บทที่ 39

“เด็กคนนี้ไม่เลว เขามาถึงอันจินขั้นสุดท้ายแล้วและสามารถฝ่าไปถึงขั้นสุดยอดได้ทุกเมื่อ” ราชาตัวจริงแห่งเจิ้งหยางกล่าว “เขาอาจจะไปถึงขั้นหัวจิน และอีกไม่นานก็คงไปถึงขั้นหอโฮ่ว”

“อันจิน?”

“ศิลปะการต่อสู้แบ่งได้เป็นหมิงจิน อันจิน หัวจิน ตานจิน เหนือระดับตานจินคือ จงซือหรือที่เรียกว่าปรมาจารย์ เหนือระดับจงซือคือ ต้าจงซือหรือระดับปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่” เขากล่าว “แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้ประเทศจีนยังเหลือต้าจงซืออยู่อีกกี่ท่าน? ในระยะแรกของศิลปะการต่อสู้ ถึงแม้ว่าจะแข็งแกร่งกว่าผู้ฝึกตนอย่างพวกเรา แต่เมื่อผ่านระดับสี่มาแล้ว เราก็สามารถเปรียบเทียบกับระดับปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ได้ แต่ถ้าเกินระดับห้า ระดับปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ก็เหมือนแค่มดธรรมดา ๆ”

ฉันพยักหน้า ผู้ที่เรียกว่าหมิงจิน คาดว่าน่าจะเป็นผู้ที่ไม่มีพลังปราณ และเป็นเพียงแค่ผู้ฝึกกังฟู แต่เมื่อพลังปราณในร่างกายพัฒนาขึ้นก็จะกลายเป็นอันจิน

ลมปราณของศิลปะการต่อสู้นี้แตกต่างกับพลังจิตที่ฉันฝึก มันให้ความรู้สึกเหมือนกระชับ แคบลงและความร้ายแรงของมันลดลงอย่างมาก

ผู้ชมต่างตกตะลึงกับการขยับเพียงไม่กี่ครั้งของถังหมิงหลี

[จอมเผด็จการ สมควรแล้วที่จะเป็นจอม