6

“ทะเลจ๋า...ลินมาแล้วจ้า” นลินตะโกนเสียงดังขณะยืนอยู่บนเรือยอชต์ส่วนตัวขนาดเล็ก แล้วทำท่ากางแขนเงยหน้ารับลมแรง แก้วกานดายิ้มไปกับท่าทางของเพื่อนสาว เธอเผลอยิ้มกับทะเล ท้องฟ้า และสายลม ลืมเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้นกับตัวเองไปชั่วขณะ อย่างน้อยก็ตอนนี้ที่นักรบทำหน้าที่เป็นกัปตันขับเรือ หากแต่สายตาคมกริบกลับจ้องมองเธอเป็นระยะๆ บิกินี่ตัวจิ๋วและผ้าแพรผืนบางนั้น ไม่สามารถปิดกั้นความงามที่เขาเคยเห็นได้เลย ทุกส่วนของร่างกายแก้วกานดาเขาจดจำได้ทุกตารางนิ้ว และยังคงอยากมองอยากจับต้องไม่รู้เบื่อ รอยยิ้มอย่างมีความสุขนั้นทำให้เขาถอนหายใจแรง ทำไมเขาต้องมาเกี่ยวข้องกับผู้หญิงอย่างแก้วกานดาด้วยนะ แค่คิดหัวใจก็ปวดหนึบขึ้นมาทันที

เสียงหัวเราะของสองสาวดังกังวานทั่วบริเวณหาดทรายขาว นลินกับแก้วกานดาเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน นักรบจับตามองร่างของแก้วกานดาไม่วางตา ความร้อนรุ่มมันตีตื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ปกติแล้วเขาไม่เคยขาดแคลนคู่นอน แต่เมื่อมาเจอแก้วกานดาเขากับตักตวงเอาจากเธอราวกับว่าอดอยากมาแรมปี

ก็แค่ของเล่นที่ไล่จับยาก นั่นคือเหตุผลที่นักรบบอกกับตัวเอง

“กลับเถอะค่ะพี่รบ ไปนั่งจิบอะไรเย็นๆบนเรือดีกว่า” นลินเดินขึ้นจากน้ำเดินตรงมาที่นักรบนั่งอยู่ แล้วหยิบผ้าแพรผืนบางพันเอวคอด แก้วกานดาเดินตามหลังมาอย่างหวาดระแวงคนที่มองเธออยู่แล้ว

“ไปสิ...เดี๋ยวก็มืดแล้ว ไปจิบอะไรเย็นๆนอนดูดาวบนเรือสักพักแล้วค่อยเข้าฝั่งกัน” นักรบพูดเรียบๆกับน้องสาวแต่สายตามองมาที่แก้วกานดาอย่างมาดหมาย นลินคออ่อน ดื่มแอลกอฮอล์นิดเดียวก็หลับไม่รู้เรื่องแล้ว คนที่หวงน้องสาวอย่างนักรบ อนุญาตให้น้องดื่มเฉพาะตอนที่ตัวเองอยู่ด้วยเท่านั้น

“ฝ้าย...ม่ายดื่มด้วยกันหรา” นลินเอ่ยถามแก้วกานดาด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้ คนถูกถามมีสีหน้าหนักใจ เธอไม่ได้ห่วงว่าเพื่อนจะเมามาย แต่ห่วงว่านลินจะหลับลึกไปในอีกไม่ช้า

“ไม่ล่ะจ้ะลิน ขอบใจมาก” แก้วกานดายืนมองดาวอยู่หันกลับมาตอบนลิน ที่กำลังนั่งดื่มกับพี่ชายตัวเองบริเวณด้านบนของเรือ ท้องทะเลกว้างเงียบสงบ ดาวเต็มท้องฟ้า คงจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีนักรบอยู่บนเรือลำเดียวกัน

“ถ้าฝ้ายไม่ยอมดื่มเลย พี่ว่าลินต้องดื่มแทนฝ้ายแล้วล่ะ...ไหวไหมเด็กอ่อนหัด” นักรบท้าทายด้วยใบหน้ายิ้มๆ

“ครายเด็ก...ม่ายมี้...อาวมาพี่รบ ลินจัดการเอ๊ง” นลินดื่มไปอีกหลายอึก จนที่สุดหญิงสาวก็คอพับคออ่อนหลับตาสนิท นักรบยกแขนน้องสาวขึ้นแล้วปล่อยลง นลินไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบสนอง ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ

“ไงล่ะ...แม่คอทองแดง” นักรบพูดเบาๆกับน้องสาวที่ไม่รู้สึกตัวแล้ว ชายหนุ่มช้อนร่างของนลินขึ้นอุ้ม แล้วพาเข้าไปในนอนในห้อง แก้วกานดาเห็นดังนั้นจึงรีบร้อนเดินตามนักรบไปด้วย

“ลิน ลิน” แก้วกานดาพยายามปลุกเพื่อนสาวของตน แต่นลินเมาหลับลึกไปเสียแล้ว

“อย่าไปกวนลินสิ รายนี้หลับเพราะเมา หลับลึกด้วย” นักรบพูดเสียงเข้ม แก้วกานดาหันกลับมาสบตาชายหนุ่มอย่างหวาดระแวง

“ส่วนเรา...ได้เวลาไปนอนดูดาวกันสองต่อสองแล้ว” นักรบคว้าหมับที่ข้อมือบางของแก้วกานดา ออกแรงดึงรั้งฉุดดึงหญิงสาวให้ออกจากห้อง แก้วกานดาพยายามขืนตัวเองไว้ แต่แรงน้อยนิดอย่างเธอไม่สามารถสู้เขาได้เลย นักรบรวบตัวเธอเข้ามากอดแล้วลากเธอขึ้นไปด้านบนจนได้

“คุณรบ ปล่อยฝ้ายนะ คุณมันร้ายกาจที่สุด” แก้วกานดาพยายามดิ้นรนและต่อว่าชายหนุ่ม

“ใช่! ผมร้ายกาจและจะร้ายกว่าที่คุณคิดซะอีก” ลำแขนแข็งแรงกอดกระชับเอวคอด ให้ร่างของแก้วกานดาแนบไปกับร่างกายของตน ใบหน้าสากระคายซุกไซ้ไปตามซอกคอขาว มือบางพยายามดันใบหน้านั้นไว้แต่ไม่เป็นผลใดๆ นักรบใช้มืออีกข้างบีบคางเล็กให้หันมารับจูบจาบจ้วงของตนเอง แก้วกานดาน้ำตาไหลอาบสองแก้ม กำปั้นน้อยทุบแผ่นหลังกว้างอย่างอ่อนแรง นักรบดูดดึงเกี่ยวกระหวัดรัดลิ้นน้อยของเธออย่างเอาแต่ใจ ริมฝีปากบางบอบช้ำ และคงจะบวมเจ่อแน่ เมื่อหมดแรงต้านทาน เธอจึงจำยอมให้มันเป็นไปตามแต่คนร้ายกาจต้องการ ลำแขนกลมกลึงทิ้งลงข้างกาย ร่างบางหยุดนิ่งไม่ดิ้นรน เธอแหงนเงยหน้าให้เขากระทำทุกอย่างโดยไม่ขัดขืน มีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสายเท่านั้นที่บอกให้รู้ว่าเธอไม่ได้เต็มใจสักนิด

“อย่าเอาความนิ่งมาปฏิเสธผมฝ้าย เชื่อเถอะว่าอีกไม่เกินสิบนาที

คุณจะอ้าขาเรียกร้องผมเอง หึๆ” นักรบกระซิบอยู่กับริมฝีปากที่บวมเจ่อ ก่อนที่เขาจะเข้าครอบครองมันอีกครั้ง

มือใหญ่บีบเฟ้นเคล้นคลึงไปทุกส่วนอย่างย่ามใจ ไม่มีคำว่าอ่อนโยนในการกระทำนั้น เขาลูบไล้กระตุ้นอารมณ์เร่าร้อนอย่างรู้จุดอ่อนของหญิงสาว แก้วกานดาสะท้านไปทั้งร่าง ความอึดอัดทรมานก่อตัวขึ้นเป็นระลอก ส่วนกลางของร่างสาวเคร่งครัดปวดร้าว น้ำหวานไหลซึมจนเจ้าของร่างรู้สึกชุ่มแฉะ แก้วกานดาเบียดตัวเองสู้มือใหญ่อย่างไม่รู้ตัว

นักรบรับรู้ถึงความพรั่งพร้อมของหญิงสาว เขารวบร่างบางไปวางบนเก้าอี้นอนไม้ตัวยาวที่สูงประมาณหัวเข่าซึ่งมีเบาะรองนอนปูทับไว้ ผ้าบางที่พันอยู่เอวคอดถูกกระตุกออกรวดเร็ว แล้วตามด้วยบิกินี่ตัวจิ๋วทั้งชิ้นบนและล่างถูกกระตุกออกไปกองอยู่รวมกัน แก้วกานดาหอบหายใจแรงจนอกอวบกระเพื่อม เธอเลือกที่เงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาวแข่งกันส่องแสงวิบวับ ร่างกายของเธออ่อนระทวยเกินกว่าจะลุกขึ้นวิ่งหนีไปจากตรงนี้ได้ตามที่ใจต้องการ