Share
บทที่ 1801
Related chapter
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1802
“ฮ่าฮ่า ดีแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันเองก็อยู่ในขั้นที่หกในระดับเทพสูงสุดแล้ว!”หลังจากนั้นไม่นาน อเล็กซานเดอร์ก็ยืนขึ้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ต้องบอกว่ายาเม็ดขั้นกลางระดับสามนั้นเป็นของล้ำค่าของผู้ที่อยู่ในระดับเทพสูงสุด เป็นไปได้ว่าแม้แต่เผ่ากระหายเลือดเองก็ไม่สามารถรังสรรค์สิ่งนี้ได้มิฉะนั้น ไม่มีทางที่เผ่ากระหายเลือดจะมีคนที่อยู่ในระดับทะลวงวิญญาณเพียงแค่คนเดียวเฟนด์และคนอื่น ๆ ยังคงรอต่อไปอีกราว ๆ หนึ่งชั่วโมง จากนั้นแนช เคนเนธและคนอื่น ๆ ก็เริ่มสร้างความก้าวหน้าตามมาอย่างช้า ๆ เช่นเดียวกับอเล็กซานเดอร์ พวกเขาสามารถทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หกของระดับเทพสูงสุดได้แล้ว“นี่มันวิเศษจริงๆ เรามีสมาชิกที่อยู่ในขั้นที่หกระดับเทพสูงสุดห้าคนและระดับห้าหนึ่งคน อีกทั้งตอนนี้เฟนด์ก็ได้อยู่ในขั้นที่เจ็ดในระดับเทพสูงสุดแล้ว ฮ่าฮ่า จริงอยู่ที่เรามีคนไม่มากนัก แต่ระดับทักษะยุทธของเราค่อนข้างดี! ตราบใดที่ผู้อาวุโสของพวกเขาไม่ได้พากันมาหลายคน และถ้าเราไม่ได้เจอกองกำลังขนาดใหญ่ของพวกเขา มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร!”เคนเนธพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น พวกเขาทุกคนรีบรุดออกจากถ้ำอย่างรวดเร็ว"พ่อ นี่ก็เป็นวั
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1803
“นี่เธอพ่นเรื่องไร้สาระอะไรกันสกาย? ถ้าเธอยังไม่หยุดพูดแบบนี้ ฉันจะชกเธอจริง ๆ ด้วย!”อาเธอร์ซึ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว ยิ่งโกรธจัดโกรธจัดเมื่อได้ยินคำพูดของสกาย"เอาจริงนะ ทำไมคุณไม่ไปต่อยนักสู้จากเผ่ากระหายเลือดล่ะ คุณเป็นผู้ชายแบบไหนกันถึงคิดจะต่อยผู้หญิงอย่างฉันแทนที่จะไปจัดการกับศัตรู? คุณนี้บ้ากันไปใหญ่แล้ว!”สกายไม่คิดเลยว่าอาเธอร์จะพูดอะไรแบบนั้นกับเธอ ในตอนที่เธอตอบโต้กับเขา ดวงตาของเธอแดงก่ำ และเธอรู้สึกเสียใจมากเสียจนเกือบจะร้องไห้"เอาน่า หยุดทะเลาะกันได้แล้ว เอาอย่างนี้ดีไหม เราไปหาหัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่งกันเดี๋ยวนี้เลยเป็นไง แล้วลองคุยกับเขาดูว่าจะได้ผลหรือเปล่า?”เฮนดริกแนะนำหลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้"ถูกต้อง ปู่ของฉันและพ่อของคุณไม่กล้าตัดสินใจอะไรด้วยตัวเองเพราะกลัวว่าจะทำให้หัวหน้าป้อมปราการที่หนึ่งขุ่นเคืองใจ”ดวงตาของอาเธอร์เป็นประกายในทันที “แต่เราไม่กลัว แต่เรามันก็แค่คนตัวเล็ก ๆ ดังนั้นเราจึงไม่กลัวที่จะทำให้หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่งขุ่นเคือง เราจะไปถามเขาตรง ๆ ถ้าเขาตกลงก็คงจะดี!”“พี่ใหญ่ นายน้อยอาเธอร์ อย่า อย่าหุนหันพลันแล่นนัก!”เอลล่าไม
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1804
“หัวหน้าป้อมปราการที่หนึ่ง หัวหน้าป้อมปราการที่หนึ่ง! เราพร้อมที่จะเคลื่อนพลแล้วเหรอ?”ขณะที่คำพูดของออสตินดังขึ้น ผู้อาวุโสสองสามคนก็พุ่งตัวเข้ามาและมองดูเขาใบหน้าของเขามืดลง “ผมไม่ได้ออกคำสั่ง ผมก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตีระฆังด้วย! ไปดูกันเถอะ!”หลังจากที่เขาพูดจบ ออสตินก็พาทุกคนบินไปยังจัตุรัสผู้คนจากป้อมปราการอื่น ๆ ต่างขึ้นไปบนท้องฟ้า หลังจากที่พวกเขาได้ยินเสียงระฆัง ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังจัตุรัสที่ใหญ่ที่สุดที่ด้านหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่ง“ดูเหมือนว่าจะมีคนมาทางนี้ พวกเขาคือคนจากเผ่ากระหายเลือด!”หลังจากที่หัวหน้าป้อมปราการที่หนึ่งและคนอื่น ๆ มาถึงจัตุรัส ทุกคนได้เห็นกับตาแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น สีหน้าของหัวหน้าป้อมปราการที่หนึ่งมืดลงหลังจากที่เขาเห็นสิ่งนี้ เขาตั้งใจจะเคลื่อนพลออกไปช่วยชีวิตคนอื่นในภายหลัง วิธีนี้จะช่วยไม่ให้พวกเขาต้องเผชิญกับความสูญเสียครั้งใหญ่ ผู้คนจากตำหนักคลื่นเมฆาก็จะมาถึงได้ทันเวลาแต่ก่อนที่เขาจะได้เคลื่อนพลออกไป ก็ไม่คาดคิดเลยว่าคนจากเผ่ากระหายเลือดจะนำกองกำลังมาเผชิญหน้ากับพวกเขาเสียเอง“หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่ง ทำไม ทำไมพวกเขาถึงมาที่นี่กันล
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1805
อาเธอร์พูดไม่ออก แต่เขาก็ทำได้แค่เงียบลง"หึหึ ออสติน คุณนี่เสแสร้งต่อหน้าผมได้เก่งจริง ๆ คุณฆ่าศิษย์จากเผ่าของเราไปมากมาย แต่ยังมีหน้ามาปฏิเสธอย่างนั้นรึ?”เอ็ดเวิร์ดหัวเราะเบา ๆ “ถ้าคุณเป็นลูกผู้ชายพอ ก็มาสู้กันซึ่ง ๆ หน้าสิ” เขากล่าว “เผ่ากระหายเลือดไม่กลัวที่จะสู้กับใครหน้าไหนทั้งนั้น แต่การที่คุณแอบแทงข้างหลังเราแบบนี้มันมากเกินไป!”ออสตินพูดไม่ออก “หัวหน้าเผ่ากระหายเลือด คุณกล่าวหาผมทั้งที่ไม่มีมูลความจริงเลยด้วยซ้ำ” เขาอธิบายอย่างร้อนรน “ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนจากดินแดนรกร้างที่คุณพูดถึงเลยสักนิด มีคนแอบเข้ามาในดินแดนศักดิ์สิทธิ์? พวกเขาเข้ามากันมากน้อยเท่าไหร่? ถ้าคุณไม่บอก เราคงไม่รู้เรื่องนี้เลย ศิษย์ของคุณตายด้วยอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีทาง พวกเขาเข้ามากันเยอะรึไง?”เอ็ดเวิร์ดขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาไม่คิดว่าออสตินจะยังทำตัวงี่เง่าใส่เขาไม่เลิกราผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งจากเผ่ากระหายเลือดไม่ทนได้อีกต่อไป เขาก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงอาจมุ่งร้าย “ออสติน คุณจะหยุดแกล้งโง่ได้แล้วหรือยัง? ถ้าไม่ใช่เพราะคนของคุณ ศิษย์ขั้นที่สองและสามของระดับเทพสูงสุดของเราจะตายได้ยังไง?
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1806
“แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องจริง ถ้าผมโกหกแม้แต่นิดเดียวขอให้สวรรค์ลงทัณฑ์อสุนีบาตใส่ผมมาได้เลย!”ผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งกอดอกแน่น “คุณรอเดี๋ยวเถอะออสติน จะไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร แต่อีกเดี๋ยวเราจะเข้าไปในป่าและคนของเราจะจับคนที่ท่านส่งไปช่วยคนนอกพวกนั้น แล้วจะนำศีรษะของพวกเขากลับมาโยนใส่หน้าพวกคุณทุกคน ถ้าคนของคุณฆ่าศิษย์ของผม ฮึ่ม! เผ่ากระหายเลือดจะทำให้กองทัพทั้งเก้าราบเป็นหน้ากลอง!”"ดี ในเมื่อคุณพูดเช่นนั้น งั้นผมจะรอ!”ออสตินกำหมัดแน่นแล้วพูด "ไปกันเถอะ! เตรียมตัวเสียใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้เลย คนที่คุณส่งไปที่นั่นจะต้องตายอย่างอนาถแน่นอน จะไม่มีใครรอดไปได้แม้แต่คนเดียว!"ในที่สุดเอ็ดเวิร์ดก็โบกมือให้ทุกคนออกไป“หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่ง ทำไมเราถึงไม่ต่อสู้กับพวกเขาล่ะ พวกเขามาถึงหน้าประตูเราแล้ว พวกเขาไม่ได้นำคนมามากมายอะไรด้วย แถมกำลังต่อสู้ส่วนใหญ่ก็อยู่ในป่า ถึงพวกเขาจะรีบจากไปแต่ก็ยังต้องใช้เวลาอีกหลายนาที เรามีคนมากมายและเราได้เปรียบเรื่องจำนวน นี่ถือเป็นโอกาสที่ดี!”หลังจากที่พวกเขาออกไป ชายชราก็อดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าและพูดกับหัวหน้าป้อมปราการที่หนึ่ง “ไม่ช้าก็เร
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1807
หลังจากที่หัวหน้าป้อมปราการวิตต์มอร์คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็พูดว่า “ดูจากความโกรธของพวกเขาในตอนที่เผชิญหน้ากับเราแล้ว ผมว่าเขาไม่ได้โกหกนะ แต่ถ้าไม่ใช่เรื่องโกหก แล้วกองกำลังไหนช่วยพวกเขาอยู่ล่ะ? หรือว่ากองกำลังอื่น ๆ จากกองกำลังปฏิภาคีจะมาถึงที่นี่แล้ว? ถ้าอย่างนั้นการที่เราอยู่เฉย ๆ อย่างนี้ก็คงไม่ดีแล้วใช่ไหม?”สีหน้าของออสตินเปลี่ยนเป็นจริงจังเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ เขานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้า "ไม่มีทาง ฉันคิดว่าคงเป็นผู้ฝึกยุทธที่ทรงพลังทั่วไปที่บังเอิญเข้าไปค้นหาของล้ำค่าในนั้น แล้วก็เกิดปะทะกับผู้คนจากเผ่ากระหายเลือดและสังหารนักสู้ที่ทรงพลังที่สุดของพวกเขาไปแค่นั้น คนจากเผ่ากระหายเลือดคงเข้าใจผิดคิดว่าเราแอบส่งคนไป นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขามาหาเรา!”“หัวหน้าป้อมปราการลำดับที่หนึ่ง เสียงการต่อสู้ที่มาจากป่าลดลงแล้ว ทั้งที่เวลาผ่านไปเพียงสองวัน ก่อนหน้านี้ยังมีเสียงการต่อสู้มากมาย แต่พวกเขาก็เงียบหายไปมาก ผู้คนมากมายจากดินแดนรกร้างอาจเสียชีวิตไปแล้ว และเหลือกันอยู่เพียงไม่กี่คน หากเราวางเฉยจนทำให้พวกเขาตายมากเกินไป ตำหนักคลื่นเมฆาจะลงโทษเรา!”หลังจากที่เฮนดริกคิดเกี่ยวกับเร
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1808
ปัง! ปัง! ปัง! ในตอนนี้ เสียงต่อสู้ภายในป่ายังคงดังก้องไปทั่วอาณาบริเวณ ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือเสียงของมันไม่ดังเหมือนเมื่อก่อน และสนามรบแต่ละแห่งก็กระจัดกระจายกันไปรอบ ๆ และอยู่ห่างกันพอสมควร “นายน้อยเฟนด์ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีระดับพลังยุทธที่สูงใช้ได้เลยนะ! ฮิฮิ! ครั้งนี้เราคงได้สู้กันให้หนำใจไปเลย!” บนเนินเขาเล็ก ๆ ขณะที่อเล็กซานเดอร์มองดูฝูงชนที่กำลังต่อสู้กันอยู่ด้านล่าง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ที่นั่นกลุ่มศิษย์จากเผ่ากระหายเลือดกำลังไล่ตามสมาชิกจากตำหนักอินทรีทะยานบางคนและยังมีผู้คนกลุ่มเล็ก ๆ จากตระกูลที่พวกเขาไม่คุ้นเคยอยู่ด้วย ศิษย์จากเผ่ากระหายเลือดมีกันจำนวนหลายร้อยคน และในหมู่พวกเขา มีนักสู้สองคนที่อยู่ในขั้นที่เจ็ดของระดับเทพสูงสุด! “ปล่อยไอ้สารเลวที่อยู่ในขั้นที่เจ็ดสองคนนั้นไว้กับผม ส่วนพวกคุณไปจัดการคนอื่น ๆ ได้เลย!” ปากของเฟนด์โค้งเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ จากนั้นเขาก็เหาะเข้าไปในสนามรบพร้อมกับพรรคพวกด้วยความเร็วดุจแสง “บ้าเอ้ย! เราตายแน่! เราตายแน่!” ผู้อาวุโสคนหนึ่งกรีดร้องและตะโกนออกมาในขณะที่พยายามปัดป้องคู่ต่อสู้ตรงหน้า ดวงตาของเขาเต็
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1809
หมัดอันทรงพลังของทั้งคู่ปะทะกัน ก่อให้เกิดการระเบิดดังสนั่น ในวินาทีถัดมา ชายชรากระเด็นออกไปไกลหลายเมตรและร่วงหล่นลงไปกับพื้นอย่างแรง เขากระอักเลือดสด ๆ ออกมา ก่อนที่เขาจะสูดลมหายใจเฮือกสุดท้าย "นั่นมันบ้าอะไรกัน? ไม่มีทาง! แค่หมัดเดียวผู้ที่อยู่ในขั้นที่เจ็ดของระดับเทพสูงสุดก็ตายได้แล้วงั้นหรือ? ตายไปง่าย ๆ แบบนั้นเลยเนี่ยนะ?" ผู้อาวุโสจากตำหนักอินทรีทะยานตกตะลึง เสียงของเขาสั่นเครืออย่างควบคุมไม่ได้ ดวงตาของเขาปฏิเสธที่จะเชื่อในสิ่งที่เห็น “ไม่มีทางหรอก! มันจะเป็นไปได้ยังไง?” ศิษย์หญิงอีกคนที่มีพลังในขั้นที่เจ็ดของระดับเทพสูงสุดหวาดกลัวเสียจนใบหน้าของเธอไร้สี เธอรู้ว่าภายในป่าลึกนี้ มีชายฉกรรจ์สองสามคนที่กำลังฆ่าคนของพวกเขา เพราะพวกเขาได้พบซากศพของศิษย์เผ่ากระหายเลือดที่อยู่ในขั้นที่สามในระดับเทพสูงสุดมาก่อน แต่พวกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก พวกเขาอยู่ไหนขั้นที่เจ็ดระดับเทพสูงสุด แล้วทำไมพวกเขาถึงต้องกลัวด้วยล่ะ? พวกเขาถูกนับว่าเป็นหนึ่งในนักสู้อันดับต้น ๆ ในหมู่ศิษย์จากเผ่ากระหายเลือดเชียวนะ แต่ถึงกระนั้นสิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือ กลุ่มคนแปลกหน้าที่เข้ามานี้มีนักสู้สองสามคน
Latest chapter
