All Chapters of Sahara's Dirty Little Secrets: Chapter 91 - Chapter 100

“SAHARA!”Napabalikwas siya dahil sa malakas na kalabog sa pinto na narinig niya, kasunod ang pagbagsak ng kaisa-isang plorera sa kanilang bahay. Napanalunan pa niya iyon sa perya noong nakaraang pista at iniregalo sa kanyang ina sa kaarawan nito.“Sahara!”Hindi pa man siya tuluyang nakakatayo ay pumasok na si Conrad sa kanyang kuwarto. Kahit pa siguro nakapikit ay alam niyang lasing na naman ito dahil umaalingasaw ang amoy ng alkohol sa buo nitong katawan.“Nasaan ang nanay mo?” malakas nitong tanong. Pasuray-suray itong lumapit sa kanya.“H-hindi ko alam,” mahina niyang tugon. Gabi na nang bugbugin sila ng kanyang ina ni Conrad dahil wala silang maibigay na pera’ng pambili sa mga bisyo nito. At ngayong umaga na, sigurado siyang iyon pa rin ang dahilan kung bakit hinahanap ang kanyang ina.“Nasaan ang nanay

AFTER 2 MONTHS…“GOOD morning, hon.”Ngumiti si Sahara sa pagbating iyon ni Ricky. Hinalikan nito ang kanyang pisngi at naupo sa tabi niya. Agad na humigop ng mainit na kape at sinimulan na ang pagbabasa ng diyaryo.“Ano’ng plan mo for today?” tanong nito. Napakaganda ng sikat ng araw nang umagang iyon, na bumagay sa mood sa buong kabahayan. Maaliwalas ang lahat na para bang hudyat para sa isang panibagong buhay.“Balak sana namin ni Ate Yolly na mag-rearrange ng mga furniture sa buong bahay,” mahina niyang sagot. Nilagyan niya ng dalawang toasted bread at dalawang piraso ng bacon ang plato nito. Maagap rin niyang sinalinan ng tubig ang baso na nasa harap nito. “Naisip ko ring palitan ‘yung wallpaper sa kuwarto natin.” “Sure. Anything you want.” Tumangu-tango si Ricky, hindi pa rin tumitingin sa kanya.“B

MATAGAL-tagal na rin mula nang huling makatuntong si Sahara sa ibabaw ng entablado at makakanta kaya naman nang mga oras na iyon ay parang gusto na lamang niyang bumaba at tumakbo palabas ng napakagandang bulwagan.The entire ballroom was big enough to accommodate a hundred guests. Nasa unang palapag iyon ng mismong condominium na tinitirahan nila at kung hindi dahil sa imbitasyon ni Mr. Tantoco ay hindi niya malalaman na mayroon palang ganoon kaganda at ka-elegante’ng bulwagan sa loob mismo ng gusali.Ni isa ay wala siyang kilala sa mga imbitado, maliban na lamang kay Ricky at sa punong-abala na si Mr. Armando Tantoco. Lahat ng kalalakihan ay nakasuot ng Amerikana at mangilan-ngilan lamang ang naka-Barong Tagalog samantalang ang mga karamihan sa mga naggagandahang kababaihan ay nagkikintaban sa mga suot na mamahaling alahas. Bukod sa mga Pilipino ay iba’t-iba rin ang lahi ng mga naroon – mga Tsino, Amerikano, Mehikano, Espanyol, Brit

HALOS tatlumpung-minuto nang nakatayo si Sahara sa ilalim ng dutsa habang patuloy lamang sa pag-iisip.Kung noon siguro, madali siyang makakapagdesisyon na tanggapin ang tulong ni Mr. Tantoco at tuluyang iwan si Ricky. Pero hindi rin niya maintindihan ang sarili kung bakit ngayon ay hirap na hirap siya sa sitwasyon. Ibig bang sabihin noon ay nagbago na talaga siya? Na kaya na niyang lumimot at magpatawad at magmahal nang totoo?Umiiling-iling na isinara ni Sahara ang dutsa at nagsimula nang magpunas ng buhok at buong katawan. Nagsuot na siya ng roba at nag-ayos na para sa umagahan. Kabilin-bilinan ni Armando kagabi na kailangan, alas sais ng umaga ay handa na siya para sa almusal dahil mayroon siyang mga importanteng bagay na dapat malaman. Sa totoo lang, nag-aalala siya sa kung ano ang mangyayari. Kahit pa nag-alok ito ng tulong, marami pa rin siyang alinlangan. Paano kung katulad rin ni Mr. Tantoco si Ricky? Paano kung saktan lang rin siya nito?

“OH, hija, hindi ka pa ba matutulog?”Muntik nang malaglag ang hawak na cellphone ni Sahara nang marinig ang tinig ni Manang V at makitang nakatayo na ito sa kanyang harapan at may kung ano’ng kulay puti sa buong mukha, nakasuot ng mahabang pantulog na may disenyong maliliit na bulaklak. Madilim na ang kabuuan ng penthouse maliban na lamang sa maliliit na ilaw sa mga sulok niyon maging sa lampshade sa kanyang tabi.“Alas diyes na at ako’y mauuna na sa iyong matulog ha?”Tumango siya. “S-sige po.”“Bakit kasi hindi mo pa tawagan o kaya i-text si Armando. May numero ka naman niya, hindi ba? Nang malaman mo kung ano’ng oras siya uuwi.”“Hihintayin ko na lang siya Manang,” sabi niya. Umayos siya ng upo at muling tiningnan ang cellphone, nagbabakasakali na mayroong mensahe mula kay Mr. Tantoco, na imposible namang mangyari dahil hindi naman nito alam ang numer