เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 987
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 988
อวี่เหวินห่าวมองไปที่หมอหลวงเฉา "หาวิธีสิ"หมอหลวงเฉารีบคิดอย่างรวดเร็ว เขากัดฟันและพูดว่า "ช่วยไม่ได้ งั้นล้วงคอ""ไม่ได้ มันจะปวดท้องเอาน่ะสิ" อวี่เหวินห่าวทนไม่ได้หมอหลวงเฉาผายมือออก "เช่นนั้นพานางออกไปเดินเล่น ให้นางได้เคลื่อนไหวขยับร่างกาย ให้เหงื่อออกเล็กน้อย แล้วค่อนเช็ดตัวด้วยน้ำร้อน หลังจากเหงื่อออก แบบนี้จะช่วยขจัดฤทธิ์เหล้าได้บางส่วน อย่างน้อยก็ทำให้นางรู้สึกดีขึ้น”อวี่เหวินห่าวร้อนใจมาก เขาทำอะไรไม่ถูก แต่หากทำให้นางรู้สึกดีขึ้นมาก็เป็นอันใช้ได้แล้วในช่วงกลางดึก เขาช่วยประคองนางออกไปเดินเล่น ตัวเป่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายหญิงของมัน จึงเดินตามไปตลอดทางอวี่เหวินห่าวประคองหยวนชิงหลิงที่เมาจนเดินเทน้ำหนักทั้งหมดลงมาที่เขา นางรู้สึกตัว แต่นางเมามากจนตาลายไปหมด อาเจียนออกมาก็ไม่ได้ และนางก็รู้สึกอึดอัดมากด้วยหลังจากเดินไปสักพัก อวี่เหวินห่าวก็สร่างเมา และฤทธิ์เหล้าก็จางไปแล้วเขาอุ้มหยวนชิงหลิงขึ้นกลับไปที่ห้อง และให้คนเตรียมน้ำร้อนมาให้เขาให้นางข้าหลวงสี่และแม่นมฉีกลับไปพักผ่อน เขาจะดูแลหยวนชิงหลิงเองหลังจากถอดเสื้อผ้าออกแล้ว เขาก็เช็ดตัวนางด้วยผ้าร้อน เช็ดม
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 989
“ชิงเอ๋อร์ ทำไมนอนที่นี่ล่ะ? กลิ่นเหล้าแรงเชียว หนูดื่มมาหรือเปล่า?”ท่ามกลางความสับสน หยวนชิงหลิงได้ยินเสียงใครบางคนเรียกเธอ เธอเวียนศีรษะมากและพึมพำว่า "หนูเวียนหัว"“หนูไปดื่มกับใครมา?” ผู้พูดถอนหายใจเบา ๆ “เคยบอกแล้วไงว่าห้ามดื่ม ยังจะดื้ออีก”เสียงฝีเท้าค่อย ๆ จางหายไป และหลังจากนั้นไม่นาน ผ้าร้อนก็ถูกนำมาประคบที่หน้าผากของเธอหยวนชิงหลิงลืมตาขึ้นทันทีในดวงตาที่พร่ามัว ใบหน้าค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น หยวนชิงหลิงตกใจมากจนน้ำตาคลอเบ้า "แม่?"“เป็นอะไรไป ไม่รู้จักแม่แล้วเหรอ” หญิงสาวยิ้ม หยิบผ้าที่วางบนหน้าผากออกให้ และช่วยเธอเช็ดหน้า “ดื่มกับใครมาจ๊ะ?”หยวนชิงหลิงตกใจสุดขีด ค่อย ๆ ลุกขึ้นมามองแม่ด้วยสายตางุนงง แม่ผอมและซีดเซียวขนาดนี้ได้อย่างไร?แม่หยวนเข้าห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัว เธอดีดตัวขึ้นทั้งที่ยังรู้สึกวิงเวียน แต่โซฟา ทีวี โต๊ะ ตู้ และหน้าต่างสูงตั้งแต่พื้นจรดเพดาน...สวรรค์ นี่คือในบ้าน เธอกลับบ้านแล้วเหรอ?เธอวิ่งเข้าไปในห้อง ตู้เสื้อผ้าของห้องที่มีกระจกติดอยู่ เธอเห็นตัวเองในกระจก กางเกงยีนส์ เสื้อยืด มัดผมหางม้า และสวมสร้อยคอทองคำขาวประดับเพชรอย่างประณีตที่คอ นี่เป็นของ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 990
แม่หยวนกอดเธอร้องไห้ด้วยความเสียใจหยวนชิงหลิงตบหน้าตัวเองอย่างแรง เธอทำให้แม่เสียใจ และทำให้ครอบครัวของเธอต้องเสียใจเธอปล่อยแม่แล้วรีบถามไปว่า “พ่ออยู่ไหน? พี่ชายล่ะ? คุณย่าด้วย”แม่หยวนเช็ดน้ำตามองเธอแล้วบอกว่า "ทุกคนไปทำงาน คุณย่าอยู่โรงพยาบาล หลังจากที่หนูจากไปแล้ว สุขภาพของย่าก็ไม่ดี และอยู่ในโรงพยาบาลเกือบตลอดทั้งปี""โอ้สวรรค์" หยวนชิงหลิงลุกขึ้นยืนทันที "หนูจะไปโรงพยาบาล ไปหาคุณย่า ย่าอยู่โรงพยาบาลไหน?"“อยู่ในโรงพยาบาลอันดับหนึ่งในเมือง โอเค ๆ แม่จะพาไปนะ” แม่หยวนไปหยิบโทรศัพท์ “แม่จะโทรหาพ่อกับพี่ชาย บอกพวกเขาว่าหนูกลับมาแล้ว หนูรอแปปนะลูก…”หยวนชิงหลิงรู้สึกวิงเวียน เสียงที่ได้ยินก็ค่อย ๆ หายไป แต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงร้องด้วยความตกใจดังว่า "ชิงเอ๋อร์ ชิงเอ๋อร์อยู่ที่ไหน หนูอยู่ไหน?"“แม่!” เธอตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ"หยวน หยวน ตื่น รีบตื่นสิ ร้องไห้ทำไม? ฝันร้ายหรือเปล่า?" อวี่เหวินห่าวกอดนางไว้ เห็นนางร้องไห้เสียงแห้ง และตะโกนมาจากในความฝันหยวนชิงหลิงลืมตาขึ้น และเห็นสีหน้ากังวลของอวี่เหวินห่าว นางรู้สึกเคว้งคว้างราวกับว่าได้เสียโลกอีกใบไป "เจ้าห้า? แม่อยู
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 991
“ต้องฝันร้ายเป็นแน่ อย่าคิดมาก” อวี่เหวินห่าวรีบพูดทันทีหยวนชิงหลิงพยักหน้ายกผ้านวมลุกขึ้นจากเตียง "ข้าจะไปดูลูก ๆ"“ข้าไปด้วย” อวี่เหวินห่าวรีบลุกจากเตียง คว้ามือนางไว้ “รอข้าด้วย”หยวนชิงหลิงมองกลับมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ "ต้องรอท่านด้วยหรือ? เดินตรงไปก็ได้แล้ว อยู่ถัดไปนี่เอง"อวี่เหวินห่าวพูดว่า "งั้นไปด้วยกัน เจ้ายังไม่ได้ล้างหน้า กลิ่นเหล้าหึ่งแบบนี้จะพาลทำให้ลูก ๆ หายใจไม่ออกเสียเปล่า"หยวนชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "จริงหรือ เมื่อคืนท่านทนไปได้อย่างไร? ท่านเมาหรือไม่?""ข้ากึ่งเมานิดหน่อย ไม่เป็นไร" อวี่เหวินห่าวกล่าวหมานเอ๋อร์เคาะประตู "ฝ่าบาท พระชายา ต้องการคนรับใช้ไหมเพคะ?""ไปเอาน้ำมาเถอะ" อวี่เหวินห่าวพูด"เพคะ!" หมานเอ่อร์ถอยออกไปเนื่องจากนิสัยหยวนชิงหลิงเวลาแต่งตัวไม่จำเป็นต้องมีคนมารับใช้ ดังนั้นนายท่านอย่างอวี่เหวินห่าวจึงลองแต่งตัวแบบไม่มีข้ารับใช้ดู แต่วันนี้เขานอนไม่พอ เขาใส่อยู่นานแล้ว ยังใส่กางเกงตัวในไม่เรียบร้อยเลยหยวนชิงหลิงหัวเราะและเดินมาหา "ท่านบอกว่าไม่เมา เมื่อคืนท่านเมามากกว่าข้าเสียอีก? แต่งตัวไม่ได้ด้วยซ้ำ"นางยื่นมือออกไปจัดกางเกงตัวในแล้วส
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 992
ฉากของความฝันนั้นค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในหัวของหยวนชิงหลิง ทุกถ้อยคำและประโยคเหล่านั้นค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น ชัดจนดูเหมือนว่าไม่ใช่ความฝันนางรู้สึกว่าตอนนี้เป็นเพียงความฝัน บางทีอาจเป็นเพราะอาการง่วงนอนหลังจากอาการเมาค้าง ทำให้นางรู้สึกราวกับว่านางกำลังฝันไป นางเคว้งคว้างเหมือนเหยียบเมฆอยู่เช่นนั้นต่อหน้าอวี่เหวินห่าว รอยยิ้มของนางช่างซีดเซียวและจืดเจื่อน ราวกับว่านางกำลังพยายามฉีกยิ้มออกมาดูฝืดเฝื่อนมากบางครั้งก็ได้ยินเสียงร้องของแม่ดังขึ้นในหูของนาง นางปวดใจมากเสียจนนางคู้ตัวลงไปเพื่อหยุดเสียงนั้นในตอนนี้อวี่เหวินห่าวย่อตัวลงและกอดนางเบา ๆ ไม่ถามหรือพูดอะไร แต่มองมาที่นางด้วยสายตาเจ็บปวดหยวนชิงหลิงเข้าใจแล้วว่าทำไมเขารู้ทุกอย่าง ในความฝันมีอีกอย่างในฝัน นั่นคือนางกระโดดไปหาแม่ และเขาก็กอดนางไว้แน่นไม่ยอมปล่อยนางไปเขากำลังกลัว เมื่อเห็นความร้อนรนในแววตาของเขา หยวนชิงหลิงเก็บซ่อนความเจ็บปวดและความคิดถึงอยู่ในส่วนลึกของหัวใจนางเขาไม่พูดอะไรสักคำ และนางเองก็ไม่พูดอะไรสักคำเช่นกัน ราวกับว่านางไม่เคยเมามาก่อนอย่างไรก็ตาม ในคืนนั้นหยวนชิงหลิงนั่งพิงเขาในศาลาเพื่อชมดาว นางพูดเบา ๆ "เจ้า
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 993
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ หยวนชิงหลิงก็หัวเราะเช่นกัน "คนเรามีสามเศียรหกกรได้อย่างไร นี่ไม่ไร้สาระไปหน่อยหรือ?""แม้ว่าจะไม่มีสามเศียรหกกร แต่ก็ต้องยิ่งใหญ่น่าเกรงขาม ท่านคิดลองดูสิ นี่มันแม่ทัพหญิงเลยนะเจ้าคะ" อาซื่อพูดอย่างใฝ่หาหยวนชิงหลิงหัวเราะออกมาดัง ๆ "อาซื่อ ข้าได้ยินมาว่าตระกูลหยวนของเจ้ามีแม่ทัพหญิงกลุ่มหนึ่งด้วย ตระกูลหยวนของเจ้าล้วนยิ่งใหญ่น่าเกรงขามใช่ไหม?"เมื่อพูดถึงครอบครัวของนาง อาซื่อก็ภูมิใจมากเช่นกัน แต่นางกล่าวว่า "ตระกูลหยวนของเราย่อมเก่งกาจอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ดีเท่าเฉินจิ้งหนิงจวิ้นจู่หรอก นางนำทัพเพียงลำพังเพื่อกวาดล้างความวุ่นวายภายใน จากนั้นจึงไปสู้รบกับเสียนเป่ย แม่ทัพหญิงช่างยอดเยี่ยม ออกรบครั้งเดียวก็ประสบความสำเร็จเลื่องชื่อแล้ว เป็นสิ่งที่แม้แต่ผู้ชายก็ทำไม่ได้ใช่ไหม”ออกรบครั้งเดียวก็ประสบความสำเร็จเลื่องชื่อแล้ว ช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ และหยวนชิงหลิงก็ชื่นชมคนที่มีความสามารถ นางจึงคาดหวังมากกว่านี้เล็กน้อยจากฮูหยินแม่ทัพเฉินเมื่อพวกเขามาถึงประตูเมือง คณะต้อนรับจากกรมพิธีการก็รออยู่ ในสองวันที่ผ่านมาทูตจากแคว้นต่าง ๆ ก็ทยอยมาถึง กรมพิธีการรับผิดชอบหน้าที่ต้
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 994
หยวนชิงหลิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและหันไปมองอาซื่อ "ทำไมเจ้าถึงคิดอย่างนั้น"อาซื่อพูดว่า "ข้าแค่คิดว่าสิ่งที่ติดค้างในใจนางตอนนี้น่าจะเป็นอ๋องเว่ย ถ้านางอยากปล่อยวางจริง นางอาจจะคุยกับอ๋องเว่ย?"“มีอะไรให้คุยอีก?” หยวนชิงหลิงนึกถึงเรื่องที่อ๋องเว่ยทำร้ายนาง หวังเพียงว่าอ๋องเว่ยจะออกไปจากชีวิต และไม่รบกวนนางอีก“ไม่รู้สิ” อาซื่อไม่เข้าใจความรักระหว่างชายกับหญิง แต่คิดแค่ว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะไปไหนได้?หยวนชิงหลิงก้าวไปข้างหน้า อาซื่อรีบพูดว่า "พี่หยวนก้าวไปข้างหน้าไม่ได้นะ มันอันตราย"หยวนชิงหลิงหันศีรษะและยิ้มให้นาง "ไม่เป็นไร ลมดีมากเลย ข้าอยากรับลม"“นางข้าหลวงสี่เพิ่งบอกอยู่หยก ๆ เพิ่งอยู่เดือนเสร็จ ยังโดนลมไม่ได้” อาซื่อกล่าว“ไม่เป็นไร อากาศเริ่มอุ่นขึ้นแล้ว” หยวนชิงหลิงกล่าวอาซื่อยิ้ม "จะอุ่นหรือไม่ก็ช่างเถอะ ใต้เท้าถังส่งเครื่องนอนไปที่คุกเมื่อวานนี้ พ่อของท่านบอกว่าในคุกมันหนาว"เนื่องจากฝ่าบาทยังคงต้องดำเนินการสอบสวนต่อไป แม้ว่าจิ้งโฮ่วจะให้การเป็นอย่างดี แต่เขาจะหลอกลวงเบื้องสูงได้หรือ? ดังนั้นฝ่าบาทจึงสั่งให้เขาถูกคุมขังในคุกของสำนักผู้ตรวจการจวนจิ้งเป่าไปก่อนอย่า
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 995
มีคนคล้ายแม่อยู่ข้างตัวเอง ก็อย่าคิดถึงแม่ของตัวเองเลยแต่นี่มันแตกต่างกัน“นั่นมาแล้วใช่ไหม?” จู่ ๆ อาซื่อก็พูดขึ้นมาทั้งสองมองออกไปทันที และเห็นกลุ่มรถม้าและกองม้าค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนถนน ม้าที่อยู่ด้านหน้าดูเหมือนจะเป็นทหารม้าแปดตัว และรถม้าสองคันที่อยู่ข้างหลังติดธงของต้าโจวมาด้วย"มาแล้วจริง ๆ!" อวี่เหวินห่าวพูดด้วยความตื่นเต้นเขาทิ้งหยวนชิงหลิงไว้ข้างหลังทันที และวิ่งปึงปังลงไปและพูดกับกรมพิธีการข้างล่างว่า "มาแล้ว ๆ เตรียมพรมแดง เตรียมต้อนรับ"หยวนชิงหลิงมองไปที่อวี่เหวินห่าวที่กระโดดโล้ดเต้นเหมือนเด็ก นางกลืนไม่เข้าคายไม่ออก "ใช่เขาหรือ? ทำไมถึงรู้สึกเหมือนตัวตลกโดบี้มากขึ้นเรื่อย ๆ นะ"“โดบี้คืออะไรเจ้าคะ?” อาซีถามหยวนชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "โดบี้เป็นคนโง่ที่น่ารัก"อาซื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งรู้สึกน่าสนใจมาก ตอนเดินไปด้วยกันจึงพูดกับนางว่า "ตอนทำงานไม่เคยเห็นเขาดูงี่เง่าเลอะเลือนแบบนี้มาก่อน รัชทายาทของพวกเราฉลาดมากนะเจ้าคะ"หยวนชิงหลิงลงไปที่ประตูเมือง เห็นรัชทายาทผู้ชาญฉลาดที่อาซื่อว่าควบม้าออกไปทักทายเขา เสียงเกือกม้าทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว เขาและม้าเกือบจะจมอยู่
บทล่าสุด
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1015
ซูยี่อยู่ในห้องของสุนัขป่าเช่นกัน เมื่อเห็นอวี่เหวินห่าวและหยวนชิงหลิงเข้ามา เขาพูดอย่างกังวล "องค์รัชทายาท พระชายา นายน้อยสุนัขป่าไม่กินอะไรเลย หาหมอหลวงดีไหมพ่ะย่ะค่ะ?"อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "เขารักษาอาการป่วยของสุนัขป่าไม่ได้ จะพาเขาไปทำไม?"เขาดูสุนัขป่าน้อยสามตัวนอนอยู่บนเตียงเล็ก ร่างเล็ก ๆ ของพวกมันเบียดเสียดกัน ดูเซื่องซึม บางทีอาจเป็นเพราะพวกมันไม่ได้กินอะไรจึงดูอ่อนแอและซูบผอมเป็นพิเศษ อวี่เหวินห่าวพูดด้วยความประหลาดใจว่า "ผอมลงมากขนาดนี้เลยรึ? สุนัขป่าคงหิวมากแน่ ๆ""สุนัขป่าที่โตเต็มวัย เวลาหิวนั้นกินอาหารหนึ่งมื้อสามารถอยู่ได้นานถึงครึ่งเดือน ตอนนี้พวกมันยังเด็กและต้องกินเนื้อ" ซูยี่เลี้ยงสุนัขป่า และได้ศึกษาการเลี้ยงมามากมายอวี่เหวินห่าวหยิบหนึ่งในนั้นขึ้นมา เห็นสุนัขป่าหิมะตัวน้อยนอนนิ่งอยู่ในมือของเขาเหมือนก้อนสำลีเบาหวิวไม่มีน้ำหนัก "ตัวนี้ของใครกัน?""ของเสี่ยวลั่วหมี่" หยวนชิงหลิงกล่าว "ตัวเล็กที่สุดคือของเสี่ยวลั่วหมี่ ท่านดูสิแยกออกได้เลยเห็นไหม ของ เปาจื่อปากจะแหลมมาก ของทังหยวนก็หน้ากลมกว่า มันแปลกที่จะบอกว่าสุนัขป่าพวกนี้ ทั้งลักษณะนิสัยหรือรูปร่างหน้าตา พว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1014
อวี่เหวินห่าวไม่ได้อธิบายอะไรแทนจิ้งถิง เขาแค่พูดว่า "เขาจะอยู่ในจวนสักพัก ดังนั้นเจ้าควรเปิดตาของเจ้าดูสิว่าเขาจริงใจหรือเสเเสร้ง เจ้าฉลาดมากขนาดนี้ ย่อมต้องดูออกอยู่แล้ว”หยวนชิงหลิงได้ยินถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของเขา ดูเหมือนว่าเขาใส่ใจมิตรภาพนี้จริง ๆหยวนชิงหลิงลองคิดดูแล้ว หลังจากใช้เวลาร่วมกับจวิ้นจู่มาสองสามวัน จวิ้นจู่ก็เป็นคนตรงไปตรงมาและเปิดเผย ดังนั้นนางคงไม่หาสามีที่มีจิตใจล้ำลึกซับซ้อนหรอกนางจึงขอโทษเขา "ข้าคิดมากไป ในอนาคตข้าจะไม่พูดอะไรแบบนี้อีก"อวี่เหวินห่าวเอื้อมมือไปเชยคางนาง และมองหน้านาง "เหล่าหยวน ข้าเองก็เห็นว่านิสัยของเจ้าช่างเถรตรงจริง ๆ แม้ว่าบางครั้งเจ้าจะดุร้าย เผด็จการ และไม่มีเหตุผล แต่ถ้าเจ้าทำอะไรผิด เจ้าจะต้องขอโทษอย่างแน่นอน เกรงว่าแม้จะเป็นคนรับใช้ก็ยังกล่าวคำขอโทษได้ เจ้านี่นิสัยดี ใช้ได้จริง ๆ"“ข้าเป็นคนไร้เหตุผลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หยวนชิงหลิงหัวเราะ “ท่านจะชมข้าก็ชมสิ ทำไมต้องดุกันก่อน”อวี่เหวินห่าวหัวเราะ "รางวัลและบทลงโทษต้องแยกให้ออกจากกันอย่างชัดเจน หากเจ้าทำสิ่งที่ถูกต้อง เจ้าควรได้รับคำชมเชย หากเจ้าทำอะไรผิด ก็ต้องบอกกล่าวตักเตือ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1013
เขากลับมาที่จวนอย่างไม่สบอารมณ์ หยวนชิงหลิงเห็นว่าเขาขมวดคิ้ว นางรู้ว่าเป็นเพราะเรื่องลงนามพันธมิตรอีกเป็นแน่ ดังนั้นนางจึงปลอบเขาอวี่เหวินห่าวพูดด้วยความโกรธ "เสด็จพ่อจงใจทำให้ข้าลำบาก จูกั๋วกงเห็นด้วยหรือไม่นั้นเป็นเรื่องสำคัญขนาดนั้นเลยรึอย่างไร?"หยวนชิงหลิงหัวเราะ "ท่านอยู่ในเกมและกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเกินไป จึงไม่เข้าใจความหมายของเสด็จพ่อ เสด็จพ่อต้องการให้ท่านเอาแรงสนับสนุนจากจูกั๋วกงมาให้ได้ ไม่ใช่แค่แรงสนับสนุนเรื่องนี้เท่านั้น แต่มันจะเป็นแรงสนับสนุนงานในอนาคตทั้งหมดของท่าน เพราะตอนนี้เขาเป็นคนที่สามารถปราบปรามตี้เว่ยหมิงอย่างออกหน้าได้ นั้นก็คือตัวเขาที่เป็นพ่อตา”อวี่เหวินห่าวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง "เจ้าหมายความว่า เสด็จพ่อก็มองตี้เว่ยหมิงออกด้วยหรือ?"หยวนชิงหลิงยืนพิงเขา "เสด็จพ่อย่อมต้องรู้มากกว่าท่านอยู่แล้ว เหมือนที่ท่านเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าพระองค์ลำเอียงเข้าข้างพี่ใหญ่เสมอ จริง ๆ แล้วพระองค์ทรงรู้อยู่แก่ใจ พระองค์แค่ให้โอกาสพี่ใหญ่เสมอ แต่เมื่อเจอโอกาสที่เหมาะสม ก็ควรจัดการไม่ใช่หรอกหรือ? ความคิดของพระองค์ชัดเจนอยู่แล้ว ดังนั้นจงทำตามที่พระองค์ต้องการเถอะ จัดก
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1012
พระชายาจี้พูดจบก็กลับไปนั่งลงบนเก้าอี้เก้าอี้ที่นางนั่งนั้นใหญ่มาก แต่นางผอมมากเนื่องจากป่วยมาเป็นเวลานาน เก้าอี้นั้นยังมีพื้นที่เหลืออีกมาก ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นนั่งบนเก้าอี้กว้างตัวใหญ่ประจัญหน้ากับพวกขุนนางกว่าสิบคนที่อยู่ตรงนั้นแม่ทัพซุยไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป ความโกรธบนใบหน้าของเขาก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวคนที่เหลือก็เงียบและก้มหน้าเช่นกันพระชายาจี้รออยู่สักพัก ก่อนที่จะกล่าวอย่างใจเย็นว่า "องค์รัชทายาทคือผู้กำหนดชะตา ถ้าเจ้าปฏิบัติตามให้ดี เจ้าจะมีชีวิตอยู่อย่างมั่งคั่งและมั่งคั่งในภายภาคหน้า วันนี้ข้าพูดได้เพียงเท่านี้ ทุกคนไปเถอะ รักษาตัวด้วย"หลังจากพูดจบ นางก็ยืนขึ้น และเดินออกไปโดยเอามือไพล่หลัง แผ่นหลังบาง ๆ ของนางตั้งตรงดูยิ่งใหญ่ราวกับว่าสามารถแบกท้องฟ้าได้ครึ่งหนึ่งแรงสนับสนุนของอวี่เหวินห่าวสูงขึ้นเรื่อย ๆอย่างไรก็ตาม มีคน ๆ หนึ่งที่มีความคิดเห็นเป็นปฏิปักษ์อยู่เสมอ ถึงกับตำหนิเขาตรง ๆ ต่อหน้าท้องพระโรงทำให้บรรยากาศของวันนั้นแย่เป็นอย่างยิ่ง แม้แต่จักรพรรดิหมิงหยวนก็ยังกริ้วจนหน้าดำจูกั๋วกงคนนี้คือ จูหรูเพ่ย เป็นพ่อตาของตี้เว่ยหมิงเมื่อก่อน
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1011
มีแม่ทัพแซ่ซุยอยู่ที่นี่ ซึ่งเคยอยู่กับตี้เว่ยหมิงมาก่อน และตี้เว่ยหมิงได้ติดต่อเขาแล้ว เมื่อได้ยินสิ่งที่พระชายาจี้พูด เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า "ข้อเสนอขององค์รัชทายาทที่จะจัดตั้งพันธมิตรกับต้าโจว ไม่ต่างอะไรไปกว่าการกระทำของคนขี้ขลาด คิดว่าด้วยการสนับสนุนของต้าโจว เป่ยถังของเราจะสามารถดำรงอยู่ได้อย่างสงบสุขรึ และเช่นกันด้วยวิธีนี้ เป่ยถังของเราจะต้องมองสีหน้าท่าทีของต้าโจวในทุก ๆ เรื่องงั้นหรือ? นี่คิดว่ามันคงไม่เหมาะกระมั่ง”พระชายาจี้มองเขา น้ำเสียงของนางเย็นชาเล็กน้อย “แม่ทัพซุย แม้ว่าข้าจะเป็นผู้หญิง แต่ข้าก็รู้ด้วยว่าสิ่งที่องค์รัชทายาทเสนอเป็นพันธมิตร มิใช่การยอมจำนน ทำไมเจ้าต้องสังเกตสีหน้าท่าทางต้าโจวทุกอย่างด้วย?”แม่ทัพซุยพูดอย่างแข็งกร้าว "พระชายาคงไม่เข้าใจสินะ? เมื่อพันธมิตรถูกจัดตั้งขึ้น ก็จะมีข้อจำกัดซึ่งกันและกัน ข้อจำกัดทางทหารไม่ใช่เรื่องที่ดี"พระชายาจี้ถึงกับขำ แววตาของนางดูเย็นชาขึ้นมา "จริงหรือ? แล้วทำไมข้าถึงได้ยินว่าสนธิสัญญานี้หมายถึงการไม่รุกรานกัน? หรือว่าแม่ทัพซุยมีความคิดที่จะรุกรานแคว้นอื่น"แม่ทัพซุยตกตะลึง "นี่...ข้าย่อมไม่มีอยู่แล้ว"“ในเมื่อไม่มี เจ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1010
หยวนชิงหลิงไม่สบายใจ อย่างไรก็ตาม เสี่ยวลั่วหมี่ยังมีไข้อยู่นางยิ้มและพูดว่า "เสด็จย่า พวกเขาอาจจะงอแง เกรงว่าจะทำให้พระองค์ทรงเหนื่อยได้เพคะ"ไทเฮาทรงมีสีพระพักตร์นิ่งเฉย และตรัสอย่างไม่พอใจว่า “เกรงว่าคนแก่อย่างข้าจะอ่อนล้า หรือไม่วางใจให้ข้าดูแลพวกเขากัน? กลัวว่าพวกเขาอยู่กับข้าแล้วจะดูแลไม่ดี ไม่มีนมให้กินอย่างนั้นรึ” หยวนชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "ดูพระองค์พูดสิเพคะ พระองค์จะปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเลวร้ายได้อย่างไร? พระองค์ออกจะรักเหมือนเป็นหัวแก้วหัวแหวน... "“บุ้ย ๆ ๆ หัวแก้วหัวแหวนอะไรกัน ไม่ใช่ลูกสาวสักหน่อย แต่เป็นทองคำต่างหาก ทองคำของข้า” ไทเฮาทรงตรัสแปลก ๆ ขณะอุ้มเสี่ยวลั่วหมี่ไว้นางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หยวนชิงหลิงและพูดอย่างเย็นชาว่า "อย่าพูดไร้สาระ แค่อยู่ในวังสักสองสามวัน ไว้หายดีแล้วค่อยให้เจ้ามารับไป หากยังกังวลใจ ให้ไปหาไท่ซ่างหวงให้รับรองให้เจ้าเถอะ”หยวนชิงหลิงได้ยินว่านางถึงกับยกไท่ซ่างหวงออกมาแบบนี้ นางจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร นางจึงจำใจต้องส่งลูกที่เพิ่งครบเดือนให้ห่างอกนางเท่านั้นอย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงเรื่องการจัดตั้งโรงเรียนแพทย์ ทุกวันนี้นางก็แทบไม่มีเวลา
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1009
ในเมื่อเสด็จพ่อเห็นด้วย จะให้เขามาหารือกับเหล่าขุนนางเพื่อเรียกแรงสนับสนุน แล้วทำไมเขาต้องไปหาเสียงเห็นชอบด้วยจักรพรรดิหมิงหยวนมองเขาอย่างแฝงความนัย เขายังเด็กเกินไปจริง ๆ "ไปซะ"อวี่เหวินห่าวออกไปคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า มันยังเป็นความเคลื่อนไหวอันเฉียบแหลมของเสด็จพ่อ ที่ไม่ได้แสดงจุดยืนของพระองค์ออกมา และเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของเหล่าขุนนางอย่างเงียบ ๆ หากพระองค์แสดงจุดยืนออกมา หลายคนจะเอียนเอียงคล้อยตามพระองค์ทันที ถ้าพระองค์ไม่พูดอะไร พระองค์ก็จะรู้ความคิดทุกคนจริง ๆ ว่าใครอยู่ข้างตี้เว่ยหมิงอย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาจากไป จักรพรรดิหมิงหยวนก็คิดว่าเรื่องนี้มีข้อดีมากมาย แต่ก็มีข้อเสียเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยเช่นกัน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้นักประวัติศาสตร์ในอนาคตเขียนส่งเดชให้เขาเป็นแพะรับบาป การแสร้งทำเป็นบีบบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่น่าทำได้น่าจะเป็นการดีกว่าเขากำลังกินหมานโถ่วและกังวลใจเกี่ยวกับเสี่ยวลั่วหมี่วันนี้เสี่ยวลั่วหมี่มีไข้ อันที่จริงไม่ใช่แค่เสี่ยวลั่วหมี่ แต่เด็กทั้งสามคนมีอาการไอเล็กน้อยเพียงแต่ร่างกายของเสี่ยวลั่วหมี่นั้นไม่ค่อยแข็งแรง เขาจึงมี
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1008
หลังจากเลิกว่าราชกิจแล้ว อวี่เหวินห่าวก็ไม่ย่อมไม่พอใจ ดังนั้นเขาจึงไปหอตำราหลวงหาจักรพรรดิหมิงหยวนจักรพรรดิหมิงหยวนมักจะกินอาหารเช้าหลังจากเลิกว่าราชกิจในยามเช้า มีโจ๊กและหมานโถ่วอยู่ในห้องทำงานของจักรพรรดิ หลังจากกินโจ๊กชามหนึ่ง ก็พูดอย่างเรียบเฉยว่า"เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่าเจ้ากับแม่ทัพเฉินแห่งต้าโจว? ถึงเป็นเหตุผลให้เจ้าวิ่งเต้นขนาดนี้?”อวี่เหวินห่าวไม่ได้กินอาหารเช้าเช่นกัน และตอนนี้เขาหิวมาก เมื่อเห็นว่าเขาหยุดกินโจ๊กแล้ว เขาคิดว่าเขาไม่เอาหมานโถ่วแล้ว จึงเอื้อมมือไปหยิบหมานโถ่ว “ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม..."จักรพรรดิหมิงหยวนหยิบตะเกียบขึ้นมาและชี้ไปที่เขา "วางลงซะ!"อวี่เหวินห่าวถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเห็นสายตาพ่อตัวเองเป็นประกายเช่นนั้น เขาแอบบ่นว่าขี้งกและวางหมานโถ่วกลับที่เดิมจักรพรรดิหมิงหยวนหยิบหมานโถ่วขึ้นมาเช็ด จากนั้นค่อย ๆ ปอกลอกเปลือกนอกออกและกินมัน โดยทิ้งอวี่เหวินห่าวที่อยู่ข้าง ๆอวี่เหวินห่าวพูดอย่างเศร้าใจ "กระหม่อมก็หิวเหมือนกัน เมื่อเช้านี้ตื่นมา แม่นมบอกว่าเสี่ยวลั่วหมี่ตัวร้อนเล็กน้อย กระหม่อมจึงรีบไปดูก่อน ไม่ได้สนใจที่จะกินอาหารเช้า"เมื่อได้ยินว
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 1007
เขาพูดเสียงดังในท้องพระโรง "เป่ยโม่และเสียนเป่ยเป็นดั่งหมาป่าทะเยอทะยาน พวกเขาจับตามองเป่ยถังมานานแล้ว แต่เป็นเพราะทหารม้าที่แข็งแกร่งของเป่ยถั งและเหล่ายอดนักรบจึงขับไล่พวกเขากลับไปได้เป็นการชั่วคราว แต่ไม่มีอะไรมารับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่กลับมารุกรานอีกตอนนี้ต้าโจวได้พัฒนาอาวุธและรถออกศึกได้ หากทั้งสองแคว้นเป็นพันธมิตรกัน ต้าโจวสามารถช่วยเป่ยถังปรับปรุงอาวุธและยุทโทปกรณ์ ซึ่งสามารถเสริมสร้างการป้องกันทางทหารของเป่ยถังได้ และร่วมกับการพัฒนาเศรษฐกิจ นี่เป็นประโยชน์ระยะยาวสำหรับเป่ยถัง รัชทายาททรงมีพระวินิจฉัยที่ลึกซึ้ง นั่นเป็นผลดีต่อราษฏร และเขายังคิดถึงระยะยาวสำหรับเป่ยถัง ส่วนแม่ทัพตี้เว่ยหมิงที่เจตนาพูดจาให้คนอื่นตกใจนั้นก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วย ว่าไปแล้วเป่ยถังไม่ได้ไปรุกรานโม่เป่ยกับเสียนเป่ย หากพวกเขาไปรุกรานต้าโจว มีหรือจะปล่อยเป่ยถังไว้? หรือถึงตอนนั้นต้องยกแคว้นให้เพื่อสงบศึกกัน? "ในตอนนั้นเป่ยถังพ่ายแพ้ให้กับเป่ยโม่ ถูกทหารสามหมื่นนายล้อมไว้ ในท้ายที่สุด แม่ทัพตี้เว่ยหมิงถูกส่งไปเจรจาสงบศึก ยกเมืองที่เป่ยโม่ต้องการถึงจะยอมถอยทัพนี่เป็นความอัปยศอดสูของเป่ยถังเสมอ และม
