ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น

 

“แอบใส่ยากเหมือนกันนะคะชุดฮั่นฝูโบราณนี่ แต่สวยเว่อร์วังมากค่ะพี่นิด”

โมรินยืนมองตัวเองในกระจกกับชุดจีนโบราณสีฟ้าอ่อน ที่จะใช้ถ่ายงานในวันนี้ เธอเป็นไอดอลสาวที่ชอบ cover เพลงใน youtube ช่องของเธอมีผู้ติดตามมากกว่า 3 ล้านคน วันนี้เป็นอีกวันที่โมรินจะมา cover เพลง ซึ่งสปอนเซอร์แจ้งความประสงค์มาว่าอยากให้เธอใส่ชุดจีนโบราณเพื่อโปรโมทสินค้าสเปรย์น้ำแร่ตัวนี้

“อีก 10 นาที Stanby นะครับพี่โม” วุฒิ ผู้ช่วยในการถ่ายทอดสดของโมรินตะโกนมา

“โอเคๆ เกือบเสร็จแล้วๆ”

โมรินตะโกนกลับไป เธอหมุนตัวเพื่อจะเดินออกจากห้องแต่งตัว

“น้องโม ตอนเดินต้องระวังด้วยนะคะ ชุดมันยาวนิดนึง”

 พี่นิด ช่าแต่งหน้าทำผมของทีมเตือนเธอ

“รุ่มร่ามใช้ได้เลยค่ะพี่”

แล้วโมรินก็เดินออกจากห้องไป เข้าไปที่สตูดิโอเพื่อจะถ่ายทำ ทันใดนั้นเอง ชุดสวยนั้นเกิดไปรวบสายไฟของกล่องไฟถ่ายทอดสด เธอยังไม่รู้ตัวจนกระทั่งสายไฟรั้งดึงปลั๊กที่เสียบอยู่ทำให้โต๊ะที่วางแก้วน้ำและอุปกรณ์น้ำแร่ของลูกค้าที่อยู่ใกล้ๆ ล้ม และทำให้เธอสะดุดล้ม

“ว๊ายยย อะไรเนี่ย”

โมรินตกใจสุดเสียง และกระโปรงชุดของเธอก็พันสายไฟมารัดรอบตัว น้ำหกกระจายเต็มพื้นพร้อมกับร่างของเธอที่ล้มลงไปพร้อมกัน กระแสไฟจากปลั๊กที่ยังไม่หลุดออกจากแป้น เมื่อเจอกับน้ำ จึงเกิดการช๊อตขึ้นมา ทำให้

“ว๊ายย พี่โม เร็วเข้า ใครก็ได้ ช่วยที”

ทีมงานรีบสาละวนจะเข้าไปช่วย แต่กระแสไฟฟ้าที่มากับน้ำที่หก ทำให้ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้ได้ โมรินรู้สึกแค่ว่ากระแสไฟฟ้าที่ช๊อตผ่านร่างเธอนั้นมันทำให้ร่างของเธอกระตุกไม่หยุด เจ็บจังเลย ช่วยด้วย เธอเริ่มได้กลิ่นไหม้ และไม่นาน สติของเธอก็หลุดลอยไป พร้อมกับเสียงสุดท้ายที่ได้ยิน

“โม ม่ายยยยย ฮือออออออออออ……………………………”

จวนมหาเสนาบดี หลินซือเหยา

“คุณหนู นี่เป็นยาดีที่หมออี้ท่านต้มมาให้เจ้าค่ะ คุณหนู แข็งใจดื่มหน่อยนะเจ้าคะ”

อาปิง สาวใช้พูดทั้งน้ำตากับคุณหนูของนาง ซึ่งตอนนี้นอนป่วย ตาเหม่อลอยอย่างไร้จุดหมาย หน้าซีดเผือด ลมหายใจรวยริน ริมฝีปากแห้งผาด

“อาปิง เจ้าไม่ต้องพยายามหายาดีที่ไหนมาให้ข้าอีกแล้ว ข้ารู้ตัวดี เจ้าเก็บเงินเอาไว้เถิด เผื่อวันข้างหน้า หากข้าไม่อยู่ เจ้าจะได้เก็บเอาไว้ตั้งตัวได้”

 หลินลี่เซียนบอกนางเสียงแหบพร่า

“ไม่เจ้าค่ะ คุณหนู ท่านอย่าทิ้งข้าไป เราเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เล็ก แค่ผู้ชายคนเดียว หากเขาไม่รัก แต่ข้ารักคุณหนูนะเจ้าคะ คุณหนูอย่าทิ้งข้าไปนะ”

ไม่มีประโยชน์ ชายคนนั้นไม่เพียงไม่ได้รักข้า เขาทำลายเกียรติข้า เขาปฏิเสธข้า ต่อหน้าทุกคน ในงานเลี้ยงวันเกิดท่านพ่อ ว่าไม่ยินยอมรับการหมั้นหมายระหว่างข้ากับเขา ใต้เท้าฟู่เว่ยหลง ทั้งยังพูดว่า เขาไม่พร้อมที่จะแต่งงานตอนนี้ เขามีภาระหน้าที่ในการปกป้องราชสำนัก และไม่เคยสนใจในเรื่องของอิสตรี ตั้งแต่เกิดมา ข้าไม่เคยรู้สึกอับอายเช่นนี้มาก่อน แต่เรื่องนี้ ไม่น่าเจ็บใจ เท่ากับรู้ว่า อนุของท่านพ่อข้า แอบใส่ยาพิษให้ข้ากินทุกวัน จนสุขภาพข้าย่ำแย่ลงจนหมดทางรักษา พิษกัดกร่อนเข้าไปข้างในข้าทีละน้อย

จนตอนนี้ ไม่ว่ายาขนานใด ก็ไม่สามารถยื้อชีวิตข้าได้อีกแล้ว เจ็บใจก็เพียงแค่ ข้าไม่สามารถแก้แค้นให้ตัวเองได้ ไม่แม้กระทั่งได้บอกเรื่องแผนชั่วของอนุฉินอี้เหนียง ภรรยาคนโปรดของท่านพ่อ ว่านางเลวเช่นไร ตั้งแต่ลูกสาวของนาง หลินลู่ชิง ได้หมั้นหมายกับคุณชายหยางเกา ลูกชายเสนาบดีกรมพระคลัง นางก็เริ่มทำตัวเลวร้ายมากขึ้นกว่าเดิม ไม่เพียงแต่ข้าที่โดนพิษ ท่านพ่อเอง นางก็เริ่มใช้ยาแบบเดียวกัน ผสมในน้ำชาให้พ่อข้าดื่ม ข้าไม่มีโอกาสได้เตือนท่านพ่อ ข้าช่างอกตัญญูต่อท่าน แค้นนี้ ต่อให้ตายเป็นผี ข้าก็ไม่มีวันยกโทษให้นาง

“เปรี้ยงงงง”

เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นอย่างแรง จนอาปิงต้องปิดหู นางเดินไปปิดหน้าต่างในห้องทีละบาน และจังหวะเดียวกันกับที่มือน้อยๆ ของลี่เซียน ค่อยๆ ตกลงตามเสียงนั้นไป โดยที่ไม่มีใครทันสังเกต ว่านางได้จากไปอย่างเงียบๆ และโดดเดี่ยวเพียงใด

จวนสกุลฟู่

“คุณชายขอรับ คืนนี้ฟ้าผ่าแรงมากเลยขอรับ ท่านพักก่อนดีหรือไม่”

หมิงอี้ องครักษ์หนุ่มบอกคุณชายของเขา

“ข้ากำลังจะไป”

 ฟู่เว่ยหลงบอกองครักษ์ของเขา เขาไม่เคยได้ยินเสียงฟ้าผ่าที่รุนแรงขนาดทำให้ทั้งเรือนสั่นแบบนี้มานานมากแล้ว

เขาวางหนังสือที่อ่านลง และมองออกไปนอกหน้าต่างที่ฝนเริ่มตก และนึกไปถึงวันงานเลี้ยงวันเกิดท่านเสนาบดีหลิน วันที่เขาปฏิเสธการหมั้นหมายของเขากับบุตรสาวของเสนาบดีผู้นั้น เรื่องนี้ ทำให้เขากลับมากังวลใจ เพราะเขาตั้งใจจะคุยกับเสนาบดีแบบส่วนตัว แต่จู่ๆ คนเกือบครึ่งงานเลี้ยง เดินเข้ามาระหว่างที่เขากำลังคุยอยู่ โดยไม่ทราบว่าเข้ามาได้อย่างไร หญิงสาวผู้นั้น เขามองนางไม่ชัดเจน เขามองเห็นเพียงแวบเดียวก่อนนางจะหันหลังเดินหนีออกจากที่นั่นไป เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น แต่เพราะเขา ที่พึ่งจะสูญเสียบิดาไปไม่นาน และต้องไว้ทุกข์เป็นเวลา 3 ปี และยังไม่ครบกำหนด พร้อมกับได้รับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ราชองครักษ์ต่อจากบิดา อาจจะทำให้จวนท่านเสนาบดีมีปัญหาขึ้นมา ทำให้ผู้ไม่หวังดีอาจจะปล่อยข่าวลือว่าพวกเขาจับพรรคเล่นพวก ทันทีที่เขาได้ตำแหน่งก็เป็นได้ เขาเพียงแค่จะบอกว่า ให้ผ่านไปสักหน่อยค่อยคุยเรื่องนี้กันอีกที เหตุการณ์ในราชสำนักตอนนี้มิอาจคาดเดา

แต่เหตุการณ์ในคืนนั้น กลับตาลปัตรไปอีกทางหนึ่ง ซึ่งเขาเองก็ไม่ทราบว่าควรทำเช่นไร หากแค่เพียงท่านเสนาบดีนั้น คงไม่มีปัญหา เพราะเขาเป็นผู้ใหญ่มากพอ และเขาเองก็ได้เอ่ยคำขอโทษ และอธิบายให้ท่านเสนาบดีทราบถึงเหตุผลแล้ว และท่านเสนาบดีก็เข้าใจดี แต่ทั้งอนุภรรยา แขกเหรื่อในงาน รวมทั้ง บุตรสาวของท่านเสนาบดี จนป่านนี้ เขาเองก็ยังมิได้มีโอกาสได้อธิบาย หลังจากวันนั้น ก็ได้ข่าวว่านางล้มป่วยลง จนไม่สามารถพบใครได้ เรื่องนี้ทำให้เขาเป็นกังวล

จวนมหาเสนาบดี หลินซือเหยา

ที่นี่ที่ไหนกัน ทำไมมืดแบบนี้อ่ะ ทีมงานไปไหนหมด หรือว่าเพราะสะดุดสายไฟนั่น ไฟเลยดับทั้งสตูใช่มั้ย โมรินค่อยๆ กะพริบตาและลืมตาขึ้นมา ร่างกายหนักไปหมด เกิดอะไรขึ้น ทำไมรู้สึกเหนื่อย ไม่มีแรงขนาดนี้เนี่ย

“มีใครอยู่บ้างคะ ฮัลโหลลล ไฟยังไม่มาเหรอ พี่นิด วุฒิ พี่เอื้อง ไปไหนกันหมด”

 เธอส่งเสียงเรียกทีมงานของเธอ

หลินลี่เซียน “ไม่มีใครได้ยินเจ้าหรอก นี่คือห้วงความคิดของข้า”

โมริน “แม่หก ว๊ายย ผี ใคร อะไร ออกมาเลย ด่วนๆ อย่าเล่นแบบนี้ ไม่เอานะเว้ย”

“ข้าอยู่นี่ เจ้ามองดีๆ สิ”

นางบอก โมรินหรี่ตามอง เธอเห็นเพียงดวงไฟสีขาวๆ เล็กๆ กลมๆ ดวงหนึ่ง ค่อยๆ ลอยอยู่ข้างหน้าเธอ ขนลุกซู่

“เธอ เป็นใคร คน หรือผี อย่าหลอกหลอนเลยนะ มีอะไรก็มาเข้าฝันเอา อย่ามาแบบนี้ ชั้นกลัวผี”

“เจ้าจงฟังข้าให้ดี เจ้าเข้ามา เพื่อมาสานต่อความปรารถนาของข้า ให้เป็นจริง ต่อจากนี้ ข้าฝากเจ้าด้วย ข้าจะอยู่กับเจ้า ตลอดเวลา เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าจะค่อยๆ บอกเจ้าเอง”

ลี่เซียนบอกนาง เสียงสะท้อนค่อยๆ หายไป และลอยเข้ามาในตัวโมริน เธอตกใจ และสะดุ้งตื่น

“ว๊ายยย ไม่เอาๆๆ อะไรๆ ใครจะทำอะไร ผีหลอกๆๆ” เธอตะโกนขึ้นมา

“คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู ท่านฟื้นแล้ว สวรรค์คุ้มครอง ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณสวรรค์”

หืมม คุณหนูเหรอ นี่มันเรื่องอะไรกัน นี่มันที่ไหน แล้วน้องคนนี้เป็นใครกัน

“เอ่อ..โอ๊ยย”

 โมรินกำลังจะเอ่ยปากถาม แต่ก็มีเสียงหนึ่งพูดกับเธอในหัว……..