บทที่ 1846

คำพูดเหล่านี้ทำให้มุมปากของจอชกระตุกเล็กน้อย

เขาไม่ใช่คนขลาดเขลา เขารู้ว่าพวกเขาจะไม่ส่งคนเหล่านั้นมาให้ง่าย ๆ แต่ในฐานะคนจากกองกำลังภาคีเขาก็ต้องพูด มิฉะนั้น เขาจะไม่สามารถอธิบายทุกอย่างได้เมื่อเขากลับไป นั่นเป็นเหตุผลที่เขาต้องการแสดงอำนาจของเขา

หลังจากคิดแล้ว เขาก็พูดว่า “เอาล่ะ โทมัส คุณแน่ใจหรือว่าจะไม่ส่งพวกเขามาให้เรา? คุณไม่กลัวว่าจะเกิดสงครามครั้งใหญ่ระหว่างทั้งสองฝ่ายจริง ๆ เหรอ? พอถึงตอนนั้นคุณจะกลายเป็นคนบาปอันดับหนึ่งทันที!”

โทมัสยิ้มเหมือนเคย “ฮ่าฮ่า ถึงตอนนั้นเราค่อยมากังวลเรื่องอนาคตก็แล้วกัน ยังไงซะในตอนนี้ผมก็จะไม่ส่งพวกเขาใส่มือคุณ ถ้าคุณกล้าพอ คุณก็เข้ามาแย่งไปเองเลยสิ ดูสิว่าคุณจะฆ่าพวกเขาต่อหน้าผมได้หรือเปล่า?”

หลังจากพูดอย่างนั้น โทมัสคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดกับชายอีกคนว่า “นายท่านวอลล์แมน ผมขอแนะนำให้เราวางเรื่องนี้ลงวันนี้ก่อน พวกเขาเข้ามาราวหกแสนคน แต่ปัจจุบันเหลืออยู่ประมาณสองแสนคนเท่านั้น อีกอย่างเผ่ากระหายเลือดและกองทัพทั้งเก้าเองก็ได้สูญเสียผู้คนไปมากมาย วันนี้พอแค่นี้เถอะ มิฉะนั้นทั้งสองฝ่ายจะไม่ได้ประโยชน์อะไรจากเรื่องนี้เลย!”

“ฮึ่ม ผมไม่อาจตัดส