บทที่ 13 จับผิด

บทที่ 13 จับผิด

ช่วงสายของวัน หลังจากตื่นนอนแล้วชรัณก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดออกมาทำงาน วันนี้ผู้จัดการร้านลาพักเขาจึงต้องเข้าร้านเร็วหน่อย

“อ้าวไอ้อธิ มึงไปไหนมาแต่เช้า” เขาทักทายอธิราชซึ่งบังเอิญเจอกันที่ร้านขายน้ำ อธิราชเลิกคิ้วถามและหรี่ตาแคบลงมองเพื่อนอย่างจับผิด “อะไร มองกูแบบนั้นทำไม”

“มึงเพิ่งออกมาจากในเมือง กูสิควรถามว่ามึงไปไหนมาวะ ทางไปร้านทองมึงอยู่ทางโน้น แล้วมึงมาจากทางนี้”

“ธุระ”

“ธุระในเมืองบ่อยนะช่วงเนี่ย”

“เออ แล้วมึงไปไหนมาล่ะ”

“มาหาดูของแหละ เลยแวะซื้อน้ำก่อน”

“กินข้าวยัง ไปแดกข้าวกันไหม”

“ไปดิ กำลังหาร้านนั่งชิลอยู่พอดี”

“แต่กูชิลด้วยไม่ได้ดิ ต้องรีบเข้าร้าน”

“เออ”

ทั้งสองขับรถไปกินข้าวแกงร้านประจำเพราะจะได้ไม่ต้องรออาหารนาน หลังจากได้ข้าวแล้วชรัณก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปซึ่งมันผิดปกติมาก จากคนไม่ชอบเล่นโทรศัพท์หรือถ่ายรูปของกิน อธิราชหรี่ตามองเขาอีก

“มึงชอบถ่ายรูปอาหารตั้งแต่ตอนไหนวะ”

“ก็ถ่ายเก็บไว้ดู”

“อะไรวะ ร้อยวันพันปีแทบไม่หยิบมือถือมาถ่ายอาหาร แดกก่อนกูตลอดเลย”

“มันแปลกตรงไหนล่ะ กูจะเอามือถือขึ้นมาถ่ายรูปไม่ได้เลยงั้นเหรอ”

“ก็เปล่า กูแค่ไม่เคยเห็นไงเลยถาม”

“