บททั้งหมดของ มหาเทพ แห่ง สงคราม: บทที่ 1831 - บทที่ 1840

“พวกคุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าผมเป็นใคร สิ่งที่คุณต้องรู้ก็คือมันถึงคราวตายของพวกคุณแล้ว!” เฟนด์ตัดสินใจไม่บอกพวกเขาว่าเขาเป็นใคร เพราะเผ่ากระหายเลือดมีสมาชิกจำนวนมาก และเมื่อถึงจุด ๆ หนึ่งสมาชิกบางคนอาจหาทางหนีออกไปได้ถ้าพวกเขารู้จักคนที่มีความสามารถพอ ๆ กับคนที่มาจากดินแดนรกร้างและประสบความสำเร็จภายในระยะเวลาอันสั้นอย่างเขา เมื่อถึงตอนนั้นกองกำลังภาคีจะต้องสนใจเขาอย่างแน่นอน คนพวกนั้นคงไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าการฆ่าเขา“พ่อหนุ่ม แกคิดว่าแกเป็นคนเดียวที่รู้จักวิธีใช้หมัดมังกรคู่งั้นเหรอ?” ผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งและสองสบตากันก่อนที่พวกเขาจะแยกขา และหมอบลง เตรียมที่จะใช้ทักษะหมัดมังกรคู่“หมัดมังกรคู่!” ทั้งสองตะโกนออกมาพร้อมกัน และหมัดของคนทั้งคู่ที่มีรูปร่างคล้ายกับหัวมังกรก็โผล่ออกมาแทบจะใดทันที กำปั้นขนาดมหึมาเหล่านี้ดูเหมือนจะสูงหลายฟุตและดูแข็งแกร่งมากถึงกระนั้นเฟนด์หัวเราะเบา ๆ ก่อนที่จะเหวี่ยงกำปั้นทั้งสองข้างของตัวเองออกไปข้างหน้า ระเบิดพลังออกไปทางพวกเขาจากนั้นการโจมตีก็จับตัวรูปร่างซึ่งสูงหกสิบเมตรต่อหน้าเขา"โอ้พระเจ้า! นี่มัน… ชายหนุ่มคนนี้ได้บ่มเพาะทักษะหมัดมังกรคู่

ออสตินมีเลือดซิบที่มุมปาก เขาเอ่ยปากด้วยความเกลียดชัง ดวงตาเสมอทึง “ถูกต้อง! คนอื่นจะหนีไปไหนก็ไม่สำคัญหรอก แต่เราจะปล่อยให้ตาเฒ่านี่หนีไปไม่ได้ น้องเฟนด์เรามาฆ่าเขาด้วยกันเถอะ!”สีหน้าของเอ็ดเวิร์ดชะงักงันกับคำพูดประโยคนี้เขาคิดมาตลอดว่าพลังการต่อสู้ของเขาแข็งแกร่งกว่าออสตินมาก และเขาน่าจะสามารถฆ่าออสตินได้ในไม่กี่นาที หากเฟนด์และคนอื่น ๆ ไม่เข้ามายุ่ง เผ่ากระหายเลือดก็จะชนะพลังการต่อสู้ที่เฟนด์แสดงให้เห็นนั้นเทียบได้กับขั้นที่หนึ่งระดับทะลวงวิญญาณเลยด้วยซ้ำ แค่เฟนด์เพียงคนเดียวก็สร้างปัญหาให้เขามามากพอแล้ว หากทั้งคู่โจมตีเขาพร้อมกันมันจะแสนเข็ญขนาดไหนเมื่อคิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น เอ็ดเวิร์ดเริ่มอ้อนวอนออสติน “ออสติน คุณคิดให้ถี่ถ้วนนะ คุณบอกเองไม่ใช่หรอว่าหากเรายังต่อสู้กันต่อไปมันจะส่งผลให้เกิดการสูญเสียครั้งใหญ่กับเราทั้งคู่? เรามาลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เราแยกย้ายกันไปทางใครทางมันกันเถอะ”ออสตินได้แต่หัวเราะ “ฮ่าฮ่า! ตอนที่ผมขอร้องให้คุณหยุด คุณตอบผมว่ายังไง เอ็ดเวิร์ด เกรย์? คุณปฏิเสธผม แล้วทำไมตอนนี้ผมต้องยอมรับข้อเสนอนั้น ในเมื่อตอนนี้ผมกำลังถือไพ่เหนือกว่า”จากนั้น

“ไปกันเถอะ ไปกัน เราไม่รู้ว่าเหตุใดซุ่มเสียงของการต่อสู้จากที่นั่นจึงหยุดลงเร็วนัก เพราะงั้นผมจึงคิดว่าเราควรออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด หากเราได้พบกับกลุ่มคนที่มาจากกองกำลังภาคีอีกครั้งเราจะเดือดร้อน!” ชายชราจากวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ส่งสัญญาณให้กลุ่มคนบินไปยังทิศทางตรงกันข้ามกับที่เผ่ากระหายเลือดอยู่เพราะว่าพวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าจะได้พบกับกลุ่มคนหลายแสนคนที่บินตรงมาหาพวกเขาหลังจากเริ่มเดินทางได้ไม่นาน“เวรเอ๊ย! เราดันเจอกับพวกเขาเสียนี่ เราจะทำยังไงกันดี? ทั้งสองฝ่ายเป็นกองกำลังขนาดใหญ่และเพราะที่นี่เป็นหุบเขาพวกเขาถึงได้พบเราได้ง่าย ๆ แบบนี้!” ชายคนหนึ่งจากตำหนักนภามีสีหน้ามืดมนเมื่อเห็นกลุ่มคนที่อยู่ข้างหน้าพวกเขามุมปากของลิลลี่กระตุกหลายครั้งก่อนที่เธอจะพูดว่า “เราโชคไม่ดีเอาซะเลย! หวังว่าพวกเขาจะไม่ใช่สมาชิกของกองกำลังภาคี!”สมาชิกคนหนึ่งซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นสมาชิกของตระกูลลาโกริโอยืนอยู่ข้าง ๆ เธอและพูดว่า “นายหญิงเจ้าตำหนัก ทำไมเราไม่หันหลังกลับและหนีไปเสียเดี๋ยวนี้เลยล่ะ? ในเมื่อพวกนั้นก็ยังอยู่ห่างจากเราพอสมควร พวกเราบางคนน่าจะรอดได้หากหันหลังกลับเพื่อหนีไปเสียเดี๋ยวนี้

เมื่อเห็นสีหน้าโกรธของหญิงชรา ชายชราตกใจมากจนไม่รู้จะพูดอะไรเขาทำได้เพียงพูดด้วยเสียงสั่นเครือ "ส่วน… ส่วนใหญ่เป็นเพราะ…”ลิลลี่เห็นว่าสถานการณ์ดูไม่เข้าท่า เธอจึงพูดขึ้นทันที “ผู้อาวุโสผู้ทรงเกียรติ ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากจะเข้าไปช่วย แต่ไม่เพียงเราจะมีทักษะยุทธที่ต่ำเตี้ย แต่ศัตรูของเรามีผู้คนอยู่กับพวกเขามากมาย และเราสู้กับพวกเขาไม่ได้ เราเป็นศัตรูกันมาตั้งแต่ต้นและพวกเขาจะฆ่าเราแน่หากเราเข้าไปร่วมวง!”จากนั้นแลนซ์ก็เดินไปทำความเคารพหญิงชราอย่างสุภาพและพูดว่า “นายหญิง เธอเป็นแม่ของผม ผมแน่ใจว่าแม่จะไม่โกหกเรา เธอคงไม่มีทางเลือกอันอื่นแล้วถึงได้ทำเช่นนี้!”จากนั้นหญิงชราก็พยักหน้า “เอาล่ะ หากเป็นเช่นนั้นพวกคนก็ตามเราไปที่นั่น เพราะเผ่ากระหายเลือดกำลังโจมตีกองทัพทั้งเก้าวิว เราจำเป็นต้องบินไปให้เร็วกว่านี้!”ชายชราผมแดงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยิ้มอย่างเฉยเมยและพูดว่า “ไปกันเถอะ เนื่องจากพวกคุณเองก็เดินทางมาจากดินแดนรกร้างที่อีกฝั่งหนึ่งเหมือนกัน พวกเราสมาชิกของกองกำลังปฏิภาคีย่อมต้องคิดหาวิธีที่จะปกป้องพวกคุณทุกคน อย่างน้อยที่สุด เราจะไม่ยอมให้คนพวกนั้นฆ่าพวกคุณต่อหน้าเรา ไม่ต้องกังวล!"“

“แต่ผู้อาวุโสทั้งหลายและแม้กระทั่งหัวหน้าเผ่าของคุณจะตายได้ยังไง? ผมรู้ถึงความแข็งแกร่งของเทาพวกคุณดี!”จอชไม่เชื่อสายตาตัวเอง มันผิดไปจากความคาดหวังของเขา ตามความคาดเดาของเขา ฝ่ายที่จะประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่ควรจะเป็นกองทัพทั้งเก้าแม้ว่ากองทัพทั้งเก้าจะได้รับความช่วยเหลือจากฝูงชนจากดินแดนรกร้างก็ตามที อย่างมากผู้คนในดินแดนรกร้างบางคนสามารถทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งหรือสองของระดับเทพสูงสุด อีกทั้งคนที่จะทะลวงเข้าไปในระดับเทพสูงสุดได้ก็คงมีไม่มากนัก ก็คงจะไม่ธรรมดาหักพวกนั้นหลายสิบคนสามารถทะลวงขึ้นไปได้ หรืออย่างมากที่สุดก็คงแค่หลักร้อย จะต่อให้เป็นเช่นนั้น เผ่ากระหายเลือดก็ไม่ควรต้องเผชิญกับความสูญเสียร้ายแรงอะไรอย่างน้อยที่สุดเอ็ดเวิร์ดคงไม่ถูกฆ่าตายเพราะเรื่องนั้น“ไอ้สารเลวนั่น นายท่านวอลล์แมน ไอ้สารเลวคนนั้น เขาอยู่ในขั้นที่เจ็ดในระดับเทพสูงสุด แต่ทักษะยุทธของเขานั้นทรงพลังมาก เขาฆ่าผู้อาวุโสของเรา และพลังการต่อสู้ของเขาน่าจะแข็งแกร่งกว่าหัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่งแห่งกองทัพทั้งเก้า ด้วยซ้ำ!”ผู้อาวุโสลำดับที่ห้าชี้ไปที่เฟนด์ด้วยความโกรธ เขาพูดผ่านไรฟันที่กัดกันแน่นดูคล