บททั้งหมดของ มหาเทพ แห่ง สงคราม: บทที่ 1811 - บทที่ 1820

ผู้อาวุโสลำดับที่สี่ส่ายหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีก ดวงตาของเขาตกตะลึงและไม่เชื่ออย่างที่สุด การที่คนในขั้นที่เจ็ดระดับเทพสูงสุดสามารถจัดการนักสู้ในขั้นที่เก้าได้ด้วยหมัดเดียวนั้นมันเกินกว่าที่เขาจะจินตานาการได้ เด็กสารเลวคนนี้ที่อยู่ต่อหน้าเขาอยู่ต่ำกว่าเขาถึงสองขั้น! ระดับการบ่มเพาะต่ำกว่ากันถึงสองขั้นเชียวนะ! ไอ้สารเลวนั่นจะผลักดันเขาออกไปได้ง่าย ๆ แบบนั้นได้ยังไง? "ไม่เลวเลย!" เฟนด์มองไปที่กำปั้นของเขาอย่างเฉยเมย ดูเหมือนว่าเขาจะค่อนข้างพอใจกับความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา ในตอนที่เขาอยู่ในขั้นที่สี่ในระดับเทพสูงสุด เขาสามารถฆ่านักสู้ในขั้นที่เจ็ดได้ และในเวลานั้น ความสามารถในการต่อสู้ของเขาก็เทียบได้กับนักสู้ในขั้นที่แปดระดับเทพสูงสุด! ตอนนี้เขาระดับพลังยุทธของเขาเพิ่มขึ้นถึงสามขั้นในคราวเดียว และเขาก็สามารถเอาชนะนักสู้ระดับเก้าได้ สิ่งนี้ทำให้เฟนด์รู้สึกว่าบางทีเขาอาจจะสามารถต่อสู้กับนักสู้ในขั้นที่หนึ่งของระดับทะลวงวิญญาณได้เช่นกัน “ไอ้สารเลวนี่! แกคิดว่าจะชนะฉันได้แค่เพราะแกมีพละกำลังมากกว่างั้นรึ? อย่าลืมสิ ระดับพลังยุทธของฉันสูงกว่าและดีกว่าของแก! พลังฉีของฉันก็หนาแน่นและสมบูรณ์ก

“นายน้อยเฟนด์ คุณฆ่าตาเฒ่าที่อยู่ในขั้นที่เก้าระดับเทพสูงสุดจริง ๆ เหรอ?” เมโลดี้มองไปที่เฟนด์ด้วยความคาดหวังที่เขียนไว้ทั่วใบหน้าของเธอแนชและคนอื่น ๆ ก็มองไปที่เฟนด์เช่นกัน เพราะพวกเขาอยากรู้ตอนจบของเรื่องนี้จริง ๆยิ่งไปกว่านั้น นั่นเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสของเผ่ากระหายเลือดและอาจถือเป็นหนึ่งในผู้ที่มีพลังสูงสุดของเผ่ากระหายเลือดเฟนด์พยักหน้า “ใช่ ผมฆ่าเขาไปแล้ว ตอนนี้ต่อให้ผมจะต้องสู้กับหัวหน้าเผ่ากระหายเลือด ผมก็ไม่กลัวเพราะผมอาจจะฆ่าเขาได้ก็ได้ แต่หากคนของพวกเขามากันมากเกินไปก็คงไม่ไหว ผมคงไม่สามารถปกป้องพวกคุณได้ เอาล่ะ เราต้องไปเดี๋ยวนี้!”เฟนด์รีบพาคนเหล่านั้นออกไปจากสถานที่ทันทีที่เขาพูดจบประมาณสิบนาทีหลังจากที่พวกเขาออกไป มีคนประมาณสิบกว่าคนปรากฏตัวขึ้นที่นั่น คนเหล่านี้ล้วนเป็นผู้อาวุโสของผู้พิทักษ์ของเผ่ากระหายเลือด พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ศพบนพื้นด้วยใบหน้าที่เศร้าและขุ่นเคือง"ลำดับที่สี่!" ผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งบินลงมาและคุกเข่าต่อหน้าผู้อาวุโสลำดับที่สี่โดยตรง "ลำดับที่สี่! ทำไม… ทำไมคุณถึงตายได้น่าสยดสยองเช่นนี้! ลำดับที่สี่ ใครเป็นคนฆ่าคุณ ผมจะล้างแค้นแทนคุณให้ได้!

"ถูกต้อง! เราไม่เคยเห็นอัจฉริยะที่มีพรสวรรค์เช่นนี้มาก่อน!” หลายคนเริ่มหัวเราะ“แน่นอนสิ นี่คือพี่ใหญ่ของผม!” แรนดัลล์ยังมีสีหน้าภาคภูมิใจในขณะที่เขาพูดอย่างมีความสุข “ในที่สุดผมก็ทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งในระดับเทพสูงสุดได้ น่าเสียดาย การจะไล่ตามพี่ชายของผมได้นั้นมันยากเกินไป ผมคิดว่าในช่วงชีวิตนี้คงเป็นไปไม่ได้!”"ถูกต้อง! ถ้านายน้อยเฟนด์ไม่มอบทักษะศิลปยุทธให้แก่เรา เราจะสามารถทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งระดับเทพสูงสุดได้อย่างไร?!” ผู้อาวุโสอีกคนของตระกูลแลงคาสเตอร์กล่าวอย่างมีความสุข อายุขัยของเขาหลังจากทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งในระดับเทพสูงสุดเพิ่มขึ้นเป็นสองร้อยปีแล้ว อายุขัยที่เพิ่มขึ้นเช่นนี้เป็นเรื่องน่าตื่นเต้นอย่างยิ่งสำหรับชายชราเช่นเขาซึ่งอยู่ในวัยเจ็ดสิบปีแล้วอีกทั้งหลังจากที่เขาทะลวงผ่านไปได้ เขาก็ดูอ่อนกว่าวัยขึ้นมาก“หากพวกคุณอยากตอบแทนน้ำใจ ในการต่อสู้ต่อไปก็ต้องสู้กันแบบสุดชีวิต เฟนด์กับคนอื่น ๆ กำลังซื้อเวลาให้เรา เพื่อให้เราได้ทะลวงได้เร็วขึ้นด้วยทรัพยากรเสริมพลังยุทธที่เราได้รับ เมื่อถึงเวลา ผมมั่นใจว่าเราไม่อาจหลบหนีจากการต่อสู้ครั้งใหญ่ได้ และเราไม่รู้ว่าสมาชิกของ

"ถูกต้อง หากพวกคุณคิดจะไปจากที่นี่ก็ไปได้เลย และเรายังพร้อมอ้าแขนรับผู้ที่ต้องการอยู่ต่อด้วย แต่ถ้าพวกคุณเลือกที่จะจากไปตอนนี้ แล้วต้องเผชิญกับเผ่ากระเลือดในภายหลัง ก็อย่าโทษตระกูลวู๊ดของเราหากเราไม่ช่วยคุณ” โยลันดาพูดเสริม “นายน้อยเฟนด์มีแผนอยู่แล้ว ถึงได้ขอให้เรารอที่นี่ ถ้าพวกคุณอยากจะออกไปตอนนี้ เราก็จะไม่รั้งพวกคุณไว้!”"ถูกต้อง!" ผู้อาวุโสอีกคนของตระกูลวู๊ดกล่าวเสริม “ผู้อาวุโสโยลันดาพูดถูก หากท่านใดคิดจะแยกตัวออกไปตอนนี้ ก็เชิญได้เลย พูดกันตรง ๆ การที่พวกเรามีกันมากเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี และบางคนก็อาจเป็นตัวถ่วงของเราด้วย การที่คนน้อยลงน่าจะง่ายกับเรามากกว่า!”ทุกคนก้มหน้า ไม่มีใครกล้าออกไปหลังจากได้ฟังคำพูดของพวกเขาพวกเขาไม่ใช่คนโง่ หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเฟนด์และคนอื่น ๆ พวกเขาก็คงจะรอดไปได้ยากแม้ว่าพวกเขาจะออกจากผืนป่านี้ไปแล้วก็ตาม ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าสมาชิกของเผ่ากระหายเลือดได้ส่งศิษย์มาคุ้มกันบริเวณป่าบ้างหรือไม่เมื่อสังเกตเห็นว่าไม่มีใครยืนกรานในเรื่องนั้นอีกต่อไป เฮเลน่าจึงเดินไปข้างหน้าและพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “พวกเรา ตระกูลคาเบลโลจะไม่ไปไหนแน่นอ

จากนั้น ออเรียลก็เรียกสมาชิกของตำหนักเทพยดา “คำนับเจ้าตำหนักคนใหม่ของทุกคน!”ตำหนักเทพยดาทั้งหมดซึ่งนำโดยผู้อาวุโสทำความเคารพอย่างกึกก้อง “ยินดีกับเจ้าตำหนักคนใหม่ในการก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งด้วย!”ในขณะเดียวกัน ออเรียลก็หยิบเอาสัญลักษณ์เจ้าตำหนักของเธอออกมาและส่งต่อให้เมโลดี้"เอาล่ะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันจะขอรับเสื้อคลุมของเจ้าตำหนักไปแล้วกัน” ในที่สุดเมโลดี้ก็พยักหน้ารับสัญลักษณ์นั้นไป “ทุกคนโปรดลุกขึ้นเถิด ต่อไปเราต้องฝึกฝนไปด้วยกันให้ดี แม้ว่าพื้นที่นี้จะเป็นสถานที่ที่ดีในการฝึก แต่ทุกคนก็ทราบดีว่ามีกองกำลังภาคีกำลังหมายหัวเราอยู่ และเราอาจเผชิญหน้ากับอันตรายที่มากขึ้นในอนาคตด้วย ไม่ว่าในตำหนักของเราจะเหลือกันมากน้อยขนาดไหน แต่ฉันก็หวังว่าทุกคนจะสามัคคีกันและร่วมแรงร่วมใจกัน!”ออเรียลยิ้มด้วยความพอใจเมื่อทุกคนยืนขึ้น “เจ้าตำหนักเมโลดี้ ตอนนี้เธอเป็นเจ้าตำหนักแล้ว ไม่ใช่สตรีศักดิ์สิทธิ์ของเราอีกต่อไป ถอดผ้าคลุมออกเดี๋ยวนี้เลย”ใบหน้าของเมโลดี้ขึ้นสีชาดด้วยความเขินอาย ถึงกระนั้นเธอจะพยักหน้าก่อนจะค่อย ๆ ถอดผ้าคลุมที่เธอสวมมาหลายปีออกหลาย ๆ คนจากตระกูลอื่น ๆ ตั้งตารอที่จะได้เห็นรูป