Share
บทที่ 736
Related chapter
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 737
อาซื่อรับทราบ และเดินหันออกไปทันทีนางข้าหลวงสี่กล่าวอย่างกังวลใจ “พระชายา ท่านคิดว่าอ๋องเว่ยจะทำร้ายพระชายาเว่ยหรือไม่เพคะ?”หยวนชิงหลิงถอนหายใจ “ข้ายั่วโมโหเขามาขนาดนี้ เขาย่อมต้องไปหาคนมาระบายโทสะ เขาอาจจะพูดเรื่องนี้ออกมาต่อหน้าพระชายาเว่ยก็ได้”“พระชายา เมื่อครู่ท่านบอกว่ากู้จือคนนั้นใช้มนต์เสน่ห์ภาพลวงตาทำร้ายผู้คน อ๋องเว่ยได้ตกอยู่ในมนต์ลวงตาหรือไม่เพคะ?” หมานเอ๋อร์เอ่ยถาม นางคิดกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากกว่า“หมานเอ๋อร์” หยวนชิงหลิงมองนาง “วันนั้นที่เจ้าจับข้อมือนาง เจ้าเห็นว่านางเป็นพวกรู้วิชามนต์สะกดพวกนี้หรือไม่?”“เป็นเพคะ!” หมานเอ๋อร์พยักหน้า “บ่าวได้กลิ่นดอกลำโพงจากตัวนาง และนางยังมีสร้อยข้อมืออีกด้วย”“งั้นเจ้าบอกข้าหน่อยว่า วิชานั้นจะคงอยู่ได้นานเท่าไหร่?” หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม“ถ้าเป็นการสะกดให้หลับ ก็น่าจะได้สักประมาณครึ่งชั่วยามถึงสองชั่วยาม และหากได้ใช้ดอกลำโพงกับกระดังงาด้วย ก็...” หมานเอ๋อร์หน้าแดงด้วยความละอายใจ จึงกล่าวอย่างเขินอายไปว่า “หากได้ใช้ผู้ชายก็จะหลงใหล และหากใช้การสะกดควบคู่ไปด้วยกัน ก็อาจจะคงไว้ได้สักสองสามปีเพคะ”“พวกเจ้าตอนนั้นที่ใช้มนต์ใส่เจ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 738
พระชายาเว่ยฟังเขาด้วยสีหน้าสงบนิ่ง สีหน้าของนางแทบไม่เปลี่ยนเลยสักนิด ยกเว้นตอนที่เขาพูดว่าตกหลุมรักกู้จือ แววตาของนางเปลี่ยนไป แต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็วนางใช้มือทั้งคู่กำผ้านวมไว้บนเตียง เงยหน้าขึ้นมองเขา และพูดอย่างนิ่งเฉยว่า "ท่านมาก็ดีแล้ว ข้าเองก็มีเรื่องจะคุยกับท่าน ท่านนั่งลงก่อน"ความเกลียดชังในแววตาของอ๋องเว่ยกำลังลุกโชน พอเจอสีหน้านิ่งเรียบของนางก็แสดงท่าทีไม่ออก แต่มีไฟที่ไม่รู้ว่าอะไรกำลังมอดไหม้อยู่ในใจเขาปล่อยนางออกอย่างช้า ๆ และยืนอย่างเย็นชาข้างเตียง “มีอะไรก็ว่ามา ข้าไม่อยากนั่งที่นี่”พระชายาเว่ยนั่งลงอย่างช้า ๆ มองไปที่เขา และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก และข้าก็มารู้ทีหลัง ข้าต้องขอโทษท่านอ๋องด้วย ข้าขอรบกวนท่านอ๋องฝากคำขอโทษของข้าไปบอกกู้จือด้วย"อ๋องเว่ยรู้สึกเหน็บแหนมเหลือเกิน “ไม่ต้องมาเสแสร้งทำเป็นใจดีมีเมตตา เจ้าเกลียดกู้จือจะตาย จะมารู้สึกผิดกับนางได้อย่างไร?”พระชายาเว่ยกล่าวว่า "จริง ๆ แล้ว ข้าเคยเกลียดนาง แต่จากนั้นข้าก็ค่อย ๆ คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เกลียดนางจะมีประโยชน์อะไร นางพยายามอย่างมากเพื่อไล่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 739
พระชายาเว่ยตัวสั่นอยู่สักพัก ใบหน้านิ่งเรียบของนางเหมือนน้ำแข็งแตกร้าว ที่ค่อย ๆ แตกออกมา แววตาเต็มไปด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง นางใช้มือทั้งคู่จับข้อมือเขาไว้และถามออกมาด้วยริมฝีปากสั่นเทา “ท่านพูดอีกทีสิ”พระชายาเว่ยไม่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ หูและสมองของนางแหลกสลายเป็นผุยผง เหลือเพียงเสียงหึ่ง ๆ ในหูของนางเท่านั้นแต่นางรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองถามนั้น ได้จ้องที่ริมฝีปากของเขา อ่านทุกคำที่เขาพูด "ลูกของเจ้าและอ๋องชิงหยาง ข้าเป็นคนฆ่าด้วยมือข้าเอง"เศษเสี้ยวแห่งความหวังสุดท้ายแตกสลาย และถ้อยคำที่นางอ่านนั้นเหมือนมีดแหลมคมนับพันทิ่มแทงหัวใจของนาง ทำให้นางคู้ตัวด้วยความเจ็บปวดนางค่อย ๆ ปล่อยมือของเขา มองตาเขาเต็มไปด้วยความไม่คุ้นเคย และความเกลียดชังนางเอนหลังแล้วล้มลงอย่างช้า ๆ ใบหน้าของนางขาวซีดราวตายแล้ว และความสดใสทั้งหมดมลายหายไปในทันทีเมื่อเห็นนางเป็นเช่นนี้ อ๋องเว่ยรู้สึกในใจมีความสุขยิ่งนัก ราวกับว่าในที่สุดความเกลียดชัง และความคับแค้นใจที่ถูกเก็บกดมานานนับปีก็ได้รับการปลดปล่อยในวันนี้เขาพูดอย่างเย็นชา "ข้าจะไปกราบทูลเสด็จพ่อ และมอบหนังสือหย่าให้กับเจ้า เจ้าไม่ต้องมาหวงตำแหน่งข
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 740
อาซื่อที่ฟังอยู่เงียบ ๆ บนหลังคาอยู่พักหนึ่ง จนแน่ใจแล้วว่าอ๋องเว่ยไม่กลับมาอีก นางจึงจากไปหลังจากกลับมา นางก็เล่าเรื่องไปตามจริงให้หยวนชิงหลิงฟัง และพูดสรุปว่า "จู่ ๆ เขาก็ตบพระชายาเว่ย ข้าคิดว่าลงไปก็เปล่าประโยชน์ ข้าจึงไม่ลงไป มีแต่จะทำให้พระชายาเว่ยยิ่งรู้สึกเจ็บปวดและทรมานเปล่า ๆ"หยวนชิงหลิงที่ได้ยินก็ถอนหายใจออกมา "ข้าเกรงว่าไม่ใช่การตบหรอกที่ทำร้ายนาง แต่เป็นคำพูดของเขาต่างหาก"อาซื่อที่เอ่ยถาม “ที่จริงตอนฟังพวกเขาคุยกัน ข้าเองก็ไม่คิดว่าพระชายาเว่ยจะท้องลูกชายชู้ได้จริง ๆ”หยวนชิงหลิงเอ่ยว่า “เกรงว่าทุกอย่างจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม วันนี้พวกเขาเดินมาถึงจุดนี้ ต่อให้วันหลังความเข้าใจผิดนั้นจะกระจ่างชัดแล้ว พวกเขาก็ไม่มีทางอยู่ร่วมกันได้อีก เขาฆ่าลูกวัยหกเดือนของนางด้วยมือของเขาเอง หากพระชายาเว่ยเป็นผู้บริสุทธ์ นั่นก็เท่ากับว่าเขาฆ่าลูกด้วยมือของเขาเอง”หากเทียบกับการที่พวกเขาต้องแยกกัน หยวนชิงหลิงห่วงความรู้สึกของพระชายาเว่ยมากกว่าหากว่ากันนี่จะเป็นแรงกระตุ้นอย่างรุนแรงสำหรับนางอ๋องเว่ยคิดจะหย่ามาโดยตลอด และยกเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นการแก้แค้น แต่ตอนนี
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 741
ไทเฮากริ้วเสียจนปวดท้องไปหมด หลังจากด่าออกมา จนนางกำนัลคนสนิทต้องเข้ามาปลอบ หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้วนั้น นางก็พูดสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดว่า “เด็ก ๆ ถ่ายทอดคำสั่งข้า สั่งให้คนพากู้จือไปอารามชีหมิงเยว่ รอคลอดลูกแล้วค่อยพิสูจน์ความบริสุทธิ์ ปล่อยแม่ไป เก็บลูกไว้ ให้นางได้เป็นอิสระ”พระชายาซุนที่ได้ยินก็รับคำสั่งนั้น และเอ่ยเตือนว่า “ไปอารามชีหมิงเยว่เช่นนี้ อ๋องเว่ยจะไม่ตามไปด้วยหรอกหรือเพคะ?”ไทเฮาจึงสั่งการลงไปอีก และเอ่ยด้วยความโมโห “เรียกตัวอ๋องเว่ยเข้าวัง”พระชายาซุนย่อมไม่อยากเผชิญหน้ากับอ๋องเว่ยอยู่แล้ว ดังนั้นนางจึงรีบหลบหลีกออกมาหลังจากเข้าวังแล้วนั้น นางก็ตรงไปที่จวนจิ้งโฮ่ว และเอาเรื่องที่ไทเฮารับสั่งมาเล่าให้หยวนชิงหลิงฟังหยวนชิงหลิงที่ได้ฟังก็ไม่ได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ในใจนางรู้สึกสัมผัสได้ถึงลางร้ายบางอย่างอย่างไรก็ตาม นางก็ยังปลอบใจตัวเอง คิดว่าถ้ากู้จือย้ายออกไป อ๋องเว่ยก็คงจะตามนางไป แบบนี้ก็คงไม่มีอะไรไปกระตุ้นนางได้นางรู้สึกอึดอัดมาก ตอนนี้นางท้องอยู่ แม้ว่านางจะไม่พร้อมที่จะต้อนรับเด็กที่กำลังจะเกิดมา แต่ถ้านางบอกว่าเด็กแท้งแล้ว นางก็คงตรอมใจตายด้
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 742
นางกุมมือพระชายาเว่ยไว้และพูดเบา ๆ ว่า “หากในใจรู้สึกเจ็บปวด ท่านมาระบายกับข้า หรือพี่สะใภ้รองได้เสมอนะ ถ้าไม่อยากให้ข้าฟัง ข้าจะออกไปให้พวกท่านทั้งคู่ได้คุยกันดีไหม?”พระชายาเว่ยเงยหน้ามองนางอย่างเงียบ ๆ สักพัก และยิ้มออกมา “พระชายาฉู่ ข้าไม่เป็นไร ข้าต้องขอบคุณเจ้ามากจริง ๆ ขอบคุณมากจริง ๆ”หยวนชิงหลิงรู้สึกขนลุกอยู่ในใจ “ท่านอย่าพูดเช่นนี้ ข้าไม่ได้ช่วยอะไรท่านเลย”“ช่วยได้มากเลย” พระชายาเว่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอกเบา ๆ “อย่างน้อยก็ทำให้ข้ารู้ว่า บนโลกใบนี้ยังมีคนอบอุ่นแบบนี้อยู่”นางจับมือของหยวนชิงหลิงไว้ “พวกเจ้าอย่าได้เป็นห่วงข้าไปเลย ข้าไม่เป็นไร ผ่านช่วงเวลาแห่งความยากลำบากที่สุดไปแล้ว ในวันนั้นมันจะค่อย ๆ ดีขึ้นเป็นแน่” ได้ยินนางพูดเช่นนี้ หยวนชิงหลิงควรจะวางใจ แต่นางกลับทำให้ตัวเองสบายใจไม่ได้เลยแต่ในตอนนี้นางควรพักผ่อน และพูดอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ จึงพาพระชายาซุนลากลับไปด้วยกัน แต่ละคนกลับจวนของตัวเองไปอวี่เหวินห่าวเห็นหยวนชิงหลิงถอนหายใจไม่หยุด จึงเอ่ยว่า “เดี๋ยวข้ากลับไปหาพี่รอง ให้พาพี่สามมานั่งกินเหล้ากัน แล้วคุยกับเขาดู เรื่องเข้าใจผิดสามารถอธิบายให้เข้าใจได
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 743
“มันเทียบกันได้รึ?” เสด็จย่ากริ้วเสียจนตบลงไปอีกที “ลูกในท้องนางเทียบกับลูกในท้องพระชายาฉู่ได้รึ? นางเป็นสตรีชนชั้นสูง ได้ตบแต่งเป็นถึงพระชายา แล้วนางกู้จือนั้นนับว่าเป็นตัวอะไรได้?”อ๋องเว่ยเถียงอย่างดื้อนั้น “ว่ากันตามจริง เสด็จย่าก็ดูถูกฐานะชาติกำเนิดของกู้จือ”“ฐานะชาติกำเนิด?” เสด็จย่าหัวเราะเย้ยหยัน “ข้ายังไม่ได้ถามเจ้าเลย ตอนแรกภรรยาเจ้าเคยช่วยชีวิตนางมิใช่หรือ? นางตอบแทนบุญคุณเช่นนี้นะรึ? คนแบบนี้ ไม่รู้จักบุญคุณคน เนรคุณไร้ยางอาย หากไม่ใช่แม่ของหลานข้าที่เป็นเชื้อพระวงศ์ล่ะก็ หลังจากนางคลอดแล้วไล่นางไปทันที ถ้าเจ้ายังดื้อรั้นอีก ข้าจะประทานผ้าแพรขาวให้นาง” อ๋องเว่ยไม่อยากยินยอม แต่ตอนนี้ตกใจเหลือเกินที่ได้รู้ว่าเสด็จย่าทรงกริ้วมากขนาดนั้น จึงไม่คิดเกลี้ยกล่อมต่อไปอีกเขาหวังว่าเมื่อวันข้างหน้าเสด็จย่าเห็นหลานแล้วจะรักและโปรดปรานตัวกู้จือมากกว่าชุยซือเขาอดใจแทบไม่ไหวที่จะเอาเรื่องที่ชุยซือลอบคบชู้บอกให้เสด็จย่าฟัง แต่ตอนนี้เขาพูดอะไรไปเสด็จย่าก็คงไม่เชื่ออยู่ดีกลับออกจากวังแล้วเขาแค้นใจนัก จึงสั่งให้คนตัดงบและถ่านในตำหนักของพระชายาเว่ย ให้เหลือแค่อาหารหยาบ ๆ ง่าย ๆ โดย
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 744
หลายวันมานี้หยวนชิงหลิงรู้สึกกระสับกระส่าย สังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นทางด้านเจ้าเมืองจิ้งเป่ยในที่สุดก็ยอมเข้าเมืองแล้วครั้งนี้ก็เหมือนครั้งที่แล้ว ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ท่านอ๋อง และข้าราชบริพานไปต้อนรับที่ประตูเมืองแต่ครั้งนี้ได้ส่งราชรถไปถึงแปดคัน เพื่อต้อนรับเจ้าเมืองจิ้งเป่ยเดิมทีวันนี้เป็นวันที่อ๋องเว่ยวางแผนไว้ว่าจะส่งกู้จือไปที่อารามชีหมิงเยว่ แต่เพราะรับสั่งเรียกตัวมาให้มาต้อนรับเจ้าเมืองจิ้งเป่ย เขาแอบดีใจว่าพอยืดเวลาไปได้อีกหนึ่งวัน หยวนชิงหลิงเองก็รู้ว่าพวกเขาวันนี้ออกไปต้อนรับที่ประตูเมืองเจ้าเมืองจิ้งเป่ยคนนั้นที่นางนึกจิตนาการอยู่หลายวัน ในที่สุดเขาได้อออกจากหัว และค่อย ๆ กลายเป็นความจริงแล้วดังนั้นนางเองค่อนข้างกระวนกระวาย และลืมนึกถึงพระชายาเว่ยไปครู่หนึ่งจวนอ๋องเว่ยวันนี้กู้จือตื่นแต่เช้า หลังจากอ๋องเว่ยออกไปแล้ว นางก็รู้สึกหนักตัวจึงเผลอหลับไปต่อหลังจากหลับไปแล้วนางก็สะลึมสะลือ รู้สึกว่าตัวเองกำลังฝันไป อยากตื่นขึ้นมาแต่ก็ตื่นไม่ได้นางรู้สึกว่าตัวเองนอนอยู่ในรถม้า ได้ยินเสียงวุ่นวายแต่ลืมตาไม่ขึ้น ในที่สุดท่ามกลางความมืดนั้นก็ค่อย ๆ ผล็อยหลับไป
Latest chapter
