บทที่ 100

“ฮึ้ม ลุงสวี่พูดถูกนะคะ” เว่ยถิงถิงกล่าวเสริม “พวกคุณกลับไปเถอะ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เรื่องอันตรายอย่างไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับพวกเราด้วย”

หล่อนวิ่งไปยืนข้าง ๆ สวี่จื้อเจี๋ยวและกล่าวอย่างสนิทสนม “ลุงสวี่คะ ลุงเห็นด้วยกับหนูไหม?”

สวี่จื้อเจี๋ยยิ้มแต่ไม่เอ่ยคำใด ท่าทางแบบนั้นแสดงถึงการยอมรับแต่โดยดี

ผู้อาวุโสเว่ยจ้องไปที่ถิงถิงพร้อมตวาดเสียงดัง “นังหนูนี่พูดถึงเรื่องเหลวไหลอะไรอยู่? ไปอยู่ห่าง ๆ ไป!”

พูดจบเขาก็หันมาพูดกับจุนเหยาต่อ “ฉันซาบซึ้งในน้ำใจของทุกท่านเลยนะ แต่ยังไงทุกคนก็กลับไปก่อนเถอะ มีจื้อเจี๋ยอยู่ฉันไม่เป็นไรหรอก”

ในสายตาของเขา ปรมาจารณ์ระดับหัวจินนั้นมีทรงพลังมาก ต่อให้คนของลัทธิหมอผีเก่งกาจแค่ไหนก็ไม่มีวันสู้ระดับหัวจินได้

ไม่ว่าเราจะอยู่หรือไป ไม่ว่าอยากจะรอคำอนุญาตจากเขาแค่ไหน แต่ถ้าหากว่าทำให้สวี่จื้อเจี๋ยไม่พอใจ มันก็ได้ไม่คุ้มกับเสียอยู่ดี

เสี่ยวหลินเหมือนต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่มือเรียวจับไหล่ของเขาแล้วชิงเอ่ยปากก่อน “ผู้อาวุโส ถ้าท่านอยากให้พวกเราไป เราก็จะไปค่ะ แต่ก็เกรงว่าถ้าพวกเราไปแล้ว คนในครอบครัวของท่านจะได้รับอันตราย”

สวี่จื้อเจี๋ยหรี่ตาพลันกล่าวด้วยน้ำ