บทที่ 5 สถานะ ‘ผัว’ 50%

บทที่ 5 สถานะ ‘ผัว’ 

             ทุกคนภายในบ้านต่างมีสีหน้าไม่ต่างกัน และจุดโฟกัสของดวงตาก็อยู่ที่ร่างบอบบางของแพรไหมอดีตคนรักของปุริม ซึ่งบัดนี้เจ้าหล่อนกำลังบีบน้ำตาร้องไห้สะอึกสะอื้นกอดเอวปุริมแน่น พิมพิไลเหลือบมองเพียงนิด ก่อนเบี่ยงหน้าหลบเมื่อเผลอสบเข้ากับดวงตาคมเข้ม ใจดวงน้อยสั่นสะท้าน รู้สึกหึงหวงปุริมขึ้นมา จนต้องหลบฉากออกมาอยู่ด้านหลังป้าแสง ลุงยอดและยศ ในใจพะวักพะวนว่าปุริมจะให้อภัยแพรไหมและกลับมาคบกันดังเดิม 

             “แพรขอโทษนะคะพี่ปุม แพรผิดไปแล้ว ให้อภัยแพรเถอะนะคะ” น้ำตาที่ร่วงหล่นอาบแก้มแพรไหม ไม่ได้ทำให้ปุริมรู้สึกสงสารแม้แต่น้อย ชายหนุ่มดึงแขนเล็กออกแล้วเหวี่ยงหล่อนออกห่างไปเกือบสองเมตร ดวงตาคมราวเหยี่ยวมองอดีตคู่รักด้วยสายตาดูแคลน ปุริมรู้ดีถึงสาเหตุที่เจ้าหล่อนปรากฏกายในครั้งนี้ คงไม่พ้นเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ คนที่เคยเป็นเพื่อนสนิทเขาเป็นลูกหลานผู้มีอิทธิพลทางการเมือง เป็นคนหน้าใหญ่ ใจโต จ่ายไม่อั้น มีฐานะทางสังคมและการเงินดีกว่าปุริมอยู่หลายขุม อันมาจากธุรกิจสีเทาที่คนในตระกูลทำทั้งนั้น 

             ปุริมเพิ่งเห็นข่าวเมื่อวานช่วงค่ำ ๆ เรื่องการบุกจับกุมเครือข่ายเว็บไซต์การพนันชื่อดังที่มีบิดาของชายหนุ่มเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง เจ้าหน้าที่ตำรวจรวบรวมหลักฐานและพยานนานกว่าสองปี หมายจับคนที่ร่วมขบวนการนี้ให้หมดทุกคน แพรไหมคงได้รับผลกระทบไม่มากก็น้อย เนื่องจากมีชื่อของอดีตเพื่อนปุริมเข้าไปเอี่ยว หล่อนถึงได้สลัดปีกตีจากฝ่ายนั้นและมาหาเขา ชายหนุ่มส่ายหน้าไม่รับของเน่าเสียมากินอีกครั้ง ที่ให้เข้าบ้านแค่อยากรู้ว่าจะมาบีบน้ำตาเล่าความเท็จอะไรเท่านั้นเอง และก็ไม่ได้ผิดจากที่คาดไว้ 

             “ฉันหน้าเหมือนควายเหรอแพรไหม?” สุ้มเสียงที่เปล่งออกมาช่างดูเหินห่างจนแพรไหมชะงัก น้ำตาก็เหมือนจะเหือดแห้งหายไปในฉับพลัน

             “ถ้าหน้าฉันยังไม่เหมือนควาย เธอก็กลับไปซะ แล้วอย่ามาเหยียบบ้านฉันอีก ลุงยอดส่งแขกครับ!” ร่างสูงใหญ่หันหลังกลับโดยไม่แยแสอดีตคนรักที่กำลังแผดเสียงแหลมลั่น แต่เพราะเสียงของหล่อนมันคงแสบแก้วหูมากไปกระมัง ขายาวจึงชะงัก พลางหันกลับมามองด้วยสายตาที่แพรไหมไม่เคยเห็นปุริมแสดงเช่นนี้กับหล่อน มันทั้งรังเกียจและเต็มไปด้วยความขยะแขยง

             “ป้าแสงหาน้ำยาทำความสะอาดมาเช็ดแถว ๆ นี้ด้วยนะครับ” ปุริมชี้ไปทางที่แพรไหมยืนอยู่

             “เหม็นเหมือนขยะ ผมจะอ้วก!” ไม่น่าเชื่อว่าคนพูดน้อยอย่างปุริมจะกล่าววาจาเชือดเฉือนร้ายแรงได้ขนาดนี้ ไม่ใช่แค่แพรไหมที่ตกตะลึง ทว่าทั้งป้าแสง ลุงยอด ยศและพิมพิไลนั้นอ้าปากค้างกับท่าทางที่เจ้านายหนุ่มแสดงออกมาเช่นกัน

             “กรี๊ด! พี่ปุม! ไอ้บ้า!” แพรไหมได้แต่ส่งเสียงกรีดร้อง กระทืบเท้าเป็นนางร้ายในละครได้แค่นั้น เพราะไม่ถึงเสี้ยววินาทีหล่อนก็โดนทั้งลุงยอดและยศช่วยกันหิ้วแขนโยนออกนอกรั้วอย่างไม่ไยดี ยังไม่ทันอาละวาดมากไปกว่านั้น รถตำรวจก็แล่นมาพร้อมกับจับกุมแพรไหม เนื่องด้วยหล่อนเองนั้นมีชื่อเอี่ยวในเว็บพนันออนไลน์ด้วยเช่นกัน 

             ปุริมมองอดีตคนรักที่กำลังขัดขืนไม่ยอมเข้ารถตำรวจ หญิงสาวกรีดร้องบ้าคลั่ง ร้องไห้โวยวายจนคนในละแวกบ้านต้องเยี่ยมหน้าออกมาดูและยกมือถือมาถ่ายคลิปกันให้จ้าละหวั่น คนหน้าบางอย่างแพรไหมแทบจะกลายร่างเป็นขอมดำดิน หล่อนรีบปิดหน้าปิดตามุดเข้ารถตำรวจทันที 

             ปุริมละสายตาจากแพรไหมไปนานแล้ว ยามนี้เขากำลังจับจ้องร่างแน่งน้อยที่กำลังยืนอยู่ข้างเคียงกับยศโดยฝ่ายชายเอื้อมมือมาแตะไหล่เล็ก ไหล่ที่เขามักพรมจูบและดอมดมกลิ่นกายสาวอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ปุริมขยับตัวไปมา รู้สึกอึดอัดตรงกลางอกจนต้องพ่นลมหายใจแรง ๆ ระบายมันออกมา ดวงตาคมกริบหันกลับไปมองทั้งสองอีกครั้งและคาดโทษคนตัวเล็กที่ยอมให้ผู้ชายอื่นสัมผัสกายอยู่ในใจ 

            

             ความสัมพันธ์ของพิมพิไลและปุริมเป็นความลับมาได้หลายเดือนแล้ว คนเดียวที่รู้คือยศ และเขาเลือกจะไม่พูดกับใคร ความศรัทธาที่เคยมีต่อตัวปุริมก็ลดน้อยถอยลง อันมาจากพฤติกรรมสมภารกินไก่วัดของเจ้านาย ยศอึดอัดหากพูดกับใครไม่ได้ โชคดีที่เขาได้หอพักใกล้ที่ทำงานในเวลาต่อมา ยศเลือกย้ายออก แม้ใจจะไม่พอใจต่อปุริม ทว่าเขาคือเจ้านายจึงต้องแจ้งให้ทราบหากใครจะไปจะมา

             “อืม” ปุริมพยักหน้ารับรู้แค่นั้น ยศเหลือบมองเจ้านายหนุ่มที่อายุไม่ได้ห่างกันมาก เขากระโดดเล่นขี่คออีกฝ่ายมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย เดินตามก้นทำงานรับใช้คุณปุมหลายสิบปี จงรักภักดี สำนึกด้วยบุญคุณที่ครอบครัวปุริมเลี้ยงดูเขาและพ่อแม่อย่างดี แต่บัดนี้ความรู้สึกเช่นนั้นมันเจือจางหายไปเกือบหมดแล้ว

             ปุริมเลิกคิ้วมองลูกน้องหนุ่มคล้ายว่าเขามีคำถาม  หากกลับไม่ได้เอ่ยปาก

             “ถ้าคุณปุมเห็นพิมเป็นแค่ของเล่นก็หยุดเถอะครับ ผมสงสารน้อง” ใบหน้าคมคายยังคงนิ่งเรียบราวกับไม่มีคำพูดใดออกจากปากยศ คนผู้น้อยขมวดคิ้วจ้องเขม็งไปยังเจ้านายหนุ่ม

             “คุณปุมเป็นผู้ให…ญ่…”