Share
บทที่ 991
Related chapters
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 992
ฉากของความฝันนั้นค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในหัวของหยวนชิงหลิง ทุกถ้อยคำและประโยคเหล่านั้นค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น ชัดจนดูเหมือนว่าไม่ใช่ความฝันนางรู้สึกว่าตอนนี้เป็นเพียงความฝัน บางทีอาจเป็นเพราะอาการง่วงนอนหลังจากอาการเมาค้าง ทำให้นางรู้สึกราวกับว่านางกำลังฝันไป นางเคว้งคว้างเหมือนเหยียบเมฆอยู่เช่นนั้นต่อหน้าอวี่เหวินห่าว รอยยิ้มของนางช่างซีดเซียวและจืดเจื่อน ราวกับว่านางกำลังพยายามฉีกยิ้มออกมาดูฝืดเฝื่อนมากบางครั้งก็ได้ยินเสียงร้องของแม่ดังขึ้นในหูของนาง นางปวดใจมากเสียจนนางคู้ตัวลงไปเพื่อหยุดเสียงนั้นในตอนนี้อวี่เหวินห่าวย่อตัวลงและกอดนางเบา ๆ ไม่ถามหรือพูดอะไร แต่มองมาที่นางด้วยสายตาเจ็บปวดหยวนชิงหลิงเข้าใจแล้วว่าทำไมเขารู้ทุกอย่าง ในความฝันมีอีกอย่างในฝัน นั่นคือนางกระโดดไปหาแม่ และเขาก็กอดนางไว้แน่นไม่ยอมปล่อยนางไปเขากำลังกลัว เมื่อเห็นความร้อนรนในแววตาของเขา หยวนชิงหลิงเก็บซ่อนความเจ็บปวดและความคิดถึงอยู่ในส่วนลึกของหัวใจนางเขาไม่พูดอะไรสักคำ และนางเองก็ไม่พูดอะไรสักคำเช่นกัน ราวกับว่านางไม่เคยเมามาก่อนอย่างไรก็ตาม ในคืนนั้นหยวนชิงหลิงนั่งพิงเขาในศาลาเพื่อชมดาว นางพูดเบา ๆ "เจ้า
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 993
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ หยวนชิงหลิงก็หัวเราะเช่นกัน "คนเรามีสามเศียรหกกรได้อย่างไร นี่ไม่ไร้สาระไปหน่อยหรือ?""แม้ว่าจะไม่มีสามเศียรหกกร แต่ก็ต้องยิ่งใหญ่น่าเกรงขาม ท่านคิดลองดูสิ นี่มันแม่ทัพหญิงเลยนะเจ้าคะ" อาซื่อพูดอย่างใฝ่หาหยวนชิงหลิงหัวเราะออกมาดัง ๆ "อาซื่อ ข้าได้ยินมาว่าตระกูลหยวนของเจ้ามีแม่ทัพหญิงกลุ่มหนึ่งด้วย ตระกูลหยวนของเจ้าล้วนยิ่งใหญ่น่าเกรงขามใช่ไหม?"เมื่อพูดถึงครอบครัวของนาง อาซื่อก็ภูมิใจมากเช่นกัน แต่นางกล่าวว่า "ตระกูลหยวนของเราย่อมเก่งกาจอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ดีเท่าเฉินจิ้งหนิงจวิ้นจู่หรอก นางนำทัพเพียงลำพังเพื่อกวาดล้างความวุ่นวายภายใน จากนั้นจึงไปสู้รบกับเสียนเป่ย แม่ทัพหญิงช่างยอดเยี่ยม ออกรบครั้งเดียวก็ประสบความสำเร็จเลื่องชื่อแล้ว เป็นสิ่งที่แม้แต่ผู้ชายก็ทำไม่ได้ใช่ไหม”ออกรบครั้งเดียวก็ประสบความสำเร็จเลื่องชื่อแล้ว ช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ และหยวนชิงหลิงก็ชื่นชมคนที่มีความสามารถ นางจึงคาดหวังมากกว่านี้เล็กน้อยจากฮูหยินแม่ทัพเฉินเมื่อพวกเขามาถึงประตูเมือง คณะต้อนรับจากกรมพิธีการก็รออยู่ ในสองวันที่ผ่านมาทูตจากแคว้นต่าง ๆ ก็ทยอยมาถึง กรมพิธีการรับผิดชอบหน้าที่ต้
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 994
หยวนชิงหลิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและหันไปมองอาซื่อ "ทำไมเจ้าถึงคิดอย่างนั้น"อาซื่อพูดว่า "ข้าแค่คิดว่าสิ่งที่ติดค้างในใจนางตอนนี้น่าจะเป็นอ๋องเว่ย ถ้านางอยากปล่อยวางจริง นางอาจจะคุยกับอ๋องเว่ย?"“มีอะไรให้คุยอีก?” หยวนชิงหลิงนึกถึงเรื่องที่อ๋องเว่ยทำร้ายนาง หวังเพียงว่าอ๋องเว่ยจะออกไปจากชีวิต และไม่รบกวนนางอีก“ไม่รู้สิ” อาซื่อไม่เข้าใจความรักระหว่างชายกับหญิง แต่คิดแค่ว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะไปไหนได้?หยวนชิงหลิงก้าวไปข้างหน้า อาซื่อรีบพูดว่า "พี่หยวนก้าวไปข้างหน้าไม่ได้นะ มันอันตราย"หยวนชิงหลิงหันศีรษะและยิ้มให้นาง "ไม่เป็นไร ลมดีมากเลย ข้าอยากรับลม"“นางข้าหลวงสี่เพิ่งบอกอยู่หยก ๆ เพิ่งอยู่เดือนเสร็จ ยังโดนลมไม่ได้” อาซื่อกล่าว“ไม่เป็นไร อากาศเริ่มอุ่นขึ้นแล้ว” หยวนชิงหลิงกล่าวอาซื่อยิ้ม "จะอุ่นหรือไม่ก็ช่างเถอะ ใต้เท้าถังส่งเครื่องนอนไปที่คุกเมื่อวานนี้ พ่อของท่านบอกว่าในคุกมันหนาว"เนื่องจากฝ่าบาทยังคงต้องดำเนินการสอบสวนต่อไป แม้ว่าจิ้งโฮ่วจะให้การเป็นอย่างดี แต่เขาจะหลอกลวงเบื้องสูงได้หรือ? ดังนั้นฝ่าบาทจึงสั่งให้เขาถูกคุมขังในคุกของสำนักผู้ตรวจการจวนจิ้งเป่าไปก่อนอย่า
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 995
มีคนคล้ายแม่อยู่ข้างตัวเอง ก็อย่าคิดถึงแม่ของตัวเองเลยแต่นี่มันแตกต่างกัน“นั่นมาแล้วใช่ไหม?” จู่ ๆ อาซื่อก็พูดขึ้นมาทั้งสองมองออกไปทันที และเห็นกลุ่มรถม้าและกองม้าค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนถนน ม้าที่อยู่ด้านหน้าดูเหมือนจะเป็นทหารม้าแปดตัว และรถม้าสองคันที่อยู่ข้างหลังติดธงของต้าโจวมาด้วย"มาแล้วจริง ๆ!" อวี่เหวินห่าวพูดด้วยความตื่นเต้นเขาทิ้งหยวนชิงหลิงไว้ข้างหลังทันที และวิ่งปึงปังลงไปและพูดกับกรมพิธีการข้างล่างว่า "มาแล้ว ๆ เตรียมพรมแดง เตรียมต้อนรับ"หยวนชิงหลิงมองไปที่อวี่เหวินห่าวที่กระโดดโล้ดเต้นเหมือนเด็ก นางกลืนไม่เข้าคายไม่ออก "ใช่เขาหรือ? ทำไมถึงรู้สึกเหมือนตัวตลกโดบี้มากขึ้นเรื่อย ๆ นะ"“โดบี้คืออะไรเจ้าคะ?” อาซีถามหยวนชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "โดบี้เป็นคนโง่ที่น่ารัก"อาซื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งรู้สึกน่าสนใจมาก ตอนเดินไปด้วยกันจึงพูดกับนางว่า "ตอนทำงานไม่เคยเห็นเขาดูงี่เง่าเลอะเลือนแบบนี้มาก่อน รัชทายาทของพวกเราฉลาดมากนะเจ้าคะ"หยวนชิงหลิงลงไปที่ประตูเมือง เห็นรัชทายาทผู้ชาญฉลาดที่อาซื่อว่าควบม้าออกไปทักทายเขา เสียงเกือกม้าทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว เขาและม้าเกือบจะจมอยู่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 996
ผู้หญิงที่อยู่บนรถม้าก็ลงมาด้วย ผู้หญิงคนนั้นมีใบหน้าที่งดงามและห้าวหาญ สวมเสื้อผ้าแพรลายเมฆาหลวม ๆ เห็นได้ชัดว่านางมีท้องที่ใหญ่โต นางกระโดดออกจากรถม้าด้วยตัวเอง หลังจากที่นางลงจากรถแล้ว นางยังคงมองไปที่ท่านแม่ทัพด้วยความงุนงงอีกคนหนึ่งลงมาจากรถม้า เป็นผู้หญิงอายุประมาณยี่สิบปี มักผมหางม้า สวมเสื้อผ้าหลวม ๆ เปื้อนฝุ่นและดูเหนื่อยล้าหยวนชิงหลิงจับจ้องไปที่ใบหน้าของผู้หญิงอีกคน โดยเฉพาะเสื้อผ้าหน้าผมของนาง และท่าทางของนางขณะที่นางลงจากรถม้า นางเห็นรองเท้าของนาง เป็นรองเท้าหนังหัวแหลมคู่หนึ่งอยู่ใต้กระโปรงยาวเมื่อมองไปที่การแต่งตัวแบบนี้ หยวนชิงหลิงรู้สึกแปลกประหลาดใจ ดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะมองอีกสักพักคนนี้แม้ไม่ได้งดงามมาก แต่ให้ความรู้สึกสบายใจกับผู้คนมาก แม้ว่าเฉินจิ้งหนิง ภรรยาของจิ้งถิงก็ให้ความรู้สึกคล้ายกัน แต่ก็แตกต่างกันเล็กน้อยรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก“เฉินจิ้งหนิง คารวะองค์หญิงรัชทายาทเพคะ!”นางที่ยังเหม่อไม่ได้สติ เมื่อเห็นเฉินจิ้งหนิงก้าวไปข้างหน้าเพื่อคำนับให้เช่นนี้ นางรีบคืนคำนับโดยจับมือของเฉินจิ้งหนิงเอาไว้ทันที "จวิ้นจู่อย่าเกรงใจไปเลย ระหว่างทางลำบา
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 997
"คนนั้นยังคงเป็นคน ๆ เดิม..." อวี่เหวินห่าวคิดอยู่ครู่หนึ่ง "แต่ก็ไม่ใช่คนเดิมเช่นกัน"เฉินจิ้งถิงยิ้ม "พี่อวี่เหวิน เจ้าหมายความว่าอะไร?"อวี่เหวินห่าวยิ้มและโบกมือ "ไว้ข้าจะอธิบายเรื่องนี้ให้เจ้าฟังทีหลัง มาเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปพบลูกชายของข้า"เฉินจิ้งถิงดูสนใจมากและพูดอย่างมีความสุขว่า "ดี"ในอีกด้านหนึ่ง หยวนชิงหลิงก็พาเฉินจิ้งหนิงไปดูเด็ก ๆ พวกเขาทั้งสี่อยู่ด้วยกัน มองดูเด็กสามคนที่เหมือนกันยังกับแกะ คู่สามีภรรยาจากต้าโจวต่างก็อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจสามแฝดมองผู้มาเยือนจากต้าโจวด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย เหมือนว่าจะชินกับอะไรเหล่านี้ไปแล้ว จึงไม่ได้ดูตื่นเต้นสักเท่าไหร่ในช่วงอาหารเย็น คู่สามีภรรยาอ๋องฉีก็มาเป็นเพราะหยวนหยงอี้อยากจะมา ดังนั้นอ๋องฉีจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมาหยวนหยงอี้ชื่นชมเฉินจิ้งหนิง นางจึงย่อมอยากพบเป็นธรรมดาหลังจากทำควารู้จักกันสักพัก หยวนหยงอี้ก็มองไปที่แม่ทัพจิ้งถิงและแอบพูดกับอ๋องฉีว่า "ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าแม่ทัพจิ้งจะยังหนุ่มและหล่อมากขนาดนี้ ในเป่ยถังของเราคงมีไม่กี่คนที่จะเทียบกับเขาได้? ท่านต้องคบเพื่อนแล้วล่ะ"อ๋องฉีโกรธจนปากเบี้ยว "ก
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 998
หลังจากอ๋องฉีมองมาอย่างยั่วยุเช่นนั้น เฉินจิ้งถิงก็ดื่มเหล้าจนหมดชามโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า ราวกับกำลังดื่มน้ำเปล่าในชามอ๋องฉีกัดฟัน คิดว่าเขาเสแสร้ง แล้วเทเหล้าอีก “นี่เรียกว่าคารวะสามจอก มาอีก!”หลังจากพูดจบ เขาก็เงยหน้าขึ้นดื่มไปอีกชามหนึ่งเฉินจิ้งถิงมองเขาอย่างชื่นชม "อ๋องฉีคอแข็งดีจริง ๆ!"อ๋องฉีเซไปสักพัก ดื่มเร็วเกินไปจนเริ่มเวียนหัว เขาชี้ไปที่เหล้าในชาม "ตาท่านแล้ว ท่านแม่ทัพอย่าได้เกรงใจ"“อ๋องฉีให้การต้อนรับอย่างดีเช่นนี้ ข้ามีหรือจะกล้าปฏิเสธ” เฉินจิ้งถิงดื่มเหล้าไปอีกชาม สีหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยน และเต็มไปด้วยรอยยิ้มตอนนี้อ๋องฉีรู้แล้วว่าตัวเองวู่วามไปแล้ว เขามุทะลุเกินไป คาดไม่ถึงว่าเขาจะคอแข็งขนาดนี้อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาสัญญาว่าจะดื่มสามชาม และยังเหลืออีกหนึ่งชาม ถ้าเขาดื่มชามนี้เขาจะต้องเมาแน่นอนเขาหันมอง ถึงจะเข้าตาจนแบบนี้แล้ว เขาก็ถอยไม่ได้ ต้องสู้ให้ถึงที่สุด และมองไปที่อวี่เหวินห่าวแล้วพูดว่า "พี่ห้า ยังมีอีกชามอยู่ ท่านคารวะท่านแม่ทัพสิ"ผลัดกันคารวะเขาแบบนี้ ไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะไม่เมาอวี่เหวินห่าวมีหรือจะไม่รู้แผนการในใจของเขา? จากนั้นเขาก็พูดอย่า
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 999
ยิ่งพูดก็ยิ่งออกรสขึ้นเรื่อย ๆ แต่ผู้ที่ฟัง ฟังจนหนอนจะขึ้นหูอยู่แล้วเฉินจิ้นหนิงพูดใจเย็นว่า "ในเมื่อไม่ได้เจอกันตั้งนาน ทำไมไม่ออกไปประลองยุทธ์กันสักตา จะได้หวนนึกถึงความรู้สึกในอดีตอีกครั้ง"หลังจากได้ยินเช่นนี้ อวี่เหวินห่าวและเฉินจิ้งถิงก็เห็นว่าเป็นข้อเสนอที่ดี ดังนั้นจึงรีบสั่งให้คนจัดการสนามให้เรียบร้อย และนำดาบยาวสองเล่มออกมา ออกไปสู้กันสักตาเพื่อรื้อฟื้นอดีตมีโคมไฟหลายดวงแขวนอยู่ในลาน ทำให้ลานนั้นส่องสว่างแบบสลัว ดูนุ่มนวลอวี่เหวินห่าวสวมชุดสีขาว และเฉินจิ้งถิงสวมชุดสีน้ำเงิน ทั้งสองคนทะยานขึ้นไป และดาบยาวก็ปะทะกันบนอากาศส่งเสียงไพเราะออกมา เพลงกระบี่งดงามเหมือนดอกไม้ ไร้ซึ่งจิตสังหาร มีเพียงความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้เท่านั้นหยวนชิงหลิงพูดด้วยเสียงต่ำ "พอแล้ว!"บังเอิญมองไปเฉินจิ้งหนิง หยวนชิงหลิงรู้สึกเขินอายขึ้นมาเล็กน้อย แต่เฉินจิ้งหนิงยิ้มให้อย่างรู้ใจ "พอแล้วจริง ๆ"อาซื่อและหยวนหยงอี้เฝ้าดูการบรรเลงเพลงดาบของพวกเขา เดิมทีคิดว่าจะได้ชมการประลองยุทธ์ที่สะเทือนเลือนลั่น คาดไม่ถึงว่าจะดูเหมือนการร่ายรำที่สง่างาม และอดไม่ได้ที่จะเลิกสนใจในที่สุดเฉินจิ้งหนิงก็ท
Latest chapter
