Share
บทที่ 1841
Related chapter
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1842
“ฮ่าฮ่า ถ้าอย่างนั้นก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เราจะไม่เข้าร่วมกับคุณ จะให้พวกเราทุกคนจะเข้าร่วมกับคุณ แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะเอาชีวิตของทุกคนมาเดิมพันหรอก!”เฟนด์หัวเราะ “กองกำลังภาคีของคุณต่อต้านเรามาโดยตลอด หากเราตามคุณไปและถูกกองกำลังขนาดใหญ่สองสามกองกำลังซุ่มโจมตีเข้า เราก็ไม่มีทางตอบโต้ได้!”“คุณพูดถูก น้องเฟนด์ เราไม่อาจเชื่อคำพูดของพวกเขาได้หรอก!”ออสตินกำหมัดแน่น จ้องมองคนตรงหน้า “ผมขอแนะนำให้พวกคุณทุกคนกลับไปซะ หัวหน้าเผ่าวอลล์แมน มิฉะนั้นหากเราต่อสู้กับคุณ สมาชิกเผ่าของคุณจะต้องเดือดร้อนไม่น้อย! พวกเราน่ะถือไพ่เหนือกว่านะ!”"โถ่ ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ผมก็ไม่มีทางเลือก ดูเหมือนว่าวันนี้ผมคงต้องฆ่าคุณซะแล้ว!”จอชถอนหายใจและพูดว่า “อย่ามาขู่ให้ผมกลัวเลย หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่ง คุณมีคนมากมายก็จริง แต่คนของคุณต่อสู้กับเผ่ากระหายเลือดมานานสองนานแล้ว พวกเขาส่วนใหญ่อาจไม่เหลือพลังฉีในร่างกายมากนัก การมีคนอยู่เคียงข้างคุณมากมายแล้วมันยังไงล่ะ? เรามีนักสู้ในระดับเทพสูงสุดอยู่กับเรามากมาย และเรามีระดับทะลวงวิญญาณถึงสามคนอีกด้วย! ที่สำคัญกว่านั้น พรรคพวกของคุณยังได้รับบาดเจ็บสาหัสอีกจำนวน
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1843
ในไม่ช้ากลุ่มคนเรานั้นก็เข้ามาใกล้เฟนด์และคนอื่น ๆ“นั่นไม่ถูกต้อง ทำไมถึงมีคนจากวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์อยู่ด้วย? และดูเหมือนว่าจะมีคนจากตำหนักนภาด้วยอีกต่างหาก!”ชายคนหนึ่งจากตระกูลวู๊ดพินิจมอง และท้ายที่สุด เขาก็พูดด้วยความตกใจว่า “พระเจ้า นายท่านดูนั่นสิ ลิลลี่อยู่กับพวกเขาจริง ๆ !”“ลิลลี่!”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของแนชก็ดูบูดบึ้ง ผู้หญิงคนนั้นเป็นนังงูพิษ พวกเขาเคยเป็นสามีภรรยากันมาก่อน แต่ปัจจุบันเขาเห็นเธอเป็นเพียงศัตรูมานานแล้ว เขาอยากให้เธอตายไปซะเดิมที เมื่อเขาเห็นโจเอลหลังจากเข้ามาในพื้นที่นี้ เขาจึงคิดว่าลิลลี่ก็น่าจะเข้ามาเช่นกันแต่เขาไม่เคยพบเธอเลย ยิ่งไปกว่านั้น เพราะระดับพลังยุทธ์ของเธอเคยถูกเขาทำลายไปแล้ว ตอนนี้ระดับพลังยุทธ์ของเธอจึงไม่สูงอะไรเท่าไหร่ เขาจึงเดาว่าต่อให้เธอเข้ามาในพื้นที่นี้ได้ เธอก็น่าจะตายในป่าไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่คิดถึงเรื่องนี้เลยเขาไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนั้นจะโชคดีถึงขนาดที่จะมีชีวิตอยู่ได้นานขนาดนี้“แลนซ์?”เฟนด์เป็นก็ยังอดขมวดคิ้วไม่ได้ แลนซ์หายไปเจ็ดหรือแปดเดือนแล้ว ทุกคนคิดว่าเขาตายไปแล้วด้วยซ้ำเฟนด์เองก็ไม่ได้ข่าวของคนที่เรี
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1844
“นายหญิง พี่แรนดัลล์ วิเศษจริง ๆ ในที่สุดเราก็พบพวกคุณ!”เยาวชนจากตระกูลแลงคาสเตอร์รีบบินไปอย่างมีความสุขทันทีที่ได้เห็นเชลบี้และคนอื่น ๆ“สุดยอดไปเลยนายหญิง ขอบคุณพระเจ้า…"เยาวชนสองคนจากตระกูลซีเมเนสก็บินออกไปเช่นกัน พวกเขาต่างตื่นเต้นมากมีเพียงแลนซ์จากตระกูลวู๊ดที่ยืนอยู่ที่เดิมอย่างเย็นชาโดยไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย หลังจากที่เขาเห็นแนชและสมาชิกตระกูลวู๊ดคนอื่น ๆ เขาก็ไม่คิดที่จะบินเข้าหาอีกฝ่าย“วิเศษจริง ๆ เลยแลนซ์ ลูกยังมีชีวิตอยู่! ขอบคุณพระเจ้าที่ลูกยังมีชีวิตอยู่!”แนชรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าแลนซ์ยังมีชีวิตอยู่ เพราะแลนซ์มักจะเก่งในทุก ๆ เรื่อง และชายหนุ่มก็เป็นลูกชายของเขา มิฉะนั้นเขาคงไม่ส่งคนออกไปตามหาเขาเป็นเวลานานตั้งแต่แรกเขาต้องยอมรับความจริงว่าแลนซ์ตายแล้ว หลังจากไม่ได้ข่าวคราวเกี่ยวกับแลนซ์เป็นเวลานาน ถึงกระนั้นเขาก็ยังหวังว่าแลนซ์จะยังมีชีวิตอยู่"ถูกต้อง ผมยังมีชีวิตอยู่ แน่สิ ผมยังไม่ตาย ผมไม่มีทางตายง่าย ๆ หรอก!”หัวใจของแลนซ์เต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาอยากจะฆ่าแนช เฟนด์และคนอื่น ๆ เสียเดี๋ยวนี้ทว่าที่นี่มีคนอยู่มากเกินไป นอกจากนี้ แม้ว่า
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1845
“อย่าพูดอีกเลยแม่!”แลนซ์หันศีรษะไปมองลิลลี่ “ขอเพียงแม่วางอดีตทุกอย่างลง ตอนนี้ผมไม่สนใจตำแหน่งหัวหน้าตระกูลวู๊ดหรอก แค่ผมได้มาเจอกับแม่อีกก็ดีแค่ไหนแล้ว และผมก็หวังว่าแม่กับพ่อจะละทิ้งความขุ่นข้องหมองใจต่อกันลงได้ อย่าโกรธเคืองกันเลย ทำเป็นไม่รู้จักกันไปเลยยังจะดีกว่า!”"ลูก…"ลิลลี่โกรธมาก แต่เธอก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว “แม่ไม่สนใจเรื่องนั้นอีกแล้ว แค่ลูกยังมีชีวิตอยู่และได้เจอลูกอีกครั้งแม่ก็ดีใจมากแล้ว!”แนชไม่คิดว่าแลนซ์จะเข้าใจอะไรได้ง่ายขนาดนี้ เขายังกังวลว่าแลนซ์จะเกลียดเขา แต่เมื่อเขาได้ยินคำพูดของแลนซ์ เขาก็พูดด้วยสีหน้าโล่งใจ “ใช่แล้ว ทิ้งอดีตไปเถอะ ช่างมัน ตราบใดที่ลูกไม่เกลียดพ่อ แลนซ์ ต่อให้พ่อจะต้องกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับแม่ของลูก แต่ลูกก็ยังเป็นลูกชายของพ่อเสมอ!”“อืมมม!”แลนซ์พยักหน้า จากนั้นเขาก็ยิ้มให้เฟนด์และยื่นมือออกไป “นายเป็นน้องชายของฉันใช่ไหม? ฉันได้ยินมาว่าพรสวรรค์ในทักษะยุทธของนายไม่เลวเลย ฉันหวังว่านายจะสามารถนำพาตระกูลวู๊ดไปสู่ความรุ่งโรจน์ได้ในอนาคต สำหรับฉัน ฉันจะอยู่ที่ตำหนักคลื่นเมฆาต่อจากนี้ไปอย่างแน่นอน”เฟนด์ยังคงสับสนเล็กน้อย ในตอนที่แลนซ์เห
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1846
คำพูดเหล่านี้ทำให้มุมปากของจอชกระตุกเล็กน้อยเขาไม่ใช่คนขลาดเขลา เขารู้ว่าพวกเขาจะไม่ส่งคนเหล่านั้นมาให้ง่าย ๆ แต่ในฐานะคนจากกองกำลังภาคีเขาก็ต้องพูด มิฉะนั้น เขาจะไม่สามารถอธิบายทุกอย่างได้เมื่อเขากลับไป นั่นเป็นเหตุผลที่เขาต้องการแสดงอำนาจของเขาหลังจากคิดแล้ว เขาก็พูดว่า “เอาล่ะ โทมัส คุณแน่ใจหรือว่าจะไม่ส่งพวกเขามาให้เรา? คุณไม่กลัวว่าจะเกิดสงครามครั้งใหญ่ระหว่างทั้งสองฝ่ายจริง ๆ เหรอ? พอถึงตอนนั้นคุณจะกลายเป็นคนบาปอันดับหนึ่งทันที!”โทมัสยิ้มเหมือนเคย “ฮ่าฮ่า ถึงตอนนั้นเราค่อยมากังวลเรื่องอนาคตก็แล้วกัน ยังไงซะในตอนนี้ผมก็จะไม่ส่งพวกเขาใส่มือคุณ ถ้าคุณกล้าพอ คุณก็เข้ามาแย่งไปเองเลยสิ ดูสิว่าคุณจะฆ่าพวกเขาต่อหน้าผมได้หรือเปล่า?”หลังจากพูดอย่างนั้น โทมัสคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดกับชายอีกคนว่า “นายท่านวอลล์แมน ผมขอแนะนำให้เราวางเรื่องนี้ลงวันนี้ก่อน พวกเขาเข้ามาราวหกแสนคน แต่ปัจจุบันเหลืออยู่ประมาณสองแสนคนเท่านั้น อีกอย่างเผ่ากระหายเลือดและกองทัพทั้งเก้าเองก็ได้สูญเสียผู้คนไปมากมาย วันนี้พอแค่นี้เถอะ มิฉะนั้นทั้งสองฝ่ายจะไม่ได้ประโยชน์อะไรจากเรื่องนี้เลย!”“ฮึ่ม ผมไม่อาจตัดส
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1847
"เฮ้อ! ในที่สุดพวกเขาก็จากไป! โชคดีที่คุณและคนของคุณมาทันเวลา เจ้าตำหนักโทมัส!” หลังจากจอชและพรรคพวกจากไป ออสติน ดราโก หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่งของกองทัพทั้งเก้าก็ถอนหายใจพรืดยาวด้วยความโล่งอก ก่อนที่ตำหนักคลื่นเมฆาจะมาถึง เขาอยู่ในสภาพขวัญหนีดีฝ่ออย่างแท้จริง เพราะกลัวว่าหากพวกเขาจำเป็นต้องต่อสู้กับเผ่าดาบราชันย์พวกเขาจะไม่สามารถเอาชนะพวกนั้นได้ “ฮ่าฮ่าฮ่า! ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะทำให้เผ่ากระหายเลือดต้องสูญเสียครั้งใหญ่ถึงเพียงนี้! เผ่ากระหายเลือดถึงคราวอวสานแล้ว ไม่มีเผ่ากระหายเลือดอีกต่อไป! อืมมม… เผ่ากระหายเลือดเป็นกองกำลังภาคีที่ใกล้ที่สุดสำหรับคุณ และพวกเขามักจะมาที่ป่าแห่งนี้เพื่อตามหาสิ่งของล้ำค่า ตอนนี้พวกเขาจากไปแล้ว ก็จะไม่มีใครมาแย่งทรัพยากรยุทธกับพวกคุณแล้ว!” โทมัสหัวเราะเสียงดัง จากนั้นเสริมว่า “และเรื่องนี้จะส่งผลดีกับกองทัพทั้งเก้าในการพัฒนาและก้าวหน้าไปได้ง่ายยิ่งขึ้น!” มีเส้นบาง ๆ ปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของออสตินเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น “เผ่ากระหายเลือดประสบกับการสูญเสียครั้งใหญ่ก็จริง แต่มีคนจากดินแดนรกร้างที่เข้ามาในสถานที่แห่งนี้มากเกินไป! ผมไม่คิดว่ากองกำลังภา
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1848
“น้องเฟนด์ ขอบคุณที่เลือกจะอยู่ต่อ ผมยังนึกว่าคุณจะเลือกไปกับตำหนักคลื่นเมฆาเสียอีก พวกเขามีพลังมากกว่าเรา แถมยังมีนักสู้ในระดับทะลวงวิญญาณมากกว่าเราเล็กน้อยอีกด้วย เจ้าตำหนักคลื่นเมฆายังอยู่ในขั้นที่สองระดับทะลวงวิญญาณอีกต่างหาก!” หลังจากที่ฝูงชนจำนวนไม่น้อยออกจากที่เกิดเหตุ ออสตินก็มองไปที่เฟนด์และกลุ่มของเขาด้วยใบหน้าที่ซาบซึ้ง ในครั้งนี้กองทัพทั้งเก้าก็เผชิญกลับการสูญเสียครั้งใหญ่ ดังนั้นเขาจึงกลัวจริง ๆ ว่าเฟนด์และคนของเขาจะตัดสินใจไปกับตำหนักคลื่นเมฆาและกองทัพทั้งเก้าจะต้องพบกับปัญหาใหญ่ หากกองกำลังภาคีส่งลูกน้องเข้ามาหาเรื่อง เฟนด์ยิ้มเบา ๆ และพูดว่า “ผมไม่คิดว่าแลนซ์ พี่ชายของผมจะยกโทษให้ผมง่ายขนาดนั้น ตอนนี้เขาเป็นศิษย์ของผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งของตำหนักคลื่นเมฆาผมไม่มีทางไปกับพวกเขา อีกอย่าง จู่ ๆ เราก็บุกเข้ามาที่นี่และทำให้พวกคุณตกอยู่ในอันตราย และผมก็รู้สึกเสียใจกับเรื่องนั้นจริง ๆ ดังนั้น ผมจึงคิดว่ามันจะดีกว่าและฉลาดกว่าที่เราจะอยู่กับพวกคุณ และผ่านเรื่องร้าย ๆ ไปด้วยกัน!” คำพูดของเฟนด์ทำให้ออสตินรู้สึกผิดและละอายใจในตัวเองเพราะพวกเขารู้ว่าพวกเขาเทียบกับเผ่ากระหายเล
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1849
ออสตินคิดว่าเฟนด์กำลังโม้ แต่เขาก็ไม่คิดที่จะปฏิเสธอีกฝ่าย ออสตินกล่าวต่อว่า “เอาล่ะ น้องเฟนด์ คุณมีคนมากกว่าแสนคนอยู่ในมือ แต่พวกเขาทั้งหมดมาจากชนเผ่าและตระกูลที่แตกต่างกัน และสถานการณ์ก็คล้ายกับกองทัพทั้งเก้าไม่มีผิด กองทัพทั้งเก้าเองก็มาจากกองกำลังที่ต่างกัน อืมมม… ผมมีคำแนะนำนะ แต่ไม่แน่ใจว่าผมควรที่จะเสนอออกไปหรือเปล่า?” “อย่างนั้นเหรอ? เช่นนั้นก็บอกมาเถอะ หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่ง!” เฟนด์โค้งคำนับให้ออสตินอย่างสุภาพและพูดว่า “เนื่องจากเราตัดสินใจที่จะอยู่ต่อ จึงถือว่าเราทุกคนลงเรือลำเดียวกันแล้ว และไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความภักดีของเราที่มีต่อคุณ เราไม่มีอะไรแอบแฝงและไม่มีแผนที่จะหักหลังคุณอย่างแน่นอน!” “แน่ใจนะ! เราร่วมมือกันและจะสู้ไปด้วยกัน! คนของเราจะไม่คิดร้ายอะไรกับคุณเช่นกัน! ผมเอาหัวเป็นประกัน!” ออสตินพยักหน้าแล้วเสนอความคิด “น้องเฟนด์ แนวคิดเรื่องนี้นั้นไม่ยากเลย คุณมีผู้คนมากมายจากชนเผ่าและตระกูลที่แตกต่างกัน และกองทัพทั้งเก้าก็ไม่ต่างไปจากคุณ! ทำไม…ทำไมเราไม่จับมือรวมกันเป็นกองกำลังเดียวล่ะ? เราทุกคนสามารถรวมเป็นกองกำลังเดียวกันได้! คุณคิดเห็นยังไง?" “กอง
Latest chapter
