All Chapters of The Z-Virus: Seeking for Cure: Chapter 11 - Chapter 20

MGA ilang minuto lang ang lumipas ay may nakita na akong labasan. Hindi ako sure kung ligtas ba talaga doon. Gumapang ako nang gumapang. "We are here. Hindi ka pa ba nakaabot sa labasan? We are wating here," rinig kong sabi ni Davin."Malapit na ako," sabi ko at inilagay sa loob ng jacket ko ang maliit na cellphone para hindi ako mahirapan na gumapang. Ilang minuto lang ang lumipas ay nakarating din ako sa may labasan. May nakaharang na malalaking grills sa pabilog na labasan.  Kinuha ko ang lazer sa backpack at ginamit iyon para buksan ang nakaharang. Pagbukas ko ay nahulog ang backpack sa baba kaya napamura ako at napatingin sa ibaba. Mukhang nasa likod ito ng base. Ang ginapangan ko ay papunta sa likod ng gate ng base at ang end point nito ay sa labas ng gate kung saan may mga puno sa may 'di kalayuan. Tiningnan ko ang langit, kung hindi ako nagkakamali ay pass two o'clock na ng hapon ngayon.

"SIR, kailangan na po nating umalis dahil baka- " Hindi natapos ni Jasmin ang sasabihin niya dahil nakarinig kami ng mga yapak ng paa na paparating sa kinaroonan namin kaya napalingon kami sa may gate.   Napakunot ang noo ko nang makita sina Sam at Sebastian na tumatakbo papunta sa kinaroroonan namib.   "Bilisan niyo! Pumasok tayo sa loob dahil ang dami nila sa labas!" sigaw ni Sam habang tumatakbo. Kaagad naman kaming kumilos at pumasok sa loob ng bahay. Sinara namin agad ang pinto ng bahay.   Inikot ko ang tingin ko sa buong paligid. Bumungad sa akin ang magandang mga kasangkapan sa paligid. Magara ang mga kasangkapan at halatang mamahalin ang mga iyon. May chandelier din dito sa sala nila at may naaninag akong hagdan na kung hindi ako nagkakamali ay papunta sa ikalawang palapag ng bahay.   Napatingin naman ak

"ZYN Team, mabuti at ligtas kayong lahat. Isang karangalan na makasama kayo sa amin. Masaya akong makita kayo nang harapan ngayon. Naniniwala kaming wala kayong natamong sugat o infection kaya dumeretso na kayo sa meeting room dahil kakausapin kayo ng Senior." Isang sundalo ang bumungad sa amin nang makababa kami sa helicopter, hindi ko siya kilala pero base sa suot niya ay mukhang mataas ang rank niya dito sa base. Wala talaga akong kakilala na sundalo dito sa base. Ang Senior naman na sinasabi niya ay ang pinuno nila at tempraryong namumuno dito sa base. Hindi ko rin ito kilala pero baka makilala ko na ngayon.   "Salamat. Ano ang kailangan ng Senior sa amin?" nagtatakang tanong ko. "Mahalaga raw ang pag-uusapan ninyo. Labas kami doon kaya hindi namin alam. Pumunta na lang kayo sa meeting room," magalang at pormal na sabi nito. "Sige, pupunta na kami ngayon kaagad," sabi naman ni Jasmin. Hinila n

"TANGGAPIN mo si Davin sa team mo, babantayan ka niya. This is not just for your own good, ikaw ang may hawak sa cure ng Pilipinas. Be safe Miss Rodriguez."Biglang nawala ang video matapos ko itong buksan. Hinanap ko ulit ito sa gallery pero hindi ko na makita kaya inihagis ko ito sa may pinto.Oo, gusto kong mahanap ang cure pero ngayong nahanap at nalaman ko na, parang ayoko nang mabuhay sa mundo. Alam kong kapag nalaman nila na nasa akin ang cure, siguradong hahabulin nila ako. Wala namang problema sa akin iyon. Ang ayoko lang doon ay baka kapag nahuli ako ay pag-aagawan nila ako. They will do experiments to me for sure. Kailangan kong mag-ingat sa bawat kilos ko.Gusto kong makita si Dr. Madrigal. Gusto ko siyang murahin at bugbugin pero hindi iyon makakatulong. Wala na akong magagawa, kailangan kong magtiwala sa kanya pero saka na ako magtitiwala ng lubusan kapag tama nga ang sinabi niya tungkol sa cure. Susubukan ko ang ibinigay niyang asul na likido pero

 UNGOL at mga hakbang ng paa ang naririnig ko sa labas. Inikot ko ang mata ko sa loob ng comfort room dahil baka may makita akong butas na puwedeng madaanan. Hindi naman ako nabigo. May nakita akong sa itaas ng kisame, wala itong harang at mukhang kasya naman ako sa butas. Ang problema na lang ngayon ay kung paano ako makakaakyat. Wala akong makitang puwede kong patungan para makapasok sa may butas. Kaagad na hinalukat ko ang backpack na hawak-hawak ko na. Hinanap ko ang mga darts, nakita ko naman iyon agad. Isinara ko agad ang backpack at isinabit sa dalawang balikat ko. Limang darts...sapat na ito para makaabot ako sa butas na nasa may kisame ng comfort room.  Binuksan ko ang zipper ng jacket ko para malaya akong makagalaw. Inilagay ko muna ang darts sa ilalim ng jacket ko at kumuha ng dalawa. Ibinaon ko ang isa sa dingding ng comfort room, at isa naman sa itaas pa kung saan ko ibinaon ang unang dart. Kumuha na naman ako