บทที่ 113

ช่วงนี้เข้าเดือนที่สองของฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มมืดเร็วขึ้น พอถึงเวลาประมาณหกโมงกว่า ๆ ฟ้าก็มืดเสียแล้ว คืนนี้มองไม่เห็นดวงจันทร์ เมฆดำกำลังบดบังเมืองทั้งเมืองให้อยู่ในความมืด

ร้านหงหยุนเป็นหนึ่งในร้านอาหารใหญ่ที่มีชื่อเสียงมากในเมืองซานเฉิง และมีการประดับตกแต่งอย่างหรูหรา อีกทั้งราคานั้นก็สูงลิ่วจนเป็นที่น่าตกใจสำหรับผู้ได้ยิน ทุกคนต่างบอกกันว่าขนาดอาหารที่ราคาถูกที่สุดในร้านก็ราคาร้อยกว่าหยวนขึ้นไปทั้งนั้น

สถานที่แบบนี้ เมื่อก่อนแค่ให้ฉันเดินเข้าไปฉันยังไม่เข้าเลย แต่วันนี้ฉันกลับต้องมางานเลี้ยงที่ภายนอกดูแล้วแสนจะหรู แต่ลับหลังกลับซ่อนมีดคมเอาไว้ โชคตาของคนเรามันช่างน่าอัศจรรย์จริง ๆ

“เธอพกนี่เอาไว้” ถังหมิงหลีหยิบเข็มกลัดออกมา เข็มกลัดอันนั้นทำมาได้อย่างงดงาม ไข่มุกสีชมพูประกอบกันเป็นดอกไม้ดอกเล็ก ๆ ที่น่ารัก หยกเขียวถูกแกะสลักให้เป็นใบไม้สีเขียวสด ทำให้ผู้ที่พบเห็นมันหลงใหลจนละสายตาไม่ได้เลยทีเดียว

“มันคือ?”

“กล้องรูเข็ม” ถังหมิงหลีเอ่ย “นี่เป็นเทคโนโลยีชิ้นใหม่ล่าสุดของต่างประเทศ สามารถควบคุมด้วยมือถือได้ วันหลังเธอก็จะได้ไม่ต้องแขวนมือถือไว้ที่คออีก”

ฉันยิ้มอย่างข่