๆเมเดลีนรู้สึกใจหล่นวูบเมื่อได้รับคำตอบนี้เธอรู้สึกราวกับว่าลมหนาวพัดผ่านเข้ามาหัวใจของเธอ และในขณะนั้นเธอก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอช่างเย็นยะเยือกหญิงสาวอาบน้ำด้วยความคิดที่เต็มไปด้วยคำถามและความกังวลใจเธอกังวลว่าพิษในร่างกายของเจเรมี่จะยังหลงเหลืออยู่ และนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาทำตัวแปลก ๆ รวมถึงปฏิเสธการใกล้ชิดสนิทสนมกับเธอหลังอาบน้ำเสร็จเมเดลีนก็สวมชุดคลุมอาบน้ำแล้วกลับเข้าไปในห้อง เธอเห็นเจเรมี่กำลังนอนอยู่บนเต

ดูเหมือนเจเรมี่จะสนใจในตัวลูกชายคนนี้ ดังนั้นเขาจึงเดินเข้าไปในบ้าน“เดี๋ยว” เมเดลีนหยุดเขาเจเรมี่หยุดเดิน และเห็นเมเดลีนเดินมาหาเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเธอส่งลิเลียนให้คาเลน “แม่ช่วยพาลิลลี่กับแจ็คเข้าไปข้างในได้ไหมคะ? หนูมีอะไรจะพูดกับเจเรมี่สักหน่อย”คาเลนสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลก ๆ และกังวลว่าเมเดลีนจะทะเลาะกับเจเรมี่ เธอจึงเตือนพวกเขาว่า “พวกเธอควรคุยกันด้วยเหตุและผลนะ ยังไงพวกเธอก็เป็นสามีภรรยากัน”‘สามีภรรยา‘แน่สิ‘เคยเป็นสามีภรรยากัน แต่ตอนนี้เธอเป็นภรรยาของคนอื่นแล้ว’“เจเรมี่ทำไมคุณถึงทำเป็นไม่สนใจลิลลี่ล่ะ?” เมเดลีนพยายามถามด้วยน้ำเสียงที่สงบ “ครั้งที่แล้วตอนที่คุณเป็นสายลับคุณก็เมินเธอและพยายามทำให้ลาน่ามีความสุข“แม้ว่าจะยังเด็ก แต่ลูกก็ยังมีความรู้สึกและเศร้ามากนะคะ แต่ถึงจะเกิดเรื่องไม่ดีพวกนั้น เธอก็ยังชอบคุณ แล้วทำไมคุณถึงทำร้ายเธอแบบนี้ล่ะ? เธอเป็นลูกสาวของเรานะ”เจเรมี่ฟังสิ่งที่เมเดลีนพูดเงียบ ๆ โดยไม่แสดงออกใด ๆ แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดอย่างเย็นชาว่า “เธอไม่เคยเรียกผมว่า ‘พ่อ’ เลยสักครั้ง บางทีผมอาจจะไม่ใช่พ่อที่แท้จริงของเธอก็ได้”“...” เมเดลีนตะลึง

เด็กคนที่โดนต่อยโกรธมากและต้องการรวบรวมเพื่อนมาสอนบทเรียนให้แจ็คสัน แต่ก่อนที่จะทันได้พูดอะไร เขาก็รู้สึกว่ามีใครบางคนดึงคอเสื้อเขาเอาไว้จนตัวเขาลอยขึ้นในอากาศใบหน้าของเขาซีดลงด้วยความกลัว ขณะที่เขาเริ่มเตะเท้าไปรอบ ๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นเขาก็เห็นใบหน้าเคร่งขรึมน่ากลัวของใครบางคน“คุ… คุณเป็นใคร?”“ขอโทษเด็กผู้หญิงคนนั้นเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ ฉันจะโยนเธอลงทะเลให้เป็นอาหารปลา” ฟาเบียนเตือนและเขาดูไม่ได้ล้อเล่นเลยเด็กชายหดคอของเขา และฉี่ราดออกมาด้วยความหวาดกลัวเมื่อจ้องมองสายตาอันน่าสะพรึงของฟาเบียนฟาเบียนมองไปที่เท้าของเด็กชาย แล้วโยนเขาลงต่อหน้าลิเลียน “ขอโทษซะ”“คะ ครับ! ผมจะทำเดี๋ยวนี้!” เด็กชายตะกุกตะกักและขอโทษลิเลียนซ้ำ ๆฟาเบียนมองไปที่เพื่อนของเด็กชายคนนั้นและพวกเขาก็เข้าใจในทันที จากนั้นพวกเขาก็วิ่งไปขอโทษลิเลียนเช่นกันลิเลียนยืนอยู่ข้างหลังแจ็คสัน เธอมองไปที่เด็กชายแล้วหันกลับมามองฟาเบียน“ไปซะ!” ฟาเบียนคำรามใส่เด็ก ๆ ซึ่งกำลังกลัวจนพวกเขาไม่แม้แต่จะเอาบอลคืนก่อนจะวิ่งหนีไปแจ็คสันมองฟาเบียนและขอบคุณเขาอย่างจริงใจ “ขอบคุณครับ”ฟาเบียนมีสีหน้าที่ผ่อนคลายลง ก่อนจะเดินไปหยุด