บทที่ 1 ไม่อยากมีภาระเพิ่มเติม 1000%

“คุณ..ปุ…ม” หมดสิทธิ์พูดอีกครั้ง ลมหายใจติดขัด ทั้งร่างกายยังบิดร่อนราวต้องของร้อน เพียงแค่ปลายนิ้วเรียวสะกิดสะเกาในจุดอ่อนไหว กายและใจพิมพิไลก็หลอมเหลวไร้เรี่ยวแรงต้านทาน  

ใบหน้าคมคายเลื่อนต่ำโดยใช้เพียงจมูกในการแตะต้องกายสาว ผ่านลาดไหล่ แวะหยอกเย้าทรวงเต้า ดูดกลืน บีบเคล้น สร้างอารมณ์หวามไหวให้แก่พิมพิไลที่ยามนี้ไร้สติไม่ต่างจากปุริม 

“แพร…สวยจัง” หากชื่อที่เจ้านายหนุ่มเอ่ยฉุดรั้งความรู้สึกของพิมพิไลตื่นขึ้น หญิงสาวผลักใบหน้าคมออกห่าง เขาซวนเซเพราะไม่ได้ตั้งตัว 

“พิมเองค่ะ ไม่ใช่คุณแพร” ร่างอ้อนแอ้นรีบลุกจากเตียง หากกลับโดนเกี่ยวเอวทุ่มลงเตียงอีกรอบ คราวนี้ปุริมเปลือยเปล่าไม่เหลืออาภรณ์ติดกายแล้ว มันจึงทำให้พิมพิไลรู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังต้องการปลดปล่อย

“อื้อ…คุณปุ…ม” ความปรารถนาของปุริมชัดเจนมากขึ้น เมื่อมันขยับขยายในพื้นที่ที่ไม่เคยมีใครเข้าไปแตะต้อง สิ่งนั้นวกวนอยู่ระหว่างกลาง สร้างความรู้สึกแปลกใหม่ให้พิมพิไล หญิงสาวไม่เป็นตัวเอง คอยส่ายสะโพกเข้าหาสิ่งนั้นและต้องการมากกว่าที่ปุริมมอบให้ 

“อ๊ะ!” และเธอก็ได้สิ่งที่ต้องการเพียงแต่เป็นปลายนิ้วที่เข้ามาสำรวจความผุดผ่องชุ่มชื้นด้านใน ปุริมอาศัยความช่ำชองส่งนิ้วร้ายกรีดกรายเรียกร้องให้พิมพิไลมีความสุข มันระเบิดแตกกระจายคานิ้วเขา เต้นตุบบีบรัดจนใจเต้นไม่หยุด ปุริมยิ้มพอใจ ก่อนจะลุกขึ้นทาบทับคนที่เขาคิดว่าเป็นอดีตคนรักอีกครั้ง คราวนี้พิมพิไลได้รับรสชาติ ‘ของจริง’ ไม่ใช่เพียงนิ้วชี้อันเล็กจ้อย แต่เป็นความอหังการที่สั่นระรัวกำลังชำแรกเข้าหาทีละนิด มันไปได้ครึ่งทางก็ต้องหยุดลงด้วยเส้นทางคับแน่น แต่ปุริมไม่สามารถถอนตัวได้ ความรู้สึกเขาอัดแน่นอยู่เต็มอก 

“ไม่ต้องเกร็ง…พิม…” เสียงทุ้มช่างอาทรนัก ดวงตาคมฉายเงาเธออยู่ในนั้น และเจ้านายหนุ่มรู้แล้วว่าคนที่เขารุกล้ำเข้าหาไม่ใช่อดีตคนรัก 

พิมพิไลผ่อนปรนลงฉับพลัน ร่างทั้งร่างก็กลายเป็นเนื้อเดียวกับปุริมที่เข้ามาในกายของเธอจนหมดสิ้น แรกเริ่มปุริมเชื่องช้าทว่าหนักแน่นก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นแรงและเร็วมากขึ้นตามความปรารถนาที่พลุ่งพล่านอยู่ในกาย 

“คุณ…ปุม…” พิมพิไลร้อนผ่าวไปทั้งร่าง กอดก่ายเข้าแนบชิดมากขึ้น จังหวะรักกระชั้นถี่บ่งบอกว่าทั้งสองกำลังใกล้เยือนจุดหวามหวาน เสียงร้องพิมพิไลดังมากขึ้น ก่อนกรีดร้องเสียงแหลมเมื่อความรู้สึกระเบิดแตกเหมือนครั้งที่ปุริมสัมผัสเพียงนิ้ว ทว่าครั้งนี้เธอได้รับรู้ถึงสายธารอุ่นที่พุ่งเข้ามาในกาย

“อ่า…” ปุริมคำราม กัดฟันกระแทกย้ำ ๆ ลงมาอีกสองสามครั้ง แล้วแช่นิ่งปล่อยให้ก้อนเนื้อร้ายเต้นตุบจนสงบ พอถอดถอนออกสิ่งที่อัดแน่นก็ไหลบ่าออกมาจนพิมพิไลต้องลุกขึ้นมาจัดการส่วนของตนเอง หญิงสาวเบี่ยงหน้ามองปุริมที่เหมือนคืนสติมาแล้วหลังจากได้ปลดปล่อยอารมณ์ของตนเอง สีหน้าเจ้านายหนุ่มดูเรียบเฉย หากดวงตาวูบไหวเล็กน้อย พิมพิไลกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ ไม่กล้ามองหน้าปุริมอีก เอี้ยวตัวค่อย ๆ ใส่เสื้อผ้าของตนเองช้า ๆ หูได้ยินเสียงไฟแช็กแล้วตามมาด้วยกลิ่นบุหรี่ 

ทุกอย่างอยู่ในความเงียบจนแทบได้ยินเสียงเต้นของหัวใจพิมพิไลที่มันแรงและรัว หญิงสาวเม้มปาก กำสาบเสื้อไว้ในมือ ไม่รู้ต้องเอาตัวเองไปอยู่ที่ใด จะอยู่ต่อในห้องของเจ้านายก็ไม่ได้เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอตั้งแต่แรก จะหันกลับไปมองปุริมอีกครั้งก็ทำไม่ได้ สุดท้ายจึงใช้แรงกายแรงใจลุกขึ้นยืน ทว่ามันกลับซวนเซ ดีที่คว้าขอบเตียงไว้ทัน ไม่เช่นนั้นอาจล้มหน้าหงาย 

“เดี๋ยว!” พิมพิไลชักเท้าที่กำลังเดินออกจากห้อง หากไม่ได้หันกลับไปมองเจ้าของเสียง เธอตัวสั่นและน้ำตาก็ไหล อยู่ ๆ ความรู้สึกทั้งหมดก็ตีขึ้นมาจุกอยู่บริเวณลำคอ 

“เธอรู้ใช่ไหมว่าต้องจัดการเรื่องนี้ยังไง?” น้ำเสียงของปุริมราบเรียบ ไร้ความรู้สึก ไม่เหมือนครั้งเขาต้องการให้เธอโอนอ่อนแม้แต่น้อย พิมพิไลกลับมาเผชิญความจริงว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นมันเกิดจากเธอทั้งนั้น คิดผิดที่อยู่ตามลำพังกับเขาและคิดผิดว่าเขาจะหยุด 

“กินยาคุมด้วยล่ะ ฉันไม่อยากให้มี 'ภาระ' เพิ่มเติม” 

“ค…ค่ะ” ลำคอตีบตันต้องเค้นเสียงรับสิ่งที่ชายหนุ่มสั่ง น้ำตาไหลหลั่ง เสียตัวไม่พอยังเสียใจอีก การกระทำปุริมชัดเจน เขาไม่คิดรับผิดชอบทั้งชีวิตเธอและภาระเพิ่มเติมที่อาจจะเกิดขึ้น หากเธอไม่จัดการเสียเนิ่น ๆ จะโทษใครได้นอกจากความใจง่ายของตนเอง