บทที่ 4 เมนูที่อยากกิน 50%

บทที่ 4 เมนูที่อยากกิน 

ธุระยามเช้าเสร็จสิ้นแล้ว พิมพิไลเลือกการฝังยาคุมกำเนิดแบบสามปีแทนการฉีดยาคุมทุกสามเดือน หมออธิบายว่าช่วงแรกเธออาจจะมีประจำเดือนอยู่และอาจจะมีมากเกินปกติไม่ต้องกังวลใจไป และหลังจากนั้นประจำเดือนจะมาปกติหรือบางคนอาจจะไม่มีประจำเดือนตลอดช่วงระยะเวลาฝังยาคุม ทั้งนี้ทั้งนั้นขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล พิมพิไลนั่งฟังคุณหมออธิบายและกล่าวขอบคุณ ปุริมจัดการค่าใช้จ่ายทั้งหมด และกำลังพาพิมพิไลไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง

หญิงสาวได้รับเอกสารสำหรับเรียนมหาวิทยาลัยภาคพิเศษมาปึกใหญ่ เหล่มองคนข้างกายที่กำลังจดจ่ออยู่กับท้องถนน พิมพิไลใจเต้นด้วยความดีใจทันทีที่รู้ว่าเธอได้รับโอกาสได้เรียนอีกครั้ง 

“ปกติที่บ้านมีวันหยุดให้สองวันต่อสัปดาห์อยู่แล้ว เสาร์อาทิตย์เธอก็มาเรียนที่นี่แล้วกัน ไม่ไกลจากบ้าน” ปุริมว่าขณะยื่นเอกสารสมัครเรียนมาให้ จากนั้นพิมพิไลก็ถูกพาตัวไปยังห้องสตูดิโอ ถ่ายรูปยื่นใบสมัครเรียน ใช้เวลาไม่นานทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย เพียงแค่มีเงินก็บันดาลเรื่องที่ยากให้เป็นง่าย พิมพิไลได้รับบัตรนักศึกษาและจะเริ่มเรียนในวันเสาร์ที่จะถึงนี้

“ขอบคุณมาก ๆ นะคะคุณปุม พิมดีใจมาก ๆ เลยค่ะ พิมไม่รู้จะตอบแทนคุณปุมอย่างไรดีเลย แต่พิมสัญญาจะตั้งใจทำงานที่คุณปุมมอบหมายให้ดีที่สุดนะคะ” พิมพิไลเก็บความดีใจไว้ไม่มิด ในดวงตาคลอด้วยน้ำตา ยิ้มกว้างส่งไปให้กับคนใจดีที่จัดการเรื่องทุกอย่างให้เธอ

“อืม…ตอบแทนเหรอ?...” เสือร้ายที่นั่งเงียบมานาน บัดนี้ดวงตากลับฉายแววเจ้าเล่ห์

“ไว้ฉันจะบอกว่าอยากได้อะไร…ตอบแทน” ขนเส้นเล็กลุกเกรียว ร่างทั้งร่างร้อนผ่าวแม้อยู่ในรถยนต์ที่เปิดแอร์เย็นเฉียบ ถึงไม่ได้หันหน้าไปมองปุริม หากพิมพิไลนั้นรู้ดีว่าหากเผลอสบสายตาคมเข้าให้ร่างทั้งร่างของเธอคงแหลกเป็นผุยผงเป็นแน่ หญิงสาวจึงเลือกกอดเอกสารต่าง ๆ ไว้แน่นคล้ายมันคือเกราะกำบังให้เธอจากอาวุธร้าย 

ปุริมไม่ได้ขับรถกลับบ้าน ทว่าเขาควงพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้ามายังลานจอดรถในห้างสรรพสินค้าชื่อดังใจกลางเมือง

“คุณปุมจะซื้ออะไรเหรอคะ?”

“ไม่ใช่ฉัน เธอต่างหาก” ความสงสัยกระจ่างเมื่อปุริมดึงข้อมือเล็กเข้าไปยังร้านขายอุปกรณ์ไอที ชายหนุ่มเอ่ยสิ่งที่ต้องการกับพนักงาน ไม่นานทั้งพิมพิไลและปุริมก็ถูกเชิญให้นั่งยังโต๊ะรับแขก โดยมีน้ำหวานเสิร์ฟให้คนละแก้ว

พิมพิไลนั่งมองไอแพดและมือถือเครื่องละครึ่งแสนอย่างทึ่ง ๆ ราคาแพงหูฉี่ เธอไม่สามารถเอื้อมถึงได้ ที่มีอยู่ก็เป็นโทรศัพท์เครื่องเก่าที่ใช้มาหลายปีแล้ว มีไว้สำหรับรับสายป้าแสงลุงยอดและปุริมในบางครั้งยามเจ้านายหนุ่มต้องการอะไรพิเศษ 

“เธอชอบสีอะไร?” พิมพิไลกะพริบตาถี่ ๆ มองปุริมที่อยู่ ๆ ได้ยื่นคำถามที่ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกับตัวเธอมาให้ 

“เธอเป็นคนต้องใช้มัน เลือกสีสิ”

“คะ?!” อันที่จริงพิมพิไลต้องการคำอธิบาย แต่ดูเหมือนปุริมไม่อยู่ในอารมณ์มานั่งสาธยายรายละเอียดให้เธอฟัง เขาหน้านิ่งและเริ่มใช้สายตากดดัน 

“เอ่อ…สีดำค่ะ” พิมพิไลเลือกไปส่ง ๆ ยังไม่เข้าใจเท่าไรว่าเหตุใดต้องถามถึงสีที่เธอโปรดปราน แต่พอเดินออกมาจากร้านก็ได้คำตอบ 

“ไว้ใช้เรียน เดี๋ยวนี้เขาใช้พวกนี้จดแทนกระดาษกันหมดแล้ว” พิมพิไลตาโต ไม่กล้ารับของมีค่าที่ราคามากกว่าเงินเดือนเธอ ถึงจะบอกว่าเพื่อสะดวกต่อการศึกษา หากเธอก็มองว่ามันมากเกินไป แต่ครั้นจะปฏิเสธ พอมองดวงตาคมที่กำลังส่งสายตาพิฆาตมาเล็ก ๆ เป็นอันต้องกลืนคำนั้นลงและรับมันมาอย่างเสียมิได้

“ขอบคุณค่ะ” สุดท้ายก็เลือกรับไว้พร้อมกระพุ่มมือไหว้เจ้านายหนุ่ม

“ส่วนเรื่องตอบแทน…” ปุริมหันเสี้ยวหน้ามองพิมพิไล ไม่เอ่ยสิ่งที่ต้องการต่อ หากกลับใช้สายตาพูดแทน เพียงแค่นั้นใจดวงน้อยของสาวใช้ก็เต้นระรัว ถึงปุริมไม่เอ่ยอะไร แต่พิมพิไลก็รู้ว่าการตอบแทนที่เขาต้องการจากเธอคืออะไร แค่คิดกายและใจก็ร้อนผ่าวขึ้นมาแล้ว

“เฮ้ย! ไอ้ปุม” เสียงที่ดังขึ้นมาพร้อมกับร่างสูงใหญ่พอ ๆ กับปุริม คุณธรรศเพื่อนสนิทในแก๊งปุริม คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี เพราะเขาและเพื่อนคนอื่น ๆ มักมาสังสรรค์กินเลี้ยงที่บ้านของปุริม

พิมพิไลกระพุ่มมือไหว้เพื่อนเจ้านายหนุ่ม ธรรศส่งยิ้มกว้างตาหวานเชื่อม ทั้งยังถือวิสาสะจับมือน้อยขณะรับไหว้อีกด้วย พอเหล่มองเจ้าเพื่อนสนิท ธรรศถึงกับหัวเราะออกมา