บทที่ 107

จุนเหยาก้มมองดูกระโปรงที่อยู่ในมือ ก็แค่กระโปรงตัวหนึ่งเอง ใช่ว่าจะซื้อไม่ได้เสียหน่อย

ฉันเดินเข้าไปลองใส่ในห้องลองชุด พลางถอดหมวกและหน้ากากออก ก่อนเปลี่ยนเป็นสวมชุดกระโปรงแล้วปล่อยผมลงมา

ตาคมมองดูตัวเองในกระจก ชุดกระโปรงตัวนี้สวยมาก การตัดเย็บก็เหมาะสมกับราคา เมื่อสวมใส่ก็รู้สึกเหมือนกับว่าเอวเล็กลง ขาเรียวยาวขึ้น ราวกับว่ามันถูกทำมาเพื่อฉันโดยเฉพาะ

แต่อีกใจก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ความจริง นี่คือฉันจริง ๆ เหรอ? ที่แท้สิ่งที่อยู่ภายใต้เนื้องอกพวกนั้นก็คือหญิงสาวผู้มีรูปร่างหน้าตาที่สวยงามอย่างคาดไม่ถึงนี่เอง

แม่ของฉันก็ไม่ได้สวยมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่ถูกผู้ชายทิ้งไป แล้วรูปร่างหน้าตาของฉันได้รับการถ่ายทอดมาจากใครกันแน่?

ขณะกำลังสำรวจตัวเอง จู่ ๆ ก็มีเงาของคนคนหนึ่งโผล่เข้ามาด้านหลังฉัน ฉันตกใจมากและรีบหันหลังกลับไปทันที พลันพูดด้วยความโมโห “หยินเฉิงเหยา นี่นายจะทำอะไร? ฉันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นะ!”

พูดแล้วฉันก็เดินออกไป แต่เขาดันคว้าไหล่ฉันแล้วดึงกลับมา

“ปล่อยมือ!” เสียงเล็กตวาดลั่น “ไม่งั้นฉันจะเรียกให้คนช่วย!”

เขาจ้องมาที่ดวงตาของฉันและพูดด้วยเสียงเรียบ “แม้แต่เสื้อผ้าสักชุด ถังห