บทที่ 11 ไม่คาดหวัง = มีหวัง

บทที่ 11 ไม่คาดหวัง = มีหวัง

วันนัดตรวจอัลตราซาวนด์

ผ่านมาหลายสัปดาห์ที่เธออุ้มท้องมา วันนี้เป็นวันที่หมอนัดตรวจเลือดและอัลตราซาวนด์ดูลูกในท้อง ต้นตาลแต่งตัวด้วยมินิเดรสยาวเสมอหัวเข่าสีขาวผูกสายที่ไหล่ ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าซึ่งหมอนัดตอนเก้าโมงครึ่ง เธอเผื่อเวลาในการเดินทางไว้ด้วย จะได้ไม่รีบร้อนมากนัก

“สู้!” หญิงสาวเปิดประตูออกมาจากห้องพัก แต่กลับสะดุ้งจนก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว “พี่ชัช” คนที่ถูกเรียกชื่อเอียงคอมองเธอเล็กน้อย เอาจริงๆ วันนี้เธอไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะมาหาด้วยซ้ำ เขาหายไปเป็นอาทิตย์เพราะติดธุระในร้านทอง ซึ่งเธอก็รับรู้มาตลอด เพราะเขาเพิ่มเธอเข้าในไลน์ส่วนตัวแล้วคอยส่งข้อความมาถามไถ่กัน บ้างก็ส่งรูปภาพมาให้ดู จึงได้รู้ว่าเขาน่ะงานยุ่งจริงๆ ไม่ได้แอบไปคั่วอีหนูที่ไหน

แล้วทำไมวันนี้เขามาโผล่ที่นี่ได้ล่ะ เธอไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะออกไปข้างนอก

“เสร็จแล้วเหรอ”

“ค่ะ แล้ว...พี่ชัชมาเอาอะไรเหรอ”

“มารับเธอไปหาหมอ”

“ตาลไม่ได้บอกนี่คะว่าไปหาหมอวันนี้ พี่รู้ได้ยังไง”

“ก็ในใบตรวจที่เธอเอาให้ดูครั้งก่อน”

อา...ถึงบางอ้อก็ตอนนี้ ที่แท้เขาก็จำวันนัดตรวจได้เพราะเธอเอาแผ่นอัลตราซาวนด์ให้ดูรอบนั้นนี่เอง เขาเนี่ยเหรอจำวันนัดได้น่ะ

“ตาลแค่แปลกใจค่ะ นึกว่าพี่ไม่สนใจซะแล้ว” ตั้งใจเอาไว้แล้วล่ะว่าจะเรียกรถจากแอปให้ไปส่งโรงพยาบาลเอง แต่ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าชรัณจะมารับไปหาหมอ เกินความคาดหมายไปมาก เอ๊ะ! หรือว่าเธอไม่ต้องคาดหวังอะไรกับเขาดี พอคาดหวังกลับผิดหวัง แต่พอไม่คาดหวังเขากลับทำเกินคาดตลอดเลย

“ไปยัง” ชรัณเชิดหน้าถามอีก

“ค่ะ” ต้นตาลเดินออกมาจากห้อง แล้วเดินตามหลังชรัณไปเข้าลิฟต์ ลงไปยังลานจอดรถชั้นใต้ดินของคอนโดฯ “พี่ยังไม่ได้กินอะไรมาใช่ไหมคะ เผื่อว่าหมอตรวจเลือด”

“อืม” ชรัณพยักหน้า เขาเหลือบตามองว่าเธอคาดเข็มขัดนิรภัยหรือยัง พอเห็นว่าต้นตาลคาดแล้วก็ออกรถ เดินทางไปโรงพยาบาลตามนัด ตอนเช้าวันอาทิตย์แบบนี้รถยังคงวิ่งขวักไขว่บนท้องถนน แต่ก็ไม่เยอะเหมือนวันทำงานปกติ ขับรถมาไม่นานก็มาถึง ถือว่าชรัณทำเวลาได้ดีเลยทีเดียว

เธอกับเขามานั่งรอเข้าตรวจอยู่หน้าห้องตรวจด้วยกัน ไม่นานพยาบาลที่ดูแลก็เรียกต้นตาลเข้าไปในห้องตรวจ โดยชรัณก็ถูกพาเข้าไปในห้องตรวจด้วย

คุณหมอทำการตรวจปกติและเจาะเลือดของต้นตาลและชรัณตรวจด้วย พอมาถึงช่วงอัลตราซาวนด์เขาก็ไม่ทิ้งห่างเตียงที่ต้นตาลนอนอยู่เลย ภาพที่ปรากฏบนจอแสดงผลค่อยๆ ชัดขึ้นตามลำดับ วันนี้หมออัลตราซาวนด์เป็นภาพขาวดำและชี้ให้ชรัณดูหลายจุด ว่าตรงไหนคืออวัยวะส่วนไหนของเด็ก

เป็นเวลาที่พิเศษมากสำหรับต้นตาล เธอมองเขาทุกวินาทีเลยก็ว่าได้ อยากรู้ว่าเขาจะทำหน้ายังไงเมื่อเห็นลูกในท้อง ผลที่ได้ก็ไม่เกินคาดไปจากที่คิดเอาไว้มากหรอก เขาแทบไม่แสดงอาการอะไร แต่ก็ตั้งใจฟังหมอพูดแบบตั้งใจมากๆ

คุณหมอตรวจเสร็จแล้วก็ให้ออกมารอข้างนอก แต่ต้นตาลกลับขอปรึกษาคุณหมออีกนิดหน่อยและให้ชรัณไปรอรับยาให้อยู่ตรงห้องจ่ายยาด้านหน้า หลังจากเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็รีบออกไปหาเขา

“หิวไหม”

“หิวค่ะ”

“งั้นแวะกินข้าวก่อนกลับห้องแล้วกัน”

“ค่ะ” เธอนั่งตัวตรงพลางชำเลืองมองชรัณ “พี่ชัช”

“ว่า”

“ตาลถามอะไรหน่อยสิคะ”

“ว่ามาสิ”

“ถ้าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกพี่จริงๆ การที่พี่ทำดีกับตาลแบบนี้ พี่จะเสียดายเวลาไหมที่มาดูแลเอาใจใส่แบบนี้ ทั้งที่เขาไม่ใช่ลูกพี่อะ”

“ก็ถือว่าทำบุญ”

“ง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ”

“แล้วต้องทำยังไง ในเมื่อเด็กในท้องเธอไม่ได้รับรู้อะไร เขาก็แค่เกิดมาดูโลกใบใหญ่”

“อ๋อค่ะ” เธอไม่ถามเขาต่อหรอก รู้แล้วว่าเขาจะพูดอย่างไรต่อ “จริงๆ ตาลถามคุณหมอแล้วนะคะว่าตรวจดีเอ็นเอได้เลยไหม ถ้าพี่ชัชยังไม่มั่นใจ...วันหลังเรานัดกันมาตรวจเลือดดีไหม”

“...” ชรัณหันมามองเสี้ยวหน้าต้นตาลแล้วหันกลับไปมองทางต่อ เขาไม่ตอบอะไรกลับมาเลย และเธอก็ไม่กล้าถามอะไรต่อด้วย กลัวทำเขาหงุดหงิดน่ะ ก็แค่อยากให้เขามั่นใจในตัวเธอสักทีว่าไม่ได้ไปมั่วที่ไหน และเด็กในท้องเธอก็คือลูกเขาเอง

พอมาถึงร้านข้าวชรัณก็เดินนำเข้าไปในร้านก่อน เขาสั่งกับข้าวง่ายๆ มาสามอย่าง และให้เธอเลือกเมนูที่อยากกินมาอีกสองอย่าง

“มากินบ่อยเหรอคะ เห็นขับรถมาอย่างชำนาญเลย” เลี้ยวเข้าซอยมาตั้งสามซอยแน่ะ แต่ไม่มีหลงเลยนะ แถมร้านข้าวยังมีคนเยอะอีกต่างหาก

“อืม เคยมากินกับพ่อแม่น่ะ”

“อ๋อ แบบนี้นี่เอง” คงเป็นร้านที่ถูกปากเขามั้ง

“อยากแวะซื้ออะไรไหม ฉันอาจไม่ได้มาหาเธอหลายวัน”

“ไม่อยากซื้ออะไรเลยค่ะ”

“พวกของกินล่ะ” ชรัณก้มหน้าดูมือถืออยู่ แต่ปากก็พร่ำถามไม่หยุด

“ของกินเล่นพวกนั้นเหรอ”

“อืม”

“ไม่อยากได้ค่ะ ในห้องก็พอมีอยู่”

“อืม อย่างนั้นก็กลับห้องเลยนะ” เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอ “อะไร ทำหน้าบึ้งแบบนั้นทำไม”

“ก็เอาแต่ดูมือถือ พูดกับตาลแต่ไม่ยอมมองหน้ากันเลยนะคะ”

“ฉันสั่งงาน”

เขาไม่จำเป็นต้องชูหน้าจอมือถือให้เธอดูก็ได้นะ แต่เขาทำทันทีที่เธอเอ่ยออกไปแบบนั้น

“เงินเดือนของเธอโอนเข้าบัญชีแล้ว”

ลืมไปเลยนะว่าชรัณจ้างเธอโดยให้เงินทุกเดือน และวันนี้ก็น่าจะเป็นเงินเดือนเดือนแรกด้วย

“ขอบคุณค่ะ จะเก็บเอาไว้ไม่ใช้เลยล่ะ”

“ตามใจ”

บทสนทนาจบลงแบบกะทันหันเพราะอาหารจานแรกมาเสิร์ฟพอดี ด้วยความหิวของคนท้องเธอจึงไม่พูดอะไรต่อ ข้าวคำแรกของมื้อเข้าปากต้นตาลไปแต่โดยดี ความอร่อยทำให้เธอหลับตาพริ้มทุกคำที่ตักเข้าปาก ความทะเล้นของเธอเรียกเสียงหัวเราะจากคนตรงหน้าได้นิดหน่อย

“อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ”

“มากค่ะ” เธอตักไข่เจียวปูใส่จานให้เขา “ขอบคุณที่ดูแลอย่างดีนะคะ”

“หึ” เสียงหัวเราะในคอดังขึ้นเบาๆ อย่างน้อยๆ วันนี้เธอก็ไม่ต้องนั่งรถมาหาหมอคนเดียว ไม่ต้องทนนั่งบีบมือตัวเองรอเวลาหมอเรียกเข้าห้องตรวจ วันนี้ความกังวลหายไปหมดเลย มีแต่ความสบายใจและยังสบายกายอีกต่างหาก

“ตาลถามหมอให้แล้วนะคะ”

“ถามว่า?”

“ก็เรื่อง...บนเตียงน่ะ”

“เซ็กซ์ตอนท้องน่ะเหรอ”

“พี่ชัช!” มือเรียวยกขึ้นไปปิดปากชายหนุ่มพลางทำเสียงซู่เบาๆ ห้ามปรามเขา รู้แหละว่ามันเป็นเรื่องปกติของเขา แต่จะพูดเสียงดังทำไมก็ไม่รู้ คนในร้านอาหารก็เยอะแถมชรัณยังพูดออกมาได้หน้าตายมาก “พี่พูดเสียงดังไปแล้วนะคะ”

“...” เหมือนเขาจะรู้ตัว มองไปรอบๆ แล้วหลุบตามองมือเธอ ต้นตาลยิ้มแห้งแล้วรีบชักมือกลับ

“เอาไว้ค่อยคุยกันตอนถึงห้องดีกว่าค่ะ” อยากตีปากตัวเองตามอายุจริงๆ ไม่น่าเปิดประเด็นเลยยายตาล อายจนหน้าแดงหมดแล้วเนี่ย ไหนๆ วันนี้เขาก็ใจดีพาไปหาหมอแล้ว เลี้ยงข้าวเขาหน่อยดีกว่า “ตาลเลี้ยงเองนะคะ วันนี้พี่ไม่ต้องจ่าย เดี๋ยวตาลจ่ายเอง” ฝ่ามือบางตบกระเป๋าสะพายตัวเองเบาๆ

“อืม”

หลังจากอิ่มหนำสำราญแล้วต้นตาลก็เอากระเป๋าเงินสามพับลายการ์ตูนน่ารักออกมาจากกระเป๋าผ้าใบโปรด ชรัณหลุดยิ้มบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปรอเธอข้างนอก

“นี่ค่ะค่าอาหาร” เธอวางเงินค่าอาหารบนจาน ไม่ลืมที่จะหยิบลูกอมมาอมดับกลิ่นอาหารด้วย “เอาไหมคะ”

“เอา”

“ลูกอมนะ”

“แล้วเธอคิดว่าฉันหมายถึงอะไรล่ะ”

“...” ชิ! ดูหน้าก็รู้แหละว่าคิดอะไร แล้วเธอพูดเข้าข่ายเรื่องสิบแปดบวกตอนไหนไม่ทราบ แค่ถามว่าจะเอาลูกอมไหมแค่นี้เอง “ขนมตาล!” จังหวะจะเปิดประตูรถแต่หางตาเหลือบเห็นร้านขายขนมตาลซึ่งอยู่อีกฝั่งของถนนพอดี

“เดี๋ยว!” ชรัณคว้าแขนเรียวไว้แน่น เขาขมวดคิ้วทำสายตาดุเธอ “ดูรถก่อน ไม่ใช่จะวิ่งข้ามไปอย่างเดียว”

“แค่จะเดินไปยืนตรงนั้น” บุ้ยปากไปยังขอบถนน เธอไม่ได้จะวิ่งข้ามไปเลยสักหน่อย ก็แค่อยากเดินไปใกล้ๆ ค่อยข้ามถนนไปก็เท่านั้นเอง

“รออยู่ตรงนี้แหละ”

“เดี๋ยว ตาลอยากไปด้วย”

“ใครซื้อมาก็เหมือนกันนั่นแหละ รออยู่ตรงนี้” ชรัณย้ำว่าให้เธอรออยู่ตรงนี้ แล้วเขาก็ข้ามถนนไปซื้อขนมตาลมาให้เธอสองถุงใหญ่

“น่ากิน....”

“กินให้สมอยากนะ”

“ทำไมต้องดุด้วยอะ ตาลไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย” เธอรู้ว่าอะไรทำให้เขาโกรธแบบนี้ แต่ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย เขาจะมองข้ามมันไปไม่ได้เลยเหรอ “ขอโทษนะคะ” ต้นตาลหยิบขนมตาลหอมๆ ซึ่งมันยังร้อนอยู่ขึ้นมาเป่าสองทีแล้วยื่นไปจ่อปากชายหนุ่ม “อ๊ะ! ระ ร้อนๆ” ด้วยชรัณไม่ยอมกินสักที ทั้งขนมมันร้อนเธอจึงชักมือกลับ ทว่าชรัณกลับจับมือเธอไว้แน่นแล้วอ้าปากกินขนมเข้าไปทั้งชิ้นใหญ่ๆ นั่นแหละ

ต้นตาลอ้าปากค้างทำตาโตแล้วรีบหยิบกระดาษทิชชูไปเช็ดปากให้เขา

“ร้อนไหม คายออกมาก่อนไหมคะ” สีหน้าเธอเป็นกังวลมาก ทั้งเอามือไปรองปากเขาไว้เผื่อชรัณคายขนมในปาก ขนมตาลก็ใช่ว่าจะชิ้นเล็ก เขาเอาเข้าปากไปทั้งชิ้นได้ยังไงอะ ตอนนี้แก้มเขาป่องทั้งสองข้างเลย “น้ำค่ะ น้ำ” เธอรีบเปิดขวดน้ำยื่นไปให้เขาดูดกิน

“อ๊า!” ชรัณคำรามเสียงดัง เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย กำกำปั้นทุบอกตัวเองเบาๆ สองที

“โอเคไหมคะ”

“อืม” ยังมีเสียงกระแอมกระไอดังขึ้น เขาขับรถออกมาจากร้านข้าวพลางกระดกน้ำเปล่าลงคอ

“โอเคยัง ไม่ติดคอแล้วนะคะ” สีหน้าเขาดูไม่ค่อยดีเลย แต่ชรัณก็หันมาพยักหน้าให้เธอก่อนจะหันกลับไปโฟกัสกับการขับรถ ขับรถมาสักพักก็มาถึงคอนโดฯ ชรัณเปิดประตูก้าวลงจากรถพร้อมกับถุงขนมตาล “ตาลถือเองดีกว่า” เธอยื่นมือไปหมายจะเอาถุงขนมมาถือเอง เกรงใจเขามากกว่า ไหนจะข้ามถนนไปซื้อให้ แล้วยังขนมติดคอเกือบตายอีก แล้วตอนนี้ยังถือถุงขนมให้เธอด้วยอะ มันเกรงใจทั้งรู้สึกผิดมากด้วย

“เดินไปเถอะ” เสียงพึมพำดังขึ้นไล่หลังขณะที่ต้นตาลเดินเข้ามายืนรอเขาในลิฟต์ เมื่อเขาเอ่ยมาแบบนั้นแล้วเธอก็ไม่กล้าขัดใจหรอก พานจะทำให้เขาหงุดหงิดเปล่าๆ พอลิฟต์เลื่อนขึ้นมาถึงชั้นที่ต้องการแล้วชรัณก็รีบออกไปก่อน “คีย์การ์ดอยู่ไหน”

“อ๋อ” ลืมไปเลยแฮะ ตั้งแต่ตอนโน้นนั่นแหละ ยังไม่ทันได้เอาคีย์การ์ดอีกใบคืนเขาเลย “นี่ค่ะ” เขาเปิดประตูและให้เธอเข้ามาก่อนจะเดินตามเข้ามาติดๆ

“เฮ้อ…” ชรัณเท้าเอาอยู่หลังโซฟา เขาพ่นลมหายใจออกสุดปอด “ว่ามาสิ”

“คะ? ว่าอะไรเหรอ” จู่ๆ ก็โพล่งขึ้นมาซะอย่างนั้น เธอจะรู้ไหมล่ะ “พี่ว่าอะไรนะคะ” ต้นตาลทวนคำถามอีกครั้ง

“…” ทว่าชรัณไม่ตอบกลับในทันที เขากลับย่างสามขุมเข้ามาหาเธอจนต้นตาลถอยหลังไปชิดผนังห้อง หญิงสาวเม้มปากแน่นพลางหลับตาไม่กล้าสบตากับอีกฝ่าย มือเรียวยันอกแกร่งไว้

“ก็ที่เธอบอกว่าจะกลับมาพูดที่ห้องไง”

อ๋อ....นึกขึ้นได้แล้ว แหม เขาความจำดีเหมือนกันนะเนี่ย ทีเรื่องแบบนี้จำได้แม่นเฉยเลยนะ

“อ๋อ ค่ะเดี๋ยวตาลเล่าเดี๋ยวนี้เลย”

“อืม เล่าสิ”

หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ ชรัณยกมือขึ้นมาค้ำกับผนังห้องทำให้ใบหน้าเขาและเธอใกล้กันมากขึ้น ชนิดที่ว่าลมหายใจเป่ารดกันเลยแหละ ยิ่งเธอเงียบเขาก็เหมือนกดดันทางอ้อมด้วยการยกมือขึ้นมาจับปลายคางมน

“ว่ามาสิ รอฟังอยู่นะ” ปลายจมูกโด่งคมเฉียดปลายจมูกเธอไปมาเบาๆ คล้ายว่าเขาอยากแกล้งกันให้ใจสั่นเล่น แล้วเธอจะเอาสมาธิมาจากไหนล่ะ

“คะ คือว่าหมอบอกว่ามีเซ็กซ์ได้ค่ะ ตะ แต่…”

“พูดติดอ่างทำไม”

“ก็พี่ชัชนั่นแหละ ตาลไม่มีสมาธิเลยค่ะ”

“เหรอ”

ยังมาตีหน้ามึนใส่อีกเหรอเนี่ย เขาน่าจะรู้ตัวเองแล้วไหมว่ารบกวนสมาธิเธอมากแค่ไหน เอ๊ะ? หรือว่าจริงๆ แล้วเขารู้ว่ามันทำได้น่ะ

“นี่พี่รู้เหรอว่ามันทำได้”

“…”

“พี่ชัช พี่รู้ใช่ไหมคะว่ามันทำได้”

“อืม”

“แล้วให้ตาลถามหมอทำไม”

“ไม่ได้บอกให้ไปถามนี่ เธออยากถามเองทั้งนั้น”

“อา…นี่ตาลโดนหลอกเหรอคะ” อยากตีหัวตัวเองจัง โดนความเจ้าเล่ห์ชรัณเล่นงานซะแล้ว คนฉลาดอย่างเขาคงรู้เรื่องพวกนี้ดีกว่าเธอแน่นอน แล้วทำไมเขาไม่ทำล่ะ “ถ้าพี่รู้แล้วทำไม่ทำเหรอคะ หรือว่ากลัวเป็นอันตราย”

“หรือเธออยาก?”

ยิงคำถามมาแบบนี้เธอจะตอบกลับยังไงล่ะ หรือว่าที่เขาไม่ทำเพราะหุ่นเธอไม่น่าเอาแล้ว สงสัยเห็นหุ่นเธอเขาคงหมดอารมณ์จริงๆ ตอนนี้แขนก็เริ่มใหญ่ขึ้น ท้องก็นูนใหญ่ออกมาแล้วนิดหน่อย ทั้งสิวขึ้นหน้า เห็นหน้าเธอปุ๊บคงหมดอารมณ์จริงๆ นั่นแหละ ขนาดเธอยังรับสภาพตัวเองไม่ได้เลย

“ขอโทษนะคะ ตาลคงทำให้พี่ชัชมีความสุขไม่ได้”

“ฉันบอกเหรอ”

“คะ?”

“ฉันบอกเธอเหรอว่าทำให้มีความสุขไม่ได้น่ะ”

“ก็…” ก็เอาแต่เงียบทำไมล่ะ เงียบไปแบบนี้เธอก็คิดเอาเองสิว่าเขาไม่ชอบ

“ไม่ทำเพราะกลัวเด็กเป็นอันตราย”