บททั้งหมดของ มหาเทพ แห่ง สงคราม: บทที่ 1801 - บทที่ 1810

"ถูกต้อง ตอนนี้เฟนด์อยู่ในขั้นที่สี่ในระดับเทพสูงสุดแล้ว ถ้าเขาทะลวงต่อไปได้อีกสามขั้น เขาจะอยู่ในขั้นที่เจ็ดของระดับเทพสูงสุด ผมคิดว่าเขาน่าจะฆ่าคนที่อยู่ในขั้นที่เก้าของระดับเทพสูงสุดได้ไม่ยากเมื่อเทียบกับทักษะยุทธที่บ้าคลั่งของเขา และหากเขาสามารถฆ่าหัวหน้าเผ่ากระหายเลือดได้มันคงจะดีไม่น้อย!”เวสตันรู้สึกตื่นเต้นมากเช่นกัน"เอาล่ะ ทุกคน ฉวยโอกาสนี้ในการฝึกฝนตัวเอง สร้างความก้าวหน้าให้ได้ในคืนนี้!”เฟนด์พยักหน้ากับทุกคน พวกเขาใช้เวลาทั้งบ่ายบินลึกเข้ามาในป่า เนื่องจากกลัวว่าคนจากเผ่ากระหายเลือดจะพบพวกเขา หลังจากที่พวกเขาสามารถรักษาระยะห่างระหว่างพวกเขากับเหล่าศิษย์จากเผ่ากระหายเลือดได้มากพอ เฟนด์ก็เลือกถ้ำที่ซ่อนตัวอยู่อย่างดีสำหรับคืนนี้หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น ทุกคนก็หยิบโอสถขั้นกลางระดับสามออกมา และใส่มันเข้าไปในปากก่อนกลืนลงไปโอสถขั้นกลางระดับสามนี้มีประสิทธิภาพมากกว่าโอสถขั้นต้นระดับสามอย่างเห็นได้ชัด สิ่งนี้ทำให้หัวใจของเฟนด์เต็มไปด้วยความคาดหวังหลายวันมานี้ จักระในร่างกายของเขาช่วยให้พลังชีถูกดูดซึมได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้เข้าสู่ขั้นที่ห้าในระ

“นี่เธอพ่นเรื่องไร้สาระอะไรกันสกาย? ถ้าเธอยังไม่หยุดพูดแบบนี้ ฉันจะชกเธอจริง ๆ ด้วย!”อาเธอร์ซึ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว ยิ่งโกรธจัดโกรธจัดเมื่อได้ยินคำพูดของสกาย"เอาจริงนะ ทำไมคุณไม่ไปต่อยนักสู้จากเผ่ากระหายเลือดล่ะ คุณเป็นผู้ชายแบบไหนกันถึงคิดจะต่อยผู้หญิงอย่างฉันแทนที่จะไปจัดการกับศัตรู? คุณนี้บ้ากันไปใหญ่แล้ว!”สกายไม่คิดเลยว่าอาเธอร์จะพูดอะไรแบบนั้นกับเธอ ในตอนที่เธอตอบโต้กับเขา ดวงตาของเธอแดงก่ำ และเธอรู้สึกเสียใจมากเสียจนเกือบจะร้องไห้"เอาน่า หยุดทะเลาะกันได้แล้ว เอาอย่างนี้ดีไหม เราไปหาหัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่งกันเดี๋ยวนี้เลยเป็นไง แล้วลองคุยกับเขาดูว่าจะได้ผลหรือเปล่า?”เฮนดริกแนะนำหลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้"ถูกต้อง ปู่ของฉันและพ่อของคุณไม่กล้าตัดสินใจอะไรด้วยตัวเองเพราะกลัวว่าจะทำให้หัวหน้าป้อมปราการที่หนึ่งขุ่นเคืองใจ”ดวงตาของอาเธอร์เป็นประกายในทันที “แต่เราไม่กลัว แต่เรามันก็แค่คนตัวเล็ก ๆ ดังนั้นเราจึงไม่กลัวที่จะทำให้หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่งขุ่นเคือง เราจะไปถามเขาตรง ๆ ถ้าเขาตกลงก็คงจะดี!”“พี่ใหญ่ นายน้อยอาเธอร์ อย่า อย่าหุนหันพลันแล่นนัก!”เอลล่าไม

อาเธอร์พูดไม่ออก แต่เขาก็ทำได้แค่เงียบลง"หึหึ ออสติน คุณนี่เสแสร้งต่อหน้าผมได้เก่งจริง ๆ คุณฆ่าศิษย์จากเผ่าของเราไปมากมาย แต่ยังมีหน้ามาปฏิเสธอย่างนั้นรึ?”เอ็ดเวิร์ดหัวเราะเบา ๆ “ถ้าคุณเป็นลูกผู้ชายพอ ก็มาสู้กันซึ่ง ๆ หน้าสิ” เขากล่าว “เผ่ากระหายเลือดไม่กลัวที่จะสู้กับใครหน้าไหนทั้งนั้น แต่การที่คุณแอบแทงข้างหลังเราแบบนี้มันมากเกินไป!”ออสตินพูดไม่ออก “หัวหน้าเผ่ากระหายเลือด คุณกล่าวหาผมทั้งที่ไม่มีมูลความจริงเลยด้วยซ้ำ” เขาอธิบายอย่างร้อนรน “ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนจากดินแดนรกร้างที่คุณพูดถึงเลยสักนิด มีคนแอบเข้ามาในดินแดนศักดิ์สิทธิ์? พวกเขาเข้ามากันมากน้อยเท่าไหร่? ถ้าคุณไม่บอก เราคงไม่รู้เรื่องนี้เลย ศิษย์ของคุณตายด้วยอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีทาง พวกเขาเข้ามากันเยอะรึไง?”เอ็ดเวิร์ดขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาไม่คิดว่าออสตินจะยังทำตัวงี่เง่าใส่เขาไม่เลิกราผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งจากเผ่ากระหายเลือดไม่ทนได้อีกต่อไป เขาก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงอาจมุ่งร้าย “ออสติน คุณจะหยุดแกล้งโง่ได้แล้วหรือยัง? ถ้าไม่ใช่เพราะคนของคุณ ศิษย์ขั้นที่สองและสามของระดับเทพสูงสุดของเราจะตายได้ยังไง?

หลังจากที่หัวหน้าป้อมปราการวิตต์มอร์คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็พูดว่า “ดูจากความโกรธของพวกเขาในตอนที่เผชิญหน้ากับเราแล้ว ผมว่าเขาไม่ได้โกหกนะ แต่ถ้าไม่ใช่เรื่องโกหก แล้วกองกำลังไหนช่วยพวกเขาอยู่ล่ะ? หรือว่ากองกำลังอื่น ๆ จากกองกำลังปฏิภาคีจะมาถึงที่นี่แล้ว? ถ้าอย่างนั้นการที่เราอยู่เฉย ๆ อย่างนี้ก็คงไม่ดีแล้วใช่ไหม?”สีหน้าของออสตินเปลี่ยนเป็นจริงจังเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้า "ไม่มีทาง ฉันคิดว่าคงเป็นผู้ฝึกยุทธที่ทรงพลังทั่วไปที่บังเอิญเข้าไปค้นหาของล้ำค่าในนั้น แล้วก็เกิดปะทะกับผู้คนจากเผ่ากระหายเลือดและสังหารนักสู้ที่ทรงพลังที่สุดของพวกเขาไปแค่นั้น คนจากเผ่ากระหายเลือดคงเข้าใจผิดคิดว่าเราแอบส่งคนไป นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขามาหาเรา!”“หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่ง เสียงการต่อสู้ที่มาจากป่าลดลงแล้ว ทั้งที่เวลาผ่านไปเพียงสองวัน ก่อนหน้านี้ยังมีเสียงการต่อสู้มากมาย แต่พวกเขาก็เงียบหายไปมาก ผู้คนมากมายจากดินแดนรกร้างอาจเสียชีวิตไปแล้ว และเหลือกันอยู่เพียงไม่กี่คน หากเราวางเฉยจนทำให้พวกเขาตายมากเกินไป ตำหนักคลื่นเมฆาจะลงโทษเรา!”หลังจากที่เฮนดริกคิดเกี่ยวกับเร

หมัดอันทรงพลังของทั้งคู่ปะทะกัน ก่อให้เกิดการระเบิดดังสนั่น ในวินาทีถัดมา ชายชรากระเด็นออกไปไกลหลายเมตรและร่วงหล่นลงไปกับพื้นอย่างแรง เขากระอักเลือดสด ๆ ออกมา ก่อนที่เขาจะสูดลมหายใจเฮือกสุดท้าย "นั่นมันบ้าอะไรกัน? ไม่มีทาง! แค่หมัดเดียวผู้ที่อยู่ในขั้นที่เจ็ดของระดับเทพสูงสุดก็ตายได้แล้วงั้นหรือ? ตายไปง่าย ๆ แบบนั้นเลยเนี่ยนะ?" ผู้อาวุโสจากตำหนักอินทรีทะยานตกตะลึง เสียงของเขาสั่นเครืออย่างควบคุมไม่ได้ ดวงตาของเขาปฏิเสธที่จะเชื่อในสิ่งที่เห็น “ไม่มีทางหรอก! มันจะเป็นไปได้ยังไง?” ศิษย์หญิงอีกคนที่มีพลังในขั้นที่เจ็ดของระดับเทพสูงสุดหวาดกลัวเสียจนใบหน้าของเธอไร้สี เธอรู้ว่าภายในป่าลึกนี้ มีชายฉกรรจ์สองสามคนที่กำลังฆ่าคนของพวกเขา เพราะพวกเขาได้พบซากศพของศิษย์เผ่ากระหายเลือดที่อยู่ในขั้นที่สามในระดับเทพสูงสุดมาก่อน แต่พวกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก พวกเขาอยู่ไหนขั้นที่เจ็ดระดับเทพสูงสุด แล้วทำไมพวกเขาถึงต้องกลัวด้วยล่ะ? พวกเขาถูกนับว่าเป็นหนึ่งในนักสู้อันดับต้น ๆ ในหมู่ศิษย์จากเผ่ากระหายเลือดเชียวนะ แต่ถึงกระนั้นสิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือ กลุ่มคนแปลกหน้าที่เข้ามานี้มีนักสู้สองสามคน