1

“ปล่อยฝ้ายไปเถอะค่ะคุณรบ อย่าทำอะไรฝ้ายเลย” หญิงสาววัยยี่สิบสี่ปีร่างบอบบางถอยหลังจนชิดผนังห้อง น้ำตาไหลอาบสองแก้มเนียนใส มือเล็กๆยกขึ้นกระพุ่มไว้ที่อก ‘แก้วกานดา’ พยายามอ้อนวอนคนที่เธอคิดว่าอยู่ในอารมณ์เมามายไม่ได้สติ ทั้งที่ ‘นักรบ’ หนุ่มหล่อคมเข้มรูปร่างสูงใหญ่วัยย่างเข้าสามสิบปีมีสติครบถ้วนทุกอย่าง เพียงแต่ต้องแกล้งทำเป็นเมามาย เพราะอยากจะจัดการกินคนตรงหน้านี้นัก

“ฝ้ายก็ชอบผมนี่ อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย เห็นกระดี๊กระด๊าแย่งกันเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผมกับเพื่อนๆอยู่ คุณควรภูมิใจนะที่ผมเลือกคุณ เลือกมาตั้งแต่คืนนั้น” นักรบบุกประชิดร่างน้อยที่สั่นกลัวอยู่ชิดผนังห้อง แก้วกานดาเบิกตาโพลง หญิงสาวพยายามอ้าปากตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่เสียงเพลงจากงานเลี้ยงข้างนอกดังกระหึ่มจนกลบเสียงของเธอไปหมด

“ปล่อยฝ้ายนะคุณรบ”

ชายหนุ่มยิ้มยั่วใส่แววตาตื่นตระหนก “พรุ่งนี้เช้าผมจะปล่อยคุณนะที่รัก”

แก้วกานดาหมดหนทางดิ้นรน เมื่อเขาใช้ร่างที่ใหญ่โตกว่าทาบทับตรึงเธอไว้กับผนังห้อง ท่อนขาใหญ่แทรกเข้ามาระหว่างขาเรียวเล็กทั้งสองข้าง เขาจงใจใช้ต้นขากดเน้นไปบนเนินอวบอูมกลางกายสาว คนตัวเล็กพยายามดิ้นรนแต่ก็ไม่เป็นผลใดๆ ริมฝีปากของเธอถูกกดทับจนต้องเผยอปากรับการรุกรานจากลิ้นอุ่นซ่านของเขา นักรบจูบดูดดึงเอาแต่ใจจนเธอแทบจะหายใจไม่ทัน เมื่อเขาผละไปดอมดมซอกคอขาว แก้วกานดาจึงหอบหายใจแรงเพื่อรับอากาศเข้าปอด หญิงสาวรู้สึกเหมือนขาดอากาศหายใจ ราวกับว่าเธอจมดิ่งอยู่ในน้ำมาแสนนาน

“ปล่อยๆ ฮือๆ”

มือใหญ่เกี่ยวชุดเดรสสายเดี่ยวกระโปรงยาวกรอมเท้าออกจากบ่า แล้วดึงรูดให้มันไปกองอยู่ที่เท้าเล็ก แก้วกานดาพยายามยกมือขึ้นปิดบังอกอวบของตนเอง

“คุณรบอย่าทำอย่างนี้ ปล่อยฝ้ายไปเถอะ” เสียงขอร้องดังแผ่วเพราะความกลัว แต่นักรบไม่ได้สนใจเสียงเบาๆนั่น เขาจับมือเล็กตรึงไว้เหนือศีรษะของเจ้าของ มืออีกข้างดังรั้งชั้นในตัวเล็กสองชิ้นที่เหลือออกจากร่างของหญิงสาว

“กรี๊ด!” แก้วกานดาร้องเสียงหลง เธอกำลังเปล่าเปลือยต่อหน้าผู้ชาย ผู้ชายที่เห็นเธอเป็นเพียงของเล่น เป็นเพียงที่ระบายความใคร่

“แล้วฝ้ายจะชอบมัน อย่าทำเป็นเหมือนไม่เคยเลยน่า”

มือใหญ่บีบนวดฟอนเฟ้นไปตามร่างที่สั่นสะท้าน นักรบจูบปิดเสียงกรีดร้องไว้ ยอดอกที่แข็งเป็นตุ่มไตถูกสะกิดและดึงคีบจากมือใหญ่ครั้งแล้วครั้งเล่า ความรู้สึกหน่วงๆปั่นป่วนที่ท้องน้อยก่อตัวขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ น้ำหวานหลั่งไหลออกมาจนแก้วกานดารู้สึกแฉะชื้น ความทรมานอึดอัดก่อตัวขึ้นแปลกๆ มันอยู่เหนือการควบคุม ยิ่งเมื่อยอดอกถูกปากร้อนดูดดึงอย่างมูมมาม เธอก็แอ่นอกให้เขาจัดการมันได้ถนัดขึ้น

นักรบปล่อยข้อมือบางให้เป็นอิสระ แทนที่หญิงสาวจะใช้มันผลักไสเขา เธอกลับใช้มันกดดันศีรษะทุยของเขาให้แนบไปกับอกตัวเอง

นักรบหลงมัวเมากับอกนุ่มหยุ่น ทั้งปากและมือของเขาวนเวียนสัมผัสและดูดดึงอย่างเอาแต่ใจ เมื่อเห็นว่าแก้วกานดาไม่ได้ดิ้นรนอีกต่อไป ชายหนุ่มรวบร่างของเธอไปวางลงบนเตียงกลางห้อง แล้วผละออกเพื่อกำจัดเสื้อผ้าของตนให้พ้นจากร่างอย่างรวดเร็ว หญิงสาวลืมตาปรือปรอยมองดูความแข็งแกร่งอันใหญ่โต ชูผงาดอยู่กลางลำตัวชายหนุ่ม เธอเคยสัมผัสมันมาแล้ว เวลาผ่านไปเกือบปี เหตุการณ์ในคืนนั้นจะกลับมาตอกย้ำเธออีกใช่ไหม สติที่มีอยู่น้อยนิดทำให้หญิงสาวดีดตัวขึ้นพลิกร่างคลานหนี นักรบดึงข้อเท้าบางไว้แน่น เขากระชากแรงๆทำให้ร่างเล็กกลับมาอยู่ใต้ร่างเขา หญิงสาวพลิกตัวกลับมามองเขาด้วยแววตาตื่นกลัว

“ครั้งนี้ไม่เจ็บเหมือนครั้งแรกหรอก ผมจะทำให้คุณลืมทุกคนที่ผ่านเข้ามาทีหลังผมให้หมด”

แก้วกานดาตกใจกับคำพูดของเขา เธอไม่เคยมีใครเข้ามาในชีวิต มีเพียงเขาคนเดียวที่เคยเชยชมร่างนี้ หญิงสาวพยายามหนีหน้าไปให้ไกล แต่วันนี้กลับต้องมาตกอยู่ในเงื้อมมือเขาอีกจนได้

“ปล่อยฝ้ายไปเถอะคุณรบ” น้ำเสียงสั่นเครือและแววตาที่มองสบตากับคนที่คร่อมอยู่บนร่างตน ช่างอย่าเวทนายิ่งนัก หากแต่คนที่เป็นเจ้าของห้องไม่คิดจะนำพาใส่ใจ นิ้วเรียวใหญ่กรีดลงร่องกลางกายสาว มือทั้งสองข้างที่วางอยู่ข้างลำตัวของแก้วกานดาจิกลงบนผ้าปูที่นอนทันที

“อ๊า!” หญิงสาวไม่สามารถเก็บเสียงครวญที่น่าอายนี้ได้

“เยิ้มขนาดนี้ยังจะมาเล่นตัว” นักรบแสยะยิ้ม เขาจับขาเรียวแยกออกกว้าง แล้วทาบทับร่างแก้วกานดาตรึงไว้กับเตียงนุ่ม ก่อนจะส่งตัวตนเข้าไปในช่องรักชุ่มฉ่ำทะลวงแรงครั้งเดียว

“อื้มมม” เขาขบกรามแน่นเมื่อความคับแน่นรัดรึงจนแทบจะระเบิดทันที แก้วกานดาสะดุ้งเฮือก ถึงแม้เธอจะพรั่งพร้อมเต็มที่ แต่ด้วยความที่ตั้งแต่ถูกเขาทำลายพรหมจรรย์ไปครั้งแรกจนถึงตอนนี้ ยังไม่เคยมีใครได้ล่วงล้ำเข้ามาในตัวเธออีกเลย ทำให้สภาพร่างกายเธอเรียกได้ว่าเหมือนเดิมแทบทุกประการ

“อา...เหมือนคืนนั้นเลย เหมือนครั้งแรกของฝ้ายเลย...โอ้ว!” นักรบครวญครางไม่เป็นศัพท์ แก้วกานดาจิกเล็บลงบนบ่ากว้าง เธอพยายามกัดริมฝีปากไว้ เพราะไม่อยากส่งเสียงครวญคราง ซึ่งมันจะทำให้เขารู้ว่าเธอเสียวซ่านกับความแข็งแกร่งของเขาขนาดไหน