บทที่ 3 ในเรือนเบี้ย 100%

“คะ?” คำถามอะไรของเขา พิมพิไลไม่เข้าใจ ปุริมทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างหงุดหงิด ผลักไหล่เล็กเข้ามาในห้อง เขาลงกลอนล็อกประตูอย่างดี

            

“ที่มีน่ะหมดหรือยัง?” คราวนี้พิมพิไลรู้ได้ทันทีว่าคนตรงหน้าหมายถึงอะไร มือใหญ่เริ่มเคลื่อนไหว ลูบไล้เนื้อตัว หญิงสาวพยักหน้าช้า ๆ แล้วจากนั้นไฟสวาทก็เริ่มมอดไหม้ทั้งกายและใจของเธอ พิมพิไลถูกปุริมเข้ามาประชิดเป็นเนื้อเดียวกัน สัมผัสร้อนรุ่มพาเอาใจเตลิดเปิดเปิง หญิงสาวล่องลอยไปกับความสุขที่ถูกปรนเปรอ ก่อนจะถูกเหวี่ยงลงมายังพื้นดินพร้อมกับเสียงคำรามข้างหูว่าปุริมได้ลุล่วงสำเร็จแล้ว สายธารอุ่นรินรดอยู่ภายในตัวเธอ พอเขาถอนกายออกมันก็ไหลบ่าออกมาจนเปื้อนผ้าปูที่นอน พิมพิไลจัดการกับร่อยรอยที่เหลือไว้ เหล่มองปุริมที่กำลังสวมเสื้อผ้ากลับไปตามเดิม

            

“พรุ่งนี้สาย ๆ ฉันจะพาไปโรงพยาบาล” พิมพิไลไม่ได้ถามแม้สีหน้าจะเต็มไปด้วยความสงสัย เธอไม่ได้ป่วย แล้วเหตุใด…

            

“จะฉีดยาคุมหรือจะฝังก็เลือกเอา” นาทีนั้นลมหายใจสะดุด ไม่กล้าแม้แหงนหน้ามองอีกฝ่าย ปุริมคงไม่อยากมีภาระเพิ่มเติมอย่างที่เคยเอ่ยปาก และเขาเลือกวิธีที่จะทำให้ตัวเองสบายตัวและสบายใจที่สุด พิมพิไลหมดทางเลือก อย่างไรต่อไปนี้ เธอเป็นของปุริมแล้ว ไร้ข้อโต้เถียง ได้แต่ทำตามคำสั่ง ด้วยเธอเองก็ไม่อยากให้ภาระเพิ่มเติมเกิดขึ้นเช่นกัน เธอคงไม่มีทั้งปัญญาและเงินจะเลี้ยงดูให้สิ่งที่เกิดมาได้มีชีวิตสุขสบาย 

            

“ค่ะ คุณปุม”

            

“อืม…แล้วอีกอย่าง” มือใหญ่ของปุริมช้อนใบหน้านวลให้ขึ้นสบตา 

            

“เธอเป็นของฉันแล้ว อย่าเที่ยวไปชม้ายชายตาให้ผู้ชายคนอื่น ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน เข้าใจไหม?” พิมพิไลไม่เคยทำดังคำกล่าวหานั้น วัน ๆ อยู่แต่บ้านไม่ได้ออกไปไหน ผู้ชายที่พบเจออยู่ทุกเมื่อเชื่อวันก็เห็นจะเป็นลุงแสงกับพี่ยศ และวันนี้มีเพียงเพื่อน ๆ ของปุริมเท่านั้น

            

“ฉันถาม”

            

“ขะ…เข้าใจค่ะ” 

            

“อืม ดี” ปุริมใส่กระดุมในรังเม็ดสุดท้าย ก่อนเปิดประตูเดินออกจากห้องไป โดยไม่สนใจคนที่เพิ่งมอบความสุขให้เขาแม้แต่นิด หยดน้ำตาไหลรินร่วงกระทบแก้มอีกครา น่าอดสูยิ่งนัก พิมพิไลได้แต่มองเศษซากผ้ายับยู่ยี่ที่แสดงถึงความหฤหรรษ์ระหว่างชายหญิง ปุริมแค่อยากและเธอคือผู้เติมสนอง เป็นได้เพียงแค่คนในเรือนเบี้ย รอให้ปุริมเข้ามาเชยชมเมื่อเขาปรารถนาเพียงเท่านั้น 

ประตูห้องถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้ไม่ใช่ร่างสูงใหญ่ของปุริม

“พี่ยศ!”

“พิม!” ทั้งคู่อยู่ในอาการตกใจ สีหน้าดูวิตกไม่ต่างกัน

“คุณปุม…เขา….เอ่อ…เขา…” ยศไล่สายตาไปยังเตียงนอนสลับกับมองหน้าพิมพิไล ยิ่งเห็นใบหน้ามีหยดน้ำตาเกาะอยู่ ใจยิ่งคิดไปไม่ดี

“คุณปุมเขาทำ…”

“ไม่จ้ะพี่ยศ” พิมพิไลส่ายหน้าจนผมปลิว 

“คุณปุมไม่ได้ทำอะไรพิม” แม้เอ่ยไปเช่นนั้น หากก้อนน้ำลายกลับติดอยู่บริเวณคอจนรู้สึกจุกเสียด คล้ายจะอาเจียน 

“แล้วทำไมคุณปุมถึง…” ยศมาทันเห็นปุริมเดินสะบัดชายเสื้อออกจากห้องรุ่นน้องสาว 

“ถ้าคุณปุมทำอะไรพิมบอกพี่เลย ไม่ต้องกลัว พี่จะ…”

“คุณปุมไม่ได้ทำอะไรจริง ๆ ค่ะ คุณปุมแค่มาเอาของเฉย ๆ” พิมพิไลคงไม่รู้ตัวว่าโกหกไม่เก่งเสียเลย ไอ้อาการหลบหน้าเบี่ยงตัวไปอีกด้านนั้นมันแสดงชัดเจน แต่ยศก็ไม่สามารถเค้นและคั้นอะไรออกจากปากหญิงสาวได้ ในเมื่อพิมพิไลบอกเองว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สัญชาตญาณของเขามันบอกว่าไม่ใช่อย่างนั้น ปุริมลืมของแล้วเข้ามาในห้องพิมพิไลยิ่งไม่ใช่ใหญ่ ยศสับสนเหลือเกิน อยากช่วย แต่อีกฝ่ายกลับยืนกรานว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แล้วเขาจะทำอะไรได้ นอกจากพยักหน้าหงึกหงักไปตามเรื่องแล้วเดินออกจากห้องของหญิงสาวไป 

ยศได้แต่ยืนสงสัยอยู่หน้าห้อง คืนนั้นเขานอนไม่หลับด้วยห่วงสาวใช้รุ่นน้อง ถัดมาอีกวันก็ยิ่งเป็นกังวล เมื่อปุริมพาตัวพิมพิไลออกจากบ้านตั้งแต่เช้า ไม่มีใครทราบว่าเจ้านายหนุ่มพาพิมพิไลไปไหน แม้กระทั่งแม่หรือพ่อของเขาก็ไม่สงสัย

“เอ็งจะอยากรู้เรื่องเจ้านายทำไมเจ้ายศ ไป! ไปช่วยพ่อตัดกิ่งไม้นู่นไป มันแซมขึ้นมาไม่สวยได้รูปเหมือนเดิมแล้ว” ยศจึงต้องทิ้งความสงสัยแล้วทำงานของตนเองต่อไป แต่อย่างไรเขาก็จะคอยดูแลระแวดระวังให้พิมพิไล ปุริมไม่ใช่คนช่างพูด และที่ผ่านมาเขานั้นเป็นเจ้านายที่ดีมาโดยตลอด แต่ใครเล่าจะรู้ว่าเบื้องลึกเบื้องหลังเขาอา