Share
บทที่ 1835
Related chapters
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1836
“ไปกันเถอะ ไปกัน เราไม่รู้ว่าเหตุใดซุ่มเสียงของการต่อสู้จากที่นั่นจึงหยุดลงเร็วนัก เพราะงั้นผมจึงคิดว่าเราควรออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด หากเราได้พบกับกลุ่มคนที่มาจากกองกำลังภาคีอีกครั้งเราจะเดือดร้อน!” ชายชราจากวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ส่งสัญญาณให้กลุ่มคนบินไปยังทิศทางตรงกันข้ามกับที่เผ่ากระหายเลือดอยู่เพราะว่าพวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าจะได้พบกับกลุ่มคนหลายแสนคนที่บินตรงมาหาพวกเขาหลังจากเริ่มเดินทางได้ไม่นาน“เวรเอ๊ย! เราดันเจอกับพวกเขาเสียนี่ เราจะทำยังไงกันดี? ทั้งสองฝ่ายเป็นกองกำลังขนาดใหญ่และเพราะที่นี่เป็นหุบเขาพวกเขาถึงได้พบเราได้ง่าย ๆ แบบนี้!” ชายคนหนึ่งจากตำหนักนภามีสีหน้ามืดมนเมื่อเห็นกลุ่มคนที่อยู่ข้างหน้าพวกเขามุมปากของลิลลี่กระตุกหลายครั้งก่อนที่เธอจะพูดว่า “เราโชคไม่ดีเอาซะเลย! หวังว่าพวกเขาจะไม่ใช่สมาชิกของกองกำลังภาคี!”สมาชิกคนหนึ่งซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นสมาชิกของตระกูลลาโกริโอยืนอยู่ข้าง ๆ เธอและพูดว่า “นายหญิงเจ้าตำหนัก ทำไมเราไม่หันหลังกลับและหนีไปเสียเดี๋ยวนี้เลยล่ะ? ในเมื่อพวกนั้นก็ยังอยู่ห่างจากเราพอสมควร พวกเราบางคนน่าจะรอดได้หากหันหลังกลับเพื่อหนีไปเสียเดี๋ยวนี้
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1837
ลิลลี่และคนอื่น ๆ รู้สึกใจสลายเมื่อได้ยินสิ่งที่ชายชราพูด เหงื่อเย็นเริ่มไหลหยดลงมาจากหน้าผากของบางคนเนื่องจากพวกเขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ไม่คาดคิดเลยว่าคนเหล่านี้จะได้ล่วงรู้แล้วว่ามีคนเข้ามาจากดินแดนรกร้างมากมายเป็นไปได้ไหมว่าคนเหล่านี้จะเป็นสมาชิกของกองกำลังภาคีด้วย? พวกเขาคงจะรีบไปจัดการพวกที่เข้ามาจากดินแดนรกร้างหลังจากที่ได้รู้ข่าว!โชคดีที่คนกลุ่มนี้ดูเหมือนจะไม่สนใจพวกเขามากนักและไม่สงสัยพวกเขาด้วยซ้ำ พวกเขาบินผ่านลิลลี่และคนอื่นๆไปทีละคน ในไม่ช้าคนที่อยู่ข้างหน้าเกือบทั้งหมดก็บินผ่านพวกเขาไปทุกคนคลายกังวลลงแล้วในตอนนี้ แต่จู่ ๆ ชายในชุดขาวคนหนึ่งก็ขมวดคิ้วและหยุดอยู่ตรงหน้าลิลลี่หลังจากที่ชายคนนั้นมองดูใกล้ ๆ เขาก็พูดกับลิลลี่ว่า “คุณ เงยหน้าขึ้นสิ!”หัวใจของลิลลี่หล่นไปที่ตาตุ่ม และเธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น “แลนซ์? แลนซ์ เป็นลูกจริง ๆ!”หลังจากที่เธอพูดจบ น้ำตาของลิลลี่ก็ไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ ขณะที่เธอสวมกอดชายในชุดขาวไว้แน่นชายในชุดขาวคนดังกล่าวไม่ใช่ใครอื่น แต่คือแลนซ์ วู๊ดที่หายเข้าไปในป่าไอเมฆาพร้อมกับคนอื่นๆ เมื่อ เจ็ดถึงแปดเดือนก่อน“แลนซ์ พวกเธอรู้จักกันงั้นเหรอ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1838
เมื่อเห็นสีหน้าโกรธของหญิงชรา ชายชราตกใจมากจนไม่รู้จะพูดอะไรเขาทำได้เพียงพูดด้วยเสียงสั่นเครือ "ส่วน… ส่วนใหญ่เป็นเพราะ…”ลิลลี่เห็นว่าสถานการณ์ดูไม่เข้าท่า เธอจึงพูดขึ้นทันที “ผู้อาวุโสผู้ทรงเกียรติ ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากจะเข้าไปช่วย แต่ไม่เพียงเราจะมีทักษะยุทธที่ต่ำเตี้ย แต่ศัตรูของเรามีผู้คนอยู่กับพวกเขามากมาย และเราสู้กับพวกเขาไม่ได้ เราเป็นศัตรูกันมาตั้งแต่ต้นและพวกเขาจะฆ่าเราแน่หากเราเข้าไปร่วมวง!”จากนั้นแลนซ์ก็เดินไปทำความเคารพหญิงชราอย่างสุภาพและพูดว่า “นายหญิง เธอเป็นแม่ของผม ผมแน่ใจว่าแม่จะไม่โกหกเรา เธอคงไม่มีทางเลือกอันอื่นแล้วถึงได้ทำเช่นนี้!”จากนั้นหญิงชราก็พยักหน้า “เอาล่ะ หากเป็นเช่นนั้นพวกคนก็ตามเราไปที่นั่น เพราะเผ่ากระหายเลือดกำลังโจมตีกองทัพทั้งเก้าวิว เราจำเป็นต้องบินไปให้เร็วกว่านี้!”ชายชราผมแดงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยิ้มอย่างเฉยเมยและพูดว่า “ไปกันเถอะ เนื่องจากพวกคุณเองก็เดินทางมาจากดินแดนรกร้างที่อีกฝั่งหนึ่งเหมือนกัน พวกเราสมาชิกของกองกำลังปฏิภาคีย่อมต้องคิดหาวิธีที่จะปกป้องพวกคุณทุกคน อย่างน้อยที่สุด เราจะไม่ยอมให้คนพวกนั้นฆ่าพวกคุณต่อหน้าเรา ไม่ต้องกังวล!"“
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1839
แลนซ์มองแม่ของเขาด้วยความสับสน เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าทุกอย่างจะเปลี่ยนไปเพราะเขาจากมาแค่เพียงเจ็ดหรือแปดเดือน“ลูกต้องไม่เคยรู้เรื่องนี้แน่ แต่แนชมีลูกชายนอกสมรสกับผู้หญิงที่ชื่อโจแอน ซาเวียร์ ” ลิลลี่พูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัด “นับตั้งแต่ที่ลูกหายตัวไป แนชได้ส่งคนไปตามหาลูกด้วยเหมือนกัน แต่เขาก็เริ่มคิดที่จะพาลูกชายนอกสมรสของเขามาอยู่ด้วย แน่นอนว่าแม่ไม่เห็นด้วยกับเรื่องนั้น ดังนั้นแม่ถึงพยายามหยุดเขา…”ลิลลี่เล่าเรื่องทั้งหมดให้แลนซ์ฟังและใส่สีตีไข่ไปตลอดทาง ทั้งนั้นเธอก็ไม่ได้บอกแลนซ์เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับผู้อาวุโสลำดับที่สาม รวมถึงเหตุการณ์วางยาพิษด้วย อย่างไรเสียเธอก็ไม่มีทางเปิดเผยเรื่องนี้ออกมาอย่างโจ่งแจ้งแน่ “แนช วู๊ด! หมายความว่าปู่กับย่าตายไปหมดแล้วงั้นหรอ? และคนในตระกูลลาโกริโอก็เหลือกันอยู่แค่นี้?”หลังจากได้ยินเรื่องนี้ แลนซ์โกรธมากจนเผลอกำหมัดแน่น “ผมไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะปฏิบัติกับแม่แบบนี้ ไม่ต้องกังวล ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะปกป้องและล้างแค้นให้แม่เอง!”“อย่าทำอะไรวู่วาม แลนซ์” ลิลลี่พูดอย่างเร่งรีบ “พรสวรรค์ด้านการต่อสู้ของเฟนด์ค่อนข้างดี ตอนนี้เขามาถึงที่น
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1840
“แต่ผู้อาวุโสทั้งหลายและแม้กระทั่งหัวหน้าเผ่าของคุณจะตายได้ยังไง? ผมรู้ถึงความแข็งแกร่งของเทาพวกคุณดี!”จอชไม่เชื่อสายตาตัวเอง มันผิดไปจากความคาดหวังของเขา ตามความคาดเดาของเขา ฝ่ายที่จะประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่ควรจะเป็นกองทัพทั้งเก้าแม้ว่ากองทัพทั้งเก้าจะได้รับความช่วยเหลือจากฝูงชนจากดินแดนรกร้างก็ตามที อย่างมากผู้คนในดินแดนรกร้างบางคนสามารถทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งหรือสองของระดับเทพสูงสุด อีกทั้งคนที่จะทะลวงเข้าไปในระดับเทพสูงสุดได้ก็คงมีไม่มากนัก ก็คงจะไม่ธรรมดาหักพวกนั้นหลายสิบคนสามารถทะลวงขึ้นไปได้ หรืออย่างมากที่สุดก็คงแค่หลักร้อย จะต่อให้เป็นเช่นนั้น เผ่ากระหายเลือดก็ไม่ควรต้องเผชิญกับความสูญเสียร้ายแรงอะไรอย่างน้อยที่สุดเอ็ดเวิร์ดคงไม่ถูกฆ่าตายเพราะเรื่องนั้น“ไอ้สารเลวนั่น นายท่านวอลล์แมน ไอ้สารเลวคนนั้น เขาอยู่ในขั้นที่เจ็ดในระดับเทพสูงสุด แต่ทักษะยุทธของเขานั้นทรงพลังมาก เขาฆ่าผู้อาวุโสของเรา และพลังการต่อสู้ของเขาน่าจะแข็งแกร่งกว่าหัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่งแห่งกองทัพทั้งเก้า ด้วยซ้ำ!”ผู้อาวุโสลำดับที่ห้าชี้ไปที่เฟนด์ด้วยความโกรธ เขาพูดผ่านไรฟันที่กัดกันแน่นดูคล
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1841
จอชไม่ได้ออกคำสั่งให้เริ่มสู้รบในทันที เขากลับยิ้มให้เฟนด์ “อัจฉริยะอย่างแกนี่ไม่ได้หาได้ง่าย ๆ เลย ตามหลักการเราคงฆ่าแกไปแล้ว แต่ตอนนี้เผ่ากระหายเลือดสูญเสียผู้คนไปมากมาย และกองทัพทั้งเก้าก็เช่นกัน เดิมทีแกมีผู้คนหลายแสนคน แต่ก็เกือบจะถูกกำจัดไปหมดแล้ว และเหลืออยู่เพียงแสนกว่าคนเท่านั้น นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันหวังว่าเราจะสามารถเจรจาเพื่อยุติเรื่องนี้ได้!”“นายท่านวอลล์แมน พวกเขามาจากดินแดนรกร้างนะ คุณพูดอะไรแบบนั้นออกมาได้ยังไง?”ผู้คนจากเผ่ากระหายเลือดโกรธมาก พวกเขาไม่เข้าใจว่าจอชกำลังคิดอะไรอยู่แม้ว่าพวกเขาจะค่อย ๆ ลืมเรื่องคนจากดินแดนรกร้างไปแล้ว เพราะพวกเขาไม่ได้ว่ามาที่นี่เป็นเวลานาน แต่การที่มีคนมาที่นี่จำนวนมากในคราเดียว พวกเขากลับไม่สมควรจะสืบสวนเรื่องนี้ให้มากขึ้นในฐานะหนึ่งในกองกำลังภาคีหรือ?หากเป็นเช่นนั้น นายท่านของพวกเขาและผู้คนในเผ่ากระหายเลือดที่เสียชีวิตไปแล้วจะไม่เสียสละตนเองโดยเปล่าประโยชน์หรือ?จอชจ้องไปที่ชายอีกคนและบอกเฟนด์ว่า "พรสวรรค์ในการต่อสู้ของแกค่อนข้างดี ไอ้เวรตะไล ฉันจะให้ทางเลือกกับแก พาคนที่อยู่ในระดับเทพสูงสุดและระดับเทพแท้จริงมาเข้าพวกกับเราและกลา
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1842
“ฮ่าฮ่า ถ้าอย่างนั้นก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เราจะไม่เข้าร่วมกับคุณ จะให้พวกเราทุกคนจะเข้าร่วมกับคุณ แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะเอาชีวิตของทุกคนมาเดิมพันหรอก!”เฟนด์หัวเราะ “กองกำลังภาคีของคุณต่อต้านเรามาโดยตลอด หากเราตามคุณไปและถูกกองกำลังขนาดใหญ่สองสามกองกำลังซุ่มโจมตีเข้า เราก็ไม่มีทางตอบโต้ได้!”“คุณพูดถูก น้องเฟนด์ เราไม่อาจเชื่อคำพูดของพวกเขาได้หรอก!”ออสตินกำหมัดแน่น จ้องมองคนตรงหน้า “ผมขอแนะนำให้พวกคุณทุกคนกลับไปซะ หัวหน้าเผ่าวอลล์แมน มิฉะนั้นหากเราต่อสู้กับคุณ สมาชิกเผ่าของคุณจะต้องเดือดร้อนไม่น้อย! พวกเราน่ะถือไพ่เหนือกว่านะ!”"โถ่ ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ผมก็ไม่มีทางเลือก ดูเหมือนว่าวันนี้ผมคงต้องฆ่าคุณซะแล้ว!”จอชถอนหายใจและพูดว่า “อย่ามาขู่ให้ผมกลัวเลย หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่ง คุณมีคนมากมายก็จริง แต่คนของคุณต่อสู้กับเผ่ากระหายเลือดมานานสองนานแล้ว พวกเขาส่วนใหญ่อาจไม่เหลือพลังฉีในร่างกายมากนัก การมีคนอยู่เคียงข้างคุณมากมายแล้วมันยังไงล่ะ? เรามีนักสู้ในระดับเทพสูงสุดอยู่กับเรามากมาย และเรามีระดับทะลวงวิญญาณถึงสามคนอีกด้วย! ที่สำคัญกว่านั้น พรรคพวกของคุณยังได้รับบาดเจ็บสาหัสอีกจำนวน
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1843
ในไม่ช้ากลุ่มคนเรานั้นก็เข้ามาใกล้เฟนด์และคนอื่น ๆ“นั่นไม่ถูกต้อง ทำไมถึงมีคนจากวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์อยู่ด้วย? และดูเหมือนว่าจะมีคนจากตำหนักนภาด้วยอีกต่างหาก!”ชายคนหนึ่งจากตระกูลวู๊ดพินิจมอง และท้ายที่สุด เขาก็พูดด้วยความตกใจว่า “พระเจ้า นายท่านดูนั่นสิ ลิลลี่อยู่กับพวกเขาจริง ๆ !”“ลิลลี่!”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของแนชก็ดูบูดบึ้ง ผู้หญิงคนนั้นเป็นนังงูพิษ พวกเขาเคยเป็นสามีภรรยากันมาก่อน แต่ปัจจุบันเขาเห็นเธอเป็นเพียงศัตรูมานานแล้ว เขาอยากให้เธอตายไปซะเดิมที เมื่อเขาเห็นโจเอลหลังจากเข้ามาในพื้นที่นี้ เขาจึงคิดว่าลิลลี่ก็น่าจะเข้ามาเช่นกันแต่เขาไม่เคยพบเธอเลย ยิ่งไปกว่านั้น เพราะระดับพลังยุทธ์ของเธอเคยถูกเขาทำลายไปแล้ว ตอนนี้ระดับพลังยุทธ์ของเธอจึงไม่สูงอะไรเท่าไหร่ เขาจึงเดาว่าต่อให้เธอเข้ามาในพื้นที่นี้ได้ เธอก็น่าจะตายในป่าไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่คิดถึงเรื่องนี้เลยเขาไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนั้นจะโชคดีถึงขนาดที่จะมีชีวิตอยู่ได้นานขนาดนี้“แลนซ์?”เฟนด์เป็นก็ยังอดขมวดคิ้วไม่ได้ แลนซ์หายไปเจ็ดหรือแปดเดือนแล้ว ทุกคนคิดว่าเขาตายไปแล้วด้วยซ้ำเฟนด์เองก็ไม่ได้ข่าวของคนที่เรี
Latest chapter
