บทที่ 105

อันที่จริง ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ยุติธรรมหรือไม่ยุติธรรม มีเพียงสัจธรรมเท่านั้นที่ดำรงอยู่

เสี่ยวหลินไม่ได้พูดถึงเรื่องของตำรับยาถอนพิษ อาจเป็นเพราะครั้งนี้พวกเขาไม่ได้ทำอะไรมาก ก็เลยอายที่จะพูดขึ้นมา

ฉันขยับร่างกายดูเล็กน้อยและไม่ได้รู้สึกว่ามีตรงไหนบาดเจ็บแล้ว ดังนั้นจึงออกจากโรงพยาบาลแล้วมุ่งหน้ากลับบ้าน ไม่นานถังหมิงหลีก็ถามขึ้น “ในเมื่อเธอมีบ้านใหม่แล้ว งั้นก็ควรรีบย้ายบ้านเถอะ ที่นี่ไม่ได้ปลอดภัยขนาดนั้น”

ฉันฟังคำพูดของเขาพลันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “นายแอบส่งคนมาปกป้องฉันใช่ไหม?”

ถังหมิงลีเลิกลักเล็กน้อยพลางเอ่ย “ใช่”

“แถมยังช่วยไล่ขโมยออกไปให้ฉันด้วยใช่ไหม?”

“...ใช่ และยังมีคนที่แอบเข้ามาเพื่อคิดทำอะไรที่ไม่ดีต่อเธอในตอนกลางดึกอีก”

ฉันถอนหายใจเบา ๆ “หมิงหลี ขอบคุณนะ”

ถังหมิงหลียิ้มเล็กน้อยอย่างพอใจ “ในที่สุดเธอก็เลิกเรียกฉันว่านายถังแล้วสินะ?”

จุนเหยาหน้าแดงด้วยความเขินอาย “พวกเราเป็นเพื่อนกันหนิ”

“แค่เพื่อนเท่านั้นเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยพลางใช้สายตาที่อบอุ่นมองมาที่ฉัน

หน้าของฉันยิ่งแดงเข้าไปอีก “ก็เป็นเพื่อนไง จะเป็นอะไรไปได้อีก?”

ถังหมิงหลีเอาแต่ยิ้ม ทว่าไม่พูดอะไรออกมา