บทที่ 992

ฉากของความฝันนั้นค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในหัวของหยวนชิงหลิง ทุกถ้อยคำและประโยคเหล่านั้นค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น ชัดจนดูเหมือนว่าไม่ใช่ความฝัน

นางรู้สึกว่าตอนนี้เป็นเพียงความฝัน บางทีอาจเป็นเพราะอาการง่วงนอนหลังจากอาการเมาค้าง ทำให้นางรู้สึกราวกับว่านางกำลังฝันไป นางเคว้งคว้างเหมือนเหยียบเมฆอยู่เช่นนั้น

ต่อหน้าอวี่เหวินห่าว รอยยิ้มของนางช่างซีดเซียวและจืดเจื่อน ราวกับว่านางกำลังพยายามฉีกยิ้มออกมาดูฝืดเฝื่อนมาก

บางครั้งก็ได้ยินเสียงร้องของแม่ดังขึ้นในหูของนาง นางปวดใจมากเสียจนนางคู้ตัวลงไปเพื่อหยุดเสียงนั้น

ในตอนนี้อวี่เหวินห่าวย่อตัวลงและกอดนางเบา ๆ ไม่ถามหรือพูดอะไร แต่มองมาที่นางด้วยสายตาเจ็บปวด

หยวนชิงหลิงเข้าใจแล้วว่าทำไมเขารู้ทุกอย่าง ในความฝันมีอีกอย่างในฝัน นั่นคือนางกระโดดไปหาแม่ และเขาก็กอดนางไว้แน่นไม่ยอมปล่อยนางไป

เขากำลังกลัว เมื่อเห็นความร้อนรนในแววตาของเขา หยวนชิงหลิงเก็บซ่อนความเจ็บปวดและความคิดถึงอยู่ในส่วนลึกของหัวใจนาง

เขาไม่พูดอะไรสักคำ และนางเองก็ไม่พูดอะไรสักคำเช่นกัน ราวกับว่านางไม่เคยเมามาก่อน

อย่างไรก็ตาม ในคืนนั้นหยวนชิงหลิงนั่งพิงเขาในศาลาเพื่อชมดาว นางพูดเบา ๆ "เจ้า