บทที่ 1 ไม่อยากมีภาระเพิ่มเติม 50%

บทที่ 1 ไม่อยากมีภาระเพิ่มเติม

เวลาเกือบสองนาฬิกา แสงไฟหน้ารถสาดเข้ามาภายในบ้านเรียกให้สาวใช้ร่างอ้อนแอ้นต้องกุลีกุจอวิ่งไปดู ประตูรถเปิดออกพร้อมกับคนร่างสูงใหญ่ที่มีอาการไม่สู้ดีนัก แข้งขาดูเปลี้ยไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าเห่อแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ 

“พิมมาช่วยลุงประคองคุณปุมไปที่ห้องที” 

“จ้ะ ลุงยอด” ทั้งสองช่วยกันประคองร่างสูงใหญ่มาจนถึงห้องอย่างทุลักทุเล ด้วยชายหนุ่มสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตร เกือบล้มหน้าหงายตอนขึ้นบันไดหลายรอบ ทว่าก็พาเจ้านายหนุ่มมาส่งถึงเตียงได้ 

“เฮ้อ! เล่นเอาเหงื่อแตก” ลุงยอดปาดเหงื่อ ถอนหายใจเสียงดัง

“ไม่น่าเชื่อว่าคุณปุมจะเมาได้ขนาดนี้เพราะผู้หญิงคนเดียว” คนฟังทำเพียงเหล่มองไปทางร่างสูงใหญ่ที่นอนหายใจสม่ำเสมออยู่บนเตียงขนาดคิงไซซ์ หญิงสาวไม่ได้แสดงความคิดเห็นใด ๆ แต่ในใจก็แอบสงสารเจ้านายหนุ่มมิใช่น้อย 

คุณปุม หรือ ปุริม เจ้านายหนุ่มวัยสามสิบห้าปี บิดาและมารดาเสียชีวิตตั้งแต่สิบปีก่อน เขาจึงใช้ชีวิตอยู่ลำพังจนกระทั่งเมื่อสามปีก่อนได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง ความรักผลิบานจนเกือบได้แต่งงาน ทว่า…กลับเกิดเหตุไม่คาดฝัน ปุริมจับได้ว่าหล่อนนอกกายและนอกใจมีความสัมพันธ์กับเพื่อนคนหนึ่งที่รู้จักกัน ปุริมสติแตกวางมวยใส่เพื่อนคนนั้นจนเข้าโรงพยาบาลอาการสาหัส ถัดมาอีกสัปดาห์ก็ได้รู้ข่าวร้ายอีกอย่างคือคนรักท้อง แต่คงไม่ได้ท้องกับปุริม 

เนื่องจากช่วงสามสี่เดือนที่ผ่านมาปุริมทำงานอย่างหนัก ทุ่มเทให้โพรเจกต์งานหนึ่งที่บริษัทของเขาประมูลมาได้ ช่วงเวลานั้นคนรักถึงได้ปันกายปันใจให้ชายอื่นได้ดอมดม ปุริมเหมือนคนเสียศูนย์ ตอนกลางวันโหมงานหนัก ตกกลางคืนกินเหล้าเมามายจนเกือบย่ำรุ่งทุกวัน สาวใช้ถอนหายใจสงสารเจ้านายหนุ่ม ทว่าช่วยอะไรไม่ได้ นอกจากเช็ดตัวให้เขาหลับสบายอย่างทุกครั้งที่ผ่านมา 

“ลุงยอดไปพักผ่อนเถอะจ้ะ พรุ่งนี้ต้องพาป้าแสงไปหาหมอไม่ใช่เหรอจ๊ะ เดี๋ยวตรงนี้พิมดูแลเอง” 

“เอางั้นเหรอ?” ลุงยอดมีสีหน้าลังเล ไม่อยากปล่อยให้หญิงสาวอยู่ตามลำพังกับเจ้านายหนุ่ม

“จ้ะ ไม่ต้องกลัวคุณปุมจะทำอะไรพิมหรอกจ้ะ เมาขนาดนี้” ปกติลุงยอดมักจะช่วยกันดูแลปุริมด้วยกัน แต่วันนี้สาวใช้มองเห็นความอิดโรยของอีกฝ่ายจึงเอ่ยปากให้ไปพักผ่อน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เจ้านายหนุ่ม ปุริมเมาแล้วหลับไม่เคยลุกขึ้นมาอาละวาดหรือทำรุ่มร่าม ซึ่งครั้งนี้ก็คงไม่ต่างจากเดิม

“เอางั้นก็ได้ แต่ถ้าคุณปุมลุกขึ้นมาทำอะไรเอ็ง ร้องดัง ๆ ให้ลุงได้ยินด้วยล่ะ” หญิงสาวยิ้มขำ เหล่มองเจ้านายหนุ่มที่นอนหลับปุ๋ยไร้สติ ลำพังผงกศีรษะยังยาก จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมาทำอะไรเธอ 

“จ้ะ พิมจะร้องดัง ๆ เลย” 

พ้นร่างลุงยอดไปแล้ว

พิม หรือ พิมพิไล สาวใช้วัยยี่สิบห้าปีที่ทำงานเป็นแม่บ้านมาตั้งแต่เรียนจบมัธยมศึกษาปีที่หก หญิงสาวเป็นคนขอนแก่นที่ระหกระเหินเข้ามาทำงานในเมืองใหญ่ ฐานะทางบ้านยากจนไม่มีเงินส่งเรียนมหาวิทยาลัย ปีแรกที่เข้ามาอยู่ในกรุงเทพฯ ทำงานเป็นสาวโรงงานก่อนจะเห็นใบประกาศรับสมัครแม่บ้านจึงมาสมัครงานบ้านนายฝรั่ง ทำอยู่ปีกว่า ๆ นายฝรั่งกับภรรยาก็ตัดสินใจกลับไปอยู่ต่างประเทศ พิมพิไลคิดว่าเธอจะเสียงานที่รักไปเสียแล้ว ทว่านายฝรั่งใจดีฝากฝังเธอให้มารับใช้ดูแลเจ้านายใหม่อย่างปุริมเมื่อหลายปีก่อน บ้านหลังนี้เคยมีสาวใช้ก่อนหน้าแต่คนเก่าขอลาออกเพื่อไปแต่งงานใช้ชีวิตที่บ้านเกิด ส่วนลุงยอดและป้าแสงนั้นอยู่มาตั้งแต่สมัยบิดาและมารดาปุริมยังมีชีวิตอยู่  

“อื้อ…” ปุริมครางในลำคอ เมื่อร่างกายสัมผัสกับความเย็นจากผ้าขนหนูผืนเล็กที่กำลังไล่เช็ดจากใบหน้า ลำคอ ช่วงแขน พิมพิไลปลดกระดุมออกจากรังจนหมดก่อนค่อย ๆ บรรจงเช็ดแผงอกกว้างที่เธอเห็นจนชินตาในช่วงนี้ ทว่ายามนี้พออยู่ตามลำพังสองคนกับปุริมโดยไม่มีลุงยอดด้วยแล้ว หน้าสาวใช้กลับร้อนผ่าวแดงซ่านขึ้นมา หญิงสาวเช็ดเนื้อตัวเจ้านายลวก ๆ รีบหาชุดนอนมาเปลี่ยนให้ใหม่ ส่วนช่วงล่างนั้นกระดากอายเกินกว่าจะรูดมันพ้นหน้าแข้งแกร่ง 

พิมพิไลเอี้ยวตัวหมายออกจากห้อง ทว่ากลับโดนคว้าข้อมือแล้วกระชากอย่างแรง ร่างอ้อนแอ้นไม่สามารถทรงตัวได้จึงล้มตัวลงไปนอนอยู่ในอ้อมกอดคนเมาที่รั้งเธอไว้ วงแขนอุ่นรัดแน่น ใบหน้าหวานแนบชิดแผงอกกว้าง พิมพิไลตกใจตาค้าง เนื้อตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ ก่อนจะเริ่มดิ้นขลุกขลักใต้ไหล่กว้าง หากยิ่งดิ้นปุริมยิ่งรัด ทั้งยังส่งจมูกเข้ามาคลอเคลียช่วงแก้มและลำคออย่างอุกอาจ

“คุณปุมคะ!” เรียกชื่อเขาลั่น หมายให้คืนสติ

“แพร…พี่รักแพรนะ…อย่าไปจากพี่เลย…” แต่คนไร้สติก็ยังไม่รู้สึกตัว มือใหญ่เริ่มปัดป่ายไปทั่วกายให้ได้วูบวาบ พิมพิไลต้องคอยตะครุบมือร้ายนั้น พยายามผลักไสเจ้านายหนุ่มอย่างสุดความสามารถ กำลังอ้าปากกรีดร้องให้ลุงยอดได้ยิน หากกลับถูกลิดรอนลมหายใจด้วยริมฝีปากอุ่นที่ประกบลงมา พร้อมกับร่างสูงใหญ่ได้ตามมาทาบทับพิมพิไลจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกัน 

ไม่น่าเชื่อว่าคนเมาจะว่องไวถึงเพียงนี้ มือหนาเริ่มปลดอาภรณ์ร่างอ้อนแอ้นออกจนหมด เหลือเพียงสองชิ้นติดกายบนร่าง ปากอุ่นยังคงประกบแลกลิ้นให้ความร้อนเร่าไม่หยุด มีเพียงวินาทีที่เขาผละห่าง ถอดเสื้อเชิ้ตของตนแล้วขว้างมันไปไกล