นางชื่ออาปิง สาวใช้ประจำตัวข้า เจ้ามาอยู่ในร่างข้า ข้าชื่อหลินลี่เซียน ลูกสาวคนโตของท่านมหาเสนาบดีกรมกลาโหมกับภรรยาเอก แม่ข้าตายไปแล้ว ข้าตายเพราะโดนอนุของพ่อข้า อนุฉินอี้เหนียง วางยาในอาหารทุกวัน พ่อข้าก็เริ่มโดนแล้วเช่นกัน ข้าอยากให้เจ้า ช่วยพ่อข้าจากแผนชั่วของนางด้วย นางทำเพื่อหวังให้ลูกสาวนางได้สมบัติของสกุลหลินทั้งหมด เจ้าต้องช่วยข้า เปิดเผยแผนชั่วของ 2 แม่ลูกนี้
“อะไรกัน อย่างกับซีรี่ย์จีนโบราณที่ดูในแอฟมาเมื่อวานไม่มีผิด”
“อย่างไรก็แล้วแต่ หากเจ้าทำความปรารถนาของข้าเป็นจริงได้ วิญญาณของข้าก็จะสามารถไปสู่สุคติได้อย่างหมดห่วง”
“แล้วเธอต้องมาอยู่ติดตัวฉันแบบนี้ตลอดเหรอ มันไม่โอเคนะ มันดูน่ากลัวเกินน่ะ”
“ไม่หรอก ข้าจะมาแค่บางช่วง ข้าไม่มีพลังมากแล้ว ดวงวิญญาณข้าแทบจะแตกสลายอยู่แล้ว ข้าจะมาเฉพาะเวลาที่เจ้าเจอเหตุการณ์คับขันและต้องการให้ช่วยเท่านั้น”
“คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ” อาปิงเรียกนาง
“ห๊ะ อ่ะ เอ่อ ว่าไงๆ หวัดดี อาปิง ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
โมรินทักทายตามอัตโนมัติ อาปิงทำหน้างงปนแปลกใจ
“คุณหนู ท่าน เป็นอะไรมากหรือไม่เจ้าคะ ให้ข้าเรียกท่านหมออี้มั้ยเจ้าคะ”
“ไม่ๆๆๆ ฉันไม่ เอ่อ ข้าไม่เป็นไร เจ้าช่วย เอากระจกให้ชั้น เอ๊ย ข้าทีสิ กระจกน่ะ”
นางพูดผิดๆ ถูกๆ
อาปิงเดินไปที่โต๊ะแต่งหน้าที่ตั้งอยู่มุมห้อง และหยิบกระจกบานประมาณกระดาษ A4 มายื่นให้นาง
โมรินมองหน้าเจ้าของร่างในกระจก หน้าตาของลี่เซียน ถือว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมากเลยทีเดียว แต่ใบหน้าขาวซีดไปหน่อย ปากแห้งๆ นี่คืออะไร หน้านี่เคยแต่งบ้างมั้ยเนี่ย เสียดาย ผิวพรรณนางช่างดีเลิศโดยไม่ต้องบำรุงด้วยน้ำแร่หรือครีมแพงๆ เลย ถ้าได้แต่งสักหน่อยคงสวยมากเลยทีเดียว
“เจ้า มีกระจกบานใหญ่มั้ย”
นางถาม อาปิงพยักหน้า พานางเดินไปที่กระจกด้วยท่าทางงงๆ อาจเพราะนางพึ่งฟื้นขึ้นมาเลยรู้สึกสับสนกระมัง ลี่เซียนเดินตามอาปิงไปหากระจกบานใหญ่มุมห้อง
ว๊าววว หุ่นโคตรดี ตัวเล็ก ผิวขาวละเอียด หน้าอกตู้มมากกว่าชั้นซะอีก เลิศ หูยย หุ่นนางคือดีงามมาก เป็นบ้านชั้นนี่ประกวดนางงามได้เลยนะนี่
“อาปิงๆ เจ้าช่วยข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าทีสิ วันนี้ข้าอยากไปเที่ยว”
“คุณหนู แน่ใจหรือเจ้าคะ ว่าท่าน …. อยากออกไปข้างนอก”
อาปิงทำหน้าไม่สบายใจขึ้นมาทันที
“ทำไมล่ะ มีอะไรถึงออกไปเที่ยวไม่ได้ ข้าอยากไปนี่นา”
อยากเห็นบ้านเห็นเมืองเค้า แค่คิดก็สนุกแล้ว ว่าบรรยากาศจะเหมือนในซีรี่ย์ที่เคยดูรึป่าว
“ก็ ตั้งแต่ …”
อาปิงไม่อยากพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นางเริ่มอยากรู้
“เจ้าพูดมาเถอะ ว่าอะไรทำให้ข้าไม่อยากออกไปข้างนอก”
นางต้องทำตัวให้ชินกับร่างใหม่ให้เร็วที่สุด ตอนนี้นางคือ หลินลี่เซียน ไม่ใช่โมรินอีกต่อไป
“ตั้งแต่ที่คุณหนู โดนคุณชายฟู่ปฏิเสธการหมั้นหมายกับท่าน ต่อหน้าผู้คนในงานเลี้ยงนายท่านคืนนั้น คุณหนูก็บอกบ่าวว่า จะไม่ออกไปนอกจวนอีกเจ้าค่ะ”
“แค่เนี้ย โอยย ช่างเหอะๆ เรื่องก็ผ่านไปแล้ว แล้วอีกอย่างจะให้ข้าอุดอู้อยู่แต่ในห้องนี้คงไม่ไหวนะ ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง จะได้สดชื่น ว่าแต่ เจ้า มีเงินมั้ยอ่ะ”
“มีเจ้าค่ะ คุณหนูเก็บเงินไว้มากเจ้าค่ะ แต่ไม่เคยได้ใช้เลย และอนุฉิน ก็ไม่ได้ให้เงินเดือนคุณหนูมา 2 ปีแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูก็ไม่เคยไปถามจากนาง พอถาม นางก็จะทำร้ายเอา”
“หนอย อนุของพ่อข้านี่ ใช้เงินของพ่อข้า แต่ไม่ให้ลูกเขาใช้ ข้าได้เงินเดือนเท่าไหร่ นี่ไม่ให้มาตั้ง 2 ปี มันเป็นเงินเท่าไหร่กันนะ อาปิง เจ้าคิดซิ”
“เดือนละ 30 ตำลึงเจ้าค่ะ ไม่ได้มี 2 ปีแล้ว ก็เป็นเงิน…….”
“24 คูณ 30 ถ้า 20 เดือน ก็ 600 บวกกับ 120 เป็น 720 ตำลึง หึ ข้าต้องไปทวงหน่อยแล้ว”
อาปิงนั่งมองหน้าคุณหนู อ้าปาก ตะลึงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของนาง นี่มันเกิดอะไรขึ้น นางกินยาผิดเข้าไป หรือว่ายาที่นางซื้อมาล่าสุด ได้ผลดีเกินคาด คุณหนูที่ไม่สู้คน ร่างกายอ่อนแอ พูดน้อย กลายเป็นหญิงสาวที่ปราดเปรียวราวกับคนละคนแบบนี้
“คุณหนู จะดีหรือเจ้าคะ ถ้าอนุฉินหาเรื่องตบตีคุณหนูอีก ร่างกายคุณหนูจะแย่เอานะเจ้าคะ คุณหนูพึ่งจะหายป่วย”
“งั้นเอาตามที่เจ้าว่า เอาเงินที่มีมาก่อน แล้วค่อยกลับมาจัดการนางปิศาจที่บ้านทีหลัง”
นางยิ้ม ปกติโมรินเป็นสาวห้าวอยู่แล้ว นอกจากนางจะเป็นเน็ตไอดอล แต่เรื่องศิลปะการต่อสู้ นางถือว่าชั้นครูเลยทีเดียว เพราะนางเคยเป็นครูสอนเทควันโด้เด็กๆ มาก่อน ความรู้ความสามารถถือว่ารอบด้าน พูดได้ 6 ภาษา ไทย จีน ญี่ปุ่น อังกฤษ ฝรั่งเศส เยอรมัน ชอบการร้องเพลงและ cover เพลงที่สุด เคยทำรายการท่องเที่ยวและทำบริษัทปรึกษาด้านความรักด้วย แต่เป็นบริษัทของวุฒิ ที่พึ่งเปิดตัวได้เพียง 1 ปี แต่คุณสมบัติพวกนี้ คงไม่ได้เอามาใช้ที่นี่
“ไหนขอดูชุดเสื้อผ้าข้าหน่อยสิ”
นางพูดกับอาปิง นางเปิดตู้และหีบเก่าๆ ดู นี่มันชุดอะไรเนี่ย ทั้งเก่าทั้งโทรม แทบจะไม่มีชุดใหม่ๆ เลย
“นี่ชุดของข้าเหรอ ทำไมมันดูโทรมจัง เก่าเชียว มีใหม่ๆ กว่านี้มั้ยอ่ะ”
นางถาม อาปิงส่ายหน้า
“ก็คุณหนูไม่เคยออกไปเลือกซื้อเลยนี่เจ้าคะ รอแต่ให้อนุฉินเอาชุดเก่าของคุณหนูรองมาให้”
อาปิงพูดอย่างเศร้าๆ
นี่ 2 คนนี้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันเนี่ย สุดแสนจะรันทด ยิ่งฟังยิ่งหดหู่ชอบกล
“เรามีเงินเท่าไหร่เหรออาปิง”
นางถาม อาปิงเลยพานางเดินไปที่เตียงนอน นางดึงพรมใต้เตียงออก และเลื่อนเปิดฝาออก และให้คุณหนูดู
“มีอยู่ด้านในเจ้าค่ะคุณหนู ที่เคยนับกัน น่าจะประมาณ 200,000 ตำลึงเจ้าค่ะ คุณหนูบอกว่า ให้ข้าเก็บไว้ เผื่อคุณหนูไม่อยู่ให้ข้านำเงินไปตั้งตัวเจ้าค่ะ”
อาปิงพูดไปก็เริ่มร้องไห้ออกมา
“200,000 ตำลึง โห ข้าเป็นเศรษฐีอยู่นี่นา กลัวอะไร โธ่ เอาวะ ไปช้อปปิ้งหน่อยละกัน ว๊าววว รวยแล้วๆๆๆ”
“อาปิง เจ้าร้องไห้ทำไม เจ้าไม่ดีใจเหรอ ที่ข้าฟื้นขึ้นมา แล้วยังอยู่กับเจ้า”
นางถาม อาปิงยิ้มออกมาและปาดน้ำตา
“ดีใจที่สุดเลยเจ้าค่ะ ข้าไม่อยากได้เงินทองพวกนี้ ข้าอยากอยู่กับคุณหนู เงินทองพวกนี้ไม่มีความหมายสำหรับข้า ข้าอยากอยู่กับคุณหนูเจ้าค่ะ คุณหนู อย่าทิ้งข้าไปอีกเลยนะเจ้าคะ”
นางคุกเข่า กอดขาลี่เซียนไว้
“อาปิง เจ้าช่างเป็นเด็กดีจริงๆ ต่อไปเราเป็นพี่น้องกันนะ อย่าได้คิดว่าเป็นนายบ่าวอะไรนี่เลย ข้าอยากมีเพื่อน มีน้องสาว มากกว่ามีคนใช้ โอเคมั้ย”
นางถาม อาปิงมองหน้านาง
“ตกลงมั้ย เป็นพี่น้องกัน นะ”
นางพูด อาปิงยิ้มออกมาอย่างซาบซึ้งใจ
“ขอบคุณคุณหนูเจ้าค่ะ ข้าจะดูแลคุณหนูตลอดไปเจ้าค่ะ”
นางพูด ลี่เซียนคิดว่าเรื่องแบบนี้ คงต้องค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า ว่าแล้วนางก็หยิบชุดสีฟ้าอ่อนออกมาจากกล่อง ชุดนี้คล้ายๆ กับชุดที่นางเคยใส่ก่อนถ่ายรายการก่อนที่นางจะมาที่นี่ เอาชุดนี้แหละ น่าจะดูดีสุดละ ไหนๆ ก็จะออกไปแล้ว เดี๋ยวค่อยซื้อมาใหม่ละกัน จะได้เอาขยะพวกนี้ทิ้งให้หมด ว่าแล้วนางก็เริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้า พอเสร็จแล้วก้เดินมาที่หน้ากระจก
“มาๆ มาทำผมให้ข้าที เดี๋ยวข้าแต่งหน้าเอง”
นางบอกอาปิง อาปิงถึงกับตกใจ
“คุณหนูจะแต่งหน้าเองหรือเจ้าคะ ทำเป็นหรือเจ้าคะ เดี๋ยวบ่าวทำให้ดีกว่านะเจ้าคะ”
“ไม่ๆๆๆ ไม่เอา ข้าแต่งเอง welcome to my makeup world baby!”
อาปิงอึ้ง นางพูดอะไร ฟังไม่รู้เรื่องเลย นั่นใช่ภาษาคนหรือไม่ แต่อาปิงกลับรู้สึกดีใจ ที่คุณหนูเปลี่ยนเป็นคนที่ร่าเริงขึ้น
“เอาล่ะ เสร็จแล้ว พร้อมออกไปช้อปปิ้งรึยัง Let go baby!!” ……….
“คุณหนูเจ้าคะ วันนี้ท่านสวยจังเลย ท่านแต่งหน้าเอง งามยิ่งนักเจ้าค่ะ”อาปิงชมลี่เซียนไม่หยุด นางไม่เคยเห็นการแต่งหน้าเช่นนี้มาก่อน นางไม่ได้แต่งเข้มอะไร แต่ทำให้ผิวดูมีสุขภาพดี ปากไม่ได้ทาสีแดง ทาสีชมพูอมส้ม แต่เหมือนมีการผสมมากกว่า 2 สี แก้มไม่แดง แต่กลับดูเป็นธรรมชาติเข้ากับสีผิวของคุณหนูของนางยิ่งนัก ตาของนางดูชัดมากขึ้นทั้งๆ ที่ปกติตานางก็สวยอยู่แล้ว คิ้วที่เขียนอย่างได้รูป นางไม่เคยเห็นมาก่อนหลินลี่เซียนเดินออกมาพร้อมกับอาปิง เพื่อจะไปขึ้นรถม้าหน้าจวน กลับได้เจอคนที่ไม่คาดฝันว่าจะเจอเข้า“ท่านแม่ ท่านแม่ นั่นมัน ลี่เซียนมิใช่หรือเจ้าคะ ไหนท่านว่าจะ จะอยู่ไม่ถึงคืนนี้ไง ทำไมนาง ดูปกติเลยล่ะ”ลู่ชิงกระตุกแขนเสื้อมารดาอย่างแรง อีเหนียงเองก็คิดไม่ถึงว่าจะเจอลี่เซียนตอนนี้ คิดว่านางจะไม่รอดถึงคืนนี้แล้ว“ใจเย็นก่อน อย่าทำพิรุธ”นางเดินเข้าไปหาลี่เซียน“คุณหนูใหญ่ ทำไมวันนี้ออกมาเดินเล่นได้ล่ะ สุขภาพเจ้า ดีขึ้นแล้วใช่หรือไม่”นางแสร้งยิ้มอย่างเป็นมิตร** ข้อมูล: ฉินอีเหนียง** อนุฉินของท่านพ่อ ผู้ดูแลจวนและบัญชีรับ - จ่ายของจวนสกุลหลิน** นิสัย หน้าไหว้หลังหลอก ตอแหลได้โล่เป็นสันดาน ขี
นั่นคือความทรงจำเดิมของเขา ที่หมิงอี้เคยบอก ว่าคุณหนูใหญ่จะแอบมองเขาทุกครั้งที่เจอกัน นางค่อนข้างลุ่มหลงเขาเลยทีเดียว ทั้งๆ ที่ไม่กล้าเข้ามาคุย แต่เขาเองกลับไม่เคยเห็นหน้านางแบบเต็มๆ เช่นนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นนางชัดๆ“ไหนเจ้าบอกว่านางขี้โรค ดูแล้วน่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน พูดน้อย ขี้อายอย่างไรล่ะ”เขาถามหมิงอี้ด้วยความแปลกใจ เพราะสตรีที่เขาเห็นอยู่ข้างหน้านี้ นางทั้งสดใส ร่าเริง เป็นมิตรกับทุกคน นางยิ้มเก่ง และยังเอื้อเฟื้อต่อคนใช้ของนางด้วย เขากำลังสงสัยว่า“หมิงอี้ ข่าวกรองของเจ้า มีผิดพลาดได้ขนาดนี้เลยหรือ”“อาปิง ข้าลืมบอกพี่ใหญ่ว่าข้าจะเอาผ้าคลุมไหล่ขนจิ้งจอกขาวตัวนั้นด้วย เดี๋ยวข้ามานะ เจ้ารอนี่ก่อน”นางบอกอาปิง และหันกลับ เพื่อจะเดินไปที่ร้านตัดชุดที่พึ่งเดินออกมา และ ชนเข้ากับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงนั้น“ว๊าย ขอโทษๆ เจ้าค่ะ เป็นอะไรรึเปล่าเจ้าคะ ขอโทษที ข้ารีบไปหน่อย”นางเงยหน้าขึ้นมอง โอววว งานดี หล่อจัง สูง โปร่ง ผิวขาวดูเป็นผู้ดี ตาคม จมูกได้รูป หล่ออย่างกับพระเอกซีรี่ย์ คือดีงามที่หลุดมายุคนี้ ขอบคุณโชคชะตา อิอิ“เอ่อ หากท่านไม่เป็นไร ข้าขอตัวก่อน ขอโทษอีกทีนะเจ้าคะ บาย” นา
หมิงอี้คิดว่าตัวเองฟังผิดไปแน่นอน คุณชายจะตามไปงั้นหรือ นี่มันเกินความคาดหมายเกินไปแล้ว“คุณชาย บอกว่า จะตามพวกนางไปหรือขอรับ” เขาถามให้แน่ใจอีกทีฟู่เว่ยหลงไม่พูดซ้ำ เขาเดินไปที่หออวิ๋นเจี้ยนทันที และหันมาบอกหมิงอี้“เจ้าไปจองห้องที่ติดกับพวกนางที เร็ว”เขาสั่ง หมิงอี้รีบวิ่งไปก่อนหน้าและบอกเสี่ยวเอ้อให้จัดห้องให้“เจ้าว่าอะไรนะ” หลินลี่เซียนฟังเรื่องที่อาปิงเล่าให้ฟัง ถึงกับอึ้ง แม่นาง เจ้าช่างคลั่งรักอะไรขนาดนี้ โอยน้ออ เค้ารู้มั้ยนั่น ทั้งหาอาหาร ขนมไปให้ตลอด แถมยังสืบว่าเขาจะไปไหนแล้วตามไป เพื่อแอบมอง What ? Just แอบมอง โอยยย นี่มันคล้ายกับพวก Stalker แล้วหนู (พวกชอบตามไอดอลที่ตัวเองชื่นชอบ ออกแนวโรคจิต)“จะเป็นลม ทำไปได้ ถึงว่าล่ะ เรื่องมันถึงได้เป็นแบบนี้ไง”ลี่เซียนหัวเสียกับการกระทำนี้มาก นางต่อต้านการทำแบบนี้ที่สุด เพราะเมื่อก่อน นางเองก็เคยโดนพวกนี้ติดตาม ต้องคอยจ้างพวกบอดีการ์ดมา สุดท้ายก็ต้องไปเรียนศิลปะการป้องกันตัวเพื่อจะได้ลดค่าใช้จ่ายตรงนี้ไป“เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว จากนี้จะไม่ให้เจ้าลำบากแบบนั้นอีกแล้วอาปิง ข้าจะไม่ทำแบบนั้นอีก เจ้าวางใจได้เลย ตอนนี้ข้ารู้สึกดีสุดๆ ก
อาปิงยืนอึ้งอยู่ข้างเวที เมื่อกี้ คุณหนูของข้า ยืนร้องเพลงบนเวที ต่อหน้าผู้คนเยอะแยะขนาดนั้น ปกติ แค่มองหน้าคนที่เดินตามถนน นางยังไม่กล้าเลย นี่ถึงกับขึ้นเวที ร้องเพลง และเสียงร้องของนาง ก็ยังไพเราะมาก ฟังแล้วพาเคลิ้มมากจริงๆ เพลงที่ร้องก็ไม่เคยฟังมาก่อน แต่เนื้อหาช่างสวยงาม น่าฟัง และเข้าใจง่ายเสียจริงเว่ยหลงรู้สึกตัว เขาคิดว่าสตรีที่อยู่บนเวทีนี้ ช่างไม่ธรรมดา นางสามารถสะกดสายตาผู้คน และทำให้ทุกคน หยุดมองนางเพียงคนเดียวได้ นี่มันความสามารถน่าทึ่งมากจริงๆ“แม่นาง บทเพลงของเจ้า ช่างไพเราะเสียจริง ข้าชื่นชมยิ่งนัก ไม่ทราบว่าแม่นาง สนใจที่จะเขียนเนื้อเพลงนี้ ออกมาขายได้หรือไม่”ชายผู้นั้นเดินมาถามลี่เซียน“ข้าลืมแนะนำตัว ข้าชื่อเจียงเฉิง เป็นผู้คัดลอกสิ่งพิมพ์ในเมืองหลวง พวกหนังสือนิยาย นิทาน กาพย์ กลอน มักจะให้ร้านข้าเป็นผู้คัดลอก และจำหน่าย และเจ้าของผลงานก็รับส่วนแบ่งกับข้าไป” เขาแนะนำตัวเองเว่ยหลงมองเห็นชายผู้นั้น เดินเข้าไปหานาง เขามองตาม หน้าตาเขายังคงเฉยอยู่ แต่ว่าสายตานั้น โกหกไม่ได้“ขอบคุณ คุณชายเจียงมาก ข้า สามารถทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอเจ้าคะ”นางถามอย่างใคร่รู้“แม่นาง อย่าง
หลังจากออกไปเปิดหูเปิดตานอกบ้านมา วันนี้ลี่เซียนรู้สึกเหนื่อยล้ายิ่งนัก นางกลับมาที่บ้าน พร้อมกับอาปิง นางสังเกตว่า คนงานภายในจวนมีท่าที่เร่งรีบ จัดของและทำความสะอาดกันอย่างคึกคัก เนื่องจากวันนี้เสนาหลินจะกลับจวน หลังจากไปราชกิจกับองค์ฮ่องเต้ ลี่เชี่ยนสังเกตว่า นอกจากส่วนที่เป็นส่วนของจวนที่ท่านพ่อและอนุฉินอาศัยอยู่แล้ว ส่วนอื่น ๆ ของบ้าน แทบจะไม่มีคนรับใช้คอยเดินอยู่เลยนั่นแสดงว่านางไม่ได้จัดสรรคนงานในบ้านให้ช่วยดูแลตรงส่วนที่ลูกสาวภรรยาเอกอย่างลี่เชียนอยู่เลย คนงานในจวนเกินครึ่งก็เป็นคนที่อนุฉินหามา การจะเรียกใช้คน ก่อนหน้านี้ถือเป็นเรื่องที่ยากลำบากมากจริง ๆ ลี่เชียนลองถามอาปิงถึงเรื่องที่ผ่านมา พบว่า 2 คน นาย-บ่าว อาศัยอยู่ในจวนแห่งนี้ไม่ต่างกับผู้อาศัยคนหนึ่ง ซึ่งเรื่องพวกนี้ พ่อของนางไม่ค่อยได้รับรู้ เนื่องจากภารกิจภายในวังมากมายนัก และเสนาหลินเอง ก็ไม่ค่อยได้กลับจวนเท่าไหร่นัก เนื่องจากฮ่องเต้มันจะเรียกตัวไปปรึกษาราชกิจของบ้านเมืองบ่อย ๆ เรื่องในจวนส่วนใหญ่ จึงเป็นหน้าที่ของอนุฉิน“ได้เวลาทวงคืนสิทธิ์ของลูกสาวของภรรยาเอกแล้วล่ะอาปิง ไปกัน วันนี้ท่านพ่อจะกลับจวน”นางชวนอาปิงเข้
อนุฉินเริ่มโกรธ นางจะรู้เรื่องการเงิน เรื่องบัญชีได้อย่างไรกัน นางเป็นคนโง่มาตลอด ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง อ่อนแอ และไม่สู้คน นอกจากเที่ยวเดินตามผู้ชายไปวันๆ นอกนั้นก็ไม่มีสมองเลย แต่วันนี้กลับมายืนพูดกล่าวหานาง ต่อหน้าท่านเสนาบดี อย่างไม่เกรงกลัวว่าจะโดนตีเลย“ท่านพ่อ ข้าไม่ได้อยากกล่าวหาใคร ข้าแค่ปกป้องทรัพย์สินแทนท่าน เรื่องนี้ ข้ามีทั้งพยาน และหลักฐานเจ้าค่ะ”ลี่เซียนบอก และพยักหน้าให้อาปิงไปเรียกผู้ทำบัญชีเหมา และพ่อบ้านมา ครู่เดียว ทั้ง 2 คนก็เดินเข้ามาในห้องโถง“เหมาเตี๋ย เจ้าทำบัญชีให้จวนข้ามานาน ตั้งแต่ฮูหยินยังอยู่ เจ้าว่ามา เกิดอะไรขึ้น” ท่านเสนาบดีเริ่มถาม อนุฉินมองไปที่เหมาเตี๋ย ทำตาถลึงใส่“เรียนท่านเสนาบดี ข้าน้อยมีหน้าที่ตรวจบัญชี ปกติแล้วจะมาตรวจสอบทุก ๆ วันสิ้นเดือน ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้สงสัยอะไร บัญชีก็ไม่มีความผิดปกติ แต่ว่า เดือนที่ผ่านมา กลับพบว่า มีทรัพย์สินบางส่วนถูกนำออกไปใช้ โดยไม่ได้ลงบันทึกไว้ แต่เนื่องจากเป็นการทยอยนำออกไปทีละนิด หากไม่ได้สังเกต หรือตรวจนับอย่างละเอียด ก็ไม่สามารถตรวจบัญชีตรงส่วนนี้เจอขอรับ”“แล้วท่านตรวจสอบเจอได้อย่างไร” หลินซือเหยาถามเขา“เร
เสนาบดีหลิน หันมามองลู่ชิง แล้วถอนหายใจ อนุฉินเลี้ยงดูลูกคนนี้ด้วยการตามใจนางจนนางเสียนิสัย“ชิงชิง เจ้าก็กลับไปที่ห้องเจ้าเสียเถอะ คิดทบทวนคำพูด การกระทำของเจ้าเสีย คำพูดที่เจ้าพูดกับพี่ใหญ่ของเจ้าในวันนี้ ว่ามันสมควรออกมาจากปากเจ้าหรือไม่”ลู่ชิงมองหน้าลี่เซียนด้วยความแค้น สายตานางไม่ได้มีความสำนึกใด ๆ ลี่เซียนเองก็มองนางกลับแบบตั้งคำถามว่า “ยังมีปัญหาอีกงั้นเหรอ” ลู่ชิงกัดฟันและเดินออกจากห้องโถงไป พร้อมกับสาวใช้ของนางอีก 2 คน ที่เดินตามไป“พวกเจ้าแยกย้ายออกไปกันได้แล้ว” เสนาบดีหลินสั่งคนที่เหลือในห้องโถง ต่างแยกย้ายกันออกไป“เซียนเซียน ก่อนหน้านี้พ่อละเลยเจ้าไป ลำบากเจ้าแล้วนะ พ่อขอโทษเจ้าด้วย”“ท่านพ่อ ข้าไม่ตำหนิท่าน ภารกิจท่านมากมาย เรื่องในจวน ต่อไปข้าจะเรียนรู้กับพ่อบ้านหวังให้มาก เขาเป็นคนของท่านแม่ เขาย่อมรู้ดีว่าควรภักดีใคร”ลี่เซียนบอกกับท่านพ่อ เขาพยักหน้า“ชุดนี่ เจ้าเลือกได้ไม่เลวนี่ พ่อเกือบเชื่อเจ้าแล้ว”เข้าพูดพร้อมกับขำเบาๆ ให้ลูกสาว“ถ้าข้าเล่นไม่เนียน คนจะสงสัยเอานะเจ้าคะ” เสนาหลินงุนงง เนียนอะไร??“ออ ท่านพ่อเจ้าคะ วันนี้ข้าออกไปข้างนอกมา ข้ามีเพื่อนและร่วมทำงา
ฟู่ เว่ยหลงกำลังง้างสายธนู เล็งมาที่นางและโจรยืนอยู่ ลี่เซียนตกใจ นี่เขาไม่ได้คิดจะป้องกันตัวประกันเลย นี่เขาคิดจะฆ่าโจร และนางไปพร้อมกันจริงเหรอ โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว ปกติ พระเอกก็ต้องมาช่วยนางเอกสิ ไหงมาฆ่าตายไปพร้อมโจร บทนี้ไม่ถูกต้อง หรือว่าข้าไม่ใช่นางเอกของเรื่องนี้ มีบทอยู่ 4 ฉากก็ตายไปงั้นเหรอ ไม่ๆๆ ฉันไม่ยอมเกมส์ง่ายๆ แบบนี้หรอกนะว่าแล้ว นางหาจังหวะที่โจรกำลังกลัวธนูที่เล็งมา ทำให้เขาคลายมีดที่จ่อคอลง ลี่เซียนจับมือเขาแน่น และ ดึงออกอย่างแรง นางใช้แรงเพื่อหมุนตัวออกจากวงมีดนั่นมาอยู่ด้านหลังโจรสำเร็จ และใช้เข่า ทุบไปที่ข้อต่อเข่าด้านหลังของโจร พร้อมกับบิดมือโจรจนได้ยินเสียงดัง แขนน่าจะเกือบหัก สุดท้าย นางก็กดโจรลงกับพื้น และแย่งมีดมาได้ พร้อมกับ“พี่ชาย แนะนำให้อยู่เฉยๆ นะ ไม่งั้น มีด อาจจะโดนคอท่าน” ลี่เซียนบอกโจรฟู่เว่ยหลงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน สตรีผู้นี้ พึ่งจะจับโจรด้วยมือเปล่า เขาไม่เคยพบเจอสตรีเช่นนี้มาก่อน นางมีวรยุทธด้วยหรือ เขาสั่งทหารวิ่งเข้าไปจับโจรมาพร้อมกับควบม้าเข้าไปหา เขาเพียงมั่นใจในฝีมือการยิงธนูของเขา ที่ไม่เคยพลาดเป้าที่ยิง อย่าง
“ท่านพี่ ท่านแต่งตัวเสร็จหรือยังเจ้าคะ มาช่วยผูกที่คาดเอวให้ข้าทีสิ เว่ยหลง ท่านทำอะไรอยู่”“มาแล้วๆ ฮูหยิน เจ้าอย่าใจร้อนสิ ไหนดูสิ ท้องเจ้าเริ่มโตแล้ว เจ้าจะเดินทางโดยรถม้าอีกไม่ได้แล้วนะ วันนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ ต่อไปก็นั่งรอคลอดอยู่ที่จวนดีๆซะ”“เร็วเข้าๆ ท่านผูกให้ข้าหน่อย อาปิงกับอิ้นสี่ไปเตรียมของขวัญ เดี๋ยวจะไม่ทันแล้ว เว่ยหลง ท่านชักช้าอะไรอยู่”“ก็มัดอยู่นี่ไง เจ้าอย่าเร่งข้าสิ”ฟู่เว่ยหลงเร่งมัดสายคาดเอวให้ฮูหยินอย่างทุลักทุเล ช่วงนี้ท้องนางเริ่มโตขึ้น การแต่งตัวทำได้ยากกว่าเดิม นางมักจะหงุดหงิดง่ายเวลาเรียกหาใครแล้วมาหาช้า ช่วงนี้นางเจริญอาหารมากเป็นพิเศษ และก็ยังนอนมากเป็นพิเศษอีกด้วย ซึ่งทำให้เว่ยหลงพอใจยิ่งนัก แต่วันนี้ พวกเขาต้องไปร่วมยินดีในงานมงคลสมรสของเจ้าซีห่าวกับเสี่ยวหง และเจียงเฉิง กับเฟยเฟย ซึ่งพวกเขาตกลงหาฤกษ์ยามทันทีที่ตกลงกันได้ เนื่องจากฟู่ลี่เซียนท้องเริ่มโตขึ้นแล้ว จะไปงานพวกเขาลำบาก จะรอให้นางคลอดก่อนค่อยแต่ง สองหนุ่มก็รอไม่ไหว จึงรีบหาฤกษ์วันเดียวกันและแต่งพร้อมกันทีเดียวสองคู่เสียเลย“เสร็จแล้วๆ ไปกันได้แล้ว”“เดี๋ยวเจ้าค่ะ ข้ายังไม่ได้ใส่ต่างหูเล
“เฟยเฟย ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า”เฟยเฟยหันมาเห็นเจียงเฉิงที่กำลังเดินมา นางไม่ต้องการรับรู้เรื่องนี้ซ้ำอีก น้ำตานางไหลเป็นทาง เจียงเฉิงรู้แล้วว่าเขาคงมาช้าไป หลิวอี้เจินต้องพูดอะไรกับนางแน่ นางถึงขั้นหลั่งน้ำตา“เฟยเฟย รอข้าก่อน เฟยเฟย”หลิวอีเจินดึงเขาไว้“พี่เฉิงเจ้าคะ ปล่อยนางไปก่อนเถอะเจ้าค่ะ ข้ามีเรื่องจะคุยกับท่าน”“แม่นางหลิว เจ้าพูดอะไรกับนาง เหตุใดนางจึงร้องไห้”“ข้าก็แค่ บอกว่าผู้ใหญ่ของพวกเรากำลังคุยกันด้านใน เรื่องงานแต่งของเรา”“เหลวไหลทั้งเพ คุณหนูหลิว ข้าบอกเจ้าไปแล้วว่าข้าไม่ได้คิดอะไรกับเจ้า ข้าไม่มีทางแต่งงานกับคนอื่น”“แต่ท่านจะแต่งงานกับนางงั้นหรือ เจียงเฉิง ท่านไม่กลัวผู้อื่นนินทาหรืออย่างไร สมภารกินไก่วัด น่าไม่อาย”“ความรักของข้ากับเฟยเฟยเป็นของจริง มีเรื่องใดที่น่าไม่อาย ที่ไร้ยางอายนะ ใครกันแน่ ข้าไม่เคยไปตกลงว่าจะแต่งกับเจ้า แต่เจ้ากลับแต่งเรื่อง พูดขึ้นมาเองจนนางเข้าใจข้าผิด เจ้าต่างหากที่หน้าด้าน ไร้ยางอาย ขอตัว”“ท่านหยุดนะ!! ท่านมาว่าข้าเสียหายแบบนี้แล้วจะเดินหนีอย่างนั้นหรือ ท่านคิดว่าท่านเป็นใคร แค่พ่อค้าคนหนึ่ง ท่านมีอะไรสู้ตระกูลหลิวของข้าได้งั้นหรือ
หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการแสดงแล้ว ช่วงต่อไปก็เป็นช่วงที่มีการแสดงของโรงงิ้ว และแขกเหรื่อก็ทยอยเข้ามาแสดงความยินดีกันอย่างไม่ขาดสาย รวมถึง“คุณชายเจียง ข้ามาช้า โปรดอภัย”“ใต้เท้าหลิว ไม่เป็นไรขอรับ ยินดีต้อนรับ เชิญตามสบายขอรับ”“พี่เฉิง ยินดีด้วยนะเจ้าคะที่เปิดร้านใหม่ วันนี้ข้าตั้งใจมาหาท่านโดยเฉพาะเลยเจ้าค่ะ”เฟยเฟยหันไปมองเจ้าของเสียง สตรีหน้าตาน่ารัก ดูสูงศักดิ์ เรียกเขาว่าพี่เฉิงอย่างสนิทสนม“คุณหนูหลิว ขอบใจเจ้ามาก”เฟยเฟยหันไปมองหน้าเขา เจียงเฉิงจึงนึกขึ้นได้“ออ ลืมแนะนำไปขอรับ นี่ เจ้าเฟยเฟย น้องสาวเจ้าซีห่าว น้องรองของข้า หนึ่งในเจ้าของหออ้ายจือขอรับ”“เฟยเฟยคารวะใต้เท้าหลิว ฮูหยินหลิวเจ้าค่ะ ทุกทานเชิญตามข้ามาได้เลยเจ้าค่ะ ข้าจะไปหาที่นั่งใ ด้านล่างเต็มแล้ว เชิญชั้นสองดีกว่าเจ้าค่ะ”“พี่เฉิง พี่พาพวกเราไปก็ได้เจ้าค่ะ ไม่รบกวนแม่นางเจ้าแล้ว ขอบคุณ”แม่นางหลิวมองเฟยเฟย และเชิดใส่เล็กน้อย นางเดินไปเกาะแขนเจียงเฉิงให้เขาพานางไปเลือกโต๊ะ เฟยเฟยได้แต่เดินตามพวกเขาไปเงียบๆ เมื่อพวกเขาได้โต๊ะแล้ว เจียงเฉิงจึงนั่งกับพวกเขา เฟยเฟยเลยเดินเลี่ยงออกมาลี่เซียนเห็นเฟยเฟยเดินมาหงอยๆ นางจ
เสียงประทัดดังขึ้นหน้าหออ้ายจือหลังใหม่ พร้อมกับทุกคนที่มาร่วมเป็นสักขีพยานในพิธีเปิดร้านใหม่ เต็มหน้าลานการแสดง เจียงเฉิงเป็นตัวแทนของร้านออกมากล่าวต้อนรับ“ยินดีต้อนรับแขกผู้มีเกียรติ ที่ได้สละเวลามาร่วมในงานเปิดร้านใหม่ของหออ้ายจือสาขาสองของพวกเรา วันนี้จะมีการแสดง ทั้งของเหล่าไอดอลหออ้ายจือของเรา และกลางคืนยังมีการแสดงงิ้ว และงานเทศกาลโคมไฟไปพร้อมๆกันด้วย ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับงานในวันนี้ และที่สำคัญ เชิญทุกท่าน ร่วมรับประทานอาหาร เพื่อเป็นสิริมงคลแก่พวกเรา ทุกท่านเชิญ”แขกหน้าร้านทุกคนปรบมือ และทยอยเข้าไปนั่งภายในร้าน ซึ่งโอ่อ่า และกว้างขวางมาก โต๊ะเกือบ 50 โต๊ะ ทยอยเต็มอย่างรวดเร็ว ทั้งนี้ ด้านบนชั้นลอย จะเป็นที่สำหรับผู้หลักผู้ใหญ่ที่มาร่วมงาน เถ้าแก่อวิ๋นเองก็นั่งโต๊ะถัดไป และคอยช่วยเจ้าซีห่าวจัดแจงที่นั่งให้แขกผู้ใหญ่“พี่เจียง พี่ใหญ่ พี่สามมาแล้วเจ้าค่ะ”เฟยเฟยตะโกนเรียกทั้งสอง ซึ่งพวกเขารีบวิ่งออกไปต้อนรับนาง ฟู่เว่ยหลงค่อยๆพยุงลี่เซียนลงมาจากรถม้า“น้องสามๆๆ คอยๆเดิน ระวังๆหน่อย หลานข้าอยู่ในท้องเจ้า จะเดินไปไหนต้องระวังหน่อย”“พี่รอง ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ ท่านว่าเว่ยหลงจะย
จวนสกุลฟู่“คำนับฟ้าดิน”“คำนับบุพการี”“คำนับกันและกัน”“ส่งตัวเข้าหอ”อาปิงและอิ้นสี่ พาหลินลี่เซียนเดินไปที่ห้องหอที่จัดเตรียมไว้สำหรับพิธีสมรสพระราชทานของท่านเม่ทัพหลวงคนใหม่ และฮูหยินแม่ทัพฟู่“อาปิง ข้าหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว มีอะไรให้ข้ากินได้บ้างมั้ย”“ฮูหยินเจ้าคะ รอสักครู่นะเจ้าคะ ข้าจะเอาขนมมาให้ท่าน แต่ท่านอย่าเปิดผ้าคลุมหน้านะเจ้าคะ จะเสียฤกษ์ ต้องรอให้ท่านแม่ทัพเปิดนะเจ้าคะ”“รู้แล้วๆ รีบไปหาของกินมาทีเร็ว กว่าเว่ยหลงจะเข้ามาอีกนาน เขาต้องรับแขกข้างนอกอีก ป่านนั้นข้าหิวตายอยู่ตรงนี้แหละ”อาปิงรีบออกไปยกขนมมาให้หลินลี่เซียนกิน อิ้นสี่รินน้ำชาส่งให้นางใต้ผ้าคลุมเพื่อให้นางดับกระหาย“อา ค่อยยังชั่วหน่อย นี่ หลังจากนี้ ต้องทำอะไรอีกล่ะ”“ก็รอให้เจ้าบ่าวเข้ามา เปิดผ้าคลุมหน้า ดื่มเหล้ามงคล แล้วก็... เข้าหอเจ้าค่ะ”“ข้าง่วงจังเลย”“ฮูหยิน ท่านจะนอนพักก่อนมั้ยเจ้าคะ แค่นั่งพิงหลับน่าจะได้”“อืม ข้าขอพักสักงีบ พวกเจ้าออกไปเถอะ”“เจ้าค่ะ”หลินลี่เซียนนั่งพิงกับขอบเตียง หลังจากที่กินขนมไป นางรู้สึกง่วงมากเพราะเตรียมตัวมาตั้งหลายวัน และวันนี้ก็ต้องตื่นแต่เช้า เพื่อเข้าพิธีอีก กว่าจะแ
ลี่เซียนตื่นขึ้นมา พบว่านางสวมใส่ชุดนอนเรียบร้อยแล้ว คงเป็นเพราะพ่อคนดีข้างๆ นางนี่เอง ที่จัดการให้ นางยิ้มและก้มหอมแก้มเขาเบาๆ เขาลืมตาขึ้นมา“เจ้าตื่นแล้วหรือ ยังเจ็บแผลอยู่หรือไม่”“ไม่แล้วเจ้าค่ะ เมื่อคืน ท่านใส่ยาและสวมเสื้อผ้าให้ข้าหรือเจ้าคะ”“ใช่ เจ้าลุกไหวหรือไม่ ให้ป้าจางยกข้าวมาให้กินที่นี่ก็แล้วกันนะ”“วันนี้ท่านจะไปไหนหรือเปล่าเจ้าคะ”“ข้าจะเข้าวังหน่อย เจ้ามีอะไรหรือเปล่า”“เปล่าเจ้าค่ะ งั้นข้าจะรอฟังข่าวอยู่ที่นี่นะเจ้าคะ ท่านลุกเถอะเจ้าค่ะ ไปอาบน้ำ เตรียมเข้าวังได้แล้ว”“ได้สิ เจ้าจะอาบน้ำเลยหรือไม่ ข้าจะได้ให้อาปิงเตรียมน้ำยาแช่ตัวให้”“เจ้าค่ะ ขอบคุณนะเจ้าคะ”เว่ยหลงก้มลงจูบที่หน้าผากนาง วันนี้เขาจะเข้าวังไปสะสางงานที่เหลือจากเมื่อวาน และไปฟังข่าวด้วย ที่สำคัญ วันนี้มีการกำหนดโทษของสนมฉิน ฉืนอี้เหนียงและฉินชุนเหมยด้วยพวกเขากินข้าวเช้าในห้องของลี่เซียนเสร็จแล้ว นางเดินมาส่งเขาหน้าจวน เขาหันมาบอกนาง“รอข้านะ เดี๋ยวข้าก็กลับ”“ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วนี่นา ท่านไปเถอะเจ้าค่ะ ข้าอยู่ได้”เว่ยหลงส่งยิ้มให้นาง ก้มลงหอมแก้มข้างที่ไม่มีผ้าปิดแผล และหันกลับไปขี่ม้าเพื่อเข้าวัง ล
เขาถามนางด้วยเสียงแหบพร่าเต็มที ถึงนางจะบอกว่าเจ็บ ตอนนี้ เขาก็คงไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไปแล้ว ลี่เซียนใช้มือน้อยๆ ล้วงลงไปหาท่อนแข็งแรงที่ใต้น้ำ ที่ดันนางอยู่ตอนนางเบียดเข้าไปเมื่อครู่ ตอนนี้ นางถือเอาไว้และค่อยๆ ขยับเข้าออกช้าๆ“อาาา เซียนเซียน อย่า ข้าเตือนแล้วนะ อาาาาา หากเจ้าไม่หยุดตอนนี้ ข้า อาาา”เว่ยหลงครางเสียงกระเส่า เขาไม่เคยถูกกระตุ้นแบบนี้มาก่อน เขารู้สึกวูบวาบประหลาดอย่างที่อธิบายไม่ถูก แต่รู้สึกดีมาก ลี่เซียนไม่เพียงไม่หยุด นางยังใช้ลิ้นน้อยๆ เลียไปที่แผงอกของเขาเบาๆ สร้างรอยจ้ำแดงๆ ไปทั่วพร้อมส่งเสียงครางเพื่อกระตุ้นอารมณ์เขา เมื่อนางเริ่มเลียที่ยอดอกของเขา เว่ยหลงถึงกับร้องครางเสียงไม่เป็นภาษา“อาาา เจ้าา ข้าเตือนเจ้าแล้ว อย่าหาว่าข้าใจร้ายนะเซียนเซียน”เขาดันนางออก และอุ้มนางขึ้นจากอ่างน้ำทันที และพานางขึ้นมา และใช้ผ้าคลุมตัวให้นางเช็ดตัว และอุุ้มนางเข้าห้องไปทันที…ลี่เซียนกอดคอเขา และดันตัวเองไปจูบที่ปากอวบอิ่มของเขา เขาตกใจที่นางรุกไม่หยุด เกิดอะไรขึ้นกับนางกัน แต่เขาเองก็ห้ามอารมณ์รักนี้ไม่ไหวแล้วเช่นกัน เขาวางนางลงบนเตียงนุ่ม และดึงผ้าที่ห่อตัวนางออกทันที เข
ฟู่เว่ยหลงพาหลินลี่เซียนมายังสำนักหมอหลวงเพื่อตรวจอาการและรักษาแผล เขาขอเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางก่อน หมอกวานจึงให้คนไปเรียกนางกำนัลมาช่วย แต่ฟู่เว่ยหลงบอกว่าเขาจะทำเอง ท่านหมอเลยให้นางกำนัลเตรียมของและชุดใหม่มาให้ลี่เซียนเปลี่ยนฟู่เว่ยหลงถอดชุดของนางออกอย่างเบามือ ตัวของลี่เซียนมีรอยฟกช้ำไปทั้งตัว เมื่อกี้เขาได้ยินว่านางบอกว่าอย่างไรนะ นางถูกรุมกระทืบอย่างนั้นหรือ เขาค่อยๆ เช็ดตัวนางอย่างเบามือ นางขยับตัวสะดุ้งเล็กน้อยเพราะความเจ็บ เขากัดกรมแน่น เขาจะต้องเอาคืนคนพวกนี้ให้สาสม ไม่ว่ามันจะเป็นใคร เขาจะต้องจัดการให้หมดเขาสวมชุดใหม่ให้นางเสร็จแล้วจึงเรียกท่านหมอมาตรวจให้นาง เขาเดินมาบอกอี้หมิง“เจ้าไปตามสืบหา คนที่ทำร้ายนางมาให้ครบหมดทุกคน อย่าได้ขาดไปแม้แต่คนเดียว”“ขอรับคุณชาย”ท่านหมอเดินออกมาแล้ว เขาแจ้งอาการให้เว่ยหลงทราบ“คุณหนูหลินมีแผลฟกช้ำแค่ภายนอก ไม่ได้รุนแรงอะไร เพียงแค่อากาศในคุกนั้นอับชื้นและสกปรก ทำให้นางที่ร่างกายพึ่งพักฟื้นได้ไม่นาน พอเจออากาศแบบนี้ ทำให้ไข้กลับมา อีก 2-3 วันก็ดีขึ้น ข้าจะจัดยาแก้ไข้ แก้ช้ำใน ร้อนใน รักษาภายใน และสมุนไพรแช่ตัวเพื่อรักษาบาดแผลภายน
ชุนเหมยพาหลินลี่เซียนเดินขึ้นมาช้าๆ พร้อมเอามีดจี้ที่คอนางไว้ ฟู่เว่ยหลงตกใจที่เห็นนาง“เซียนเซียน แม่นางฉิน อย่านะ อย่าทำอะไรนาง”“ท่านกล้าขอร้องข้าเชียวเหรอ ท่านแม่ทัพ ตอนนี้ท่านขอร้องเป็นแล้วหรือ เมื่อกี้ท่านยังปากดีอยู่เลยนี่ แค่นังแพศยานี่คนเดียว ทำให้ท่านกังวลใจได้ถึงเพียงนี้เชียวเหรอ”หลินลี่เซียนส่งสายตาให้เขาว่าอย่า เพราะสายตาของลีเซียน ไม่ได้บ่งบอกว่านางกังวล“ฮ่าๆๆๆๆ ดีมาก ชุนเหมย หลานน้า ดีๆๆ ฝ่าบาท ถอนรับสั่งสิ ถอนรับสั่งแล้วจับพวกมันตัดหัวให้หมด เร็วสิ”“แม่นาง เหตุใดข้าต้องฟังเจ้า เพียงเพื่อสตรีคนเดียว”“ฝ่าบาท พระองค์จะลองดูก็ได้นี่เพคะ”ชุนเหมยท้าทาย โดยการยกมีดขึ้นจ่อที่คอของหลินลี่เซียน""อย่า""ฟู่เว่ยหลง หลินซือเหยา ลั่วจิ่นหยาง ท่านหมอกวาน และองค์ชายห้าต่างร้องออกมาพร้อมกัน ชุนเหมยหันไปมองพวกเขาอย่างเกลียดชัง ไม่พอใจ และริษยา“นังงูพิษ เจ้านี่หว่านเสน่ห์ไปทั่วเลยจริงๆ นะ ใครๆ ต่างก็ร้องขอชีวิตให้เจ้า เจ้ามันมีดีอะไรกันนะ”“ท่านพ่อ ท่าน ท่านยังไม่ตาย ท่านพ่อ”“เซียนเซียน พ่อปลอดภัย พ่อไม่เป็นอะไร เจ้าอยู่นิ่งๆ นะ”“ฝ่าบาท ปล่อยท่านแม่ และท่านน้าข้าเดี๋ยวนี้ เร็วสิ